Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1636 การจากที่เจ็บปวดที่สุด (4)

ตอนที่ 1636 การจากที่เจ็บปวดที่สุด (4)

สํานักธาราเมฆจะเปิดประตูเป็นระยะๆทุกเดือน ศิษย์ที่พลังได้รับการยอมรับจะสามารถออกไปได้ชั่วคราวและกลับบ้านไปสักสองสามวันก่อนจะกลับมาที่สํานัก

ศิษย์ของซูหย่าไม่ค่อยได้ออกจากสํานักธาราเมฆจนกระทั่งเกือบเข้าปีที่สี่เขาก็ออกไปในวันที่สํานักเปิดประตู ตอนแรกซูหย่าก็ไม่ได้สนใจมากนัก แต่ทุกครั้งที่ศิษย์ของนางกลับมา เขาทําตัวผิดปกติ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ดูตึงเครียดเล็กน้อยเมื่อเผชิญหน้ากับนาง

ซูหย่าถามเขาแต่ก็ไม่ได้คําตอบอะไรจากเขา คนคนนั้นแกล้งทําเหมือนไม่มีเกิดขึ้น แต่…ซูหย่ารู้สึกได้ว่าศิษย์ของนาง ไม่ว่าจะจงใจหรือไม่ก็ตาม เขาทําตัวเหินห่างกับนาง

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้เป็นแค่ศิษย์อาจารย์กัน แต่จู่ๆคนคนนั้นก็ทําตัวสุภาพเรียบร้อยและดูเหมือนจะพยายามแยกตัวจากนาง เรียกนางว่าอาจารย์ และยังคอยหลบสายตาอยู่ตลอด

ซูหย่าไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จนกระทั่งวันหนึ่งช่วงเวลาที่สํานักเปิดประตูได้หมดลง และนางไม่เห็นเขากลับมา จนคนอื่นๆกลับมากันหมดทุกคนแล้ว เขาก็ยังไม่โผล่มา นางยืนรออยู่ที่ประตูใหญ่ของสํานักธาราเมฆตั้งแต่เช้าจรดค่ํา จนพระจันทร์ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้ายามราตรี รอจนดึกดื่นค่อนคืนทุกอย่างเงียบสงัด คนผู้นั้นก็ยังไม่กลับมา

ในที่สุด อาจารย์ของซูหย่าก็ส่งจดหมายฉบับหนึ่งให้นาง

จดหมายนั้นถูกทิ้งไว้โดยชายคนนั้น บอกว่าเขาได้รับอนุญาตจากอาจารย์ใหญ่แล้วให้สามารถจบการฝึกจากสํานักธาราเมฆและออกไปได้ ความทะเยอะทะยานของลูกผู้ชายอยู่ที่การท่องไปในโลกกว้าง เขาไม่อยากถูกจํากัดอยู่สํานักธาราเมฆเล็กๆแห่งนี้ ขอบคุณซูหย่าที่ดูแลสั่งสอนเขา แต่โชคชะตากําหนดให้พวกเขาต้องแยกจากกันไปคนละฟากฟ้า ขอให้นางดูแลตัวเองให้ดี

ซูหย่าอ่านจดหมายซ้ําแล้วซ้ําอีกเป็นสิบๆรอบ พินิจพิเคราะห์ตัวอักษรทุกตัวครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่สามารถทําใจให้เชื่อได้ว่าศิษย์ของนางจากไปแบบนั้นจริงๆ

แถมนางที่เป็นอาจารย์ก็รู้เรื่องนี้เป็นคนสุดท้าย

ทําไมเขาไม่บอกนาง?

นางแน่ใจว่านางได้บอกเขาแล้วว่า ถ้าถึงวันที่เขาต้องไป นางสามารถไปกับเขาได้

แต่สุดท้ายเขาก็ทิ้งนางไปเพื่อสร้างเส้นทางด้วยตัวเอง

เสียงของซูหย่าเริ่มสะดุดเล็กน้อยขณะที่พูดมาถึงตอนท้าย นางเงยหน้ากระดกเหล้าแล้วหลับตาลงช้าๆ ที่หางตามีรอยน้ําตาอยู่จางๆ

“จวิน เจ้าต้องจําไว้นะ ถ้าในอนาคตเจ้าเจอไอ้คนเลวที่ชื่อเยี่ยนรู้กุย เจ้าต้องช่วยข้าบอกเขาว่าข้าไม่มีศิษย์อกตัญญเช่นนี้” ซูหย่ากัดฟันพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ํา

เยี่ยนปู้กุย จวินอู๋เสียตกตะลึง

[เป็นเยี่ยนปู้กุยจริงๆ]

จวินอู่เสียเคยเดาว่าซูหย่าและเยี่ยนรู้กุยรู้จักกันมาก่อน แต่ไม่เคยคิดว่าจะมีความโกรธเคืองกันระหว่างคนทั้งสอง

ทั้งสองคนเป็นอาจารย์ของจวินอู่เสีย แม้ว่านางจะไม่มีโอกาสมีปฏิสัมพันธ์กับเยี่ยนปัก ยมากนักแต่จวินอู่เสียก็ไม่รู้สึกว่าเยี่ยนรู้กุยจะเป็นคนเนรคุณคนเช่นนั้น เขาต้องเสี่ยงอย่างมากในการช่วยชีวิตพวกเฉียวคู่และเลี้ยงดูพวกเขามา คนเช่นนี้ไม่ใช่คนที่จะตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับอาจารย์ที่มีบุญคุณต่อเขาและคนที่เขารักได้

ต้องมีเหตุผลหรือความเข้าใจผิดอะไรบางอย่างเบื้องหลังเรื่องนี้แน่

จวินอู่เสียไม่ได้บอกซูหย่าว่านางรู้จักเยี่ยนปักุย นางต้องเข้าใจเรื่องนี้ให้กระจ่างก่อน

สําหรับจวินอู่เสีย นางอยากให้เยี่ยนกุยกับซูหย่าคืนดีกันได้ และก่อนที่นางจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดนางไม่อยากให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปกว่านี้ แม้ว่าคําพูดของซูหย่าจะเด็ดเดี่ยวมาก แต่จวินอู๋เสียก็ยังรู้สึกถึงความเศร้าและความเกลียดชังของนางที่เกิดจากความเสียใจและไม่เต็มใจ จะแยกจากกันในอดีต

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ซูหย่าไม่เคยปล่อยวางมันเลย ความดื้อรั้นของนางทําให้นางหมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้

“ได้” จวินอู่เสียพยักหน้า

ซูหย่ายิ้มและลูบหัวเล็กๆของจวินอู่เสีย