Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 2005 หมีวิญญาณ (2

ตอนที่ 2005 หมีวิญญาณ (2)
　　จวินอู๋เสียและน่าหลานเยว่ลุกขึ้นยืนโดยพร้อมเพรียงกัน
　　“จงจง”
　　เสียงคำรามของหมีตัวนั้นเป็นเสียงที่พวกเขาทุกคนคุ้นเคยกันดี ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา เสียงนั้นดังก้องอยู่ในหูของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง พวกเขาจะจำไม่ได้ได้อย่างไร?
　　“อะไรนะ? จงจงจริงๆหรือ? จงจงคือหมีวิญญาณงั้นหรือ?” ดวงตาของเฉียวฉู่เบิกกว้าง แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าจงจงเป็นวิญญาณสัตว์อสูรอันธพาลเอาแต่ใจ แต่เขาไม่สามารถเชื่อมโยงหน้าด้านๆไร้ยางอายของจงจงกับผู้นำวิญญาณของเหล่าวิญญาณสัตว์อสูรได้
　　“ข้าก็ไม่แน่ใจ ขนของหมีวิญญาณไม่ใช่สีน้ำตาล และมันมีเครื่องหมายวิญญาณศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่หน้าอก แต่บนตัวจงจงไม่มีเลย” น่าหลานเยว่ยังคงสงสัย
　　จงจงอาศัยอยู่กับเขาตลอดช่วงที่ผ่านมานี้ เขาจะจำรายละเอียดบนตัวมันไม่ได้ได้ยังไง?
　　ถ้ามีร่องรอยที่น่าสงสัยแม้แต่น้อย เขาจะเดาตัวตนของจงจงได้ทันที แต่นี่ไม่มีอะไรที่น่าสงสัยเลยสักนิด
　　“ไปกันก่อนเถอะ” จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว ไม่ว่าจงจงจะเป็นหมีวิญญาณหรือไม่ ความกลัวในเสียงคำรามนั้นก็ไม่อาจปฏิเสธได้
　　พวกเฉียวฉู่ไม่ได้ตื้อถามเรื่องหมีวิญญาณต่อ และรีบวิ่งออกไปทันที
　　บนถนนที่พลุกพล่าน เกิดมีพื้นที่ว่างโล่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน
　　กลุ่มวิญญาณมนุษย์ที่สวมเครื่องแบบเดียวกันรายล้อมหมีสีน้ำตาลที่ดูน่ากลัว และหมีสีน้ำตาลตัวนั้นก็คือจงจงที่เกาะติดอยู่กับน่าหลานเยว่ตลอดช่วงเวลานี้
　　เจียงอวิ๋นหลงและเมิ่งอีเหลียงนำกลุ่มคนเข้าล้อมจงจง จงจงพยายามแหกวงล้อมออกไปอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ วงล้อมค่อยๆบีบเข้า และจงจงที่ตกใจกลัวก็คำรามออกมาไม่หยุดภายในวงล้อมที่ค่อยๆบีบเข้ามานั้น
　　“เป็นสัตว์ที่เจ้าเล่ห์ซะจริงนะ ข้าอยากเห็นนักว่าวันนี้มันจะหนีรอดไปจากที่นี่ได้ยังไง” เจียงอวิ๋นหลงแสยะยิ้มอย่างโหดเหี้ยม ร่างของเขากลายเป็นลำแสงพุ่งตรงไปที่จงจง
　　ในขณะที่เจียงอวิ๋นหลงกำลังจะโจมตีจงจง เสียงคำรามของสัตว์หลายตัวก็ดังขึ้น ร่างเงาสีดำขนาดใหญ่หลายร่างพุ่งผ่านวงล้อมเข้ามา แรดหนังหนาตัวมหึมายืนจังก้าอยู่ตรงหน้าจงจงเพื่อรับการโจมตีจากเจียงอวิ๋นหลงแทนจงจง
　　แรดตัวนั้นโดนการโจมตีอันรุนแรงจนส่งเสียงร้องดังก้อง หนังหนาของมันแตกออก แม้ว่าร่างวิญญาณจะไม่มีเลือดไหล แต่บาดแผลใหญ่บนร่างของแรดตัวนั้นก็ยังดูน่ากลัวอยู่ดี
　　วิญญาณสัตว์อสูรพวกนั้นคือพวกที่อยู่บนชั้นสองของหุนหุนโหลวเมื่อครู่นี้
　　วิญญาณสัตว์อสูรหลายตัวแหกวงล้อมกระโจนเข้าสู่การต่อสู้ พวกมันใช้ร่างกายอันใหญ่โตของตัวเองปกป้องจงจงที่อยู่ตรงกลางกลุ่มพวกมัน
　　“ไอ้พวกสัตว์จอมเสือก” เจียงอวิ๋นหลงโจมตีไม่โดนหมีวิญญาณ ดวงตาของเขาฉายแววสังหารรุนแรง เขาจ้องแรดที่บาดเจ็บหนักจากการโจมตีของเขา แล้วพูดเย้ยหยัน
　　“ไอ้พวกต่ำยิ่งกว่าเดรัจฉาน! ตราบใดที่มีพวกเราอยู่ พวกเจ้าอย่าหวังจะเอาหมีวิญญาณไปได้เลย!” แรดที่บาดเจ็บหนักรวบรวมกำลังลุกขึ้นยืน มันหอบอย่างหนักขณะยืนอยู่ตรงหน้าจงจง นอของมันหันเข้าหาเจียงอวิ๋นหลง
　　เมื่อได้ยินคำว่า “หมีวิญญาณ” ถนนที่วุ่นวายก็เงียบกริบทันที วิญญาณสัตว์อสูรที่งงว่าเกิดอะไรขึ้นก็พากันจ้องมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ สายตาของพวกมันจับจ้องไปที่หมีสีน้ำตาลที่ดุร้ายและกระสับกระส่าย
　　เจียงอวิ๋นหลงหรี่ตา แววตาส่องประกายชั่วร้าย ทันใดนั้นเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
　　“หมีวิญญาณ? สัตว์ก็คือสัตว์นั่นแหละนะ หมีสีน้ำตาลนั่นเป็นอะไรเจ้ายังแยกไม่ออก มันก็แค่วิญญาณสัตว์อสูรธรรมดาทั่วไปเท่านั้น”