Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1679 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (3)

ตอนที่ 1679 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (3)

“เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ?” จวินอู๋เหยาที่ยืนอยู่กลางทะเลดอกไม้กางแขนออก มุมปากยกยิ้มอย่างเอาใจ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาในฉากชวนฝันนั้นดูราวกับเป็นความฝันมากกว่าความจริง

จวินอู๋เสียยืนตะลึงค้างอยู่กับที่และยังไม่ได้สติ นางจ้องมองใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น แล้ วค่อยๆยกเท้าขึ้น นางก้าวเดินช้าราวกับหอยทาก เท้าที่เหยียบย่างลงเบาๆในทะเลดอกไม้นั้น ทําให้กลีบดอกบัวปลิวว่อน

ทีละก้าว ทีละก้าว แล้วทันใดนั้นฝีเท้าของนางก็ค่อยๆเร็วขึ้น แต่ละก้าวของนางทําให้กลีบดอกไม้หมุนวนขึ้นอีกรอบ พวกมันเรืองแสงอ่อนๆตามติดฝีเท้าที่เร่งรีบของนางก่อให้เกิดฝนดอกไม้โปรยปราย

ระลอกคลื่นสีแดงพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับจวินอู๋เสีย ภายในทุ่งดอกไม้สีขาว ดอกบัวบานเป็นสีชมพูสวยงาม

ร่างเล็กที่มาพร้อมกับกลีบดอกบัวกระโจนเข้าสู่อ้อมกอดกว้างและอบอุ่น ทันทีที่จวินอู๋เหยาสัมผัสกับร่างเล็กนั้น เขาก็โอบกอดนางเอาไว้แน่น

ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ําคืนที่มีแสงอ่อนๆของดวงจันทร์สาดส่องไปทั่วทุ่งดอกไม้ กลีบดอกไม้ปลิวไปตามลมและโปรยปรายอย่างนุ่มนวลชวนให้หลงใหล กลีบดอกไม้หมุนวนอยู่รอบตัวคนทั้งสองที่กอดกันแน่น

ทั้งหมดนั้นงดงามราวกับภาพวาด

จวินอู๋เสียเอื้อมมือออกมาสัมผัสหน้าอกอันอบอุ่นนั้นโดยไม่รู้ตัว ความอุ่นส่งผ่านนิ้วมือของนางขับไล่ความหนาวเย็นในตอนกลางคืนออกไป

เขาไม่ใช่ภาพลวงตา เขามาที่นี่จริงๆ

“ทําไมท่านถึงอยู่ที่นี่?” จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองใบหน้าหล่อเหลาจนเหลือเชื่อ พร้อมด้วยรอยยิ้มบาง

ตั้งแต่แยกกันที่อาณาจักรล่างครั้งสุดท้าย พวกเขาก็ไม่ได้พบกันมาเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว

จวินอู๋เหยาก้มหน้ามองจวินอู๋เสียที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นสะท้อนอยู่ในดวงตาของจวินอู๋เสีย ในดวงตาของนางเห็นเพียงแต่เขาที่กลมกลืนไปกับท้องฟ้ามยามราตรีที่งดงาม

“ข้าคิดถึงเจ้า” เสียงของจวินอู๋เหยาเต็มไปด้วยความสุข

คิดถึงนาง

แค่คิดถึงนางเท่านั้น

จวินอู๋เสียหน้าแดงเล็กน้อย มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจ

คําตอบนั้นเป็นคําตอบที่สมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว

แค่เพราะเขาคิดถึงนาง เขาก็เดินทางข้ามอาณาจักรเพื่อมาหานาง เพียงเพื่อจะได้พบกับนางเท่านั้น

จวินอู๋เหยากอดจวินอู๋เสียเอาไว้ราวกับกอดทุกสิ่งทุกอย่างในโลกไว้ในอ้อมแขนของเขา การได้สวมกอดเด็กน้อยสร้างความพึงพอใจให้เขามากที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมาตลอดชีวิต ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างในโลกก็เทียบไม่ได้กับกลิ่นหอมสมุนไพรในเส้นผมของนางเทียบไม่ได้กับรอยยิ้มบางที่มุมปากของนาง

จวินอู๋เหยาค่อยๆก้มหน้าลงมาและบรรจงจูบเบาๆที่ริมฝีปากของจวินอู๋เสีย ราวกับนางเป็นสมบัติที่มีค่ามากที่สุด ยามที่ริมฝีปากอุ่นของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของนาง ก็เกิดอาการสั่นสะท้านเบาๆ

ไม่รู้ว่าเกิดจากการที่ต้องรั้งมันเอาไว้ หรือเป็นเพราะต้องข่มกลั้นอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ภายใน

เพียงแค่ชิมเบาๆแล้วหยุด จวินอู๋เหยาไม่อยากปล่อยสัตว์ร้ายในอกของตนที่ใกล้จะหลุดออกมา แล้วทําให้เด็กน้อยต้องหวาดกลัว แต่สีดําในดวงตาของเขาได้จางหายไป เผยให้เห็นนัยน์ตาสีม่วงปีศาจขณะที่จ้องมองใบหน้าเล็กๆของนาง

“เสี่ยวเสียเอ๋อร์ เจ้าไม่คิดถึงข้าเลยหรือ?” จวินอู๋เหยาถามด้วยรอยยิ้ม และแสร้งทําสายตาเจ็บปวด

ดวงตาใสกระจ่างของจวินอู๋เสียมองใบหน้าหล่อเหลานั้นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วทันใดนั้นนางก็เอี้อมมือออกมาโอบรอบคอจวินอู๋เหยา ก่อนที่จวินอู๋เหยาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางก็โน้มคอเขาลงมาพร้อมกับเขย่งเท้าขึ้นจูบริมฝีปากที่ยังคงยิ้มอยู่ของจวินอู๋เหยา

การเคลื่อนไหวที่เงอะงะซึ่งเพิ่งเรียนรู้จากจูบครั้งก่อนของนางนั้นช่างบริสุทธิ์และเร่าร้อน จวนอู่เหยาเปิดปากออก ไฟที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผิวหน้าที่เป็นน้ําแข็งพุ่งเข้ามาในปากของเขาราวกับกําลังประกาศความเป็นเจ้าของ ลมหายใจของนางรินรดอยู่ในช่องปากของเขา

จวินอู๋เสียจูบอย่างจริงจัง รุกล้ําเข้าไปทีละนิด จวินอู๋เหยาได้แต่ยืนนิ่งเผยอปากให้นางรุกเข้ามา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจและมีนงง