Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 2003 ขอกินข้าวอย่างสงบไม่ได้หรือ (3

ตอนที่ 2003 ขอกินข้าวอย่างสงบไม่ได้หรือ (3)
　　บนชั้นสองของหุนหุนโหลว จะสามารถเห็นหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่ใช้อุ้งเท้าอันใหญ่โตของมันถือช้อนคันเล็กปลุกปล้ำกับเนื้อย่างน้ำผึ้งในจานตรงหน้ามัน
　　พวกจวินอู๋เสียมองเจ้าหมีอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลงมือกินอาหารของตน
　　“ข้าไม่ได้กินอะไรมานานจนเกือบลืมความรู้สึกที่อาหารละลายในปากแล้ว” เฉียวฉู่ปลื้มจนแทบร้องไห้
　　“ไม่เอาไหนเลย” เฟยเหยียนกลอกตาใส่เฉียวฉู่ แม้ว่าปากจะพูดเช่นนั้น แต่มือเขาก็ไม่หยุดนิ่งเลย
　　จวินอู๋เสียแค่ชิมอาหารอย่างละนิดละหน่อยช้าๆ นางไม่ได้อยากอาหารมากขนาดนั้น และกินเพื่อให้อิ่มท้องเท่านั้น ตอนนี้นางกลายเป็นร่างวิญญาณแล้ว ความต้องการนั้นก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป นางจึงไม่ได้แสดงความสนใจในเรื่องนี้มากนัก สายตาของนางจับจ้องอยู่ที่จงจงอย่างครุ่นคิด
　　น่าหลานเยว่ที่นั่งอยู่ข้างจงจงก็ไม่ได้ขยับตะเกียบมากนักเช่นกัน สายตาของเขาจ้องมองไปที่จงจงเช่นเดียวกับจวินอู๋เสีย
　　ก่อนหน้านี้ดูเหมือนพวกเขาจะพลาดไปจุดหนึ่ง ในฐานะที่เป็นวิญญาณใหม่และวิญญาณสัตว์อสูรที่มาหุนหุนโหลวเป็นครั้งแรก วิธีที่จงจงสั่งอาหารนั่นไม่ดูคุ้นเคยมากไปหน่อยหรือ? มันไม่ได้ดูเมนูด้วยซ้ำก็รู้แล้วว่าตัวเองอยากกินอะไร นั่นมัน……ไม่แปลกไปหน่อยหรือ?
　　อย่างไรก็ตาม มีเพียงจวินอู๋เสียกับน่าหลานเยว่เท่านั้นที่ตระหนักถึงปัญหานั้น ทั้งสองสบตากันและเห็นความสงสัยแบบเดียวกันในสายตาของอีกฝ่าย
　　จงจงตักอาหารคำใหญ่เข้าปากอย่างมีความสุข ทันใดนั้นหูที่มีขนปุกปุยของมันก็ตั้งชันขึ้น มันเงยหน้าขึ้นจากอาหารและมองไปทางบันได ก่อนที่พวกเฉียวฉู่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จงจงก็ลุกพรวดและวิ่งสี่ขาไปทางหน้าต่างของชั้นสอง
　　“เฮ้! เจ้าหมีอ้วน! เจ้าจะทำอะ……” เฉียวฉู่ลุกขึ้นยืนอย่างตกใจ ก่อนที่เขาจะพูดจบ จงจงก็กระโดดออกไปทางหน้าต่างชั้นสอง
　　เฉียวฉู่ตกตะลึง
　　ออกกำลังกายหลังอาหารแบบนี้ไม่โหดไปหน่อยหรือ?
　　ในขณะเดียวกันกับที่จงจงกระโดดออกไปทางหน้าต่าง ก็มีคนหลายคนปรากฏตัวขึ้นที่ด้านบนสุดของบันไดชั้นสอง
　　พวกเขาเป็นวิญญาณมนุษย์ที่สวมชุดแบบเดียวกัน ทุกคนอายุประมาณ 20 – 30 ปี และมีคนคุ้นเคยคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางพวกเขา
　　“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านเก็บตัวฝึกอยู่นาน ถึงเวลาที่ท่านควรออกมาเดินเล่นบ้าง วันนี้ให้ข้าเป็นเจ้าภาพเลี้ยงอาหารท่านสักมื้อนะ” เมิ่งอีเหลียงพูดอย่างกระตือรือร้นกับชายคนหนึ่งที่อายุประมาณ 30 ปี รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาดูประจบประแจงเป็นพิเศษ
　　จวินอู๋เสียพอจะจำชายคนนั้นได้ ตอนที่เมิ่งอีเหลียงพาจวินอู๋เสียไปที่ชั้น 12 ของหอคอยโยวหลิง ชายคนนั้นกำลังฝึกอยู่ที่นั่น
　　เจียงอวิ๋นหลงขึ้นมาถึงชั้นสองของหุนหุนโหลวภายใต้การกระตุ้นของเมิ่งอีเหลียง พอเขาปรากฏตัว วิญญาณสัตว์อสูรที่อยู่บนชั้นสองก็พากันหันมามองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ชั้นสองที่เสียงดังอึกทึกก็เงียบลงทันที
　　เจียงอวิ๋นหลงขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามองวิญญาณสัตว์อสูรที่จ้องมองเขาด้วยสายตาคมกริบ เขากวาดตามองไปรอบๆห้องราวกับค้นหาอะไรบางอย่าง แต่หลังจากมองหารอบหนึ่งแล้วไม่พบสิ่งที่ต้องการหา ดวงตาของเขาก็ฉายแววสงสัย
　　“ศิษย์พี่ใหญ่เชิญนั่ง” เมิ่งอีเหลียงพูดด้วยรอยยิ้ม
　　เจียงอวิ๋นหลงนั่งลงบนเก้าอี้ ดวงตาของเขายังคงกวาดมองไปทั่วทั้งชั้น วิญญาณสัตว์อสูรหลายตัวมีท่าทางเกร็งขึ้น ทุกตัวกำกรงเล็บและจ้องมองเจียงอวิ๋นหลงต่อไป
　　“อู๋เสีย? เจ้าก็อยู่ที่นี่หรือ?” เมิ่งอีเหลียงมองไปรอบๆและเห็นจวินอู๋เสียอยู่ที่นี่ด้วย เขายิ้มออกมาทันที แต่พอเห็นน่าหลานเยว่นั่งอยู่ตรงข้ามกับจวินอู๋เสีย รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็แข็งทื่ออย่างรวดเร็ว