Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1456

ตอนที่ 1456  สิ่งที่แฝงอยู่ (1)

ผู้ลี้ภัยหยุดชะงักทันที  และพากันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง  ไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำ  บทเรียนคราวก่อนจากเรื่องที่เกิดขึ้นกับเจ้าเมือง  พวกเขาจึงเรียนรู้ที่จะไม่พูดแบบไม่ระวังอีกต่อไป

ลั่วซีคิดว่าภาพลักษณ์ “ผู้ใจบุญ” ของเขาจะมีประโยชน์บ้าง  แต่เขาก็ได้รู้ว่าเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับจวินอู๋เสีย  ภาพลักษณ์ของเขาก็ไม่มีประโยชน์กับผู้ลี้ภัยพวกนี้

ไม่ว่าลั่วซีจะพยายามเกลี้ยกล่อมขนาดไหน  ก็ไม่มีใครตอบสนองเขาเลย  ผู้ลี้ภัยทุกคนต่างหาข้ออ้างทุกอย่างเพื่อหลบออกจากที่นั่น  เหตุการณ์คราวที่แล้วเกือบจะสร้างความเดือดร้อนให้จวินอู๋เสีย  พวกผู้ลี้ภัยต่างรู้สึกผิดกันมาก  ตอนนี้พวกเขาจึงไม่กล้าพูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว

ไม่นาน  ผู้ลี้ภัยที่รวมตัวกันอยู่รอบๆลั่วซีก็แยกย้ายกันไปหมด  ทิ้งให้เขากับลูกน้องของเขายืนมองหน้ากันอย่างจนปัญญาอยู่กลางสายลม

ลั่วซีแทบจะระเบิดออกมา  เขาโกรธจนหน้าเขียว

จวินอู๋เสียยืนอยู่ข้างหน้าต่างหอพัก  ชื่นชมภาพของลั่วซีที่ดูโกรธเคืองอย่างมาก

“คุณหนู  จะให้ข้าลงไปจัดการเขาไหมขอรับ?”  เย่ฉาพูดด้วยเสียงเคร่งขรึมเย็นชา

จวินอู๋เสียส่ายหน้า

เบี้ยต่ำต้อยอย่างลั่วซีไม่สำคัญพอให้นางสนใจ  นางไม่คิดจะเสียเวลากับเขา  แค่บังคับสถานการณ์ให้หนักพอ  แล้วคนที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังก็จะออกมาเคลื่อนไหวเอง

ลั่วซีพบว่าตัวเองถูกดูแคลนอย่างไม่น่าให้อภัย  เขาทำได้แค่กระทืบจากไปด้วยความโกรธ  จะปล่อยให้เรื่องเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้  พอกลับไปเขาก็ส่งนกพิราบสื่อสารออกไปทันที  ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้พร้อมกับกัดฟันแน่น

“ท่านเชิญท่านผู้นั้นมาที่นี่หรือขอรับ?”  คนรับใช้มองลั่วซีอย่างระมัดระวัง

ลั่วซีตอบว่า  “แล้วจะให้ทำไงล่ะ?  เรามาไกลมากแล้ว  จะให้ข้าปล่อยเด็กนั่นทำตามใจชอบในเมืองนี้งั้นรึ?  เจ้าเมืองก็ไร้ประโยชน์  ตอนท่านผู้นั้นมาถึง  ข้าจะให้เขาชดใช้แน่!”

