อยากกินไหมล่ะ - ตอนที่ 744

แต่ละวันหยวนโจวจะฝึกฝนการแกะสลัก สำหรับเขาแล้ว เส้นทางของฝีมือการใช้มีดไม่มีที่สิ้นสุด นี่เป็นมุมที่คล้ายกับสิ่งที่นวนิยายกำลังภายในทั้งหลายมักจะมี

ตอนนี้ฝีมือของเขาน่าจะดีอยู่แล้ว แต่เขายังสามารถพัฒนาให้ดีขึ้นอีกได้

อันที่จริงฝีมือการใช้มีดของหยวนโจวก็จัดอยู่ในระดับสุดยอดอยู่แล้ว ดังนั้นเมื่อคนภายนอกเห็นการฝึกฝนของเขา พวกเขาจึงคิดว่าเขากำลังโอ้อวดฝีมือของตัวเองทั้งๆที่ยังต้องพัฒนาฝีมืออยู่เสมอ

ตัวอย่างเช่นเป้าหมายใหม่ที่หยวนโจวตั้งขึ้นสำหรับตัวเองเมื่อวานนี้คือ: สร้างสรรค์ชิ้นงานแกะสลักที่ดูเหมือนพระโพธิสัตว์กวนอิมหรือพระอรหันต์จากมุมที่ต่างกัน

พูดง่ายๆก็คือเมื่อมองดูชิ้นงานแกะสลักจากทางด้านหน้าแล้วจะดูเหมือนพระโพธิสัตว์กวนอิม แต่พอมองจากทางด้านขวา ชิ้นงานแกะสลักกลับดูเหมือนพระอรหันต์ ดูท่าต้องใส่ใจกับรายละเอียดมากทีเดียว

ยกตัวอย่างเช่น เมื่อกำลังแกะสลักหุ่นพระโพธิสัตว์กวนอิมอยู่นั้น เขาต้องระมัดระวังมิให้ทำลายหุ่นพระอรหันต์ไปด้วยกัน หลังจากการฝึกฝนเมื่อวานนี้ หยวนโจวก็สามารถแกะสลักงานชิ้นนั้นออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ วันนี้เขามีเป้าหมายใหม่คือ: แกะสลักชิ้นงานแกะสลักที่ดูเหมือนงูกับลิงในคราวเดียวกัน

เมื่อหยวนโจวเอาจริงเอาจังขึ้นมา เขาก็จะเพ่งสมาธิอย่างเต็มที่จนดูเหมือนมหาปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่

ควับ! ควับ!

มีดขยับไปมาราวกับผีเสื้อกระพือปีกอย่างช้าๆ หัวผักกาดเริ่มเป็นรูปเป็นร่างตามที่เขาแกะสลัก

เขาไม่ล้มเลิกความพยายามในครั้งแรกเพราะดวงตาของลิงดูไม่สมจริงมากพอ หยวนโจวเป็นคนที่ดื้อรั้นดันทุกรังเป็นอย่างยิ่ง สำหรับเขาแล้ว ถ้าหากดวงตาดูไม่สมจริงพอก็เป็นเพราะเขาขาดฝีมือการใช้มีดเกินกว่าที่จะแสดงสิ่งที่ต้องการออกมาได้

ความพยายามทั้งสามครั้งที่ตามมาหลังจากนั้นล้วนจบลงด้วยผลลัพธ์อันไม่เป็นที่พอใจของหยวนโจว เขาเริ่มลูบหนวดเคราที่ไม่มีอยู่จริงของตนเองก่อนที่จะตัดสินใจเปลี่ยนวิธีการ

ในความพยายามสี่ครั้งแรก เขาแกะสลักลิงขึ้นมาก่อน แต่ในแต่ละครั้งก็ยังมีบางรายละเอียดที่เขายังไม่พอใจอยู่ ตอนนี้เขาตัดสินใจที่จะเริ่มแกะสลักงูบ้างแล้ว

