Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1675 บุปผาร่วงมีใจ สายน้ําไหลไร้รัก (3)

ตอนที่ 1675 บุปผาร่วงมีใจ สายน้ําไหลไร้รัก (3)

“น่ามองขนาดนั้นเลยหรือ?”เสียงของกู่อิ่งดังขึ้นข้างหูของกู่ซินเยียน กู่ซินเยียนเหงื่อแตกพลั่กทันที และรีบถอนสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว

กู่ซินเยียนหันหน้าไปมองกู่อิ่งและพบว่าถ้วยสุราที่เขาถืออยู่มีเหล้าหยดออกมาจากก้นถ้วย ดูเหมือนข้างถ้วยไม่มีความเสียหาย แต่ก้นถ้วยน่าจะแตกจากแรงบีบของเขา

“คนที่เข้ามาคุยคือประมุขน้อยของวิหารมังกรใช่ไหม?”กู่อิ่งมองกู่ซินเยียนอย่างยิ้มแย้ม

กู่ซินเยียนเห็นเจตนาฆ่าฟันที่รุนแรงในแววตาของเขา“ช่วงหลายปีนี้ความแข็งแกร่งของวิหารมังกรเพิ่มขึ้นเร็วทีเดียว ถ้าไม่จำเป็น ก็อย่าสร้างศัตรูกับพวกเขาจะดีที่สุด เป้าหมายของเราตอนนี้คือวิหารปีศาจเพลิง”

กู่ซินเยียนเตือนเสียงเบา

กู่อิ่งหัวเราะออกมาทันที“เจ้ากลัวอะไรกันแน่? กลัวว่าข้าจะฆ่าเจ้าคนจากวิหารมังกร หรือกลัวว่าข้าจะฆ่าคนจากวิหารเงาจันทราคนนั้น?”

กู่ซินเยียนชะงักไปครู่หนึ่งอย่างที่คาด กู่อิ่งจับได้แล้ว

กู่อิ่งมองไปทางจวินอู๋เสียที่นั่งอยู่ไม่ไกลนักดวงตาคู่นั้นหรี่ลงเล็กน้อย

“ตาเขาสวยจริงๆ”

คำพูดง่ายๆไม่กี่คำนี้ทำให้กู่ซินเยียนเย็นวาบไปทั้งตัวนางเคยได้ยินแบบนี้มาแล้ว

“อย่าทำเขานะ!”กู่ซินเยียนเผลอตัวร้องออกมาอย่างตื่นตระหนก

กู่อิ่งเลิกคิ้วเล็กน้อย“โอ้? ปกป้องเขาขนาดนี้เลยหรือ?”

กู่ซินเยียนเองก็แปลกใจความจริงนางไม่แน่ใจเลยว่าคนผู้นั้นคือคนเดียวกับคนที่อยู่ในใจนาง แต่ท่าทาง, สายตา, และเสียงนั้นคล้ายกันมาก ทำให้ส่งผลต่อความรู้สึกของนาง ไม่ว่ายังไงนางก็ไม่อยากให้เด็กหนุ่มจากวิหารเงาจันทราที่คล้ายกับจวินอู๋คนนั้นต้องตกอยู่ในเงื้อมมืออันน่ากลัวของกู่อิ่ง

“ข้าแค่ไม่อยากให้ท่านก่อเรื่องที่วิหารจิงหงไม่งั้นพอกลับไป พวกเราจะตอบคำถามท่านพ่อไม่ได้ เรามาที่นี่เพื่อร่วมงานฉลองวันเกิดเท่านั้น ท่านจำใส่ใจไว้ด้วย” กู่ซินเยียนบังคับตัวเองให้ใจเย็นลง นางรู้ดีว่ากู่อิ่งสามารถทำอะไรได้บ้าง ถ้านางพูดมากเกินไป ก็มีแต่จะทำให้เขาโกรธ แล้วมันจะเกิดผลตรงกันข้าม

กู่อิ่งแค่มองกู่ซินเยียนยิ้มๆแต่รอยยิ้มนั้นทำให้กู่ซินเยียนรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น

“ข้าไม่เห็นว่าเจ้าปกป้องเจ้าจูเก๋ออินนั่นขนาดนั้นแต่กับเจ้าเด็กวิหารเงาจันทรานั่น เจ้ากลับปกป้องเขาซะมากมาย ถ้าข้าจำไม่ผิด เจ้าก็ไม่ได้ติดต่อพูดคุยกับใครในวิหารเงาจันทรามากนัก เห็นเจ้าปกป้องเขามากขนาดนี้ เป็นเพราะอะไรกันนะ?”

“ไม่มีอะไร”กู่ซินเยียนรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ทำไมนางไม่ถอนสายตากลับมาให้เร็วกว่านี้

กู่อิ่งไม่ได้ซักไซ้นางต่อแต่หันไปมองจวินอู๋เสียที่นั่งอยู่ไม่ไกล ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาทำให้เกิดรอยยิ้มที่มุมปากของเขา

…………………..

จวินอู๋เสียไม่ได้สังเกตว่าการปรากฏตัวของนางทำให้เกิดความขัดแย้งขึ้นมากแค่ไหนและไม่ได้รู้ตัวเลยว่าการที่กู่ซินเยียนสนใจนางทำให้จูเก๋ออินและกู่อิ่งจดจำนางเอาไว้ในใจ นางแค่นั่งเงียบๆอยู่กับที่ สายตากวาดมองผู้คนที่นั่งอยู่ในห้องโถง ท่ามกลางใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยเหล่านั้น นางได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยอยู่หลายคน แต่พวกเขาต่างเลี่ยงที่จะสบตากันอย่างรู้กันดี ทำให้ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่รู้จักกันเลย

แต่นี่คือตัวหมากที่จวินอู๋เสียฝังเอาไว้ในสิบสองวิหารและพวกเขานี่แหละที่เป็นคนนำพาสิบสองวิหารไปสุ่จุดจบในอนาคต

แขกทุกคนมาถึงหมดแล้วงานเลี้ยงเริ่มต้นขึ้น ผู้อาวุโสคนหนึ่งของวิหารจิงหงกล่าวขอบคุณทุกคนในนามของวิหารจิงหงและพูดคำที่ฟังดูดีอีกหลายคำ แต่มีไม่กี่คนที่ฟังเขา ผู้เยาว์ส่วนใหญ่เป็นหัวกะทิจากวิหารของตนและมีความหยิ่งผยองเป็นอย่างมาก ถือตัวว่าเป็นคนพิเศษ พวกเขาต่างนั่งดื่มกันเป็นกลุ่ม พร้อมกับดูนางรำร่ายรำอยู่ในห้องโถงใหญ่และพูดคุยกันอย่างมีความสุข