Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1552 เด็กนี่ไม่เลว (2)

ตอนที่ 1552  เด็กนี่ไม่เลว (2)

“ใช่ๆๆ  เจ้าเด็กจวินอู๋นั่นไม่เลวเลย”  เทียนเจ๋อรีบเห็นด้วย

ตอนที่ซูหย่าเอ่ยถึงจวินอู๋เสีย  น้ำเสียงของนางดีขึ้นเล็กน้อย  ตอนแรกนางไม่คิดจะสอนอะไรจริงๆ  นางหมดใจจะสอนไปแล้ว  ดังนั้นในตอนแรกนางจึงจงใจทำให้จวินอู๋เสียลำบาก  และสั่งให้เด็กนั่นทำหลายอย่างที่เขาไม่ควรทำ

ถ้าเป็นเด็กคนอื่นคงหมดความอดทนเพราะความหยิ่งผยองและจากไปนานแล้ว  แต่ไม่ว่าความต้องการของซูหย่าจะไร้เหตุผลเพียงใด  จวินอู๋เสียก็ปฏิบัติตามคำสั่งของนางอย่างเงียบๆซึ่งเป็นเรื่องที่เกินความคาดหมายของซูหย่าจริงๆ

เด็กคนนี้ไม่พูดมาก  และยังไม่เคยประจบสอพลอทำท่าอวดเก่ง  เป็นแค่เจ้าโง่ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน

ซูหย่าเฝ้ามองจวินอู๋เสียทรหดอดทนทำงานหนักทุกวัน  ใจที่เป็นน้ำแข็งมานานก็ค่อยๆละลายอย่างช้าๆ

“เจ้ากลับไปบอกอาจารย์ว่า ข้า ซูหย่า จะรับเด็กคนนี้เอาไว้  หนึ่งปีต่อจากนี้  ข้าจะคืนอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้กลับไปให้  ถ้าเจ้าเด็กนี่ไม่เหนือกว่าศิษย์ทุกคนที่มีพวกหัวทึบเป็นครูล่ะก็  อย่ามาเรียกข้าว่าซูหย่า!”  ซูหย่าประกาศกร้าวอย่างมั่นใจ

เทียนเจ๋อพยักหน้ารัวๆ  ในใจรู้สึกดีใจแทนจวินอู๋เสีย

คำพูดของซูหย่าแรงมากก็จริง  แต่ในฐานะศิษย์น้องของซูหย่า  เทียนเจ๋อรู้ว่าซูหย่าเป็นเพียงคนเดียวในสำนักธาราเมฆที่สามารถทำคำพูดบ้าๆนั่นให้กลายเป็นจริงได้

ในช่วงเวลาหนึ่งปี  จะทำให้จวินอู๋เสียกลายเป็นอัจฉริยะที่สามารถเอาชนะศิษย์ทุกคนในสำนักธาราเมฆได้  นั่นคือคำสัญญาของซูหย่า!

ซูหย่าไม่ได้ยอมทำอะไรง่ายนัก  แต่เมื่อไรที่นางยอมทำแล้วล่ะก็  ไม่มีอะไรที่นางทำไม่ได้

“เอาล่ะ  เจ้าไสหัวไปได้แล้ว  ข้าเห็นหน้าหงอยๆของเจ้าแล้วอารมณ์เสีย  ไป ไป ไป๊!  ถ้าไม่มีอะไรก็อย่ามาเกะกะข้าที่นี่!”  หลังจากซูหย่าให้ความมั่นใจกับเทียนเจ๋อแล้ว  นางก็ออกคำสั่งขับไล่เขาอย่างไม่ไยดี

เทียนเจ๋อรีบออกไปโดยไม่กล้าอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว  ตอนออกไปก็ปิดประตูให้อย่างดี

ซูหย่านั่งอยู่บนโซฟา  มองประตูที่ปิดลง  แล้วถอนหายใจเบาๆ  นางก้มมองมือทั้งสองข้างของตัวเอง  ใบหน้าที่มีร่องรอยความมึนเมาปรากฏความเหงาเศร้าอย่างที่ไม่สมกับเป็นนางในยามปกติ

“ให้ตายซิ  รู้สึกเหมือนโดนหลอกอีกแล้ว”

สุดท้ายนางก็ยังทำสิ่งที่นางเคยไม่อยากทำ

หวังว่าครั้งนี้ทุกอย่างจะแตกต่างออกไป

ที่ชั้นใต้ดิน  จวินอู๋เสียกำลังเช็ดถังเหล้า  ตอนแรกนางไม่ชินกับกลิ่นเหล้าที่รุนแรงในห้องเก็บเหล้า  สองสามวันแรกต้องดมกลิ่นมากเกินไปจนถึงกับเวียนหัว  แต่หลังจากนั้นไม่นานก็เริ่มชิน  ตอนนี้เมื่อได้กลิ่นเหล้า  นางก็รู้สึกว่าเส้นเอ็นและหลอดเลือดทั่วร่างของนางโล่งสบายมากขึ้น

ในฐานะหมออัจฉริยะ  จวินอู๋เสียจึงมีสัมผัสที่ไวต่อการเปลี่ยนแปลงทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับร่างกายของนางเอง

นางอยู่ในห้องเก็บเหล้าที่ชั้นใต้ดินแค่ครึ่งเดือน  แต่เส้นเอ็นและหลอดเลือดของนางขยายตัวขึ้นไม่น้อย  ต้องรู้ว่าเส้นเอ็นและหลอดเลือดของนางได้รับการบำรุงจากยาที่นางปรุงขึ้นเอง  ทำให้มีความแข็งแกร่งมากกว่าคนทั่วไปอยู่แล้ว  แต่ความแข็งแกร่งที่เพิ่มเข้ามาในตอนนี้ทำให้จวินอู๋เสียประหลาดใจจริงๆ

ทันใดนั้น  ประตูห้องเก็บเหล้าก็เปิดออก  ซูหย่าเดินลงมาสองสามก้าวก่อนจะบังคับตัวเองให้มองไปที่จวินอู๋เสียซึ่งกำลังเช็ดไหเหล้าอยู่  แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏในแววตาของนาง  แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว  ใบหน้าของนางกลับมาดูเฉยเมยอีกครั้ง

“จวินอู๋”  ซูหย่าเอ่ยปาก

จวินอู๋เสียลุกขึ้นมองซูหย่าด้วยแววตาสงสัย

“ขึ้นมา”  พูดจบนางก็หันกลับและเดินออกไปจากห้องเก็บเหล้า  จวินอู๋เสียก็เดินตามนางออกไป

เมื่อปิดประตูห้องเก็บเหล้า  จวินอู๋เสียก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าซูหย่า  ไม่รู้ว่าราชินีที่รักเหล้ายิ่งชีพคนนี้จะทรมานอะไรนางอีก