Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1425

ตอนที่ 1425  ไม่ขาดเงิน (6)

นายท่านหลิวที่ตอนแรกคิดว่าจะใช้เงินจำนวนมากของตัวเองมาจ้างจวินอู๋เสียให้เสี่ยงชีวิตเพื่อเขา  ตอนนี้ก็ตาถลนจนเกือบจะหลุดออกนอกเบ้า  ขนาดเขาที่มีทรัพย์สมบัติมากมาย  ก็ยังไม่สามารถใจกว้างอย่างที่จวินอู๋เสียทำได้  เมื่อเห็นทองคำแท่งจำนวนมากถูกโยนลงบนโต๊ะอย่างไม่สนใจ  นายท่านหลิวก็รู้สึกอยากจะตบปากตัวเองขึ้นมาทันที  ใบหน้าของเขาเปลี่ยนสีจนเหมือนสีของตับหมู

อย่างไรก็ตาม  จวินอู๋เสียไม่ได้มีทีท่าว่าจะหยุดเลย  ในขณะที่สายตาทุกคู่มองดูทองคำแท่งบนโต๊ะกองสูงขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขนาดหล่นลงจากโต๊ะ  เสียงกระแทกหนักๆนั้นดังกระทบใจของทุกคนในร้าน  ทำเอาทุกคนช็อกกันหมด

ในที่สุดเจ้าของร้านก็ได้สติกลับมา  เขารีบยกมือห้ามจวินอู๋เสีย!

“นายน้อยท่านนี้!  เป็นข้าน้อยเองที่มีตาหามีแววไม่  หวังว่านายน้อยจะไม่ถือสาขยะอย่างข้านะขอรับ  ท่าน……ท่านอยากซื้ออะไร  พูดมาได้เลย  ข้าจะจัดหามาให้ท่านทันที!”

ในขณะนั้น เจ้าของร้านรู้สึกอยากจะร้องไห้  เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าผู้เยาว์ที่ดูยาจกตรงหน้าจะกลายเป็นเศรษฐีตัวจริง!  แถมเป็นเศรษฐีที่โคตรอภิมหารวย!  เห็นจวินอู๋เสียโยนทองคำแท่งเหมือนโยนปาท่องโก๋แบบนั้น  เจ้าของร้านก็ใจสั่น  ถ้ายังปล่อยให้นางโยนต่อไป  เขาคงจะโดนทองคำแท่งทับตายในไม่ช้า

เมื่อเข้าใจผิดว่าเศรษฐีที่ร่ำรวยอย่างมหาศาลเป็นขอทาน  เจ้าของร้านก็รู้สึกเสียใจจนอยากจะควักลูกตาที่ไร้ประโยชน์ของตัวเองทิ้ง

ด้วยความกลัวว่าเขาจะทำให้ลูกค้ารายใหญ่อย่างจวินอู๋เสียโกรธและออกจากร้านไป  เจ้าของร้านจึงรีบส่งสัญญาณทางสายตาให้กับพนักงานในร้านที่ยังยืนอึ้งอยู่ด้านข้าง

พนักงานร้านที่ยืนอึ้งกันอยู่นั้นก็รีบเข้ามารุมล้อมจวินอู๋เสียด้วยใบหน้าประจบสอพลอทันที

“นายท่านจะซื้อบ้านหรือขอรับ?  ท่านอยากได้บ้านแบบไหนหรือขอรับ?”

“นายท่าน  เมื่อยไหมขอรับ  เชิญนั่งพักก่อนเถอะขอรับ”

“นายท่าน  เชิญดื่มชาขอรับ!”

พนักงานในร้านทุกคนทำเหมือนพวกเขาบูชาจวินอู๋เสียแบบเดียวกับบรรพบุรุษของพวกเขา  นำน้ำชาและน้ำมาให้อย่างกระตือรือร้น  ราวกับกลัวว่าคนอื่นจะทำก่อนพวกเขา

คนพวกนั้นพากันพุ่งเข้ามาอย่างกระตือรือร้น  เบียดนายท่านหลิวและสาวสวยสองคนกระเด็นออกไป

นายท่านหลิวที่เมื่อกี้ยังถูกทุกคนประจบสอพลออยู่  ตอนนี้ถึงกับพูดอะไรไม่ออก  สาวสวยสองคนที่ถูกคนอื่นๆผลักออกไปก็โอดครวญอย่างมีจริตว่า  “นายท่านขา  ดูคนพวกนั้นสิ”

“ดูอะไรเล่า!?  เจ้าคิดว่าข้ายังอับอายไม่พอรึไง?  ข้าจะออกไปจากที่นี่  ไม่อยู่ให้ตัวเองต้องอับอายต่อไปหรอก”  นายท่านหลิวหน้าแดงเป็นลูกตำลึง  พอคิดถึงสิ่งที่เขาพูดกับจวินอู๋เสียเมื่อครู่  เขาก็เริ่มแสบร้อนที่ใบหน้าขึ้นมา  เขากวาดตามองไปที่ทองคำแท่งที่จวินอู๋เสียโยนอยู่เมื่อครู่  และเห็นว่ามันมากกว่าทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเขาซะอีก  แล้วแบบนี้เขาจะยังมีหน้าอยู่ที่นั่นต่อได้ยังไง?

นายท่านหลิวไม่อยากซื้อบ้านอีกต่อไปแล้ว  เขาออกจากร้านไปอย่างเงียบๆ

และเจ้าของร้านก็ไม่ได้คิดจะขอให้เขาอยู่ต่อ  หลังของเขาชุ่มเหงื่อขณะฝืนยิ้มขอโทษขอโพยจวินอู๋เสียไม่หยุด

จวินอู๋เสียนั่งบนเก้าอี้  มองดูเจ้าของร้านที่ฝืนยิ้มด้วยสายตาเย็นชา

“นายท่าน  ข้าเห็นอัลบั้มภาพทั้งหมดที่ท่านเลือกมาแล้ว  ต้องบอกว่าท่านช่างมีสายตาเฉียบแหลมจริงๆ!  ทั้งหมดนั่นตั้งอยู่ในพื้นที่ที่ดีที่สุดในเมืองของเราเลยขอรับ!”  เจ้าของร้านยกนิ้วโป้งให้

คำพูดของเจ้าของร้านไม่ได้แค่แสร้งทำเป็นเยินยอ  จวินอู๋เสียได้เลือกสถานที่ที่ดีจริงๆ  ทั้งหมดรวมตัวอยู่ในเขตเดียวกัน  เดิมเป็นพื้นที่ที่ไม่โดดเด่นในเมืองชิงเฟิง  แต่เมื่อมีผู้ลี้ภัยหลั่งไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่อง  บ้านและคฤหาสน์ที่นั่นก็ได้รับการสร้างขึ้นมาใหม่  แต่ราคาขายก็สูงมาก  ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะสามารถซื้อได้