Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1627 ตาเฒ่าตัวร้าย (2)

ตอนที่ 1627 ตาเฒ่าตัวร้าย (2)

จวินอู๋เสียบอกได้เลยว่าหมดหวังกับชายชราคนนี้แล้ว

ไร้ความสามารถเช่นนี้ เขาควรอยู่ให้ห่างจากวิชาแพทย์จะดีกว่า

จวินอู๋เสียแทบใจสลาย แต่ดูเหมือนชายชราจะไม่คิดว่ามีปัญหาอะไร เขาประคองขวดยาในมืออย่างระมัดระวังด้วยความยินดี ปากยังคงพูดเพ้อเจ้อชมตัวเองต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ไม่มีการถ่อมตัวใดๆทั้งนั้น ราวกับความสําเร็จในการปรุงยาขวดเดียวนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทําให้เขาไปถึงจุดสูงสุดของชีวิต ฆ่าหมอทุกคนได้ในพริบตา เป็นหมอเทวดาที่ไม่มีใครเทียบได้

ขณะที่ชายชราชมตัวเองไม่หยุดอยู่นั้น เสียงทุ่มต่ําก็ดังขึ้น “ข้าก็คิดอยู่ว่าทําไมหาตัวเจ้าไม่เจอที่แท้ก็มากวนเสี่ยวหย่าอยู่นี่เอง ยังไง? ไม่กลัวเสียวหย่าโยนเจ้าออกไปหรือ?”

ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้าของชายชราตัวเล็กก็แข็งที่อไปเล็กน้อย จวินอู๋เสียหันไปมองทางที่มาของเสียงและเห็นชายชราผมขาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงประตู ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มเมตตาอ่อนโยนอย่างที่ผู้สูงอายุควรมี

ดวงตาของชายชราคนนั้นใสกระจ่าง ใบหน้าหล่อเหลา มองออกได้ไม่ยากว่าตอนหนุ่มๆเขาต้องเป็นหนุ่มหล่อที่ไม่มีใครเทียบได้แห่งยุค ขนาดตอนนี้ผมขาวทั้งหัวแล้ว แต่ก็ไม่ได้ทําให้ความหล่อของเขาลดลงแม้แต่น้อย

“ไอ้แก่ มาเมื่อไรเนี่ย!” ทันทีที่ชายชราตัวเล็กเห็นชายชราคนนั้น เขาก็แผดเสียงใส่ซะเคราปลิวพร้อมถลึงตาจ้อง สีหน้ารังเกียจอย่างไม่มีปิดบัง

ชายชราคนนั้นก็นิสัยดีเหลือเกิน เขายังคงยิ้มอย่างใจเย็นให้กับปฏิกิริยาของชายชราตัวเล็ก

“ไม่เจอกันนาน เจ้าทักทายเพื่อนเก่าแบบนี้หรือ?”

ชายชราตัวเล็กเบะปากแล้วพูดว่า “อย่ามาทําตัวเป็นมิตรที่นี่ ข้าไม่ได้สนิทกับเจ้า! เจ้าเป็นใคร! มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย! เชื่อไหมล่ะว่าข้าให้คนโยนเจ้าออกไปได้นะ!”

ชายชราคนนั้นส่ายหน้ายิ้มๆ ไม่ถือสาหาความกับคําด่าของชายชราตัวเล็ก

“ข้าย่อมเชื่ออยู่แล้ว แต่ทําให้พวกเด็กๆลําบากใจเช่นนี้จะดีหรือ? พวกเขาต้องเชื่อฟังเจ้า แต่ก็ไม่กล้าไล่ข้าออกไปเหมือนกัน ต้องทําขนาดนั้นไหมล่ะ?”

“ถ้าไม่อยากให้พวกเด็กๆลําบากใจ เจ้าก็ออกไปจากที่นี่เองซิ! ไม่มีใครขอให้เจ้าอยู่สักหน่อย” ชายชราตัวเล็กพูดอย่างไม่เกรงใจ

จวินอู๋เสียยืนเงียบอยู่ด้านข้าง มองดูชายชราที่แตกต่างกันสองคนทะเลาะกันอย่างมีความสุข ทั้งสองคนผมขาวทั้งหัวแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังทะเลาะกันเป็นเด็กน้อย ทําเอาจวินอู๋เสียพูดอะไรไม่ออก

ถึงจะเจอชายชราตัวเล็กออกปากไล่ซ้ําแล้วซ้ําเล่า แต่ชายชราคนนั้นก็ไม่สนใจ สายตาของเขามองไปที่จวินอู๋เสีย แววตาแฝงความสงสัยและรอยยิ้ม

“น้องชายคนนี้ไม่คุ้นหน้าเลย ข้าไม่เคยเจอเจ้ามาก่อน”

ชายชราตัวเล็กเดินเข้ามายืนตรงหน้าจวินอู๋เสียทันทีเพื่อกันเขาจากชายชราคนนั้น เขาโบกมือพลางพูดว่า “ไปๆๆ! ห้ามคิดอะไรกับเด็กคนนี้! เขาเป็นศิษย์ของเสี่ยวหย่า ถ้าเจ้าหาเรื่องเด็กคนนี้ เสี่ยวหย่าได้จัดการเจ้าแน่!”

ใบหน้าของชายชราคนนั้นแสดงความประหลาดใจออกมา เขาไม่สนการรังควานของชายชราตัวเล็ก แต่มองไปที่จวินอู๋เสียแล้วพูดว่า “เจ้าคือศิษย์ของซูหย่าจริงๆหรือ?”

จวินอู๋เสียพยักหน้าเล็กน้อย

ความประหลาดใจไม่จางหายไปจากแววตาของชายชราคนนั้น

“คิดไม่ถึงเลยว่าเสี่ยวหย่าจะรับศิษย์อีกคน ข้านึกว่าหลังเกิดเรื่องคราวนั้น นางจะไม่ยอมรับศิษย์อีกแล้ว”

“มันขึ้นอยู่กับคน! เด็กคนนี้มีความสามารถที่พิเศษมาก เขาเป็นคนซื่อสัตย์มีน้ําใจ มีพรสวรรค์ที่น่าทึ่งและหายาก เสี่ยวหย่าจะไม่ยอมแพ้ให้กับศิษย์ที่โดดเด่นเช่นนี้ได้อย่างไร” ชายชราตัวเล็กกล่าว

จวินอู๋เสียแอบถูจมูกตัวเอง นางยอมรับว่ามีความสามารถที่ยอดเยี่ยม แต่เรื่องที่เป็นคนซื่อสัตย์มีน้ําใจนั้น…นางรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรที่ใกล้เคียงกับคําพูดพวกนี้เลยในชีวิตนี้ ไม่รู้ว่าชายชราตัวเล็กไปได้ความมั่นใจมาจากไหนถึงชมนางได้ราวกับเป็นเทพเทวดา