Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1498

ตอนที่ 1498  ดอกเหมยหิมะ (2)

เจ้าแมวดำรู้สึกเหมือน……มันเองก็ต้องการสงบจิตใจบ้างเหมือนกัน

หลังจากความเงียบแปลกๆที่น่าอึดอัดปกคลุมไปทั่วห้อง  อิงซู่ที่นั่งอยู่บนพื้นก็อดหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้  เขางอขาข้างหนึ่งขึ้นมาวางพาดที่เข่าอีกข้าง  แล้วมองมนุษย์ผู้ครอบครองภูติแห่งแหวนทั้งสองซึ่งกำลังตะลึงงันกับอ้าวเสว่หานเหมย

“พวกท่านสองคนอย่าไปใส่ใจเขาเลย  ปกติอ้าวเสว่ก็เป็นแบบนี้แหละ”  อิงซู่รู้สึกว่าถ้าเขาไม่พยายามอธิบายอะไรสักหน่อย  เขาอาจจะถูกจวินอู๋เสีย ‘ซ่อม’ เอาทีหลังได้

“ไปนั่งคุยกันเถอะ”  จวินอู๋เสียกระแอมในลำคอ  ประมุขวิหารหยกวิญญาณเดินเข้าไปอย่างอารมณ์เสีย  มือยังคงกุมหน้าผากอยู่

อ้าวเสว่หานเหมยอุ้มบัวน้อยมายืนที่ด้านข้าง  บัวน้อยดูมีความสุขมากซึ่งเป็นปฏิกิริยาที่ตรงข้ามกับตอนที่เจออิงซู่  อ้าวเสว่หานเหมยยอมให้บัวน้อยอย่างมาก  แต่จวินอู๋เสียคิดว่านางเห็นแววตาของเขาแฝงความจนปัญญาและ……ความเจ็บปวดเสียใจอยู่เล็กน้อย

“อ้าวเสว่ก็เหมือนกับพวกเรา  เราทุกคนมาจากโลกวิญญาณ  และเขาก็เป็นแบบนี้มาตลอด  สิ่งที่พวกท่านเห็นเมื่อกี้คือบุคลิกหลักของเขา  และรูปลักษณ์ที่เห็นตอนนี้คือสิ่งที่เขาฝืนทำออกมาเพื่อจัดการกับบัวน้อย”  อิงซู่หัวเราะเบาๆ

อ้าวเสว่หานเหมยเกิดมาพร้อมการมีหลายบุคลิก  บัวน้อยขี้อาย  บัวขี้เมาเจ้าอารมณ์  อ้าวเสว่หานเหมยชอบบัวขี้เมาที่เย่อหยิ่งมากกว่า  จึงพยายามหาทางเข้าใกล้เขาอยู่ตลอด  แต่ก็ถูกบัวขี้เมารังเกียจ  เจอเมื่อไรถ้าไม่สู้กันจนตายไปข้าง  บัวเมาก็ไม่ยอมเลิกรา

แต่ถึงจะทุบตีอย่างโหดร้าย  ต่อสู้กันทุกวัน  ก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้  ดังนั้นตอนที่ไม่เมา  บัวเมาก็จะกลายร่างเป็นบัวน้อย  กลายเป็นคนที่อ้าวเสว่หานเหมยที่มีบุคลิกแบบเด็กๆรับมือไม่ถูก  ไม่รู้ว่าจะจัดการกับเด็กเล็กที่ไร้เดียงสาเช่นนี้ยังไง  แต่เขายังอยากอยู่ใกล้ๆกับบัวเมา  ดังนั้นเขาจึงรับบทเป็นผู้พิทักษ์ในยามที่บัวน้อยโดนรังแก  ปกป้องบัวน้อยจากลมและฝนเพื่อให้บัวเมาเห็นความดีในตัวเขา