บังเอิญว่าขณะที่หยวนโจวกำลังจะเริ่มความพยายามครั้งที่ห้าของตนเองนั้น ชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างกับทอมก็ย้อนกลับมา

เมื่อทอมเห็นมีดที่หยวนโจวถืออยู่ เขาก็ยังคงมีสีหน้าไร้อารมณ์ทว่าสมองกลับเริ่มแล่นขึ้นมาแล้ว

“เขาขาดความเป็นมืออาชีพเกินไปหน่อยแล้ว ใช้มีดทำครัวมาแกะสลักงั้นเหรอ? เขาจะพัฒนาฝีมือขึ้นด้วยเจ้าสิ่งนี้ได้ยังไงกันเล่า? เขาไม่มีแม้แต่มีดแกะสลักตามมาตรฐานเสียเลยด้วยซ้ำ” ทอมบ่นอยู่ในใจ

ในอาหารสไตล์ตะวันตก มีมีดอยู่มากมายหลากหลายรูปแบบอาทิเช่น มีดหั่นขนมปัง มีดเลาะกระดูก เกรียง มีดขูดและอื่นๆ ส่วนในอาหารจีน จะใช้เพียงแค่มีดทำครัวเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นการหั่นวัตถุดิบให้เป็นชิ้นเล็กๆ การหั่นวัตถุดิบให้เป็นสี่เหลี่ยมลูกเต๋า การหั่นเนื้อหรือหั่นผักก็จะใช้แต่มีดทำครัว นั่นช่างดูไม่เป็นมืออาชีพเอาเสียเลย

หยวนโจวสามารถรับรู้ได้ว่ามีคนมา แต่นอกเหนือไปจากเวลาเปิดร้านตอนที่เขากำลังฝึกฝนการแกะสลักอยู่นั้น หยวนโจวจะไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น

อันที่จริงแล้ว มีดที่เขาถืออยู่ในมือเป็นมีดทำครัวในชุดสุดยอดเชฟ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจงใจใช้มีดที่ไม่เหมาะกับการแกะสลักในการฝึกฝนเพื่อให้สามารถขัดเกลาฝีมือการแกะสลักของตัวเองได้เป็นอย่างดีจนถึงจุดที่เขาสามารถแกะสลักด้วยมีดแบบใดก็ได้

หลังจากคิดแผนสำหรับความพยายามครั้งที่ห้าแล้ว หยวนโจวก็เริ่มการแกะสลักอีกครั้ง

ทอมกำลังจะบอกว่า: “คุณอยากให้เราช่วยแนะนำมีดที่ดูเป็นมืออาชีพให้สักชุดไหม?”

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดออกไปนั้น เขาก็เห็นคมมีดที่ส่องประกายออกมาจากมีดของหยวนโจว

นี่ไม่ใช่มีดที่สามารถทำร้ายคนใครได้อย่างในนวนิยายกำลังภายใน แต่คมมีดกลับสะท้อนแสงอาทิตย์จริงๆจากการขยับมีดในมือหยวนโจวอย่างรวดเร็ว มีดกำลังขยับไปมาราวกับคนตัวจิ๋วที่กำลังเริงระบำอยู่บนมือของเขา

ทันใดนั้นคำแนะนำของทอมก็สะดุดลงทันทีก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยปากออกมา เขาเริ่มสงสัยว่ามีดเล่มใหญ่ขนาดนี้จะขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไปได้อย่างไรกันหนอ

เขารู้สึกเหมือนเพิ่งจะได้เห็นการเริงระบำราวกับการเต้นบัลเล่ต์อันแสนสง่างามของคนอ้วนหนัก 500 ปอนด์ที่หมุนตัวได้อย่างยากลำบากนับครั้งไม่ถ้วน

หยวนโจวแกะสลักงูที่กำลังขดตัวอยู่ก่อนที่จะใช้ภาพร่างของงูเพื่อแกะสลักลำตัวและหางของ “ลิงที่กำลังขโมยลูกท้อ” เขาไม่อาจเกิดความผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อยในการแกะสลักขั้นนี้ได้เลย

