God of Fishing - ตอนที่ 179 มหาสมุทรวิญญาณ

ตอนที่ 179: มหาสมุทรวิญญาณ

หานเฟยรู้ว่าเจ้าขาวมีความสามารถอื่นซึ่งก็คือการมองหาพลังวิญญาณ มันแสดงให้เห็นถึงความสามารถนี้เมื่อพวกเขาอยู่ในเหมืองก้นทะเลที่ซึ่งเจ้าขาวได้พาเขาไปหาหินวิญญาณในตอนนั้น

เจ้าขาวกระโดดลงไปในน้ําและเจ้าดําก็กระโดดตามไป จากนั้นเจ้าขาวก็พาหานเฟยว่ายน้ําลึกลงไป

เจ้าขาวจะพาฉันไปหาขุมทรัพย์หรอ หรือว่าไปหาสิ่งที่มีพลังวิญญาณกันนะ? หานเฟยสงสัย

หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมงเจ้าขาวก็หยุดและหมุนไปรอบ ๆ ที่จุดนั้น

หานเฟยหยิบเบ็ดตกปลาของเขาออกมาทันที แม้ว่าเฒ่าไปจะไม่อนุญาตให้พวกเขานําเหยื่อมาใช้ตกปลาในครั้งนี้ แต่หลังจากฉีดพลังวิญญาณเข้าไปในเบ็ดแล้วหานเฟยก็สัมผัสได้ถึงพื้นที่เล็ก ๆ ใต้น้ําผ่านเบ็ดตกปลา นี่เป็นความสามารถพิเศษของตึกความว่างเปล่านั้นเอง

เบ็ดตกปลาลงไปลึกเกือบสองร้อยเมตร ทันใดนั้นหานเฟยเห็นปลาหมึกสีทองว่ายผ่านมาพร้อมกับหนวดของมันที่หายไปในพริบตา

“โห…”

หานเฟยไม่รู้ด้วยซ้ําว่ามันคือปลาหมึกชนิดใด แต่เมื่อพิจารณาจากความเร็วที่มันหนีและปฏิกิริยาของมันในตอนนั้นมันไม่ใช่ปลาหมึกธรรมดาอย่างแน่นอน

“เจ้าขาวมีความสามารถในการหาสิ่งมีชีวิตที่หายากหรือแปลกใหม่ได้ด้วยงั้นหรอเนี่ย”

หานเฟยจ้องมองไปที่เจ้าขาวด้วยดวงตาที่เป็นประกาย หากเจ้าขาวมีความสามารถนี้เขาก็อาจจะสามารถจับสิ่งมีชีวิตแปลกใหม่นับไม่ถ้วนจากนั้นหลอมรวมเข้าด้วยกันและทําให้พวกมันกลายเป็นสิ่งมีชีวิตลึกลับในตํานานหรือแม้แต่สิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุด!

หานเฟยพูดอย่างกระตือรือร้น “เจ้าขาวแกยังหาเจออีกมั้ย”

ตาของหานเฟยเป็นประกาย ภาพในหัวของเขาที่นํากองทัพสัตว์ในตํานานขนาดใหญ่ผุดขึ้นมาในความคิดของเขา ถ้ามันเป็นจริงเขาจะครองมหาสมุทรอย่างแท้จริง! เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรู เขาเพียงแค่ต้องปลดปล่อยสิ่งมีชีวิตในต่านานหลายร้อยตัวออกมาเท่านั้น?!

