Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1442

ตอนที่ 1442  มาหาที่ตายอีกแล้ว (2)

ไม่นาน  เจ้าเมืองพุงใหญ่ก็นำกองทหารเดินขบวนไปทางเหนือของเมือง  นี่เป็นครั้งแรกที่เขามาที่นี่  และเมื่อเขาเห็นหอพักที่เรียงรายเป็นแถว  เขาก็คันยุบยิบในหัวใจจนยากจะทนไหว  แต่เขารู้ว่าเขาต้องกำจัดผู้ลี้ภัยพวกนั้นก่อน

เมื่อผู้ลี้ภัยได้ยินว่าเจ้าเมืองนำกองทหารจำนวนมากมาที่เมืองทางเหนือ  สีหน้าของทุกคนก็มีความยินดี  ไม่ว่าสภาพความเป็นอยู่ที่พวกเขาเคยอยู่จะเป็นแบบไหน  แต่ในใจของพวกเขาก็ยังรู้สึกว่าเจ้าเมืองชิงเฟิงที่เต็มใจให้ที่พักพิงกับพวกเขานั้น  เป็นคนที่มีจิตใจเมตตาและรักประชาชน  แม้ว่าจะเห็นกองทหารขนาดใหญ่ที่เขานำมาที่นี่  ทุกคนก็ไม่ได้รู้สึกกังวลเลยแม้แต่น้อย

“ท่านเจ้าเมืองมา!  ท่านเจ้าเมืองต้องมาเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นแน่!”

“เจ้าเมืองเป็นคนดี  ถ้าเขารู้ว่ามีอันธพาลมาข่มเหงผู้คน  เขาจะต้องให้ความเป็นธรรมกับเราแน่!”

หลังจากได้เห็นเหตุการณ์นองเลือดกับตาตัวเอง  พวกผู้ลี้ภัยที่ยังคงรู้สึกหวาดกลัวอยู่ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเมื่อเห็นเจ้าเมืองปรากฏตัว  ทุกคนพากันวิ่งเข้าไปหาทีละคน  พลางเอ่ยปากยกย่องสรรเสริญเจ้าเมือง

เจ้าเมืองพยายามอย่างหนักที่จะยิ้มอย่างเป็นมิตร  ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความรังเกียจพวกผู้ลี้ภัยที่มารุมล้อมอยู่รอบๆตัวเขา  พอคิดว่ากาฝากพวกนี้กำลังยึดครองสถานที่ดีๆแบบนี้และขัดขวางเขาจากการหาเงินจำนวนมาก  เขาก็อยากจะสั่งทหารให้ฟันขยะพวกนี้ให้ตายให้หมดจริงๆ!

ในใจเขากำลังสาปแช่งผู้ลี้ภัยทุกคนให้ตายและไปเกิดใหม่ให้เร็วๆ  แต่เพื่อรักษาภาพลักษณ์ความเป็นคนดีมีเมตตาเอาไว้  เจ้าเมืองจึงฝืนทำหน้ายิ้มแย้มใจดี  และพยายามใช้น้ำเสียงที่เป็นมิตรอย่างเต็มที่

“ช่วงนี้พวกเจ้าทุกคนต้องลำบากกันแล้ว  แม้ว่าเมืองชิงเฟิงจะไม่ใช่เมืองที่เจริญรุ่งเรือง  แต่ตราบใดที่ข้ายังอยู่  ข้าจะไม่ปล่อยให้พวกเจ้าต้องโดนข่มเหงรังแก!  วันนี้ข้าได้ยินว่ามีคนมาสร้างความเดือดร้อน  ทำให้ข้าโกรธมาก  ถึงพวกเจ้าจะไม่ใช่คนที่เกิดและเติบโตที่เมืองชิงเฟิงนี่  แต่ตั้งแต่วันแรกที่พวกเจ้าก้าวเข้ามาในเมืองชิงเฟิง  ข้าก็ถือว่าเจ้าเป็นพลเมืองของเราแล้ว  ถ้าใครกล้าข่มเหงพวกเจ้า  ข้าจะต้องทวงความเป็นธรรมให้พวกเจ้าอย่างแน่นอน!”  เจ้าเมืองกล่าวอย่างหนักแน่น  ดูเหมือนขุนนางที่เข้มงวดและมีใจเป็นธรรม  คำพูดของเขาน่าฟังเป็นอย่างมาก

ผู้ลี้ภัยที่รู้สึกสำนึกในบุญคุณของเจ้าเมืองอยู่แล้วก็พากันแสดงความขอบคุณทันที

“ท่านเจ้าเมือง  วางใจได้เจ้าค่ะ  อันธพาลพวกนั้นโดนจัดการเรียบร้อยแล้ว!”  ใครบางคนพูดด้วยความยินดี  ไม่ได้สังเกตเห็นแววตาชั่วร้ายที่แวบขึ้นมาในดวงตาของเจ้าเมืองเลย

เจ้าเมืองเหยียดหยันอยู่ในใจ  แต่ใบหน้ายังแสดงสีหน้ายินดี  “โอ้?  ถูกจัดการแล้วหรือ?  ข้าเพิ่งได้ข่าวว่ามีพวกอันธพาลมาสร้างความหวาดกลัวให้ประชาชน  ก็เลยพาคนของข้ามาที่นี่เพื่อจับพวกมันไปเข้าคุก  ไม่คิดเลยว่าพวกเจ้าจะสามารถจัดการได้เร็วขนาดนี้  แบบนี้ข้าก็โล่งอกแล้ว  หวังว่าจะไม่มีใครได้รับบาดเจ็บนะ?”

พวกผู้ลี้ภัยต่างแย่งกันเล่าให้เจ้าเมืองฟังถึงการกระทำของอันธพาลพวกนั้น  แต่พอพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับหญิงชรากับหลานและผู้หญิงกับลูกชาย  ใบหน้าของพวกเขาก็แฝงความรู้สึกผิดและละอายใจ

“ท่านเจ้าเมืองวางใจได้  เรื่องนี้ถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว  นายน้อยจวินก็ส่งคนไปรักษาอาการบาดเจ็บของหญิงชราคนนั้นแล้ว”

เจ้าเมืองยิ้มและพยักหน้า  หัวข้อการสนทนาเปลี่ยนไปทันที  “ข้าอยากรู้ว่าใครเป็นคนดูแลจัดการเรื่องนี้?  จริงๆแล้วเรื่องนี้เป็นหน้าที่ความรับผิดชอบของข้าที่เป็นเจ้าเมือง  แล้วข้าก็ล้มเหลวไม่สามารถแก้ไขให้ทันเวลาได้  ดังนั้นข้าจึงอยากขอบคุณคนที่ช่วยพวกเจ้าทุกคนอย่างไม่เห็นแก่ตัวเป็นการส่วนตัวซะหน่อย”

เมื่อได้ยินคำพูดของเจ้าเมือง  ผู้ลี้ภัยสองคนก็กำลังจะเปิดปากพูด  แต่พวกเขาก็รู้สึกว่าเสื้อผ้าของพวกเขาถูกคนอื่นที่อยู่ข้างหลังดึงเอาไว้  พวกเขาจึงปิดปากทันที  ไม่มีใครกล้าเปิดเผยเบาะแสเกี่ยวกับผู้ร้ายตัวจริงที่ฆ่าหลิวเอ้อร์เลยแม้แต่น้อย