Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1686 คนขี้โกง (2)

ตอนที่ 1686 คนขี้โกง (2)

พอสิ้นเสียงของเขา หน้าต่างที่ปิดอยู่ก็เปิดออกทันที ร่างเล็กๆปรากฏขึ้นที่นอกหน้าต่าง

“จืด” หนูนรกพยายามดึงตัวเองขึ้นไปบนขอบหน้าต่าง ดวงตากลมของมันมองไปที่จวินอู่เสียและจวินอู่เหยา

หนูนรก ภูติประจำตัวของเยเจี้ย

มุมปากจวินอู่เสียกระตุก เยู่กที่ไม่แปลงร่างเป็นเย่เจียเลยตลอดระยะเวลาที่ติดตามนางมาจู่ๆก็ส่งต่อการควบคุมร่างให้กับน้องสาวของเขาซะอย่างนั้น เห็นได้ชัดเลยว่าเขาอยากช่วยให้จวินอู่เหยา “สมปรารถนา”

เมื่อมองเข้าไปในดวงตาที่ใสซื่อไร้เดียงสาของเยเจี้ย จวินอู่เสียก็ไม่สามารถโยนนางไปไว้ในห้องของเยวอี้ได้

“ไปได้แล้ว” จวินอู่เหยามองเยเจี้ยอย่างพอใจ แล้วโบกมือไล่

เยเจี้ยอุ้มหนูนรกขึ้นมาและปิดหน้าต่างทันที

ด้านนอกหน้าต่าง เย่ฉาและเย่เม่ยยืนอยู่คนละด้านของหน้าต่างขณะมองไปยังดวงจันทร์ที่สองสว่าง จากนั้นทั้งคู่ก็หันมายกนิ้วโป้งให้กับเย่เจีย

สีหน้าของเยเจี้ยสับสนเป็นที่สุด

ทั้งสามคนที่ออกจากห้องไปเมื่อครู่ยังคงนั่งยองๆเฝ้าอยู่ด้านนอก พวกเขาได้ยินบทสนทนาระหว่างจวินอู่เสียและจวินอู่เหยา เมื่อรู้ว่าเจ้านายของพวกเขากำลังลำบาก พวกเขาก็บังคับให้เยกเรียกเย่เขี่ยออกมาทันที เป็นที่มาของเหตุการณ์เมื่อครู่นี้

จริงๆ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกยินดีกันมาก แต่จวินอู่เสียไม่ได้รู้สึกยินดีด้วยเลย

“งั้นคืนนี้ให้เย่เม่ยกับเยฉาคอยตรวจสอบสถานการณ์ในวิหารจิงหง” จวินอู๋เสียพูด การเคลื่อนไหวในตอนกลางคืนเป็นเรื่องปกติมากสำหรับกองทัพราตรี ส่วนใหญ่ห้องของเยฉาและเย่กูก็ว่างเปล่าอยู่แล้ว แทบจะไม่ได้ใช้เลย

จวินอู่เหยาเลิกคิ้วมองจวินอู๋เสียดิ้นรน ในแววตามีรอยยิ้ม

ทันทีที่จวินอู่เสียพูดจบ หน้าต่างก็เปิดออกอีกครั้ง

เยฉาและเย่เม่ยโผล่หน้ามาตรงหน้าต่าง พร้อมกับทำหน้าเศร้า

“คุณหนู ช่วงนี้ข้าไม่ค่อยสบาย ขออนุญาตพักสักหน่อยเถอะขอรับ” เผ่ฉาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง สีหน้าเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า

“คุณหนู ข้ารีบมาที่นี่กับนายท่านเจว์ ไม่ได้หลับมาหลายวันหลายคืนแล้ว ขอข้างบหน่อยได้ไหมขอรับ?” เย่เม่ยก็พูดทำนองเดียวกันเลยว่าเขาต้องการพักผ่อน

“…” จวินอู๋เสียหรี่ตามองคนทั้งสองที่แอบฟังอยู่นอกหน้าต่างด้วยสายตาเย็นชา เยฉา กับเยเม่ยปิดหน้าต่างทันที ไม่กล้าส่งเสียงอีก

จวินอู่เสียโกรธคนทั้งสองมากจนพูดไม่ออก

อารมณ์หงุดหงิดของจวินอู่เสียไม่ได้ส่งผลต่อจวินอู่เหยาเลย เขาเดินยิ้มไปที่เก้าอี้และลงนั่งไขว่ห้างเอามือเท้าคางมองจวินอู่เสียที่ยังคงดิ้นรนต่อไป

[เด็กน้อยของเขาชักจะรู้มากขึ้นทุกวัน การหลอกล่อนางไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไปแล้ว]

จวินอู่เสียเม้มปากมองจวินอู่เหยาที่นั่งอยู่ตรงนั้น แล้วทันใดนั้นนางก็เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านไม่ได้นอนมาหลายวันแล้วหรือ?”

นางไม่ได้มองข้ามสิ่งที่เย่เม่ยพูดเมื่อครู่ การเดินทางจากอาณาจักรล่างมาที่อาณาจักรกลางนั้น ระยะทางไกลมากแค่ไหนใช่ว่านางจะไม่รู้

จวินอู่เหยาหัวเราะเบาๆ “อืม”

จวินอู่เสียนิ่งเงียบ จากนั้นก็เดินไปยืนตรงหน้าเขา ก่อนจะเอื้อมมือไปจับคอเสื้อของจวินอู่เหยาแล้วดึงเขาขึ้นมาจากเก้าอี้

จวินอู่เหยาก็ปล่อยตัวไปตามนาง

จวินอู่เสียพาจวินอู่เหยาไปที่เตียงและกดไหล่เขาให้นั่งลง

“นอนซะ”

ดวงตาของจวินอู่เหยาเป็นประกาย แววตาของเขาซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ ขณะที่ปล่อยตัวเองให้ล้มลงตามแรงผลักของจวินอู่เสียและนอนราบไปกับเตียง จากนั้นเขาก็เขยิบตัวเองเข้าไปด้านในมากขึ้นเพื่อเว้นที่ไว้ให้จวินอู่เสีย