Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1785

ตอนที่ 1785  ความยึดติด (1)
　　จวินอู๋เสียนั่งอยู่ในห้องขังรอบด้านมืดและอับชื้น เสียงสะอื้นหรือเสียงก่นด่าสาปแช่งดังออกมาจากห้องขังอื่นเป็นครั้งคราว มีทั้งเสียงผู้ชายและผู้หญิง แต่ทั้งหมดเต็มไปด้วยความสิ้นหวังทุกข์ระทม
　　เสียงพวกนั้นดังก้องอยู่ในหูของจวินอู๋เสียนางนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ ราวกับไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับสถานที่แห่งความสิ้นหวังนี้เลย
　　“เจ้าคิดจะอยู่ในนี้ไปนานแค่ไหน?”เสียงเอื่อยเนือยดังขึ้นจากนอกห้องขัง
　　จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เหยาที่ยืนอยู่ด้านนอกเขากอดอกพิงเสาไม้เก่าๆ และเอียงคอมองจวินอู๋เสียที่อยู่หลังลูกกรง
　　“ทำลายที่นี่แล้วข้าก็จะไป” จวินอู๋เสียตอบอย่างเฉยเมย
　　จวินอู๋เหยาเลิกคิ้วขึ้นและมองไปรอบๆคุกใต้ดินที่สกปรกทรุดโทรมสายตาของเขาแสดงความรังเกียจออกมาอย่างชัดเจนชนิดที่ไม่อาจจะชัดเจนไปมากกว่านี้ได้แล้ว
　　“ทำลายหรือ……”มุมปากของจวินอู๋เหยาโค้งขึ้นเล็กน้อย หมอกสีดำลอยขึ้นจากปลายนิ้วของเขา ภายใต้แสงไฟสลัวเช่นนี้ หมอกสีดำดูน่ากลัวเป็นพิเศษ มันเต็มไปด้วยความรู้สึกถึงหายนะที่กำลังใกล้เข้ามา
　　จวินอู๋เสียพูดขึ้นว่า“ข้าอยากทำด้วยตัวเอง”
　　“ทำไมต้องยุ่งยากเช่นนั้นด้วย”
　　“ท่านมีสิ่งที่ท่านต้องทำข้าเองก็เช่นกัน” จวินอู๋เสียพูดอย่างสงบ นางรู้ดีถึงความแข็งแกร่งของจวินอู๋เหยา อย่าว่าแต่วิหารเงาจันทราแค่นี้เลย ต่อให้เป็นวิหารปีศาจเพลิงที่แข็งแกร่งที่สุดในสิบสองวิหาร เมื่ออยู่ต่อหน้าจวินอู๋เหยาก็ไม่ต่างอะไรกับมดปลวกที่เขาสามารถส่งลงนรกได้เพียงแค่กระดิกนิ้วเบาๆ
　　แต่นั่นไม่ใช่ผลลัพธ์ที่จวินอู๋เสียต้องการและยังไม่ใช่วิธีการที่นางจะยอมรับได้
　　สิ่งที่นางต้องการสิ่งที่นางอยากทำ ต้องทำด้วยความสามารถของตัวเอง ไม่ใช่เอาแต่ซ่อนอยู่ใต้ปีกของจวินอู๋เหยาเพื่อให้เขาคุ้มครอง
　　จวินอู๋เสียรู้สึกว่าตนโชคดีมากแม้ว่าจวินอู๋เหยาจะแข็งแกร่ง แต่เขาก็เคารพความคิดของนางอย่างเต็มที่ ไม่เคยทำอะไรที่นางยอมรับไม่ได้ และเคารพการตัดสินใจของนางเสมอ
　　ความจริงแล้วเหตุผลที่นางไม่อยากพึ่งพิงความแข็งแกร่งของจวินอู๋เหยานั้น เป็นเพราะจวินอู๋เสียคำนึงถึงอีกเรื่องหนึ่ง
　　จวินอู๋เหยาแข็งแกร่งมากอย่างไม่ต้องสงสัยเลยแต่จวินอู๋เสียก็ไม่ลืมข่าวลือที่เคยแพร่กระจายไปทั่วอาณาจักรกลางเกี่ยวกับการเสื่อมอำนาจลงของจักรพรรดิแห่งความมืด ด้วยความแข็งแกร่งของจวินอู๋เหยาและในยามที่ราชอาณาจักรแห่งความมืดกำลังรุ่งเรือง ใครจะสามารถขังเขาไว้ในถ้ำมืดที่ไม่เห็นเดือนเห็นตะวันนั่นได้กัน? นั่นเป็นเรื่องที่จวินอู๋เสียไม่เคยเข้าใจ สิ่งเดียวที่นางแน่ใจคือศัตรูที่จวินอู๋เหยาต้องเผชิญเป็นคนที่ตัวนางในตอนนี้ไม่สามารถรับมือได้เลย