ระบบที่พวกเขาตั้งไว้ในเมืองชิงเฟิงยุ่งเหยิงไปหมดเมื่อจวินอู๋เสียปรากฏตัว  และภายในความสับสนวุ่นวายนั้น  ก็มีใครบางคนกำลังซ่อนตัวเฝ้าดูอยู่

“เด็กที่ทางเหนือของเมืองนั่นมาจากวิหารไหนกัน?  เขาก่อความวุ่นวายได้มากจริงๆในช่วงที่เขามาที่นี่”  คนที่นั่งอยู่ในร้านอาหารหมุนถ้วยเหล้าในมือพร้อมกับเลิกคิ้วมองผู้เยาว์ที่มีใบหน้าเย็นชาหล่อเหลา

“ก็น่าสนใจดีไม่ใช่หรือ?  เราไม่ค่อยได้เจอใครที่กล้าหาญชาญชัยแบบนี้  วิหารปีศาจเพลิงสูญเสียไปไม่น้อยในสถานการณ์นี้”  ผู้เยาว์ที่หล่อเหลาหันกลับมา  มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มกระหายเลือด

“คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะยอมลงมาที่อาณาจักรล่าง  ตอนที่เจ้ากลับไปครั้งที่แล้ว  เจ้าทำให้ข้าตกใจมากจริงๆ  ข้าเห็นว่าเจ้าดูเหมือนจะมองหาใครบางคนอยู่ตลอดเวลา  มันเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้วรึเปล่า?  กู่อิ่ง”  ชายคนนั้นถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่ยืนอยู่ด้านข้างเป็นคนเดียวกับที่ถูกจวินอู๋เสียทำให้บาดเจ็บ  ต้องถูกส่งกลับไปที่อาณาจักรกลาง กู่อิ่ง!

คำพูดของชายคนนั้นทำให้รอยยิ้มบนริมฝีปากของกู่อิ่งแข็งทื่อขึ้นเล็กน้อย  เขาหรี่ตาในขณะที่ภาพของร่างเพรียวบางปรากฏขึ้นในใจ

จวินเสีย!

ภาพของร่างนั้นราวกับถูกตีตราไว้ในหัวใจของเขา  เขารู้สึกเจ็บแปลบทุกครั้งที่นึกถึงมัน  มันคือความอัปยศอดสูที่เขาไม่มีวันลืม!

“ถ้าเจ้ามีเวลาว่างมาสนใจเรื่องของข้า  เจ้าก็น่าจะเอาเวลาไปคิดว่าจะจัดการกับคนจากวิหารปีศาจเพลิงยังไงดีกว่า  คนจากวิหารปีศาจเพลิงก่อเรื่องวุ่นวายขึ้นในอาณาจักรล่างขนาดนี้  สิ่งที่พวกเขาต้องการคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆแน่  สิบสองวิหารแต่ละแห่งได้วางคนของตัวเองไว้ในเมืองชิงเฟิงนี้  ถ้าเจ้าคิดจะนั่งรอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากความพยายามของคนอื่น  เจ้าก็ต้องดูด้วยว่าตัวเองมีความสามารถจะทำเช่นนั้นได้รึเปล่า”  กู่อิ่งพูดเย้ยหยัน

ชายคนนั้นโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ  “เราไม่ได้บ้าคลั่งเหมือนคนจากวิหารปีศาจเพลิง  แต่การที่แผนที่ทั้ง 7 ส่วนหายไปหมดนั้นเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงจริงๆ  ข้าได้ไปที่สำนักวายุประจิมมาแล้ว  แต่ก็ไม่พบอะไร  ดูเหมือนว่าคนที่ขโมยแผนที่ได้ออกจากที่นั่นนานแล้ว  ข้าคิดว่าสถานการณ์ของวิหารปีศาจเพลิงก็น่าจะเหมือนกัน  ข้าได้ยินมาว่าพวกเขาส่งผู้อาวุโสคนหนึ่งมาแล้วตายที่ผาสุดสวรรค์  นั่นทำให้วิหารปีศาจเพลิงโกรธมาก  พวกเขาจึงสร้างปัญหาขึ้นมากมายในอาณาจักรล่าง  ถ้าอาณาจักรล่างถูกพวกเขากวาดล้างไปจริงๆ  มันจะทำให้เราค้นหาสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดได้ง่ายขึ้นไม่ใช่หรือ?”