ชิ้นงานแกะสลักทั้งสองอย่างที่ให้ความรู้สึกเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเป็นเรื่องที่ยากมากทีเดียว ลิงต้องดูซุกซนและสมจริง ส่วนงูที่กำลังขดตัวจะต้องดูเกียจคร้านและกำลังนอนพักผ่อนแทนที่จะเป็นงูตาย

หลังจากผ่านไปหลายนาที หัวผักกาดก็ค่อยๆเป็นรูปเป็นร่างขึ้นอย่างช้าๆ

ชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างหาข้อมูลเอาไว้มากมายอยู่ก่อนแล้วและตระหนักดีว่าหยวนโจวมีฝีมือการใช้มีดที่ยอดเยี่ยมมาก ถึงอย่างไรเหตุการณ์ที่หยวนโจวแกะสลักปลาเตาอี๋ว์ก็พบได้ในข้อมูลของเขาด้วย

แต่สิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้ช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว

ทอมจ้องมองตาค้างจนลูกตาแทบพลัดออกจากเบ้า คนผู้นี้มีฝีมือการใช้มีดขึ้นสูงสุดอยู่แล้วไม่ใช่หรือไงกัน?

“ช่างเป็นงู(ลิง) ที่สมจริงเหลือเกิน”

ชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างและทอมกล่าวขึ้นพร้อมกันก่อนที่จะแลกเปลี่ยนสายตากัน

“เป็นลิง(งู) ชัดๆ”

พวกเขาแลกเปลี่ยนสายตากันอีกครั้งราวกับเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว พวกเขาหันมาเงียบแล้วจ้องมองชิ้นงานแกะสลักอีกครั้งด้วยสายตาที่แตกต่างไปโดยสิ้นเชิง

เจ้าลิงแลดูเจ้าเล่ห์แสนกลส่วนเจ้างูกลับแลดูนิ่งเงียบทว่าอันตราย

“นี่… มันน่าตกใจเกินไปแล้ว” ชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างกล่าวหลังจากเงียบไปไม่นานนัก

“แค่ก แค่ก” ทอมไอแต่สายตากลับยังคงจับจ้องอยู่ที่หยวนโจว

นี่ไม่ใช่เรื่องฝีมือการใช้มีดอีกต่อไปแล้ว จากชิ้นงานแกะสลักชิ้นนี้ เห็นได้ชัดว่าฝีมือการจัดจานของเถ้าแก่หยวนก็อยู่ในระดับที่ยอดเยี่ยมเช่นกัน

ควับ! ควับ! ควับ! มีดที่โบกสะบัดไปมาทำให้หัวผักกาดหลายชิ้นร่วงหล่นลงในตะกร้า ในที่สุดหยวนโจวก็มาถึงการแกะสลักขั้นสุดท้ายเสียที

ระหว่างที่เขากำลังแกะสลักอยู่นั้น ทั้งทอมและชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างก็เงียบไปโดยสิ้นเชิงแล้วเอาแต่จ้องมองด้วยความตกตะลึงจนพูดไม่ออก

ชิ้นงานแกะสลักชิ้นนี้ถือได้ว่าเป็นงานศิลป์แล้ว จากด้านซ้ายมือดูเหมือนลิงที่กำลังขโมยลูกท้อส่วนด้านขวามือดูเหมือนงูที่กำลังขดตัวอยู่

ที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้น ยังมีรายละเอียดที่แกะสลักลงในชิ้นงานแกะสลักอีกมากมาย แม้แต่ขนาดของงูก็ยังสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน

“เจ้าสิ่งนี้แกะสลักด้วยมีดทำครัวจริงๆหรือนี่?” ถึงแม้ว่าทอมจะเห็นกับตาตัวเอง แต่เขาก็พบว่าช่างยากที่จะเชื่อได้ลงจริงๆ