　　แม้ว่าจวินอู๋เหยาจะไม่พูดถึงเรื่องของตัวเองแต่จวินอู๋เสียก็รู้สึกได้ว่าเขาต้องมีเหตุผลของตัวเองที่ไม่กลับไปที่ราชอาณาจักรแห่งความมืดในตอนนี้ ตอนที่เขาอยู่ในอาณาจักรล่าง เขาก็มักจะหายตัวไปบ่อยๆ คิดว่ามันน่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ และเขาก็ปกปิดเรื่องที่เขายังมีชีวิตอยู่เอาไว้ตลอดเวลา
　　แม้ว่าจวินอู๋เสียจะไม่รู้ว่าจวินอู๋เหยาต้องการปกปิดเรื่องนี้จากใครแต่นางก็เข้าใจดีว่าถ้าเป็นคนที่แม้แต่จวินอู๋เหยาก็ยังต้องระวัง คนผู้นั้นย่อมไม่ธรรมดา ที่นางไม่อยากให้เขาลงมือเคลื่อนไหวใดๆในอาณาจักรกลาง เป็นเพราะนางไม่อยากให้เขาเปิดเผยตัวเองเพราะนางและสร้างปัญหาให้กับเขา
　　นางอยากแข็งแกร่งมากขึ้นไม่ใช่เพื่อตัวเองเท่านั้น แต่ยังหวังว่าหากวันที่จวินอู๋เหยาต้องเผชิญหน้ากับศัตรูของเขามาถึง นางจะไม่ใช่แค่หลบอยู่ข้างหลังเขาโดยไม่สามารถทำอะไรได้ แต่นางต้องการยืนอยู่เคียงข้างเขาและต่อสู้กับภัยพิบัติเหล่านั้นด้วยกันกับเขา
　　ตอนนางอ่อนแอเขาปกป้องนาง
　　นางอยากแข็งแกร่งจะได้ยืนต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเขา และเผชิญกับอันตรายด้วยกันกับเขาได้
　　ทั้งหมดนี้จวินอู๋เสียไม่เคยพูดออกมาเลยสักครั้ง แต่ความยึดติดนั้นได้ฝังรากลึกลงไปในหัวใจของนางมานานแล้ว
ตอนที่ 1786  ความยึดติด (2)
　　“เจ้านี่ดื้อจริงๆ”จวินอู๋เหยาหรี่ตา แต่ดวงตาของเขาแฝงรอยยิ้มจางๆ นางสามารถยืมพลังของเขาเพื่อขจัดอุปสรรคทั้งหมดตรงหน้านางได้แท้ๆ แต่นางก็ดื้อรั้นเช่นนี้มาตลอด ไม่เคยเป็นฝ่ายขอให้เขายื่นมือเข้าไปช่วยเลย
　　อาจกล่าวได้ว่าจวินอู๋เหยาเฝ้าดูจวินอู๋เสียทุกย่างก้าวตั้งแต่อ่อนแอไปจนแข็งแกร่งบนถนนสายนี้ นางจะสามารถไปได้ไกลแค่ไหนกัน เขาแทบรอดูไม่ไหวแล้ว
　　“เรียกว่ามุ่งมั่นต่างหาก”จวินอู๋เสียพูด
　　“ก็ได้มุ่งมั่น” จวินอู๋เหยาพูดยิ้มๆ
　　“เย่ฉาอยู่ไหน?”จวินอู๋เสียถามขึ้น
　　สิ้นเสียงของนางร่างหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังของจวินอู๋เหยาอย่างเงียบๆ
　　เย่ฉาคุกเข่าลงข้างหนึ่งและพูดว่า“ข้าอยู่นี่ขอรับ”
　　“ไปช่วยข้าตรวจดูว่ามีของที่ตรงกับหยกครึ่งชิ้นนี้ในห้องของผู้อาวุโสเยว่รึเปล่า”จวินอู๋เสียหยิบหยกครึ่งชิ้นที่ผู้อาวุโสอิ่งให้มาส่งให้กับเย่ฉา นางควรทำสิ่งนี้ด้วยตัวเอง แต่……นางไม่คิดว่าจะมีคนปล่อยให้นางทบทวนความผิดตัวเองในคุกใต้ดินอย่างสงบ
