Goblin Kingdom - ตอนที่ 17

[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน

[เลเวล] 11

[คลาส] ดยุค, ราชันของกลุ่ม

[ทักษะ] <<บัญชาการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B->> <<โลภะที่ไม่สิ้นสุด>><< การจ้องมองจากปีศาจ >> <<การเชื่อมต่อจิตวิญญาณ>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>><<การเต้นรำแห่งความตาย>><< ดวงตาของงูสีชาด >><<นักรบคลั่ง>>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย

[คุณลักษณะ] ความมืด, ความตาย

◇◆◇

[ทักษะ] <<นักรบคลั่ง>> ทำงาน

สายตาของผมถูกย้อมไปด้วยสีแดง ก่อนจะหลบหอกในระยะประชิด

“กว้าาา!”

ผมฟันดาบไปหาออร์คตัวแรก เลือดและเศษเนื้อกระจัดกระจายไปทั่ว ขณะที่สายฝนที่ตกลงมาตามตัว

“— ฮ่าฮ่าฮ่า ตาย ตาย ตายยยยย!”

ฝนจากเลือดพร้อมกับเสียงหัวเราะเหมือนฉากในหนังสยองขวัญ

— ผมกำลัง …ทำอะไร?

มองไปที่ภาพตรงหน้า แต่ปากของผมกลับบิดเบี้ยวไปด้วยรอยยิ้มอันโหดเหี้ยม

“กว้าาา!”

ผมฟันดาบลง …มีเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดตามมา …ออร์คตัวที่สองล้มลง ผมเหยียบไปที่หัวและเตะมันทิ้งไป

…หันไปหาออร์คตัวสุดท้าย

เมื่อผมเดินเข้าไปในระยะประชิด ผมตัดขาของมันออก จากนั้นก็ฟันไปที่ไหล่ …น้ำพุเลือดไหลไปตามพื้น

สุดท้าย …ผมบีบเพื่อบดขยี้ศีรษะของทัน

[ทักษะ] <<กบฏ>> ทำงาน

ผลกระทบทางจิตใจจากทักษะ<<นักรบคลั่ง>> ลดลง

—- ผมทำอะไรลงไป!?

◆◇◇

เมื่อสติของผมกลับมา ผมมองไปรอบๆ

นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น …หลังจากผมอาละวาด

“น่าอายชะมัด”

เมื่อมองไปที่พื้น ทำยังไงกับซากพวกนี้ดี? …สำหรับอาหาร พวกเราได้มามากพอแล้ว แต่มีเรื่องทีควรจัดการก่อนหน้านั้น

ผมไปที่น้ำตกเพื่อล้างคราบเลือดออกจากร่างกาย

——–ได้แต่ถอนหายใจ ผมตระหนักดีว่าควรจะรับผิดชอบเรื่องนี้… จะบ่นอะไรก็ตามแต่ผมก็ได้ทำไปแล้ว ผมควรจะใช้ประโยชน์จากมันให้เต็มที่

ผมไม่สามารถนำเนื้อทั้งหมดกลับไปได้ ผมจึงรวบรวมเนื้อบางส่วนใช้เป็นเหยื่อล่อ

ผมซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ใกล้ๆ รอหลายชั่วโมงผ่านไป ผมเริ่มกังวลว่าจะเสียเวลาเปล่าและกำลังจะกลับ …แต่โชคดีที่มีเหยื่อมาติดกับ

ใบหน้าของมอนสเตอร์ที่คล้ายสุนัข ในมือมีหอกขนาดเล็ก ยืนด้วยสองขาเหมือนมนุษย์และด้านหลังมันมีหางสีน้ำตาล ความสูงของมันต่ำกว่าก็อบลินเล็กน้อย

ผมคิดว่าเคยเห็นพวกมันที่ไหนมาก่อน…น่าจะเป็นโคโบล

เท่าที่ฟังจากก็อบลินอาวุโสมาพวกมันอ่อนแอกว่าก็อบลิน …แต่ดูจะมีสติปัญญาอยู่บ้าง

ผมเข้าไปจับตัวโคโบลมาหนึ่งตัว

“แกพูดได้มั้ย?” ผมถาม

ด้วยการอยู่ภายใต้กำมือของผม มันแสดงท่าทีหวาดกลัว

บางทีมันอาจจะไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น

ผมตัดชิ้นเนื้อส่วนหนึ่งและยัดมันเข้าไปในปากของมัน ….ไร้ประโยชน์ เพราะมันทำแค่เคี้ยว