เจ้าขาวลังเลอยู่นานและไม่ขยับ หานเฟยรู้สึกได้ว่าตอนนี้เจ้าขาวหาปลาหมึกนั่น ไม่เจอ

หานเฟยหงดหงิดเล็กน้อย อย่างน้อยก็มีสิ่งมีชีวิตที่แปลกใหม่อยู่ตรงหน้าฉัน แต่ฉันไม่มีโอกาสได้ทําอะไรเลย! ฉันเสียดายจริงๆที่มันหนีไป…

เมื่อหาปลาหมึกไม่เจอ หานเฟยจึงฝึกทักษะสายน้ําสักพักก่อนจะเก็บเบ็ดตกปลาไป

หากตกความว่างเปล่าระดับแรกและระดับที่สองสอนวิธีการตกปลาแก่ผู้คน ดังนั้นทักษะสายน้ําที่ระดับสามคือการสอนวิธีเปลี่ยนเบ็ดตกปลาและสายเบ็ดให้เป็นไปตามจังหวะของน้ํา

ในกรณีนี้เบ็ดตกปลาสามารถเข้าใกล้ปลาได้อย่างเงียบ ๆ จากนั้นจึงจับพวกมันโดยตรง แต่หานเฟยลองท่าดูสองสามครั้ง ดูเหมือนว่าผลจะไม่ค่อยดีนัก บางทีเขาอาจจะยังไม่เข้าใจวิธีใช้มันและเขาทําสําเร็จได้เพียงครั้งเดียวจากทุกๆสิบครั้งเท่านั้น

หานเฟยไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะฝึกฝนมัน เขาถามเจ้าขาวซ้ํา ๆ ว่ามันจะหาปลาหมีกได้อีกไหม แต่ปลาหมึกเจ้ากรรมดูเหมือนจะหายไปแล้วและหาไม่พบอีกเลย

หานเฟยนอนอยู่บนดาดฟ้าโดยหันหน้าขึ้นสู่ท้องฟ้า ..เจ้าขาวไม่มีความสามารถอื่น ๆ อีกหรอ?

ขณะที่เขาคิดเช่นนี้จิตใจของเขาก็สับสนวุ่นวายเล็กน้อย เขาควรจะไปขุดสมบัติกัน ทะเลกับจางซวนหย..

คลื่นแห่งความง่วงค่อยๆเข้ามาปกคลุมเขาและเขาก็หลับไปบนดาดฟ้าเรือ

ทันใดนั้นหานเฟยตัวสั่นและลืมตาขึ้น

ทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมาก็ต้องสะดุ้ง โลกเบื้องหน้าของเขาดูแปลกประหลาดและฉูดฉาด เขาเห็นแพลงก์ตอนแปลก ๆ และปลาขนาดใหญ่จํานวนมากว่ายผ่านเขาไป

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”

หานเฟยอยากจะตะโกน แต่กลับพ่นฟองสบู่ออกมา

หานเฟย: “???”

หานเฟยอยากจะหันหน้าไปทางตัวเขา แต่เขาไม่รู้สึกถึงขาของเขา และหาง?! เขามีหางด้วย!

“จะ..เจ้าขาว!?”

หานเฟยเห็นมันว่ายรอบตัวเขา แต่ขนาดของเจ้าขาวใหญ่ขึ้นอย่างแปลกประหลาด และมันก็ดูไม่สวยงามอีกต่อไป หัวของมันใหญ่มาก…

ฉะ..ฉันกลายเป็นเจ้าดาไปแล้วหรอ?

หานเฟยตะลึง

นี้เป็นประสบการณ์ที่พิเศษมาก เขากลายเป็นปลาว่ายน้ําด้วยครีบและหางของเขาและการมองเห็นของดวงตาของเขาก็เปลี่ยนไปซึ่งเหมือนกับเวลาที่เขาถ่ายภาพจากล่างขึ้นบนหรือจากบนลงล่าง

ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย?

หานเฟยกระดิกหางเพื่อว่ายน้ําและอ้าปากเพื่อจิบน้ําทะเลเป็นครั้งคราว จากนั้นเขาก็เปิดเหงือกและเปิดเกล็ดเล็กน้อยเพื่อดูดซับออกซิเจนจากน้ําจากนั้นปิดปากของเขา

หานเฟยตกตะลึงและสับสน ..นี่..ฉันกลายเป็นเจ้าด่าหรอ แล้วเกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย?

