Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1751

ตอนที่ 1751  ชู่วววว!! (2)
　　ผิวเนียนใต้ปลายนิ้วของเขาดูเหมือนจะดูดติดนิ้วของเขาทำให้เขาอดใจไม่ไหวอยากสัมผัสให้มากขึ้นอีก มือของเขาค่อยๆเลื่อนจากเอวไปยังหน้าท้องแบนราบของจวินอู๋เสียและอ้อยอิ่งเพลิดเพลินอยู่ที่สะดือของนาง
　　จวินอู๋เหยากอดจวินอู๋เสียแน่นขึ้นอีกและซุกหน้าลงที่ซอกคอของนาง สัมผัสถึงกลิ่นหอมจากกายนาง
　　กลิ่นขมจางๆนั้นมีเสน่ห์สำหรับเขามากกว่ากลิ่นของแป้งหอมใดๆ
　　ร่างเล็กของจวินอู๋เสียอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เหยาหลังของนางแนบชิดกับหน้าอกของเขา ลมหายใจเพียงแผ่วเบาของจวินอู๋เสียสามารถจุดประกายไฟในร่างของจวินอู๋เหยาได้
　　[ไม่พอ……]
　　[ยังไม่พอ……]
　　มือของจวินอู๋เหยาค่อยๆเคลื่อนไปตามร่างกายของจวินอู๋เสียสัมผัสที่ร้อนผ่าวนั้นแทบจะทำให้จวินอู๋เหยาหายใจไม่ออก
　　เสื้อผ้าใต้ฝ่ามือของเขาบางมากแต่ทำให้จวินอู๋เหยารู้สึกขัดใจมากเป็นพิเศษ ทันใดนั้นเขาก็คว้าเสื้อเอาไว้ และออกแรงเพียงเล็กน้อย เสื้อบางๆนั้นก็ฉีกขาด
　　อากาศที่หนาวเย็นแผ่กระจายไปทั่วผิวด้านหลังของจวินอู๋เสียนางขยับตัวเล็กน้อยเพื่อแสวงหาความอบอุ่น
　　และการขยับเพียงเล็กน้อยนั้นทำให้ผิวเนียนนุ่มแนบชิดเข้ากับฝ่ามือของจวินอู๋เหยา!
　　จวินอู๋เหยากอดจวินอู๋เสียแน่นสะโพกเล็กๆของจวินอู๋เสียที่แนบชิดอยู่กับเขาก่อให้เกิดความปั่นป่วนที่ท้องน้อย เมื่อไม่มีเสื้อผ้ามาขวางกั้น อารมณ์ที่พลุ่งพล่านก็ยิ่งรุนแรงขึ้น
　　ดวงตาของจวินอู๋เหยายิ่งเข้มขึ้นและขุ่นมัวเขาหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งและจูบที่ซอกคอของจวินอู๋เสีย มือข้างหนึ่งลูบไล้ผิวเนียนไร้ที่ตินั้นโดยไม่ยอมปล่อย
　　จูบที่อ่อนโยนไล้อยู่บนผิวที่บอบบางตรงคอของจวินอู๋เสียความรู้สึกเสียวซ่านที่กระจายไปทั่วทำให้จวินอู๋เสียขมวดคิ้ว และในตอนที่จวินอู๋เหยากัดติ่งหูของนางเบาๆ ดวงตาของจวินอู๋เสียก็พลันเปิดกว้าง!