อย่างไรก็ตาม……

บัวเมายังคงรังเกียจเขาสุดหัวใจ  กลับเป็นบัวน้อย  เจ้าตัวกระสอบทรายของสังคม  ที่ประทับภาพลักษณ์ผู้พิทักษ์ที่มีคุณธรรมของอ้าวเสว่หานเหมยเอาไว้อย่างแน่วแน่ในหัวใจ  ทำให้อ้าวเสว่หานเหมยจนปัญญาและไม่มีทางเลือกนอกจากวางมาดเป็นผู้พิทักษ์ต่อไปในตอนที่บัวน้อยปรากฏตัว

ประมุขวิหารหยกวิญญาณก้มหน้าคอตกอยู่ตลอดเวลา  ไม่พูดอะไรออกมาเลยสักคำ  ดูเหมือนเขาโดนเข้าไปหนักทีเดียว  หลังจากเงียบอยู่เป็นเวลานาน  เขาก็เงยหน้าขึ้นมองอ้าวเสว่หานเหมยผู้สูงใหญ่ซึ่งโดนบัวน้อยตัวจิ๋วปราบซะสิ้นท่า

“ในเมื่อเจ้ากลายเป็นแบบนี้ได้  ทำไมเจ้าต้องให้ข้าเจอกับเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมาด้วย?”

อ้าวเสว่หานเหมยพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมจริงจัง  “ตอนที่เจ้าตัวเล็กไม่ได้อยู่ใกล้ๆ  มันไม่มีความจำเป็นที่ข้าต้องซ่อนตัวตนที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้นี่”

ประมุขวิหารหยกวิญญาณถอนหายใจยาว……มาก

จวินอู๋เสียเห็นประมุขอยู่ในสภาพเช่นนั้นก็รู้สึกสงสารขึ้นมาทันที  นางรินน้ำให้เขาแก้วหนึ่งเพื่อพยายามจะปลอบใจ  แต่ประมุขวิหารหยกวิญญาณมัวแต่สะเทือนใจเลยไม่ได้รู้ตัวเลย

หลังจากน้ำไหลลงคอไปแล้ว  ร่างของเขาก็แข็งทื่อขึ้นมาทันที

เขาจ้องแก้วน้ำที่ถืออยู่ในมือเขม็ง  จากนั้นก็หันไปมองจวินอู๋เสียที่นั่งอยู่ด้านข้าง  ทันใดนั้นมือที่ถือแก้วก็เริ่มสั่น  เขาลุกพรวดขึ้นและเดินออกจากห้องของจวินอู๋เสียอย่างรวดเร็วโดยไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว

“เจ้านายเจ้าเป็นอะไร?  เขาก็แค่ดื่มน้ำ  แล้วจู่ๆก็ทำท่ายังกับเห็นผี”  อิงซู่คิดมาตลอดว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติเกี่ยวกับประมุขวิหารหยกวิญญาณคนนี้

อ้าวเสว่หานเหมยพูดออกมาอย่างไม่สะทกสะท้านเลยสักนิดว่า  “ตอนที่ข้าเชื่อมต่อกับจิตวิญญาณของเขา  ตอนนั้นจิตใจของเขาอ่อนแอมาก  เขาจึงได้รับผลกระทบมากทีเดียว  และได้รับอิทธิพลจากอารมณ์ความรู้สึกของข้า  ตอนที่ข้าไม่สามารถควบคุมอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองได้  เขาก็จะทำบางอย่าง  เจ้าน่าจะรู้ดีว่าข้ากำลังพูดถึงอะไร”

อิงซู่ผงะ  แล้วจากนั้นก็ฉีกยิ้มออกมา

“เจ้าคงไม่ได้……ฮ่าๆๆๆ……”

จวินอู๋เสียรู้สึกประหลาดใจกับเสียงหัวเราะของอิงซู่  นางไม่เข้าใจอะไรเลย  หลังจากนั้นพักใหญ่  เมื่ออิงซู่หัวเราะจนพอแล้ว  เขาก็อธิบายให้จวินอู๋เสียฟังถึงสิ่งที่อ้าวเสว่หานเหมยจะทำ