Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 2097 ตบหน้าด้วยฝ่ามือวิญญาณสลาย (24

　　คำว่า คนเก่งใจกล้า นั้นใช้บรรยายถึงจวินอู๋เสียได้ดี หลอกวิญญาณมนุษย์หลายพันตน หลอกล่อวิญญาณอาวุธทั้งกลุ่ม แล้วโผบินไปในอากาศแบบเท่ๆ พร้อมเอาตัวอูจิ่วไปเป็นถ้วยรางวัลแห่งชัยชนะด้วย
　　ความกังวลทั้งหมดที่เฉียวฉู่มีก่อนหน้านี้หายไปหมดแล้ว เขามองศิษย์รองที่วิ่งตามมาเหมือนหมาอย่างอารมณ์ดี ไม่ต้องบอกเลยว่ารอยยิ้มของเขาชั่วร้ายแค่ไหน
　　[โง่รึเปล่า!]
　　[เจรจาตกลงกับจวินอู๋เสียงั้นหรือ?]
　　[จะโดนบีบจนแห้งเหี่ยวซะยิ่งกว่าลูกเกดน่ะซิ!]
　　มีเสียงตะโกนยั่วยุจากด้านล่างดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง “อย่าหนีนะ! แน่จริงก็อย่าหนีสิ!” รวมถึงคำสบถอื่นๆทุกรูปแบบ แต่จวินอู๋เสียไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย
　　ดวงตาของเหล่าวิญญาณสัตว์อสูรเบิกกว้าง มองดูความว่างเปล่าใต้เท้าด้วยความรู้สึกอัศจรรย์ใจอย่างมาก
　　ความยินดีที่รอดชีวิตมาได้และวิธีการหนีที่มหัศจรรย์ ทำให้เหล่าวิญญาณสัตว์อสูรลืมความเจ็บปวดบนร่างกาย พวกมันบางตัวบินได้ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นพวกนกหรือไม่ก็มังกรอย่างมังกรเพลิง แม้ว่าวิญญาณสัตว์อสูรอื่นๆจะอยากบิน แต่พวกมันก็ไม่มีความสามารถนั้น.novel-lucky.
　　พวกมันไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า จวินอู๋เสียจะพาพวกมัน ‘บิน’ ได้จริงๆ!
　　วิญญาณสัตว์อสูรหลายตัวที่ติงต๊องมากหน่อยก็แสร้งทำเป็นบินได้จริงๆ มันเหวี่ยงอุ้งเท้าไปมาในอากาศ จินตนาการว่าตัวเองกำลังบินอยู่……
　　ตรงข้ามกับความสุขของเหล่าวิญญาณสัตว์อสูร วิญญาณมนุษย์กับวิญญาณอาวุธนั้นอกจะแตกอยู่แล้ว!!
　　อย่างน้อยวิญญาณสัตว์อสูรก็มีบางพันธุ์ที่เกิดมาบินได้ แต่พวกเขาล่ะ? ไม่มีใครบินได้สักคน!
　　ถ้าพวกเขาอยากไล่ตามพวกจวินอู๋เสีย ก็ทำได้แค่ใช้สองขาวิ่งไปเท่านั้น!
　　สำหรับวิญญาณอาวุธนั้นยิ่งน่าเศร้าเข้าไปอีก พวกมันไม่มีแม้แต่ขา!
　　พวกมันทำได้แค่ใช้ร่างโลหะกระโดดดึ๋งๆตามไปเท่านั้น และถูกวิญญาณมนุษย์ทิ้งห่างอย่างรวดเร็ว
　　สำหรับวิญญาณที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นภาพนั้นคงได้ขำตายอย่างแน่นอน
　　การบินย่อมเร็วกว่าวิ่งอยู่แล้ว เมื่อเห็นว่าพวกจวินอู๋เสียเกือบจะถึงอาณาเขตของวิญญาณสัตว์อสูร ศิษย์รองก็ยิ่งร้อนรน เกลียดที่ขาตัวเองไม่สามารถไล่ตามปีกคู่นั้นได้ทัน
　　ที่อยู่ของเหล่าวิญญาณสัตว์อสูรมีวิญญาณสัตว์อสูรเดินไปมาทั่วทุกหนแห่ง ทันใดนั้นพวกมันก็รู้สึกแปลกๆ หนึ่งในวิญญาณสัตว์อสูรเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แล้วก็สะดุ้งตกใจจนล้มหงายหลังขาชี้ฟ้า!
　　[เชี่ย!]
　　[มันเห็นอะไรเนี่ย!]
　　บนท้องฟ้า มีวิญญาณสัตว์อสูรบินไปในอากาศพร้อมอุ้งเท้าที่โบกไปมาอย่างงุ่มง่ามเป็นฝูงใหญ่หนาหูหนาตา……ราวกับสวรรค์ส่งสายฝนโปรยปรายลงมาเป็นวิญญาณสัตว์อสูร
　　เหล่าวิญญาณสัตว์อสูรเริ่มสังเกตเห็นมากขึ้นเรื่อยๆ พวกมันพากันตะลึงตัวแข็งเป็นหิน ปากอ้าตาค้างจ้องมองพรรคพวกวิญญาณสัตว์อสูรที่บินอยู่กลางอากาศอย่างมีความสุข
　　เมื่อจวินอู๋เสียเห็นว่าอยู่ในอาณาเขตของวิญญาณสัตว์อสูรแล้ว นางก็ร่อนลงพร้อมพาฝูงวิญญาณสัตว์อสูรที่กำลัง ‘บิน’ อย่างสนุกลงพื้น ไม่ต้องปฏิเสธเลยว่าในดวงตาของพวกมันมีความผิดหวังอย่างแรงที่ต้องลงพื้น……
　　จวินอู๋เสียปลดเถาวัลย์ที่พันรอบวิญญาณสัตว์อสูรทั้งหลายออก ตู๋เถิงก็เอาออกเช่นกัน
　　มังกรเพลิงก็ร่อนลงมาบนพื้นด้วย และปล่อยให้จงจงจับตัวน่าหลานเยว่ต่อไปเพื่อฟื้นฟูเขาด้วยอักขระเสริมวิญญาณ
　　เหล่าวิญญาณสัตว์อสูรค่อยๆมารวมตัวกันรอบๆ มุงดูพรรคพวกของตนที่เพิ่งบินลงมา พร้อมกับทำสีหน้าเหลือเชื่อ
　　[วันนี้พวกมันไปดูเรื่องสนุกๆที่หอคอยโยวหลิงแห่งแรกไม่ใช่หรือ?]
　　[ไหงมีสิทธิพิเศษอย่างนี้ได้?]
　　[ได้ ‘บิน’ กลับมาด้วย]
　　พวกมันรู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที ทำไมมันถึงไม่ไป!
　　เหล่าวิญญาณสัตว์อสูรที่ไม่ได้ไปวันนี้ต่างรู้สึกอิจฉาวิญญาณสัตว์อสูรที่เพิ่งกลับมาอย่างแรง!
　　จากนั้นมังกรเพลิงก็คำรามขึ้นมา ทำให้วิญญาณสัตว์อสูรทั้งหมดเงียบเสียงลง
　　เสียงฝีเท้าเร่งรีบที่กรูกันเข้ามาทำให้วิญญาณสัตว์อสูรทั้งหมดที่รวมตัวกันอยู่หันไปมอง วิญญาณมนุษย์จำนวนมากที่นำโดยศิษย์รองไล่ตามพวกเขามา
　　[เกิดอะไรขึ้น?]
　　วิญญาณสัตว์อสูรที่ไม่ได้ไปวันนี้ต่างรู้สึกงุนงง