　　“ขอรับ”เย่ฉารับคำพร้อมกับเก็บหยกครึ่งชิ้นนั้นไป จากนั้นร่างสูงของเขาก็หายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว ตัวตนของเขาหายไปอย่างสิ้นเชิง
　　จวินอู๋เหยามองจวินอู๋เสียที่นั่งอยู่ข้างในห้องขังอย่างสบายใจเขากำลังจะเปิดประตูห้องขังเข้าไปสนิทสนมแนบแน่นกับเด็กน้อยของเขา ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น ทำให้เขาจำใจต้องถอย
　　“ดูเหมือนจะมีคนรนหาที่ตายไม่หยุด”จวินอู๋เหยาพูดอย่างเสียดายเล็กน้อย
　　จวินอู๋เสียยักไหล่นางเห็นจวินอู๋เหยาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยต่อหน้าต่อตานาง
　　เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆจวินอู๋เสียตบเจ้าแมวดำตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนเบาๆ เจ้าแมวดำกระโจนออกจากอ้อมแขนของจวินอู๋เสียลงบนกองฟางอย่างเข้าใจ ก้นเล็กๆของมันส่ายดุกดิกขณะที่มุดเข้าไปใต้กองฟาง มันตัวเล็กมาก ในคุกใต้ดินที่มีแสงไฟสลัวเช่นนี้ ทำให้มองไม่เห็นตัวมันเลย
　　“รสชาติของการอยู่ในคุกใต้ดินนี้มันดีไหมล่ะ?”ศิษย์วิหารเงาจันทราหลายคนเดินมาที่หน้าห้องขังและมองจวินอู๋เสียผ่านลูกกรง
　　จวินอู๋เสียเหลือบตาขึ้นอย่างเฉื่อยชาจ้องมองพวกผู้เยาว์ที่อยู่ด้านนอกอย่างประเมิน
　　พลังวิญญาณขั้นสีครามหนึ่งคนขั้นสีฟ้าสามคน……น่าเบื่อจริง
　　จวินอู๋เสียกวาดสายตามองพวกเขาจากนั้นก็ลดสายตาลงมองพื้นราวกับพวกคนที่อยู่ข้างนอกไม่น่าสนใจเท่าฟางแห้งที่กองอยู่บนพื้น
　　เมื่อเห็นว่าตนเองถูกจวินอู๋เสียเมินใบหน้าของผู้เยาว์พวกนั้นก็เปลี่ยนเป็นไม่น่าดูอย่างรวดเร็ว
　　“ฉางฮวนคิดไม่ถึงเลยว่าไอ้คนเจี๋ยมเจี้ยมอย่างเจ้าจะร้ายกาจเช่นนี้ ซ่อนพลังเอาไว้ตลอดเวลา ทำเป็นเล่นละครลิงหลอกทุกคนงั้นหรือ? คิดหรือว่าด้วยพลังของเจ้าจะไม่มีใครในวิหารกล้าทำอะไรเจ้า? เจ้ารู้ไหมว่าท่านประมุขสั่งให้ยกเลิกสถานะการเป็นศิษย์ของวิหารเงาจันทราของเจ้าแล้ว? ตอนนี้เจ้าก็แค่คนร้ายที่ทำร้ายศิษย์วิหารเงาจันทรา มีอะไรให้หยิ่งยโสได้กัน?” เด็กหนุ่มคนหนึ่งกล่าวเยาะเย้ย ดวงตาฉายแววชั่วร้าย
　　“ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิตเป็นหนี้ก็ต้องคืนเงิน เจ้าทำร้ายศิษย์คนอื่น ตอนนี้พวกเราได้รับคำสั่งจากท่านประมุขให้มาลงโทษเจ้า ถ้าเจ้ารู้สถานการณ์ก็ทำตัวดีๆ พวกพี่จะทำให้เจ้าสนุกสุดๆ แต่ถ้าเจ้าไม่ให้ความร่วมมือ แล้วพวกผู้อาวุโสมาลงมือเอง เกรงว่าเจ้าจะจบไม่สวยล่ะนะ” พวกผู้เยาว์ต่างคนต่างพูด พยายามใช้คำพูดกระตุ้นอารมณ์ของจวินอู๋เสียอย่างต่อเนื่อง
　　แต่พวกเขาก็ต้องผิดหวังไม่ว่าจะพูดยังไง จวินอู๋เสียก็ไม่มองพวกเขาเลยสักครั้งตั้งแต่ต้นจนจบ