ฉันฝันไปงั้นหรอ? แต่ทําไมฉันถึงฝันแบบนี้ล่ะ?

ทันใดนั้นหานเฟยก็ตกตะลึงเมื่อมีปลาขนาดใหญ่เขาว่ายผ่านเขาไป

<ชื่อ> ปลาเดือยกระดูก (สัตว์วิญญาณดึกดําบรรพ์)

<บทนํา> ปกคลุมด้วยเดือยกระดูกที่มีพลังโจมตีที่รุนแรงมากและมักโจมตีศัตรูด้วยความประหลาดใจ

<ระดับ> ระดับ 13

<คุณภาพ> ปกติ

<พลังวิญญาณที่มีอยู่> 152 จุด

“โห..”

เขารู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขาควบคุมไม่ได้ในขณะที่เขารีบวิ่งขึ้นไปกัดและฉีกมันออกจากกัน จนกระทั่งเขากัดปลาที่ไร้เดียงสาเป็นชิ้น ๆ หานเฟยก็สามารถควบคุมร่างกายของเขาได้อีกครั้ง

ให้ตายเถอะ..มีใครอธิบายให้ฉันฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น? นี่มันอะไรกัน? และสัตว์วิญญาณดึกดําบรรพ์คืออะไร?

ฮะ? แล้วทําไมฉันถึงรู้สึกแข็งแรงขึ้น? เป็นเพราะฉันกินปลาตัวนั้นเข้าไปหรอ?

ดูเหมือนจะไม่มีแนวคิดเรื่องเวลาที่นี่ หานเฟยรู้สึกว่าเขาว่ายน้ําเป็นเวลานานและกินปลาหลายตัว นอกจากนี้ยังมีบางอย่างที่เขาอยากกิน แต่พวกมันก็หนีไป

หานเฟยเห็นปลากุ้งและปูที่ไม่รู้จักมากมายและยังมีสัตว์ที่คุ้นเคยเช่นกุ้งไล่วิญญาณเต่าเพลิงน้ําแข็งและปสายฟ้า ..สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสัตว์วิญญาณดึกด่าบรรพ์…

ทันใดนั้นหานเฟยก็เกิดความคิดที่น่าตกใจอย่างยิ่งว่านี่ไม่ใช่การประมงระดับสอง แต่เป็นมหาสมุทร

ที่เจ้าดาและเจ้าขาวจากมา!

หานเฟยได้เห็นมหาสมุทรนี้ในการทดสอบตกปลาเมื่อมีบางอย่างกัน ระหว่างเขากับมหาสมุทรและมีปลามากมายหลายชนิดที่ดูเหมือนจะพยายามเจาะทะลุสิ่งที่กั้นอยู่มา แต่ในท้ายที่สุดมีเพียงเจ้าดําและเจ้าขาวเท่านั้นที่ผ่านเข้ามา

ใช่ นี่คือมหาสมุทรตอนนั้นแน่ๆ นี่ต้องเป็น…มหาสมุทรวิญญาณหรอ?

เมื่อคิดออกแล้วหานเฟยก็ตะลึง เกิดอะไรขึ้น? ทําไมเขาถึงมาที่นี่? แล้วทําไมเขาถึงกลายเป็นเจ้าดํา? ถ้านี่คือมหาสมุทรวิญญาณไม่ได้หมายความว่าปลาทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นสัตว์ทางวิญญาณทั้งหมดหรอ?

หานเฟยสาบานว่าเขาไม่เคยเห็นสัตว์วิญญาณมากขนาดนี้มาก่อน

หานเฟยรู้สึกกังวลเล็กน้อย ถ้าเขากลายเป็นเจ้าด่าแล้วร่างของเขาจะอยู่ที่ไหน? หรือว่าเจ้าดาถูกครอบงําโดยวิญญาณของเขา?

ในตอนนี้หานเฟยเห็นสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ว่ายผ่านมา เขาเข้ามาดูใกล้ ๆ นั่นคืออะไร? มังกรทอง? อะโรวาน่า?

