Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1612 คลั่งไคล้ยา (2)

ตอนที่ 1612  คลั่งไคล้ยา (2)

ภายในห้อง  ชายชราหลังค่อมกำลังนั่งยองๆอยู่ข้างเตาปรุงยา  ผนังทั้งสี่ด้านของห้องเป็นสีดำสนิท  ดูเหมือนว่าจะเป็นผลจากการถูกไฟเผาจนไหม้เกรียม

ชายชราตัวเล็กถือพัดรูปฝ่ามือขณะนั่งยองๆอยู่ข้างเตาปรุงยา  เขาใช้พัดรูปฝ่ามือนั้นพัดอย่างเอาจริงเอาจัง  พยายามจะทำให้ไฟแรงขึ้น  มืออีกข้างถือกระดาษยับยู่ยี่อยู่แผ่นหนึ่ง  เขาจ้องไปที่แผ่นกระดาษนั้นสักพัก  จากนั้นก็เปลี่ยนไปเฝ้ามองเปลวไฟในเตา  เขาจ้องมองอย่างจดจ่อมากขนาดที่เทียนเจ๋อบุกเข้ามาโวยวาย  ชายชราที่ปกติจะไม่แสดงสีหน้าตกใจก็ทำหน้าตกใจขึ้นมาทันที  เขาเกือบจะโยนกระดาษในมือลงไปในเตาแล้ว

“ไอ้เด็กเวรนี่!  ตะโกนหาอะไรนักหนา!”  ชายชราตัวเล็กถือสมบัติที่เขาได้มาอย่างลำบากด้วยความระมัดระวัง  ดวงตาลุกวาวจ้องมองเทียนเจ๋อที่บุกเข้ามา  ไม่รู้ว่าเคราสีขาวของเขาเปื้อนขี้เถ้าตั้งแต่เมื่อไร  คนไม่รู้คงคิดว่าเป็นขอทานที่ไร้หัวนอนปลายเท้า  ใครจะคิดว่าชายชราคนนี้จะเป็นอาจารย์ใหญ่ของสำนักธาราเมฆ!?

เทียนเจ๋อรู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมาทันทีจากเสียงตะโกนของชายชราตัวเล็ก  เขาหดคอตามสัญชาตญาณ  แล้วมองอาจารย์ของตัวเองที่ดูน่าตลกขบขันอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

“ข้าผิดไปแล้ว  ข้าไม่ควรตะโกนเสียงดัง  แต่อาจารย์  เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือว่าปรุงยาได้เฉพาะวันหยุดทุกเดือนของสำนัก?  บอกข้าทีว่าถ้าอาจารย์ทำไฟไหม้อีกรอบแล้วพวกลูกศิษย์มาเห็นเข้า  มันจะไม่เกิดความวุ่นวายขึ้นอีกหรือ?”  เทียนเจ๋อจนปัญญาจริงๆ  อาจารย์ของเขาคนนี้เป็นอาจารย์ที่แปลกประหลาดแหกคอกที่สุดในโลก  เป็นถึงอาจารย์ใหญ่ของสำนักธาราเมฆแท้ๆ  แต่ไม่สนอะไรเลย  ทิ้งทุกอย่างเอาไว้ให้ศิษย์ผู้โชคร้ายที่น่าสงสารคนนี้รับผิดชอบ

ถ้าเขาแค่ทิ้งหน้าที่ทั้งหมดมาให้มันก็ยังไม่แย่เท่าไร  แต่ชายชราคนนี้ไม่มีพรสวรรค์ในเรื่องปรุงยาเอาซะเลย  แต่ดันหลงใหลคลั่งไคล้ในการปรุงยา  พยายามเรียนรู้ทักษะทางการรักษาทุกอย่าง  หลายครั้งที่เขาจะขุดสมุนไพรชนิดต่างๆมาแบบมั่วๆ  แล้วนำใบสั่งยาที่ไปหลอกเอาจากครูสาขาผู้เชี่ยวชาญยามาแอบปรุงยาที่นี่เอง

ถ้าบอกว่าจะปรุงยาก็ให้ปรุงยาไปซิล่ะก็  แต่อาจารย์ของเขาไม่มีความสามารถในการปรุงยาให้สำเร็จได้เลย  เขามีความสามารถในการทำไฟไหม้บ้านมากกว่า  เทียนเจ๋อจำไม่ได้แล้วว่าอาจารย์ของเขาทำไฟไหม้บ้านไปแล้วกี่ครั้ง  และยิ่งจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองถูกบังคับให้กิน “ยาพิษ” อย่างบ้าคลั่งไร้เหตุผลไปแล้วกี่ครั้ง!

เทียนเจ๋อยังจำได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่เขาเป็นแค่ไข้หวัดเล็กน้อย  กินยานิดหน่อยไม่กี่วันก็หายแล้ว  แต่อาจารย์ของเขาก็โผล่มาหัวเราะเหอะๆอยู่ตรงหน้าเขา  ในมือถืออะไรก็ไม่รู้ที่เขายืนยันว่ามันคือยาที่เขาเพิ่งปรุงออกมาได้  ใช้รักษาไข้หวัดโดยเฉพาะ  ได้ผลชะงัดนัก  แล้วก็บังคับให้เทียนเจ๋อกลืนมันลงไป

ผลของมันน่าทึ่งจริงๆซะด้วย!

มันทำให้อาการไข้หวัดเล็กน้อยของเทียนเจ๋อแย่ลงมากจนกลายเป็นอาการบาดเจ็บภายใน  เขาอาเจียนเป็นเลือด 3 วันติดต่อกัน  ครูจากสาขาผู้เชี่ยวชาญยาตื่นตระหนกตกใจกันยกใหญ่และสุดท้ายก็ช่วยชีวิตน้อยๆของเขาเอาไว้ได้

ตั้งแต่นั้นมา  เทียนเจ๋อก็รู้ว่าอาจารย์ของเขาไม่ได้ปรุงยา  แต่ปรุงยาพิษต่างหาก!

คนที่ไม่มีพรสวรรค์ในเรื่องยาเลยสักนิด  แต่ยืนกรานจะทำให้ได้  นี่มันเป็นการหาเรื่องทรมานตัวเองไม่ใช่หรือ?

“ฮึ่ม!  เรียกใครว่าอาจารย์!  เรียกว่านายท่านซิ!  เจ้านี่มันอกตัญญูขึ้นทุกที!  กล้าสงสัยความสามารถในการรักษาของอาจารย์งั้นหรือ?  ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม!”  ชายชราตัวเล็กโดนลูกศิษย์บ่นจึงโกรธมาก  เขาถลึงตาจ้องด้วยความขุ่นเคือง  แทบอยากจะยัดเจ้าศิษย์อกตัญญูเข้าไปในเตาแล้วเผามันซะ