Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1604 ปีศาจ (3)

ตอนที่ 1604  ปีศาจ (3)

หลินเฮ่าอวี่แอบปาดเหงื่อและรวบรวมความกล้าเล่าให้กู่อิ่งฟังถึงความไม่ยุติธรรมทั้งหมดที่พวกเขาได้รับในสำนักธาราเมฆ  ตลอดการเล่าเรื่อง  เขาเอ่ยถึงจวินอู๋ตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ  ทำให้ฟังดูเหมือนว่าสภาพอันน่าอับอายของวิหารมารโลหิตทั้งหมดเป็นเพราะจวินอู๋  แต่เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำเกี่ยวกับเรื่องที่เขาวางแผนจัดฉากจวินอู๋และพยายามทำให้จวินอู๋ยอมจำนนต่อพวกเขา

ยิ่งกู่ซินเยียนได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง  นางอยากจะอ้าปากพูดอยู่หลายครั้ง  แต่สายตาของกู่อิ่งทำให้นางกลัวจนไม่กล้าพูด

เมื่อหลินเฮ่าอวี่พูดจบ  ใบหน้าของกู่อิ่งก็ยังมีรอยยิ้มที่ไม่อาจเข้าใจได้เหมือนเดิม  ไม่รู้เลยว่าเขากำลังดีใจหรือโกรธ

“เด็กจากเผ่าจ้าววิญญาณนั่นฟังดูเหมือนจะเก่งพอตัว  ด้วยกำลังของคนเพียงคนเดียว  สามารถยุยงให้คนจากวิหารอื่นทุกคนหันมาเล่นงานพวกเจ้าได้”  กู่อิ่งพูดยิ้มๆ  ดวงตาของเขามองตรงไปที่หลินเฮ่าอวี่  ทำให้หลินเฮ่าอวี่ขนลุกเกรียวที่ด้านหลัง

หลินเฮ่าอวี่กลืนน้ำลายเสียงดังและพูดว่า  “ใช่  ปกติจวินอู๋ดูเหมือนเงียบๆไม่พูดไม่จา  แต่พอพูดทีก็สามารถบิดเบือนความจริงกลับขาวเป็นดำได้อย่างสมบูรณ์แบบ”

เมื่อกู่อิ่งได้ยินคำว่า  “จวินอู๋”  ดวงตาของเขาก็ส่องประกายทันที

“จวินอู๋?  เจ้าบอกว่าคนจากเผ่าจ้าววิญญาณนั่นชื่อจวินอู๋หรือ?”

“ใช่…….ใช่แล้ว”  หลินเฮ่าอวี่พูดพลางกลืนน้ำลาย

“แซ่จวินอีกแล้ว……”  กู่อิ่งลูบคาง  แววตาของเขาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

หลินเฮ่าอวี่ไม่กล้าพูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว

“จวินอู๋นั่นมีลักษณะแบบไหน?”  กู่อิ่งถามอีกครั้ง

หลินเฮ่าอวี่พูดว่า  “ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ  แค่ตัวเล็กๆผอมๆ  ทำหน้าเย็นชาทั้งวัน  แล้วก็พักอยู่ห้องตรงข้ามกับซินเยียน”

ในหัวของกู่อิ่ง  มีภาพของเด็กหนุ่มที่เขาเห็นตรงทางเดินก่อนจะเข้าห้องปรากฏขึ้น

เด็กหนุ่มคนนั้นค่อนข้างคล้ายกับคนในความทรงจำของเขา  แต่ก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงอีกด้วย

คนในความทรงจำของเขาก็ตัวเล็กเหมือนกัน  แต่เล็กกว่าจวินอู๋อยู่หนึ่งส่วน  และที่สำคัญที่สุดก็คือ  พลังของคนผู้นั้นไม่ต่ำต้อยเท่าจวินอู๋ที่หลินเฮ่าอวี่พูดถึง  กล่าวได้ว่าจวินอู๋แตกต่างจากคนคนนั้นอย่างสิ้นเชิง  สิ่งที่เหมือนกันระหว่างคนทั้งสองก็คือดวงตาเท่านั้น

ทั้งความใสกระจ่างและความเย็นชา  เมื่ออยู่บนใบหน้าที่ดูธรรมดามากนั้น  ทำให้มันยิ่งดูสวยมากขึ้น

และพวกเขายังแซ่ “จวิน” ทั้งคู่!

เป็นแค่เรื่องบังเอิญ  หรืออะไรกันแน่?  กู่อิ่งรู้สึกว่ามันน่าสนใจมาก

“พี่ใหญ่กู่อิ่ง……วิหารมารโลหิตของเราถูกจวินอู๋ทำถึงขนาดนี้  มันช่าง……”  หลินเฮ่าอวี่ไม่สามารถรู้ได้ว่ากู่อิ่งคิดอะไรอยู่  เขารวบรวมความกล้าพูดออกไปขนาดนี้แล้ว  ถ้ากู่อิ่งยังไม่ตอบสนอง  เขาก็เครียดแล้วล่ะคราวนี้

กู่อิ่งได้สติกลับมา  เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า  “ข้ามาครั้งนี้ก็เพื่อนำยามาให้สวี่มู่  แม้ว่าข้าจะเคยเป็นศิษย์ของสำนักธาราเมฆ  แต่ดูเหมือนสำนักธาราเมฆจะไม่ต้อนรับข้า  เกรงว่าเรื่องนี้พวกเจ้าต้องจัดการกันเองแล้ว”

คำพูดของกู่อิ่งทำให้หลินเฮ่าอวี่อึ้งไปครู่หนึ่ง  เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีวันที่กู่อิ่งยอมทำตามคำสั่งของคนอื่นและปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัด  นี่มันแตกต่างจากกู่อิ่งที่เขาจำได้อย่างสิ้นเชิง  ปีศาจร้ายที่มองทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเป็นเหมือนกับขยะ!

หลินเฮ่าอวี่รู้สึกผิดหวัง  แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไร

กู่ซินเยียนลอบมองไปที่กู่อิ่งซึ่งกำลังยิ้มแย้ม

หลินเฮ่าอวี่ไม่ได้รู้จักกู่อิ่งเลย  แต่นางรู้จักกู่อิ่งดี

นางรู้ดีว่าคำพูดของกู่อิ่งเชื่อถือได้มากน้อยแค่ไหน