Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1611 คลั่งไคล้ยา (1)

ตอนที่ 1611  คลั่งไคล้ยา (1)

แสงตะวันยามเย็นอาบไล้ใบหน้าอันหล่อเหลาของกู่อิ่ง  รอยยิ้มน้อยๆที่มุมปากกดลึกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยจิตสังหารแทนที่รอยยิ้มอ่อนโยนที่มีอยู่เดิม  ภายใต้แสงอาทิตย์อัสดง  มันดูแปลกประหลาดเล็กน้อย

ทันใดนั้น  เงาดำร่างหนึ่งก็กระโจนเข้ามาที่ด้านข้างของกู่อิ่ง

“นายน้อย”

กู่อิ่งหันไปมองชายชุดดำคนนั้น

“พวกตาแก่ในสำนักธาราเมฆคอยระวังข้าอยู่  ถ้าเราจะหาสิ่งนั้น  ดูเหมือนพวกเจ้าจะต้องออกโรงแล้ว”  รอยยิ้มของกู่อิ่งแฝงความกระหายเลือดแบบเดียวกับที่จวินอู๋เสียคุ้นเคย  ต่างกับตอนที่อยู่ในสำนักธาราเมฆเป็นคนละคนเลย

“นายน้อยหมายความว่า?”  ชายชุดดำถามอย่างระวัง

“การที่สำนักธาราเมฆสามารถนั่งอยู่ท่ามกลางสิบสองวิหารและเก้าอารามได้  และยังมีกลุ่มอำนาจมากมายที่คอยระวังพวกเขาอยู่ตลอดเวลา  มันจะต้องมีเหตุผลอยู่แน่  ไอ้แก่นั่นไม่ยอมบอกอะไรมากนัก  ถ้าพวกเจ้าจะตรวจสอบเรื่องนี้ก็ต้องระวังให้ดี  อย่าให้ถูกจับได้”  กู่อิ่งพูดเบาๆพลางเอาสองมือไพล่หลัง  เขาหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดต่อว่า  “ตอนค้นหาสิ่งนั้นก็ช่วยข้าตรวจสอบคนคนหนึ่งด้วย”

“ใครขอรับ?”

“จวินอู๋ที่พักอยู่ห้องตรงข้ามกู่ซินเยียน”  ซูหย่าปกป้องจวินอู๋ดีเกินไป  เขาพยายามเบี่ยงประเด็นไปที่จวินอู๋หลายครั้ง  ให้ชื่อของจวินอู๋ถูกพูดถึง  แต่ซูหย่าก็ขวางไว้ได้หมด  จวินอู๋ไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำตั้งแต่ต้นยันจบ  ทำให้เขาไม่สามารถระบุข้อเท็จจริงเพิ่มเติมจากเรื่องนี้ได้เลย

ไม่รู้ทำไม  ในใจของกู่อิ่งถึงได้มีลางสังหรณ์ที่รุนแรงมากว่าจวินอู๋คนนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องกับจวินเสียแน่ๆ

ดวงตาคู่นั้น  เหมือนกันเกินไป

“เช่นนั้นต้องการให้ข้าฆ่าเขาไหมขอรับ?”  ชายชุดดำพูดอย่างเย็นชา  น้ำเสียงเต็มไปด้วยจิตสังหารรุนแรง

แต่กู่อิ่งกลับส่ายหน้า  “เจ้าแค่ต้องบังคับให้เขาเรียกภูติประจำตัวออกมาเท่านั้น  ไม่ต้องฆ่า”

เขาอยากลิ้มรสของอร่อยด้วยตัวเอง

“แน่นอนว่าบาดเจ็บสาหัสได้  ข้าไม่สน”  ในคำพูดที่กล่าวด้วยรอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยเจตนาชั่วร้ายที่น่ากลัวยิ่งนัก

“ขอรับนายน้อย”  ชายชุดดำรับคำสั่งทันที

กู่อิ่งพยักหน้าอย่างพอใจพร้อมกับยิ้มอย่างร้ายกาจ  เขาเดินช้าๆลงไปยังเชิงเขาฝูเหยา  ขณะที่ในป่าทึบด้านหลังมีเงาดำหลายสิบร่างเคลื่อนที่ผ่านป่าไปอย่างรวดเร็ว

บนภูเขาฝูเหยาที่เงียบสงัด  ทุกอย่างดำเนินไปอย่างไร้เสียง

หลังจากส่งกู่อิ่งออกจากสำนักธาราเมฆ  เทียนเจ๋อก็ไปที่ห้องทำงานของชายชราตัวเล็กทันที  แต่หาจนทั่วห้องก็ไม่พบแม้แต่เงาของชายชรา  ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น  เขาก็ได้กลิ่นหอมจางๆของสมุนไพร

สังหรณ์ร้ายผุดขึ้นในใจของเทียนเจ๋อ  เขาเดินตามกลิ่นนั้นผ่านลานอันเงียบสงบ  ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องด้านหลังลาน

ห้องเล็กๆนี้ถูกซ่อนไว้อย่างดี  มันตั้งอยู่ในมุมหนึ่งของที่พักอาจารย์ใหญ่สำนักธาราเมฆ  มีต้นสนซึ่งเขียวชอุ่มตลอดปีล้อมรอบ  ชั้นวางของที่อยู่นอกห้องเต็มไปด้วยหมวกไม้ไผ่วางเรียงราย  หมวกไม้ไผ่ที่วางอยู่บนชั้นเหล่านั้นถูกพลิกกลับด้านและใส่สมุนไพรหลากหลายชนิดเอาไว้

ในโลกนี้คนที่ใช้หมวกไม้ไผ่ใส่สมุนไพรทุกชนิดนั้นหายากจริงๆ

ประตูห้องเล็กนั้นปิดสนิท  แต่กลิ่นหอมอ่อนๆของสมุนไพรยังคงโชยออกมาจากข้างใน

เทียนเจ๋อรู้สึกได้ทันทีว่าเปลือกตาของเขากระตุกอย่างรุนแรง  เขาพุ่งเข้าไปราวสายฟ้า  ตรงที่ประตูและผลักมันเปิดออกทันที!

“อาจารย์!  เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือว่าท่านปรุงยาได้แค่หนึ่งวันต่อเดือน?  ถ้าท่านเกิดเผาบ้านอีกรอบจะทำยังไง!!”  ทันทีที่เทียนเจ๋อผลักประตูเข้าไป  เขาก็ร้องโหยหวนออกมา