Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1545 ครูที่รักเหล้ายิ่งชีพ (2)

ตอนที่ 1545  ครูที่รักเหล้ายิ่งชีพ (2)

ซูหย่ากลายมาเป็นครูของจวินอู๋เสีย  อิทธิพลที่จวินอู๋เสียมีต่อซูหย่านั้นยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้  แต่พลังวิญญาณสีเงินของนางไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะเทียบเคียงได้

ในตอนนั้น  จวินอู๋เสียเชื่อว่าสำนักธาราเมฆไม่ใช่แค่สำนักธรรมดาทั่วไป  เห็นได้ชัดว่าซูหย่าไม่เคยชี้แนะศิษย์มาก่อน  ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีเงินที่มีพลังเทียบเท่ากับประมุขวิหาร  แต่กลับถูกโยนทิ้งไว้ในสถานที่ที่ไม่ต่างจากห้องเก็บเหล้า  ใจของหัวหน้าสำนักธาราเมฆช่างใหญ่ซะจริงๆ

จวินอู๋เสียคิดว่าหลังจากที่ซูหย่ารับนางเป็นศิษย์  นางจะสอนบางอย่างให้อย่างแน่นอน  แต่……นางคิดผิด……

หลังจากที่ซูหย่าพูดอย่างนั้นแล้ว  นางก็กลับไปนั่งบนโซฟานุ่มสบายของนาง  ชันขาขึ้นมาข้างหนึ่ง  และกระดกเหล้าเข้าไปอีก 2 อึกใหญ่ๆ

“ตอนนี้ข้าก็เป็นครูของเจ้าแล้ว”

จวินอู๋เสียพยักหน้า

“งั้นสิ่งแรกที่เจ้าต้องทำ”  ผู้หญิงคนนั้นมองจวินอู๋เสีย  แล้วยกมือขึ้นชี้ไปที่บันไดด้านข้าง  “ทำความสะอาดชั้นสอง”

“…………”  จวินอู๋เสียเริ่มรู้สึกว่านางคงคิดมากเกินไป!

เทียบซูหย่ากับครูทั่วๆไปแล้ว……ช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

“อย่ามัวแต่ยืนนิ่งอยู่ซิ  อยากให้ข้าเตะเจ้าขึ้นไปรึไง?  อืดอาดชักช้าเป็นสาวน้อยไปได้  ถ้าทำไม่ได้เรื่องล่ะก็  เจ้าก็กลับไปที่ที่เจ้ามาซะ”  ซูหย่าพูดเย้ยหยัน

จวินอู๋เสียถอนใจเล็กน้อย  แล้วเดินขึ้นไปบนชั้นสองอย่างเงียบๆ

ไม่ว่าซูหย่าจะนอกลู่นอกทางยังไง  สำนักธาราเมฆก็ได้จัดให้นางมาที่นี่แล้ว  นางจะทำหน้าที่ที่ศิษย์ควรทำ  คิดซะว่าเป็นการฝึกก่อนที่จะจัดการกับสิบสองวิหาร

จวินอู๋เสียเดินขึ้นไปบนชั้นสองของหอจันทร์แรม  แล้วนางก็ชะงักค้างอยู่ที่ประตู

ทุกที่ที่ตามองเห็นบนชั้นสองรกแบบสุดๆ  ไหเหล้ากองระเกะระกะไปทั่ว  มีกองอะไรก็ไม่รู้อยู่ทั่วทุกซอกทุกมุม  จวินอู๋เสียเจอกระดูกขาไก่ที่กินไปแล้วครึ่งหนึ่งบนพื้นด้วย……

“……….”

จวินอู๋เสียที่เป็นพวกบ้าความสะอาดถึงขั้นช็อกกับขยะตรงหน้า

ทั่วทั้งหอจันทร์แรมมีซูหย่าอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น  จึงเดาได้ไม่ยากว่าใครคือคนที่สร้างขยะพวกนี้

[นางได้ครูแบบไหนมาเนี่ย?]

จวินอู๋เสียได้แต่ถามสวรรค์อย่างไร้คำพูด

ไม้กวาดสภาพน่าอนาถจมอยู่ในกองอะไรก็ไม่รู้  จวินอู๋เสียมองอยู่นาน  สุดท้ายก็สูดหายใจเข้าลึกๆ  ยอมรับชะตากรรมของตัวเอง  แล้วหยิบถุงมือออกมาจากกระเป๋ามิติ  หลังจากลากเอาไม้กวาดออกมาแล้ว  นางก็ลงมือต่อสู้กับกองขยะอย่างขมขื่น

ซูหย่านอนอยู่บนโซฟานุ่มบนชั้นหนึ่งและฟังเสียงฝีเท้าที่ดังมาจากชั้นสอง  รอยยิ้มที่ไม่เข้าใจความหมายปรากฏขึ้นบนใบหน้างดงามของนาง  จากนั้นนางก็ดื่มต่ออย่างสบายอารมณ์

จวินอู๋เสียเอาขยะที่กองอยู่ที่นั่นนานแค่ไหนก็ไม่รู้ใส่ถุงกระสอบ  จากนั้นก็แบกมันลงบันไดจากชั้นสองและนำออกไปด้านนอกหอจันทร์แรมอย่างเงียบๆเที่ยวแล้วเที่ยวเล่าโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย  ซูหย่าก็ไม่คิดจะเอ่ยชมสักคำ  ตอนที่จวินอู๋เสียเข้าๆออกๆอีกหลายครั้งและเดินลงบันไดมาอีกครั้งพร้อมขยะ  ซูหย่าก็กอดเหยือกเหล้าหลับไปแล้วบนโซฟานุ่มสบายนั้น  ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ  ตอนนางหลับ  ขาอันขาวเนียนของนางก็เผยออกมาทั้งขา  และโซฟาของนางก็หันออกไปทางประตูที่เปิดอยู่ของหอจันทร์แรม!

เด็กหนุ่มหลายคนที่บังเอิญเดินผ่านหอจันทร์แรมก็สะดุดเข้ากับวิวที่ยอดเยี่ยมนั้น  พวกเขาหยุดยืนอยู่นอกประตูทันทีพลางจ้องมองน้ำลายไหล

จวินอู๋เสียมองพวกหมาป่าหิวกระหายข้างนอกด้วยสายตาเย็นชา  นางวางถุงขยะลงและเอาเสื้อคลุมออกจากกระเป๋ามิติมาคลุมขาให้ซูหย่า  ซ่อนภาพอันงดงามนั้นจากสายตาของพวกเด็กหนุ่มด้านนอก