คิดว่าเสียเวลาเปล่า ผมโยนโคโบลทิ้งไป

หลังจากเดินทางไปได้สักพัก ผมมองไปด้านหลัง ตรงนั้นผมเห็นโคโบลตัวเดิมเดินตามมาห่างๆ

“อู อู” มันทำหน้าเหมือนกับว่าต้องการอะไรซักอย่าง

น้ำลายที่ไหลออกมาราวกับว่า “ฉันหิว” มันมองไปที่เนื้อของออร์คแล้วมองมาที่ผมสลับกัน เป็นการจ้องที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

“อูวว ~ อู” มันส่งเสียงอีกครั้ง

โคโบลที่ร้องขออาหารตอนนี้และไอโคโบลร้องอย่างหวาดกลัวก่อนหน้า …เป็นตัวเดียวกันใช่มั้ย?

ในกรณีนี้ผมจะไล่มันกลับไปก็ได้ …แต่ผมเลือกที่จะโยนเนื้อไปให้มันแทน

เหมือนสุนัขที่ผ่านการฝึก มันวิ่งไปหาเนื้อและทันทีที่ได้รับมันก็วิ่งกลับไปที่ข้างหลัง

แล้วแกต้องการอะไรอีก?

มันดูจะเป็นปัญหา ผมจึงกวักมือไล่มันกลับไป

เหมือนมันจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับสัญลักษณ์มือ มันพยักหน้าให้ผมด้วยแก้มที่เต็มไปด้วยอาหาร ผมควรจะโยนมันทิ้งไปตั้งแต่แรก เป็นเรื่องลำบากถ้ามันยังตามผมอยู่แบบนี้อยู่เรื่อยๆ ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะเดินทางกลับ

.

.

.

.

แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้านอกจากผมเสียงสะท้อนมาจากในป่า

เมื่อผมหันกลับไปมอง ผมเห็นโคโบลตัวเดิมกำลังมองมาที่ผม มันแสดงท่าทีอยากรู้อยากเห็นและหันศีรษะไปข้างหลังของมัน

“เจ้าตามข้ามาทำไม?” ผมถาม

มันเอียงศีรษะ …ทำไมถึงทำหน้าแปลกๆ?

“แข็งแกร่ง” โคโบลชี้มาที่ผม

“ติดตาม” คราวนี้มันชี้ไปที่ตัวเอง

ด้วยความเหนื่อยล้าและไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันยังไงดี ผมจึงเดินกลับไปยังหมู่บ้านทั้งอย่างนั้น

◇◆◆◇

พวกก็อบลินและมนุษย์ในหมู่บ้านจ้องมาที่ผม ไม่สิ ต้องบอกว่าพวกเขามองไปยังโคโบลข้างหลัง …โชคดีที่พวกเขาไม่ได้ถามอะไร

“โอ้ คุณพาสิ่งที่น่าสนใจกลับมาด้วยนี่” เรเชียแสดงท่าสนใจเมื่อเห็นโคโบล

เหมือนจะมีเหตุผลบางอย่าง เธอจ้องมองอย่างไม่พอใจมาที่ผมสลับกับโคโบล มันกำลังสั่นหางของมันขณะนั่งอยู่ข้างๆ

“มีอะไร?” ผมตอบอย่างเหนื่อยหน่าย มันเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะอธิบาย

“ฉันก็อยากได้สัตว์เลี้ยงเหมือนกัน” เรเชียกล่าว

“เจ้าจะเอาโคโบลไปทำอะไรล่ะ”

เรเชียคงคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอไปแล้ว …เธอไม่แยกความแตกต่างระหว่างพวกผมกับมอนสเตอร์ตัวอื่นๆ นี่เป็นหัวข้อบทสนทนาที่เราใช้เวลาพูดคุยเกือบหนึ่งชั่วโมง

ในช่วงเวลานั้นโคโบลก็เหยียดตัวลงนอน มันทำเหมือนที่นี่คือบ้านของมัน

“นี่ แกจะอยู่ที่นี่จริงๆเหรอ!!”

◇◆◆◇◇◆◆◇

โคโบลได้กลายเป็นสัตว์เลี้ยงของคุณ

ระดับของคุณเพิ่มขึ้น

[เลเวล] 11 -> 12

หมายเหตุของผู้เขียน:

ดูเหมือนจะมีตำนานที่กล่าวว่าโคโบลและก็อบลินเป็นสิ่งเดียวกัน อย่างไรก็ตามผมตั้งใจจะเขียนให้พวกมันเป็นสัตว์ประหลาดคนละประเภท

ถ้าคุณได้เห็นมันในชีวิตจริงคุณอาจจะหลงเสน่ห์ของมันก็ได้