Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1685 คนขี้โกง (1)

ตอนที่ 1685 คนขี้โกง (1)

“นายน้อยพูดเช่นนี้หมายความว่ายังไง?” เฟยเหยียนได้กลิ่นข้อมูลโชยมา

จูเก๋ออินกล่าวว่า “วิหารมังกรของเรา แม้ว่าในตอนนี้จะยังเทียบกับวิหารมารโลหิตและวิหารปีศาจเพลิงไม่ได้ แต่ในบรรดาสิบสองวิหาร ผู้ที่รู้ข้อมูลลับมากที่สุดก็คือเรา เหยียนเอ๋อร์ เจ้าเพิ่งเข้าวิหารมาได้ไม่นาน มีเรื่องอีกมากมายที่เจ้าจะเข้าใจในอนาคต เจ้าจะรู้ว่าสิบสองวิหารที่ผู้คนเคารพนับถือกันนั้น แท้จริงแล้วห่างไกลจากภาพลักษณ์ที่สวยงามที่แสดงออกมามากนัก”

เฟยเหยียนแอบจดเอาไว้ในใจ [ข้อมูลมากที่สุด? เรื่องลับที่สุด? เยี่ยมเลย]

[ลดความยุ่งยากไปได้เยอะ!]

หลังงานเลี้ยงจบลง ทุกคนก็แยกย้ายกันออกจากห้องโถง

จวินอู่เสียเองก็กลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน แต่

พอจวินอู่เสียเดินเข้าไปในห้อง เยฉา, เกู, และเย่เม่ยได้รออยู่ในห้องนานแล้ว และจวินอู่เสียก็จงใจเดินตามนางเข้ามา

จวินอู่เสียหันหน้าไปมองจวินอู่เหยาด้วยสายตาตั้งคำถาม

แต่จวินอู่เหยาแค่ส่งยิ้มให้นาง

“ข้าอยากนอนแล้ว” จวินอู่เสียเตือน

“อืม” จวินอู่เหยาพยักหน้า

จวินอู่เสียมองเขา จากนั้นก็มองไปที่พวกเยฉา

“ พวกเจ้าไปได้”

เยฉา, เย่ก, และเย่เม่ยพากันปืนออกทางหน้าต่าง แต่จวินอู่เหยายังคงยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่ในห้องของจวินกู้เสีย

จวินอู่เสียยืนมองจวินอู่เหยา และจวินอู่เหยาก็มองนางกลับ

“ข้าอยากพัก ท่านเองก็ไปนอนได้แล้ว” จวินอู่เสียพูดอย่างจนปัญญาเล็กน้อย

จวินอู่เหยายังคงยืนยิ้มกว้างอยู่ที่เดิม “ข้ารู้ ข้าก็รอเข้านอนอยู่นี่ไง”

[นอน]

[ก็ต้องนอนอยู่แล้วซิ]

[ที่นี่ไง!]

“…” จวินอู่เสียเงียบ เจ้าหมอนี่ตั้งใจจะนอนที่นี่กับนางงั้นหรือ?]

เมื่อก่อนจวินอู่เสียอาจไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้ แต่หลังจากโดนเจ้าแมวดำอบรม นางก็เข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว จึงรู้ว่า….จะยอมให้เจ้าหมอนี่เข้านอนกับนางไม่ได้

อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้

“ข้าเพิ่งมาวันนี้ ดูเหมือนพวกเขาไม่ได้เตรียมห้องไว้ให้ข้าพัก เสี่ยวเสียเอ๋อร์ เจ้าคงไม่ให้ข้าไปนอนในปาใช่ไหม?” จวินอู่เหยามองจวินอู๋เสียตาละห้อย วิหารจิงหงได้จัดห้องพักสำหรับแขกไว้แล้ว และวิหารเงาจันทราได้มา 5 ห้อง เขาเพิ่งมาที่นี่วันนี้พร้อมเยฉา ย่อมไม่มีที่พักสำหรับพวกเขาอยู่แล้ว

“ไปเบียดกับเยฉาซิ” จวินอู่เสียพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

“เย่เม่ยไปนอนที่นั่นแล้ว” จวินอู่เหยายิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์

“งั้นก็ไปเบียดกับเยู่ก” จวินอู่เสียพูดพร้อมกับเลิกคิ้ว

จวินอู่เหยาหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เสี่ยวเสียเอ๋อร์ลืมแล้วหรือ? เย่กกับเย่เจียเป็นสองคนในร่างเดียว ข้าจะไม่นอนร่วมหมอนกับผู้หญิงคนอื่นนอกจากเจ้า”

จวินอู่เสียสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ก้าวเท้าจะเดินออกไปข้างนอก นางเดินไปได้ไม่ถึงสองก้าว จวินอู่เหยาก็ดึงแขนนางให้หันกลับมา

“ดึกแล้ว เจ้าจะไปไหน?”

“ข้าจะไปขอให้เยว่อื่นอนที่ห้องของเยู่ก” ดวงตาใสกระจ่างของจวินอู่เสียมองไปที่จวินอู่เหยา นางไม่ใช่คนโง่ ถึงจะได้หลงเชื่อคำพูดเหลวไหลของเจ้าคนขี้โกงนี่ ในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้มักจะเป็นเยู่กที่ปรากฏตัวต่อหน้านาง เด็กเย่เจี้ยนั่นไม่รู้ว่าหลับลึกไปถึงไหนแล้ว ยังจะอ้างอะไร

ได้อีก?

จวินอู่เหยาทำสีหน้าไม่ชอบใจ เขาส่ายหัวเล็กน้อยและพูดว่า “เจ้าพูดถึงเด็กหนุ่มเมื่อกี้ใช่ไหม? เยเจี้ยขี้กลัวมาก เจ้าให้นางนอนเตียงเดียวกับผู้ชายที่เป็นคนแปลกหน้าสำหรับนางได้ยังไง?”

“ข้ากำลังพูดถึงเยู่ก” ใครบอกว่าจะให้เยเจี้ยนอนกับเยวอี้! นางต้องหมายถึง [ยู่กูอยู่แล้วซิง]

ราวกับอ่านใจของจวินอู่เสียได้ ดวงตาของจวินอู่เหยามีรอยยิ้มแวบผ่าน แล้วเขาก็พูดขึ้นว่า “โอ้? งั้นหรือ?”