Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1546 ครูที่รักเหล้ายิ่งชีพ (3)

ตอนที่ 1546  ครูที่รักเหล้ายิ่งชีพ (3)

จวินอู๋เสียใช้เวลาถึง 3 วันเต็มในการทำความสะอาดหอจันทร์แรม  ในช่วงนั้น  ภาพที่นางลากถุงขยะใบใหญ่และเล็กออกมาถูกศิษย์จำนวนมากพบเห็นเข้า  เกิดเสียงโจษจันขึ้นมากมายท่ามกลางเหล่าศิษย์ใหม่ของสำนักธาราเมฆ

ตั้งแต่งานชุมนุมเทพยุทธ์  จวินอู๋เสียเจอกับเรื่องพลิกผันมากมาย  ความหายากของเผ่าจ้าววิญญาณทำให้นางเป็นเป้าหมายแย่งชิงของสิบสองวิหารทั้งหมด  สร้างความอิจฉาให้กับเหล่าผู้เยาว์มากมาย  แต่ไม่มีใครคาดคิดว่านางจะเลือกวิหารหยกวิญญาณที่ตกต่ำลงไปแล้ว

และหลังจากเข้าสำนักธาราเมฆ  ศิษย์คนอื่นๆต่างเริ่มฝึกกันหมดแล้ว  มีเพียงจวินอู๋เสียที่ต้องมาทิ้งขยะ  ทำให้พวกผู้เยาว์ที่อิจฉาจวินอู๋เสียพากันแอบหัวเราะเยาะ

“คนเหมือนกันแต่ชีวิตไม่เหมือนกัน  ข้าคิดว่าเจ้านั่นจะเก่งกาจอะไรนักหนา  แต่ก็แค่นั้นแหละ  วิหารหยกวิญญาณจะเทียบกับสิบสองวิหารได้ยังไง?  คนที่สำนักธาราเมฆไม่ได้โง่  ใครจะสอนคนจากวิหารหยกวิญญาณอย่างจริงจังกัน?”  พวกผู้เยาว์รวมกลุ่มพูดคุยกันหลังการฝึกจบลง

“ข้าว่าก็ดีออก  เอาขยะไปทิ้ง  เหมาะกับเขาดีไม่ใช่หรือ?  ฮ่าๆ”

แล้วพวกผู้เยาว์ก็พากันหัวเราะ

จวินอู๋เสียออกมาจากหอจันทร์แรมและกำลังเดินทางกลับหอพัก  นางก็เจอเข้ากับกลุ่มผู้เยาว์ขี้นินทากลุ่มนั้น  นางเดินผ่านไปอย่างสงบ  แต่เห็นได้ชัดว่าผู้เยาว์พวกนั้นไม่คิดจะปล่อยนางไปง่ายๆแบบนั้น

“เฮ้  จวินอู๋!  ห้องข้าไม่ได้ทำความสะอาดมาหลายวัน  ทำไมเจ้าไม่ทำความสะอาดให้ข้าด้วยล่ะ?”

“ใช่ๆๆ!  ของข้าด้วย!  ไม่ต้องห่วง  ข้าจะจ่ายให้  ไม่ให้เจ้าทำฟรีหรอก”

“บอกให้นะจวินอู๋  ทำไมเจ้าไม่ดูแลห้องให้พี่น้องเราที่นี่ล่ะ  แล้วพวกเราจะช่วยชี้แนะให้เจ้าสักอย่างสองอย่างนอกเวลาฝึกของเราไง  ข้อตกลงดีจะตาย  ไม่ใช่ว่าตอนพวกเราจบจากที่นี่กลับไปแล้ว  เจ้ายังต้องอยู่ทำงานขี้ข้าพวกนี้ในสำนักต่อล่ะ”

คำพูดดูถูกถากถางไล่ตามจิกกัดจวินอู๋เสียอย่างไร้ปราณีราวกับฝูงสุนัขบ้า  จวินอู๋เสียเดินผ่านผู้เยาว์พวกนั้นด้วยใบหน้าเย็นชา  ไม่สนใจพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

ผู้เยาว์พวกนั้นเห็นจวินอู๋เสียเงียบก็ยิ่งคึกคะนอง  การกระซิบกันเบาๆในตอนแรกก็กลายเป็นการดูถูกอย่างโจ่งแจ้งในวันนี้

กู่ซินเยียนยืนอยู่ในเงามืด  มองจวินอู๋เสียเดินผ่านไปท่ามกลางเสียงหัวเราะเยาะเย้ยหยัน  ใบหน้างามประดับด้วยรอยยิ้ม

หลินเฮ่าอวี่เดินตามหลังกู่ซินเยียนอย่างใกล้ชิด  สายตาของเขามองด้านหลังจวินอู๋เสียที่ห่างออกไป  ในใจเต็มไปด้วยความยินดี

กู่ซินเยียนมักจะทำดีกับจวินอู๋เสีย  การใจดีแบบนี้ทำให้หลินเฮ่าอวี่อิจฉามาก  เมื่อเห็นจวินอู๋เสียตกอยู่ในสภาพเลวร้ายเช่นนี้  ความยินดีในหัวใจก็ชัดเจนจนไม่จำเป็นต้องพูด  นอกจากนี้กู่ซินเยียนก็แค่มองดูอยู่เงียบๆ  ไม่มีทีท่าจะก้าวเข้าไปช่วยเลยสักนิด  ทำให้หลินเฮ่าอวี่มีความสุขมาก

สุดท้ายแล้ว  จวินอู๋ก็มีความสุขกับความรุ่งโรจน์ที่ได้มาจากความหายากของเผ่าจ้าววิญญาณเพียงแค่ชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น

ในสำนักธาราเมฆ  ข้อได้เปรียบของการเป็นคนจากเผ่าพิเศษได้สิ้นสุดลงทันทีที่เขาเลือกวิหารหยกวิญญาณ  พวกเขาเริ่มการฝึกที่แท้จริงกันแล้ว  แต่สำนักธาราเมฆกลับให้จวินอู๋ทำงานคนใช้  ช่างปฏิบัติได้แตกต่างกันเหลือเกิน

“น่าสมเพช  ดูเหมือนสำนักธาราเมฆจะไม่ให้ความสำคัญกับเผ่าจ้าววิญญาณเท่าไรนัก  ตอนนี้จวินอู๋ไม่ได้รับการชี้แนะที่เหมาะสมและยังไม่สามารถฝึกฝนได้  แต่กลับกลายมาเป็นภารโรงของสำนักธาราเมฆแทน  ข้าว่าเขาคงไม่มีโอกาสได้ออกไปจากที่นี่ชั่วชีวิตแล้ว”  น้ำเสียงของหลินเฮ่าอวี่มีความเห็นอกเห็นใจอย่างมาก  แต่สีหน้าไม่มีความเมตตาใดๆ  กลับเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยแทน

กู่ซินเยียนชำเลืองมองหลินเฮ่าอวี่  สถานการณ์ตอนนี้ของจวินอู๋ย่ำแย่จริงๆ  ถึงขั้นกล่าวได้ว่าเลวร้ายอย่างมาก