อะไรกัน! นี่มันอะไรกันเนี่ย?

หานเฟยตัวสั่นด้วยความตกใจ เขาเพิ่งเห็นอโรวาน่ายักษ์ว่ายผ่านมา!

<ชื่อ> อโรวาน่าสีทอง (สัตว์วิญญาณดึกดําบรรพ์)

<บทนา> มันมีร่องรอยของสายเลือดมังกรทอง หลังจากที่มันตื่นขึ้นคุณภาพของมันจะเปลี่ยนไปและจะมีพลังโจมตีที่รุนแรงมาก

<ระดับ> ระดับ 29

<คุณภาพ> แปลกใหม่

<พลังงานวิญญาณที่มีอยู่> 360 จุด

คราวนี้จ้าดาไม่รีบกัดเพราะอาจจะโดนกัดแทน

หานเฟยก็เกิดความคิดขึ้นมา สัตว์วิญญาณตัวอื่น ๆ ในสถานที่นี้จะกินลิตเติ้ลแบล็กได้หรือเปล่านะ?

หลังจากสังเกตสักพักหานเฟยก็โล่งใจ ปรากฏว่าภายใต้สถานการณ์ปกติสัตว์ทางวิญญาณเหล่านี้จะไม่โจมตีกันและกัน แต่นั่นไม่ใช่อย่างแน่นอน หานเฟยเห็นกุ้งทั้งต่อยสัตว์วิญญาณจนตายและลากมันกลับเข้าไปในรูเพื่อเป็นอาหาร

ในขณะนี้ความคิดนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในจิตใจของเขาหากสัตว์วิญญาณอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้พวกเขาจะตายเมื่อใดก็ได้หรอ? แต่ในโลกแห่งความเป็นจริงเขาไม่เคยได้ยินว่ามีสัตว์วิญญาณของใครตายไปในทันที่นี่!

“ไม่สิ ต้องมีปัญหาบางอย่างแน่ ๆ”

หานเฟยเลือกนากเพื่อกัดมัน นากรู้สึกถึงความเจ็บปวดและรีบหนีไปทันที แต่ดูเหมือนจะไม่มีความตั้งใจที่จะต่อสู้กับเจ้าด่า

จากนั้นหานเฟยว่ายไปหาปลากลืนวิญญาณและหมุนตัวไปรอบ ๆ แต่ดูเหมือนว่าปลาตัวนั้นจะไม่เห็นเขาเลย

หานเฟยรู้ทันทีว่า ให้ตายสิฉันลืมไปว่าเจ้าดามีความสามารถในการล่องหนแล้ว ฉันสามารถเข้าไปในร่างเจ้าขาวได้มั้ยนะ?

ด้วยความคิดนี้หานเฟยก็รู้สึกเวียนหัวและจากนั้นเขาก็เห็นเจ้าด่าอยู่ตรงหน้าเขา

หืม ฉันกลายเจ้าขาวแล้วหรอ? ฮ่า ๆ น่าสนใจ ถ้างั้นฉันก็สลับไปมาระหว่างเจ้าหนูน้อยสองคนนี้ได้น่ะสิ!

หานเฟยไม่ตื่นตระหนกเหมือนเมื่อก่อน ต้องมีเหตุผลที่ทําให้เขาต้องมาอยู่ที่นี่ หลังจากกินปลาไปสองสามตัวหานเฟยรู้สึกกระปรี้กระเปร่ามาก เขาควบคุมร่างของเจ้าขาวและว่ายไปที่ ปลากลืนวิญญาณและแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

ปลากลืนวิญญาณตัวนี้ยังมองไม่เห็นเขา! เป็นที่เข้าใจได้ว่าการมองไม่เห็นเจ้าดำ เป็นเรื่องปกติ เนื่องจากเจ้าดําหายตัวได้ แต่ทําไมถึงมองไม่เห็นเจ้าขาวด้วยล่ะ?