Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1570 ขอโทษนะ แต่เราไม่ได้สนิทกัน (1)

ตอนที่ 1570  ขอโทษนะ แต่เราไม่ได้สนิทกัน (1)

ผู้เยาว์ทั้งห้าที่กู่ซินเยียนเชิญมานั้นเป็นห้าคนที่แข็งแกร่งที่สุดจากห้าวิหาร  พวกเขายังเป็นผู้นำของกลุ่มศิษย์ใหม่ในสำนักธาราเมฆจากแต่ละวิหารด้วย

จับโจรก็ต้องจับหัวหน้า  หลักการนี้กู่ซินเยียนเข้าใจดี  มีแต่ทำให้คนทั้งห้าเลิกเป็นศัตรูกับวิหารมารโลหิตเท่านั้นถึงทำให้ทั้งห้าวิหารหยุดโจมตีได้

นอกจากพวกเฉียวฉู่แล้ว  กู่ซินเยียนยังเชิญจวินอู๋เสียไปด้วย  เนื่องจากเรื่องที่เกิดกับวิหารมารโลหิตในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้  ทำให้ทั้งสองไม่ได้พบกันเพื่อทดสอบวิชาเสริมวิญญาณมาระยะหนึ่งแล้ว  กู่ซินเยียนจึงเชิญจวินอู๋เสียไปด้วย  จะได้ทำให้เกิดความปรองดองกันทุกฝ่าย

เรื่องที่วิหารมารโลหิตกลายเป็นจุดสนใจในสำนักธาราเมฆส่วนใหญ่เป็นเพราะจวินอู๋  ดังนั้นกู่ซินเยียนจึงสงสัยว่าเพราะหลินเฮ่าอวี่พยายามจะบังคับให้จวินอู๋ยอมจำนน  และให้คนของวิหารมารโลหิตไปทะเลาะกับวิหารอื่นๆรึเปล่า  ถึงทำให้วิหารอื่นๆเป็นศัตรูกับพวกเขา

กู่ซินเยียนอยากใช้ปัญหาของจวินอู๋แก้ไขความขัดแย้งระหว่างวิหารต่างๆ

และจวินอู๋เสียก็ตอบรับคำเชิญของกู่ซินเยียน

กู่ซินเยียนกำหนดสถานที่นัดพบเป็นที่ริมทะเลสาบในสำนักธาราเมฆ  พืชพรรณที่ริมทะเลสาบเป็นสีเขียวมรกต  มีเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วและกลิ่นหอมของดอกไม้  ทำให้รู้สึกสงบและผ่อนคลายมาก  เป็นสถานที่ที่พวกศิษย์ใหม่มากมายชอบไปอยู่  เหตุผลที่กู่ซินเยียนเลือกที่นั่น  ประการแรกก็เพื่อผ่อนคลายบรรยากาศที่ตึงเครียด  ประการที่สอง  นางหวังว่าสิ่งที่นางพูดวันนี้จะมีคนจากวิหารอื่นที่อยู่รอบๆทะเลสาบได้ยิน  พวกเขาจะได้กระจายคำพูดของนางไปยังวิหารต่างๆ

ยังไงซะ  กู่ซินเยียนต้องระวังเรื่องชื่อเสียงของวิหารมารโลหิต  เนื่องจากอีกหกวิหารไม่แข็งแกร่งพอที่จะต่อสู้กับวิหารมารโลหิต  จึงไม่มีคุณสมบัติพอที่นางจะเชิญพวกเขาเข้าร่วม  แต่จากสถานการณ์ของวิหารมารโลหิตแล้ว  นางไม่มีทางเลือกอื่น

ต้องพูดเลยว่ากู่ซินเยียนฉลาดไม่น้อย  นางพิจารณาทุกด้านอย่างละเอียด  และเนื่องจากเป็นผู้หญิง  ต่อให้นางพูดอย่างสุภาพอ่อนโยน  ก็ไม่มีใครคิดว่าไม่เหมาะสม  ยังไงซะ  สาวงามก็มักจะได้รับการปฏิบัติที่ดีอยู่เสมอ

ในวันนั้น  กู่ซินเยียนพาหลินเฮ่าอวี่ไปกับนางและมาถึงสถานที่นัดพบตั้งแต่เช้า  นางนั่งเงียบๆอยู่บนม้านั่งหินในศาลาหลังเล็กที่ริมทะเลสาบ  มองหาพวกเฉียวฉู่ที่มาสาย

เฉียวฉู่กำลังเดินไปยังสถานที่นัดพบ  และก็บังเอิญเจอกับฮัวเหยาที่มีใบหน้าเย็นชา

เมื่อเห็นฮัวเหยา  เฉียวฉู่ก็ตาเป็นประกาย  เพื่อเล่นละครตบตาแล้ว  หลังจากมาถึงภูเขาฝูเหยา  เขาไม่กล้าติดต่อกับเพื่อนคนอื่นๆอีก  แต่เฉียวฉู่ตัวติดกับฮัวเหยาจนชิน  จึงรู้สึกจิตตกอยู่บ้าง

พอได้มาเจอฮัวเหยาง่ายๆแบบนี้  เฉียวฉู่ก็แทบจะเก็บอาการตื่นเต้นไว้ไม่ได้  เขาอยากจะกางแขนกระโจนเข้าใส่ฮัวเหยาแล้วใช้อ้อมกอดพี่หมีกอดพี่ฮัวแน่นๆสักที

ฮัวเหยาย่อมสังเกตเห็นความตื่นเต้นของเจ้าโง่เฉียวฉู่  และเทียบกับเฉียวฉู่แล้ว  เขานิ่งสงบกว่ามาก  เมื่อเห็นริมฝีปากของเฉียวฉู่กำลังจะเผยรอยยิ้ม  ฮัวเหยาก็พูดเสียงเย็นชาว่า  “สุนัขดีไม่ขวางทางหรอกนะ  เจ้าไม่รู้เรื่องนี้รึไง?”

เฉียวฉู่ที่กำลังดีใจโดนฮัวเหยาโยนน้ำแข็งใส่หน้าทั้งถัง  รอยยิ้มที่ยังไม่ทันเบ่งบานก็เหี่ยวเฉาลงทันที

เฉียวฉู่รู้สึกน้อยใจ  พี่ฮัวปากร้ายมาก  หัวใจดวงน้อยๆของเขาบอบช้ำเหลือเกินแล้ว

“หา?  บ้านเจ้าเป็นเจ้าของถนนรึไง?”  เฉียวฉู่เอ่ยปากหาเรื่อง  แต่ในใจที่แท้จริงนั้น……

[พี่ฮัว ทำไมไร้น้ำใจไร้คุณธรรมแบบนี้!  หัวใจน้อยๆของข้าเจ็บปวดนัก!]

ฮัวเหยามองเฉียวฉู่ด้วยสายตาเย็นชาและเดินต่อไปอย่างเฉยเมย  เฉียวฉู่ได้แต่เดินตามหลังอย่างเศร้าๆ  แต่ยังคงแสดงสีหน้าเกลียดชังให้คนอื่นเห็น