Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1590 นางพญาซูหย่า (5)

ตอนที่ 1590  นางพญาซูหย่า (5)

ซูหย่าส่งเสียงดังหึ

เทียนเจ๋อกลืนน้ำลาย  ถามต่อไปอย่างระวังว่า  “เป็นศิษย์จากสาขาพลังวิญญาณหรือ?  เขาทำอะไรท่าน?”

เทียนเจ๋อถามเช่นนี้  ไม่ใช่เพราะเขาอยากรู้ว่าศิษย์คนนั้นทำอะไรซูหย่า  แต่จริงๆแล้วเขาอยากรู้ว่าซูหย่าทำอะไรกับศิษย์คนนั้น……

ขนาดครูสาขาพลังวิญญาณยังก้มหัวยอมศิโรราบให้กับซูหย่า  แล้วเด็กที่ยังฝึกอยู่ในสาขาพลังวิญญาณจะรอดจากเงื้อมมือของซูหย่าได้ยังไง?

ไม่ถูกตบตายก็นับว่าบุญโขแล้ว!

“ไม่ได้ทำข้า  แต่มันสะเออะมารังแกศิษย์ของข้า”  ซูหย่าพูดพลางขมวดคิ้ว

เทียนเจ๋อนิ่งงันไปครู่  แล้วก็นึกออกว่าซูหย่าพูดถึงจวินอู๋เสีย

“จวินอู๋?  ปกติจวินอู๋ก็ไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับใครไม่ใช่หรือ?  ทำไมถึงมีคนมาหาเรื่องเขาล่ะ?”  มีอาจารย์กับศิษย์พี่ที่พึ่งพาไม่ได้  เทียนเจ๋อจึงยุ่งหัวปั่นอยู่กับงานของสำนักธาราเมฆทุกวัน  จึงเป็นธรรมดาที่เขาจะไม่มีเวลามาสนใจเรื่องเล่ห์เหลี่ยมกลอุบายของศิษย์ในสำนัก

“ข้าก็อยากถามเจ้าเหมือนกัน!  ศิษย์ข้าออกจะเป็นเด็กดี  ทำไมไอ้โง่สาขาพลังวิญญาณนั่นถึงได้จ้องเล่นงานเขา?  ข้าได้ยินกับหูชัดเจนทุกคำ  ไอ้โง่นั่นด่าจวินอู๋ว่าเป็นขยะที่ถูกสำนักธาราเมฆทอดทิ้ง  เรื่องนี้เจ้าต้องจัดการแก้ไขให้ข้าด้วย!”  ดวงตาที่งดงามของซูหย่าจ้องเขม็งราวกับจะบอกว่า  ถ้าเทียนเจ๋อกล้าลังเลชักช้าล่ะก็  นางจะตบเขาให้ติดกำแพงแงะไม่ออกเลย

เทียนเจ๋อจัดการกับเรื่องของสำนักธาราเมฆมานาน  ซูหย่าพูดแบบนั้น  เขาก็พอจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

คงเป็นเพราะเรื่องที่จวินอู๋ถูกส่งไปให้ซูหย่าจัดการ  ทำให้คนอื่นคิดว่าจวินอู๋เป็นคนโชคร้ายที่ถูกสำนักธาราเมฆทอดทิ้ง

นั่นทำให้เทียนเจ๋อพูดอะไรไม่ออกจริงๆ

เรื่องนี้ไม่ใช่ความคิดของเขาเลย  แต่เป็นความคิดของอาจารย์ของพวกเขา  ชายชราสั่งให้เทียนเจ๋อโยนจวินอู๋ไปให้ซูหย่า  แล้วก็ไม่สั่งอะไรอย่างอื่นอีก  เทียนเจ๋อจึงลืมเรื่องนี้ไปเลย

สำหรับคนนอก  หอจันทร์แรมก็เป็นแค่หอเก็บเหล้า  ทุกคนรู้แค่ว่ามีผู้หญิงอารมณ์ร้ายแต่สวยมากอยู่ในนั้น  แต่ไม่มีใครรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นน่ากลัวขนาดไหน

ใจของพวกผู้เยาว์ล่องลอยไปได้ง่าย  พวกเขามักชอบเปรียบเทียบและแข่งขันในทุกเรื่อง  จวินอู๋กลายเป็นเป้าหมายหลักเพราะเป็นคนของวิหารหยกวิญญาณอยู่คนเดียว  ไม่มีที่พึ่งพิง  พอถูกทิ้งไว้ที่หอจันทร์แรม  เด็กนั่นก็เลยกลายเป็นเป้าให้คนอื่นๆที่ว่างจัดจนปวดไข่แกล้งเอา

“เรื่องนี้เป็นความผิดพลาดของข้าเอง  ศิษย์พี่ต้องการให้ข้าทำอะไร?  ว่ามาได้เลย  ข้าจะฟังคำท่าน”  เทียนเจ๋อยิ้มประจบ  แต่ในใจกำลังตกตะลึง  เขาคิดไม่ถึงว่าซูหย่าจะให้ความสำคัญกับจวินอู๋มากขนาดนี้

ต้องรู้ว่าจวินอู๋เป็นคนที่อาจารย์บังคับให้กับซูหย่า

การที่ซูหย่ายอมรับได้ก็หายากแล้ว  เทียนเจ๋อไม่เคยคาดหวังว่าซูหย่าจะทุ่มเททั้งใจให้จวินอู๋ถึงขนาดนี้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง……หลังจากผ่านเรื่องนั้นมา  ซูหย่าก็เก็บตัวไม่ยุ่งเรื่องภายนอก  ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น  แต่บัดนี้ซูหย่าเดินเข้ามาหาเขาด้วยตัวเองเพื่อจวินอู๋  เกรงว่านี่ไม่ใช่การปฏิบัติแบบขอไปทีแล้ว

ซูหย่ามองเทียนเจ๋อ

“ข้าอยากให้เจ้าเปิดสาขาให้จวินอู๋”

“ห๊ะ?”  เทียนเจ๋ออึ้ง

เปิดสาขาให้จวินอู๋?  ให้เขาคนเดียวเนี่ยนะ?  เปิดสาขาเลย!!

ซูหย่าไม่สนใจสีหน้าตกตะลึงของเทียนเจ๋อ  และพูดต่ออย่างสงบนิ่งว่า  “ชื่อสาขาจ้าววิญญาณ”

“……….”  เทียนเจ๋อหมดคำพูด

“ที่ตั้งก็หอจันทร์แรม”  ซูหย่าพูดอีกครั้ง

“……….”  เทียนเจ๋อรู้สึกว่าศิษย์พี่ของเขาบ้าไปแล้วจริงๆ

ปกป้องศิษย์ได้บ้าคลั่งถึงขั้นนี้  เขายอมคุกเข่าให้เลย