　　เมื่อจวินอู๋เสียตื่นขึ้นมานางก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างไม่เหมือนเดิม สัมผัสร้อนที่ด้านหลังทำให้นางสะดุ้ง และสิ่งที่ทำให้นางตกใจมากที่สุดก็คือสัมผัสร้อนระอุที่แนบชิดกับสะโพกของนาง
　　“ท่าน……”แม้ว่าจวินอู๋เสียจะไม่ค่อยฉลาดทางด้านอารมณ์ แต่นางก็เป็นหมอคนหนึ่ง และได้ผ่าศพผู้ชายมานับไม่ถ้วน ดังนั้น นางจึงมีความเข้าใจเกี่ยวกับสรีระของผู้ชายเป็นอย่างดี ใบหน้าของจวินอู๋เสียเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มทันที สายตาเย็นชาของนางก็แสดงความตื่นตระหนกอย่างที่หาได้ยากออกมา นางมองจวินอู๋เหยาเพื่อดูว่าเขาจะพูดอะไร
　　แต่จวินอู๋เหยาที่ถลำลึกแล้วไม่เปิดโอกาสให้จวินอู๋เสียได้พูดอะไรเขาดันตัวเองขึ้น มือทั้งสองข้างจับศีรษะของจวินอู๋เสียไว้ แล้วก้มหน้าลงมาปิดผนึกปากที่เผยอออกเล็กน้อยของจวินอู๋เสีย
　　ลิ้นร้อนรุกล้ำเข้ามาในปากของเด็กสาวพัวพันรุกไล่ ควานชิมความหวานของนางอย่างเอาแต่ใจ
　　จวินอู๋เสียตะลึงงันในลมหายใจของนางมีแต่กลิ่นของจวินอู๋เหยา ร่างเล็กๆของนางถูกโอบกอดด้วยร่างสูงใหญ่ นางสามารถยกมือขึ้นผลักเขาออกไปได้อย่างง่ายดาย แต่ความรู้สึกมึนงงทำให้สมองที่ปราดเปรื่องอยู่เสมอของจวินอู๋เสียว่างเปล่าไปหมด
　　จวินอู๋เหยากระสับกระส่ายร้อนรนต้องการทุกอย่างที่เป็นของนาง เขายกมือขึ้นกุมมือเล็กที่อยู่ข้างตัวของจวินอู๋เสีย
　　ลมหายใจของจวินอู๋เสียสะดุดดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย
　　“เสี่ยวเสียเอ๋อร์……ช่วยข้า……”จวินอู๋เหยายกศีรษะขึ้นเล็กน้อย ดวงตาปรือสับสน เสียงแหบพร่าของเขาดังข้างหูของจวินอู๋เสีย ทำให้หัวใจของนางปั่นป่วน
ตอนที่ 1752  ชู่วววว!! (3)
　　จวินอู๋เสียกลืนน้ำลาย……
　　ทันใดนั้น!
　　เสียงเคาะประตูดังขึ้นติดต่อกันทำให้ความสับสนปั่นป่วนในช่วงเวลานั้นแตกเป็นเสี่ยงๆ
　　จวินอู๋เสียสะดุ้งนางกำลังจะลุกขึ้นแต่จวินอู๋เหยาก็กดตัวนางลง
　　เสียงที่แฝงความเจ็บปวดดังจากปากของจวินอู๋เหยา“รอเดี๋ยว”
　　เสียงเข้มและแหบพร่านั้นจวินอู๋เสียไม่เคยได้ยินมาก่อน มันเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
　　จวินอู๋เสียไม่กล้าขยับตัวและเอนหลังกลับลงไปบนเตียงแต่โดยดีขณะที่เสียงเคาะประตูยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
　　จวินอู๋เหยาหลับตาลงเม็ดเหงื่อไหลลงมาตามใบหน้าที่ราวกับรูปสลักของเขา และหยดลงบนไหปลาร้าของจวินอู๋เสีย มันร้อนเล็กน้อย
　　ครู่ต่อมาลมหายใจของจวินอู๋เหยาก็กลับเป็นปกติ เขาดันตัวเองขึ้นและมองจวินอู๋เสียที่นอนอยู่ แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง ลำแสงจางๆนั้นดูราวกับกำลังปกคลุมร่างของจวินอู๋เสียจนส่องประกาย
