Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 2023 ถูกล้อม (2

　　แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่พวกเฉียวฉู่ก็ไม่มีใครกล้าไปที่หอคอยโยวหลิงเลยสักครั้ง
　　มีอะไรบางอย่างที่เป็นอันตรายต่อวิญญาณที่ไม่ใช่มนุษย์ พวกเขาไม่กล้าเอาภูติประจำตัวของตนไปเสี่ยง
　　“โอ๊ย! แขนขาแก่ๆของข้าจะขาดแล้ว……” เฉียวฉู่ฝึกฝนมาทั้งวัน เขาทิ้งตัวนอนแผ่บนพื้นหญ้าอย่างหมดแรง แม้ว่าการฝึกพลังวิญญาณจะไม่เหนื่อย แต่มันก็น่าเบื่ออย่างที่สุดเนื่องจากต้องนั่งอยู่กับที่ตลอดทั้งวันโดยไม่ขยับเลยแม้แต่นิ้วเดียว ถึงจะบอกว่าการนั่งนานๆไม่ได้ทำให้ร่างกายเหนื่อยล้า แต่ความจำเจและเบื่อหน่ายก็ยังส่งผลต่อสภาพจิตใจอยู่ดี
　　เสียงโอดครวญของเฉียวฉู่ทำให้พวกเพื่อนๆที่กำลังฝึกฝนหลุดจากสมาธิ
　　จวินอู๋เสียลืมตาขึ้นมองเฉียวฉู่ที่กำลังกลิ้งไปมาบนพื้นหญ้า แล้วอดที่จะยิ้มพร้อมกับส่ายหัวไม่ได้
　　“อย่ามาโอดโอย มันไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้น แต่เจ้าน่ะเสียงดังหนวกหู นี่เจ้าทึ่มเฉียว เจ้าเพิ่งอายุเท่าไรกัน? ทำไมแขนขาถึงแก่แล้วล่ะ เจ้าแก่ก่อนวัยหรือไง?” เฟยเหยียนเลิกคิ้วพร้อมกวาดตามองเฉียวฉู่ตั้งแต่หัวจรดเท้า
　　เฉียวฉู่ส่งเสียงโอดครวญพร้อมลุกขึ้นนั่ง มือกุมหน้าอก ทำท่าราวกับเด็กสาวที่ถูกข่มเหง
　　“ใครว่าข้าแก่ก่อนวัย นายน้อยคนนี้ยังกระปรี้กระเปร่าดีอยู่!”
　　“ไม่เห็นจะเป็นอย่างนั้นเลย” เฟยเหยียนยังคงแกล้งแหย่เฉียวฉู่ต่อพร้อมกับยิ้ม
　　“ก็ดีกว่าคนวิปริตที่ชอบแต่งตัวเป็นผู้หญิงแล้วกัน!” เฉียวฉู่โต้กลับ
　　เฟยเหยียนหรี่ตาพร้อมกับหักข้อนิ้วเสียงดัง
　　“ข้าว่าเจ้าไม่โดนอัดนานเกินไปแล้ว คันเนื้อคันตัวใช่ไหมล่ะ?”
　　เฉียวฉู่ไม่สนและท้าทายอีกว่า “คิดว่าข้ากลัวเจ้าหรือ? อย่าหาว่าข้าไม่เตือนแล้วกัน ตอนนี้เจ้าอยู่ในร่างวิญญาณ ไม่มีพละกำลังสัตว์ประหลาดอีกแล้ว ถ้าเป็นเรื่องการต่อสู้ ก็ยังไม่รู้หรอกว่าใครจะอัดใครกันแน่!”
　　มุมปากของเฟยเหยียนกระตุกจากการยั่วยุของเฉียวฉู่ เขากระโจนเข้าใส่เฉียวฉู่ จากนั้นเด็กหนุ่มทั้งสองก็ตะลุมบอนกันบนพื้นหญ้าทันที
　　ฮัวเหยา, ฟ่านจั๋ว, และหรงรั่วไม่สามารถสงบจิตใจฝึกฝนต่อได้ พวกเขานั่งอยู่บนพื้นหญ้า มองเฉียวฉู่กับเฟยเหยียนสู้กัน…ไอลีนโนเวล
　　ทันใดนั้น จวินอู๋เสียก็สัมผัสถึงสิ่งผิดปกติได้
　　“หยุดสู้ก่อน”
　　เสียงของจวินอู๋เสียทำให้เฉียวฉู่กับเฟยเหยียนหยุดทันที
　　“มีอะไรหรือ?” หรงรั่วถามพลางมองจวินอู๋เสีย
　　พลังวิญญาณของจวินอู๋เสียแข็งแกร่งกว่าพวกเขา นางจึงรับรู้การเคลื่อนไหวในป่าโยวเมิ่งได้ดีกว่า
　　“มีคนมา” จวินอู๋เสียหรี่ตา และฟังเสียงอย่างระมัดระวัง
　　ป่าโยวเมิ่งกลายเป็นสถานที่ที่แทบไม่มีผู้คนย่างเท้าเข้ามามานานแล้ว ในช่วงสองสัปดาห์ที่พวกเขาฝึกฝนอยู่ที่นี่ พวกเขาไม่เห็นวิญญาณอื่นปรากฏตัวที่นี่เลยนอกจากพวกเขาเอง
　　“เสียงมาจากทางบ้านน่าหลานเยว่ กำลังเข้ามาใกล้พวกเรา” จวินอู๋เสียพูด
　　พวกผู้เยาว์ต่างระวังตัวขึ้นมาทันที
　　จวินอู๋เสียยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้พวกเขาปีนขึ้นไปบนต้นไม้ พวกเฉียวฉู่ไม่พูดอะไรอีก ต่างวิ่งไปที่ต้นไม้ใหญ่ที่ใกล้ที่สุด ปีนขึ้นไปและซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางใบไม้ที่หนาทึบอย่างเงียบๆ
　　ไม่นาน วิญญาณมนุษย์กลุ่มหนึ่งก็มาถึงบริเวณพื้นหญ้าที่พวกจวินอู๋เสียอยู่เมื่อครู่ และหัวหน้ากลุ่มวิญญาณมนุษย์ก็เป็นคนที่คุ้นเคย เมิ่งอีเหลียง
　　“ศิษย์พี่เมิ่ง ท่านว่าจวินอู๋เสียนั่นอยู่ในป่านี้จริงๆหรือ?” ชายคนหนึ่งถามพร้อมกับมองไปที่เมิ่งอีเหลียง
　　เมิ่งอีเหลียงมองไปรอบๆ พวกเขาเข้ามาในป่าโยวเมิ่งพักหนึ่งแล้ว แต่ก็ไม่พบอะไร “นางน่าจะอยู่ที่นี่ มองหาให้ดีๆ ถ้าพวกเราหาน่าหลานเยว่ไม่เจอ ก็ต้องหาตัวจวินอู๋เสียมาให้ข้า ไม่งั้นพวกเราจะไม่มีคำอธิบายดีๆตอนที่กลับไป”
　　“ทำไมศิษย์พี่ใหญ่ถึงอยากให้เราหาผู้หญิงคนนั้นล่ะ?” ชายอีกคนถามอย่างงุนงง พวกเขาไม่เคยรู้เลยว่ามีคนแบบนั้นอยู่ด้วย