เห็นได้ชัดว่านี่คืองานที่ออกมาจากเครื่องมือสำหรับการแกะสลักโดยเฉพาะ

“ฟู่” หยวนโจวพรูลมหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะวางมีดลงแล้วเริ่มศึกษาชิ้นงานแกะสลักที่เขาถืออยู่

“คราวนี้ฉันจะรวมหางลิงกับหางงูเข้าด้วยกัน แต่รู้สึกว่ายังขาดขนหางลิงอยู่บ้าง แต่คราวนี้ดวงตาของมันดูดีพอแล้วล่ะ” หยวนโจวพินิจพิเคราะห์ขณะที่เขาศึกษาชิ้นงานแกะสลัก เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ค่อยพอใจกับมันสักเท่าไหร่นัก

“ช่างน่าชมดูอะไรอย่างนี้นะ” ชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างพึมพำ ชิ้นงานแกะสลักนี้ยอดเยี่ยมพอที่จะนำไปขายได้เชียวล่ะ

“นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว น่าเหลือเชื่อเกินไปจริงๆ” ทอมกล่าวซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ในใจ ใครมันจะไปทำแบบได้ในอาหารสไตล์ตะวันตกกันเล่า?

สุดยอดเชฟอาหารสไคล์ตะวันตกนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในหัวของเขาแต่ก็ถูกลบออกไปอย่างรวดเร็ว เขาได้แต่พึมพำคำว่า “น่าเหลือเชื่อ” ไม่หยุดหย่อน

ขณะที่ทอมและชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างตกตะลึงจนพูดไม่ออกกับฝีมือการใช้มีดของหยวนโจวอยู่นั้นก็เกิดเรื่องที่ทำให้พวกเขาต้องตกตะลึงมากยิ่งขึ้นไปอีก

หยวนโจวโยนชิ้นงานแกะสลักที่เป็น “งานศิลป์” ลงถังขยะ เขาขยับตัวตรงก่อนที่พวกเขาจะทันได้ยับยั้งเขาไว้ได้ทันเวลา

พวกเขาต่างเงียบไป

ทั้งทอมและชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างต่างมองหน้ากันด้วยความสงสัยว่าเหตุใดหยวนโจวถึงได้โยนงานศิลป์ที่ยอดเยี่ยมออกขนาดนั้นทิ้งไป

ทำไมเขาถึงได้โยนชิ้นงานที่ยอดเยี่ยมชิ้นนี้ทิ้งไปกันนะ?

“ก็ยังไม่ใช่อยู่ดีนั่นแหละ” หยวนโจวสูดหายใจเข้าลึกพลางพึมพำ พวกสัตว์นี่แกะสลักยากกว่าพระโพธิสัตว์กวนอิมหรือพระอรหันต์มากจริงๆ

“แล้วสัตว์ที่ดูสมจริงก็ยากเข้าไปกันใหญ่เลย” หยวนโจวพึมพำ

หยวนโจวขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจังขณะที่จับจ้องไปที่ส่วนหางของชิ้นงานแกะสลักที่เขาเพิ่งจะโยนลงถังขยะไป

เมื่อหยวนโจวทำเช่นนี้ ในที่สุดทอมกับชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างก็เข้าใจแล้วว่าหยวนโจวรู้สึกไม่พอใจชิ้นงานแกะสลักชิ้นนี้นั่นเอง

เขารู้สึกไม่พอใจจริงๆนั่นแหละ!

“นายไม่พอใจงานชิ้นนี้งั้นเหรอ? อยากได้อะไรกันแน่นะ?” ทอมพึมพำอยู่ในใจขณะที่ตัวกลับสั่นระริก

เมื่อเขานึกถึงสาเหตุที่แท้จริงของการย้อนกลับมาดูหยวนโจวแกะสลักได้ เขาก็ชักจะรู้สึกไม่สบายใจเสียแล้ว