　　จวินอู๋เหยาสูดหายใจเข้าลึกแล้วลุกขึ้นทันที ไม่กล้ามองนางอีก
　　จากนั้นจวินอู๋เสียก็ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงตอนนั้นเองนางก็พบว่าเสื้อผ้าของตนอยู่สภาพขาดวิ่น เมื่อเห็นว่าเสื้อคลุมที่ฉีกขาดปิดร่างนางไม่มิด นางก็คว้าผ้าห่มตรงหน้าขึ้นมา และจ้องไปที่จวินอู๋เหยาซึ่งนั่งอยู่ตรงขอบเตียงด้วยใบหน้าแดงก่ำ
　　จวินอู๋เหยาลุกขึ้นและหยิบเสื้อผ้าจากตู้เสื้อผ้าออกมาส่งให้จวินอู๋เสียเด็กสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเงียบๆ สายตาจับจ้องไปที่ร่างของจวินอู๋เหยา แต่ก็เห็นว่าเขาหันหลังให้นางตลอด ตอนส่งเสื้อผ้าให้นางก็เอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตานาง
　　ไม่รู้ทำไมความรู้สึกเขินอายแปลกๆในใจของจวินอู๋เสียสลายหายไปในทันที รอยยิ้มผุดขึ้นที่ริมฝีปากนาง
　　เสียงเคาะประตูยังคงดังรบกวนพวกเขาสองคนหลังจากจวินอู๋เสียเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว นางก็หยิบหน้ากากแปลงโฉมขึ้นมาปลอมใบหน้าของตน แล้วเดินไปเปิดประตู
　　คนที่ยืนอยู่ด้านนอกประตูเป็นคนที่จวินอู๋เสียไม่คิดว่าจะได้เห็น
　　“ไม่ได้เจอกันนานนะ”กู่อิ่งพูดขึ้นขณะยืนอยู่นอกประตูห้องของจวินอู๋เสีย ใบหน้าหล่อเหลาประดับด้วยรอยยิ้มสดใส แต่ดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อยนั้นเต็มไปด้วยความกระหายเลือดรุนแรง
　　จวินอู๋เสียไม่คิดว่ากู่อิ่งจะมาปรากฏตัวที่นี่แต่เวลาที่เผชิญหน้ากับคนอื่นที่ไม่ใช่จวินอู๋เหยา จิตใจของนางสงบนิ่งเสมอ ใบหน้าไม่แสดงความผิดปกติใดๆออกมา นางจ้องกู่อิ่งอย่างเย็นชาและถามว่า “มีอะไร?”
　　กู่อิ่งยิ้มเล็กน้อยกวาดตามองใบหน้าของจวินอู๋เสีย ดูเหมือนพยายามวิเคราะห์รายละเอียดทุกอย่างบนใบหน้านาง
　　“จวินอู๋?หรือข้าควรเรียกจวินเสียดีล่ะ?”
　　จวินอู๋เสียหรี่ตาลงเล็กน้อย
　　กู่อิ่งหัวเราะเบาๆและพูดว่า “เจ้านี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ ตาสวยเหมือนเดิม ท่าทางก็เหมือนเดิม แต่มีอย่างหนึ่งที่ข้าอยากรู้มาก ถ้าข้าเปิดเผยตัวตนของเจ้าให้คนอื่นรู้ เจ้าคิดว่าเจ้าจะยังสามารถเดินออกไปจากวิหารจิงหงแบบมีชีวิตได้อยู่ไหม? หืม? พันธมิตรของวิหารหยกวิญญาณ?” น้ำเสียงของกู่อิ่งสูงขึ้นเล็กน้อย แฝงความเฉื่อยชาและการเยาะเย้ย
　　ทันทีที่กู่อิ่งเอ่ยคำว่า“วิหารหยกวิญญาณ” จวินอู๋เสียก็เข้าใจเรื่องทุกอย่าง
　　นางไม่คิดจริงๆว่าจื่อจินจะซื่อบื้อได้ถึงขนาดนั้นถึงกับเปิดเผยตัวตนของทุกคนให้กู่อิ่งรู้
　　ในใจของจวินอู๋เสียเกิดความดูแคลนขึ้นมาแต่ใบหน้ายังคงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง
　　“เจ้าพูดเรื่องอะไร?ข้าไม่เข้าใจ”
　　กู่อิ่งหัวเราะและพูดว่า“ไม่เข้าใจ? ก็ได้ เรามีเวลาเยอะแยะที่จะทำให้เจ้าเข้าใจ”