Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1680 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (4)

ตอนที่ 1680 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (4)

เมื่อรู้สึกว่าจวินอู๋เหยาตกตะลึงจนตัวแข็ง จวินอู๋เสียก็แกล้งกัดลิ้นเขาแรงๆ

ความเจ็บและกลิ่นเลือดที่กระจายอยู่ในปากทําให้จวินอู๋เหยาได้สติกลับมา แต่ก็ก่อความปั่นป่วนให้กับจิตวิญญาณของเขาด้วย!

ราวกับว่ามีคลื่นยักษ์กวาดผ่านทุ่งดอกไม้ทั้งหมดในชั่วพริบตา ดอกบัวทุกดอกคลี่บาน จากนั้นก็ลอยขึ้นไปในอากาศ กลายเป็นทะเลกลีบดอกไม้สีแดงหมุนวนอยู่รอบตัวคนทั้งสอง

จวินอู๋เหยากระชับแขนรอบเอวของจวินอู๋เสียและยกนางขึ้นเล็กน้อย แล้วก็เริ่มต้นเป็นฝ่ายจูบนางบ้าง มันเป็นจูบที่อ้อยอิ่งลึกซึ้ง ปลายลิ้นเปื้อนเลือดของเขารุกล้ําเข้าไปในปากของจวินอู๋เสีย และแทบอดใจไม่ไหวที่จะกลืนกินนางทั้งตัว ลิ้มรสไปทีละนิด หลอมรวมเลือดเนื้อให้เป็นหนึ่งเดียวกัน

ค่ําคืนที่เงียบสงัด ไม่มีใครรู้ว่าบนเนินเขาเล็กๆข้างวิหารจิงหง ภาพคนทั้งสองที่อยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน ล้อมรอบด้วยกลีบดอกไม้ที่โปรยปรายราวสายฝนนั้นงดงามเพียงใด

เย่ฉาและเย่กูที่ซ่อนอยู่ในเงามืดหันหน้าหนีอย่างเงียบๆ ปล่อยให้คนทั้งสองได้ลิ้มรสกันและกันอย่างช้าๆ

จูบนั้นเนิ่นนานราวชั่วฟ้าดินสลาย จวินอู๋เสียถึงกับหอบเล็กน้อย ริมฝีปากเปื้อนเลือดสีแดง จวินอู๋เหยายกมือขึ้นและใช้นิ้วโป้งเช็ดคราบเลือดบนริมฝีปากของนางเบาๆ ดวงตาสีม่วงของเขาเป็นประกายแวววาวอย่างอันตราย

“ท่านจัดการธุระเสร็จแล้วหรือ?” จวินอู๋เสียยังคงหอบเล็กน้อย นางมองใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างที่นางเองก็ไม่รู้ตัว

“ยัง” จวินอู๋เหยาพูดยิ้มๆ ในดวงตาของเขา ในหัวใจของเขา ตอนนี้มีเพียงแค่นางผู้เดียว

จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว

“แค่อยากมากอดเจ้า” จวินอู๋เหยาโอบรอบเอวของจวินอู๋เสีย และมองตรงไปที่เด็กน้อยซึ่งถูกเงาของเขาบดบัง การที่ได้เห็นว่าในดวงตาของนางมีเพียงเงาสะท้อนของเขาเพียงผู้เดียว ทําให้เขารู้สึกพอใจอย่างที่ไม่มีสิ่งอื่นใดมาทดแทนได้

เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า เวลาจะเดินได้ช้ามากขนาดนี้ จนสามารถทรมานผู้คนได้

เวลาหนึ่งปี ในอดีตมันก็เป็นเพียงแค่ชั่วพริบตา แต่ในตอนนี้กลับยาวนานและน่าเบื่อหน่ายราวกับเป็นเวลาหนึ่งศตวรรษ

จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เหยาอย่างเงียบๆด้วยสายตาอ่อนโยน

“ดูเหมือนเจ้าจะสูงขึ้นและผอมลงนิดหน่อยนะ” จวินอู๋เหยามองเด็กน้อยในอ้อมแขนของเขา สําหรับเขา จวินอู๋เสียตัวเล็กมาก แต่นางสูงขึ้นโดยไม่รู้ตัว เด็กน้อยที่เต็มไปด้วยหนามแหลมคมตอนนี้กลับผลิบานจนน่าหลงใหลยิ่งขึ้น เขาไม่สนใจสิ่งที่นางใช้ปลอมแปลงใบหน้าของตัวเองเลยสักนิด ดวงตาของเขาสามารถมองผ่านไปจนถึงความงดงามที่อยู่ภายในได้

“ท่านเริ่มพูดเหมือนท่านปู่ของข้าแล้ว” จวินอู๋เสียอดหัวเราะออกมาไม่ได้ คําพูดพวกนั้นไม่แตกต่างจากที่จวินเสี่ยนพูดตอนที่ได้เจอนางเลย

“ข้าอายุมากกว่าปูของเจ้าเยอะ ทําไม? รังเกียจหรือ?” จวินอู๋เหยาบีบปลายจมูกจวินอู๋เสีย และยิ้มอย่างเอ็นดู

จวินอู๋เสียกวาดตามองใบหน้าของจวินอู๋เหยาอย่างดูถูก

“เด็ก”

ปากของคนผู้นี้คอยแต่จะอ้อนขอของหวาน กาลเวลาที่ยาวนานได้หลงเหลือสติปัญญาและความใจเย็นเอาไว้น้อยนิดเพียงนี้ได้อย่างไร?

“ข้าเด็กต่อหน้าเจ้าเท่านั้นแหละ” จวินอู๋เหยาไม่รู้สึกโกรธเคืองเลยสักนิด แต่กลับยิ้มออกมาอย่างสดใสยิ่งขึ้น

“ข้าจะกลั้นหัวเราะเอาไว้แล้วกัน” จวินอู๋เสียพูดอย่างจริงจัง

จวินอู๋เหยาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี และซบหน้าลงตรงซอกคอของจวินอู๋เสีย สูดกลิ่นเฉพาะตัวของนาง กลิ่นหอมจางๆที่ทําให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างที่สุด