Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1662 เลือกโอกาสของตัวเอง (1)

ตอนที่ 1662  เลือกโอกาสของตัวเอง (1)

จื่อจินมองจวินอู๋เสียดูเหมือนนางจะไม่เข้าใจความคิดของคนตรงหน้ามากยิ่งขึ้น จื่อจินรู้สึกว่าถึงแม้นางจะถามไปมากกว่านี้ นางก็จะไม่ได้คำตอบที่ต้องการ

จื่อจินนั่งกอดเข่ามองใบหน้าด้านข้างของจวินอู๋เสียและทำตัวให้เงียบลง

วันเกิดของประมุขวิหารจิงหงวิหารจิงหงได้แขวนธงและโคมไฟไว้ทั่วทุกหนแห่งเพื่อเป็นการเฉลิมฉลองวันเกิดของประมุขที่ใกล้จะถึงนี้

จากที่จวินอู๋เสียเห็นการแบ่งเขตอำนาจระหว่างสิบสองวิหารกับเก้าอารามนั้นเหมือนกับการแบ่งเขตระหว่างแคว้นในอาณาจักรล่าง ทุกวิหารต่างมีเขตปกครองอยู่ภายใต้อำนาจของตนเอง สถานที่ที่อยู่ในเขตปกครองนั้น ทุกคนที่นั่นต้องเชื่อฟังวิหารที่ปกครอง และพวกเขาจะได้รับปกป้องคุ้มครองเป็นการตอบแทน

วันเกิดประมุขวิหารจิงหงใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็วผู้คนจำนวนมากต่างหลั่งไหลมาที่วิหารจิงหงเพื่อร่วมอวยพร

ไม่ใช่แค่อีกสิบเอ็ดวิหารเท่านั้นในอาณาจักรกลาง นอกจากหนึ่งราชอาณาจักร, สี่ฝ่าย, เก้าอาราม, และสิบสองวิหาร ยังมีกลุ่มอำนาจเล็กๆอีกมากมายกระจายอยู่ทั่ว ความแข็งแกร่งของกลุ่มอำนาจเหล่านี้ย่อมไม่อาจเทียบได้กับสิบสองวิหาร เหตุผลที่พวกเขาอยู่รอดมาได้จนถึงทุกวันนี้ก็เพราะว่า ประการแรก พวกเขาระมัดระวังไม่ทำผิดกฎ และประการที่สอง เป็นเพราะพวกเขา “ปรองดอง” กับสิบสองวิหาร

เมื่อใดก็ตามที่ถึงเวลาพวกเขาจะทุ่มเทความพยายามอย่างเต็มที่เพื่อนำเสนอสมบัติทุกชนิด และเพราะ “การเชื่อฟัง” ของพวกเขา สิบสองวิหารจึงยอมรับการมีอยู่ของพวกเขา

รถม้าของพวกจวินอู๋เสียแล่นเข้าไปในอาณาเขตของวิหารจิงหงอย่างช้าๆบนถนนกว้างมีรถม้าจำนวนมากที่ประดับธงทุกแบบ รถม้าส่วนใหญ่เต็มไปด้วยของขวัญวันเกิดที่จะนำไปมอบให้กับประมุขวิหารจิงหง

เด็กหนุ่มที่ถูกจวินอู๋เสียมัดไว้ค่อนข้างให้ความร่วมมือดีไม่เคยเอะอะหรือสร้างความวุ่นวายตลอดการเดินทาง ให้กินก็กิน ให้ดื่มก็ดื่ม ร่วมมือดีซะจนทำให้คนลืมไปเลยว่าเขาเป็นเชลยที่ถูกจวินอู๋เสียจับมาจากการ “ปล้น”

ก่อนจะเข้าไปในวิหารจิงหงจวินอู๋เสียได้หยุดรถม้าที่เมืองใกล้เคียงชั่วคราวเพื่อหาโรงเตี๊ยมพัก

แม้ว่าจะอยู่ในอาณาเขตของวิหารจิงหงแต่ธงของวิหารเงาจันทราก็ทำให้ชาวเมืองมากมายรู้สึกกลัวและวิตกกังวลแล้ว เมื่อเสี่ยวเอ้อร์ที่โรงเตี๊ยมเห็นธงบนรถม้า ขาของเขาก็เริ่มสั่นทันที แม้แต่เถ้าแก่โรงเตี๊ยมก็รีบออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง หลังจากประจบประแจงอยู่พักหนึ่ง เถ้าแก่ก็พาพวกของจวินอู๋เสียไปยังห้องที่ดีที่สุดที่พวกเขามีด้วยความนอบน้อม

จื่อจินไปพักผ่อนที่ห้องของนางส่วนจวินอู๋เสียก็ให้เย่ฉานำตัวเด็กหนุ่มที่ถูกมัดไว้เข้ามาในห้องของนาง

ทันทีที่เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นเขาก็พบว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้าอยู่กับผู้เยาว์คนหนึ่งที่มีใบหน้าไม่คุ้นเคย แต่ดวงตาคู่นั้นทำให้เขารู้สึกว่าเคยเห็นมันมาก่อน แล้วทันใดนั้นเขาก็เข้าใจถึงการที่ใบหน้าของจวินอู๋เสียเปลี่ยนไป

เด็กหนุ่มที่ถูกนำตัวมาต่อหน้าจวินอู๋เสียยังคงไม่เอะอะโวยวายเขายืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ดวงตาไม่ได้ฉายแววเกลียดชังหรือหวาดกลัว แต่เป็นแววตาเฉยเมยไร้ความรู้สึก

จวินอู๋เสียเอามือเท้าคางและมองเด็กหนุ่มผู้มีสีหน้าเฉยชานางแทบจะมองเห็นตัวเองในอดีตในตัวเด็กหนุ่มตรงหน้านางคนนี้

“เจ้ามีความแค้นต่อวิหารเงาจันทรางั้นหรือ?”จู่ๆจวินอู๋เสียก็ถามออกมา

เด็กหนุ่มชะงักไปเล็กน้อยเขาขมวดคิ้วมองจวินอู๋เสียด้วยสายตาที่ค่อนข้างซับซ้อน

“รู้สึกยังไงที่ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อรับใช้ศัตรูของตัวเอง?”จวินอู๋เสียถามต่อ

คิ้วของเด็กหนุ่มขมวดมากขึ้นแต่เขาก็ยังไม่ปฏิเสธใดๆในเรื่องนี้

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามีความเกลียดชังอะไรต่อวิหารเงาจันทราแต่ข้าสามารถให้โอกาสเจ้าได้ โอกาสที่เจ้าจะได้แก้แค้นให้ตัวเอง จะเอาด้วยหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับตัวเลือกของเจ้า” จวินอู๋เสียพูดช้าๆ พร้อมกับช้อนสายตาขึ้นมองเด็กหนุ่ม