Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1608 ปกป้องศิษย์ (2)

ตอนที่ 1608  ปกป้องศิษย์ (2)

เทียนเจ๋อมองซูหย่าอย่างกังวลเล็กน้อย  เรื่องนี้อาจกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้  ถ้าวิหารมารโลหิตยืนกรานจะใช้เหตุผลนี้  ชื่อเสียงของสำนักธาราเมฆคงเสียหายแน่

ซูหย่ามองกู่อิ่งที่กำลังยิ้ม  จากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบน้ำเต้าใส่เหล้าตรงเอวของนางขึ้นมาซดอึกใหญ่ก่อนจะพูดว่า  “ไอ้เด็กเวรนั่นมาส่งเสียงดังรบกวนการนอนของข้า”

“………..”

คำตอบของซูหย่าทำให้ทุกคนที่นั่นตกตะลึงทันที

แม้แต่จวินอู๋เสียก็ไม่คิดว่าซูหย่าจะโยนข้อสรุปที่ไร้ความรับผิดชอบแบบนี้ออกมา

[รบกวนการนอนเนี่ยนะ?]

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับสวี่มู่เป็นประเด็นร้อนที่รู้กันทั่วสำนักธาราเมฆ  และทุกคนก็รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น  แต่ซูหย่าก็ยังโกหกหน้าตาเฉย  ทำราวกับนางมีสิทธิ์ทุกอย่างที่จะทำเช่นนั้น  แม้แต่เทียนเจ๋อก็พูดอะไรไม่ออกสักคำ

กู่อิ่งก็ตกใจกับคำพูดของซูหย่าไม่ต่างกัน  ต้องใช้เวลาพักนึงกว่าเขาจะได้สติ

“อะไร?  ก็มันมาตะโกนเสียงดังตอนครูกำลังพักผ่อน  รบกวนการพักผ่อนของครู  มันเป็นการไม่เคารพกันไม่ใช่หรือ?  เจ้ารู้ไหมว่าข้าทำงานหนักแค่ไหนในการศึกษาค้นคว้าเรื่องพลังวิญญาณ  โอกาสจะได้พักผ่อนก็มีแค่นิดเดียว  แต่ดันมีคนมาขัดจังหวะฝันดีของข้า  พลังวิญญาณข้าเกือบตีกลับแน่ะ”  ซูหย่ากล่าวอย่างหงุดหงิด  ทำสีหน้าราวกับจะบอกว่าการที่นางไม่ตบสวี่มู่จนตายก็นับเป็นความเมตตาอย่างที่สุดแล้ว

จวินอู๋เสียฟังอย่างตั้งใจอยู่ข้างๆ  ถ้านางจำไม่ผิด  ก่อนที่สวี่มู่จะมาก่อเรื่อง  นอกจากดื่มเหล้าแล้ว  ซูหย่าก็ไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นเลย  ที่ว่าต้องพักผ่อนเนี่ย……เป็นเพราะดื่มมากเกินไปรึเปล่า?

แต่คำพูดพวกนี้  จวินอู๋เสียย่อมไม่พูดออกมาอยู่แล้ว

เทียนเจ๋อยอมซูหย่าแล้วจริงๆ  ถึงกับสร้างเรื่องหาเหตุผลที่ชอบธรรมแบบนี้ขึ้นมาเพื่อปกป้องศิษย์  ทั่วทั้งสำนักธาราเมฆคงมีแค่ซูหย่าคนเดียว  ไม่มีใครอื่นอีกแล้วที่ทำเช่นนี้ได้

ถ้าพูดความจริงออกมา  วิหารมารโลหิตต้องจัดการกับพวกเขาแน่  และจวินอู๋เสียก็จะถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย  แต่การที่ซูหย่าพูดแบบนี้  นางได้เอาทุกอย่างมาไว้ที่ตัวเองอย่างหมดจด  ไม่ได้เอ่ยถึงจวินอู๋เสียเลย  เมื่อเป็นเช่นนี้  เรื่องทั้งหมดก็จะไม่เกี่ยวข้องกับจวินอู๋เสียเลยแม้แต่น้อย  ทุกอย่างเป็นเพราะสวี่มู่รบกวนการพักผ่อนของซูหย่า

สวี่มู่ผู้น่าสงสาร  ถูกตบจนปางตายไม่พอ  ยังถูกกล่าวหาว่ามีความผิดฐานทำให้ครูไม่พอใจอีก……

เฮ้อ  ปกป้องศิษย์จนถึงขั้นนี้  บ้าคลั่งจนพูดไม่ออกเลยจริงๆ

ด้วยเหตุนี้  แม้ว่ากู่อิ่งจะอยากสืบเรื่องนี้มากแค่ไหน  ก็เกรงว่าจะไม่มีโอกาสทำได้แล้ว

ซูหย่าพูดถึงขนาดนั้นแล้ว  ถึงยังไงก็ไม่มีใครแน่ใจได้ว่าซูหย่ากำลังทำอะไรอยู่ในตอนนั้น  ทำให้เป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ว่าซูหย่าทำเพื่อจวินอู๋หรือเพื่อตัวนางเอง  สถานการณ์ดังกล่าวทำให้ทุกอย่างไม่ชัดเจนและไม่สามารถคลี่คลายได้

“สวี่มู่เป็นคนผิดอยู่แล้ว  เขารบกวนการพักผ่อนของครูซูหย่า  ครูซูหย่าย่อมมีสิทธิ์สั่งสอนเขา  แต่มีเรื่องหนึ่งที่ผู้น้อยไม่เข้าใจ”  กู่อิ่งยังคงยิ้ม

“ว่ามา”  ซูหย่าพูดอย่างหงุดหงิด

“ข้อเท็จจริงที่ผู้น้อยได้ยินในสำนักธาราเมฆดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนี้  พวกเขาพูดกันว่าสวี่มู่อยากมาแลกเปลี่ยนฝีมือกับจวินอู๋ศิษย์ของครูซูหย่า  แต่เขาก็ถูกครูซูหย่าทำร้ายบาดเจ็บซะก่อน  ไม่ทราบว่า……มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”  กู่อิ่งพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง

ซูหย่าหัวเราะเย้ยหยัน  แล้วเอียงคอเล็กน้อย  “มีเรื่องนี้ด้วยหรือ?”  พูดแล้วก็หันหน้ามามองจวินอู๋เสีย  “ไอ้เด็กเวรนั่นอยากแลกเปลี่ยนฝีมือกับเจ้างั้นหรือ?”

จวินอู๋เสียส่ายหน้าอย่างให้ความร่วมมือเต็มที่

ซูหย่าหันกลับมามองกู่อิ่ง

“ทำไมข้าถึงไม่รู้เรื่องนี้เลยล่ะ?  แต่เจ้าก็พูดเองว่าพวกเขายังไม่ได้เริ่มแลกเปลี่ยนฝีมือกันเลย  ไอ้เด็กนั่นก็โดนข้าอัดเละแล้ว  แล้วเจ้าว่าเรื่องไหนคือความจริงกันล่ะ?”