อยากกินไหมล่ะ - ตอนที่ 771

ถนนของประเทศไทยต่างจากประเทศจีนมาก สิ่งที่แตกต่างกันมากที่สุดคือ สิ่งปลูกสร้าง สิ่งอำนวยความสะดวกและคนเดินเท้า

“เฮ้อ ฉันอยากมีประสาทสัมผัสทั้งห้าที่เฉียบคมอันสามารถเปิดหรือปิดก็ได้จัง” หยวนโจวกลั้นหายใจแล้วถอนหายใจออกมา

ประสาทสัมผัสทั้งห้าที่เฉียบคมมาก ในขณะที่คนไทยชอบฉีดน้ำหอมเสียจนคลุ้งและแต่งหน้าโดยไม่คำนึงถึงอายุ แต่ละครั้งที่เขาเดินผ่านหนึ่งในนั้น เขาก็จะได้กลิ่นน้ำหอมรุนแรง นี่เป็นสิ่งที่หยวนโจวไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย

กลิ่นทั้งหลายทั้งกลิ่นตามธรรมชาติและกลิ่นที่ปรุงแต่งขึ้นพร้อมใจกันบุกเข้าเล่นงานรูจมูกของเขา หยวนโจวรู้สึกเหมือนจมูกของเขากำลังจะถูกกลิ่นทั้งหมดทำลายเข้าเสียแล้ว

“ไปห้างสรรพสินค้ากันก่อนเถอะ” หยวนโจวเข้าห้างสรรพสินค้าแห่งแรกที่เขาเห็นโดยไม่ลังเล

ถนนของประเทศไทยร้อนมากและทันทีที่เขาเข้ามาในห้างสรรพสินค้า เขาก็รู้สึกสั่นสะท้านราวกับจู่ๆก็เข้าไปอยู่ในถ้ำน้ำแข็งจากสถานที่ร้อนระอุ

“หนาวชะมัด” หยวนโจวพึมพำแล้วเดินไปที่จุดตรวจ

พนักงานรักษาความปลอดภัยกล่าวบางสิ่งกับหยวนโจว เมื่อเห็นว่าหยวนโจวไม่พูดอะไร เขาก็ชี้ไปที่ป้ายก่อนที่จะเคาะลงไปบนนั้น

รูปภาพไฟแช็กบนป้าย หลังจากหยวนโจวส่ายหน้าแล้ว เขาก็ได้รับอนุญาตให้เข้าไปทันที

“ที่นี่น่าจะปลอดภัยมากทีเดียวเนื่องจากผู้คนต้องผ่านจุดตรวจเพียงเพื่อเข้าห้างสรรพสินค้า” หยวนโจวหันหลังกลับไปมองอีกครั้งก่อนที่จะเริ่มศึกษาป้ายแสดงทิศทาง

“ดูเหมือนศูนย์อาหารจะอยู่ชั้นห้ากับชั้นหกกันหมดเลย เอาล่ะ ฉันจะไปตรวจสอบดูก่อน” หยวนโจวเริ่มปีนบันไดขึ้นไป

หยวนโจวเตรียมตัวสำหรับการเดินทางไปประเทศไทยของตัวเองเป็นอย่างดี ถึงอย่างไรร้านอาหารที่ดีที่สุดในเอเชียก็อยู่ในกรุงเทพมหานครนี่นา เขาจึงต้องเสียเวลาอยู่นานกว่าจะจองโต๊ะในร้านนี้ได้

“วันนี้ฉันจองโต๊ะเอาไว้สำหรับวันพรุ่งนี้แล้ว เอาล่ะ ฉันจะหาอาหารอย่างอื่นทานไปก่อนก็แล้วกัน” หยวนโจวเดินเตร่ไปอยู่แถวนั้นขณะที่กำลังมองหาอาหารด้วยท่าทางไม่เร่งรีบ

“ร้านนี้ค่อนข้างน่าสนใจแฮะ ฉันสามารถต้มและย่างอาหารได้ไหมนะ?” หยวนโจวพึมพำขณะที่เขาศึกษาโปสเตอร์นอกร้านสักแห่ง

“วัน วัน” หยวนโจวเดินไปที่ประตูแล้วพูดคำภาษาอังกฤษคำหนึ่งจากไม่กี่คำที่เขารู้ซ้ำๆ ส่วนบริกรก็พยักหน้าให้เขา

“โอเค โอเค” บริกรเป็นชายที่ร่างเตี้ย เขาพาหยวนโจวไปโต๊ะที่มีที่นั่งแบบสองที่ด้วยรอยยิ้ม

จากนั้น เขาก็ยื่นเมนูให้หยวนโจว

“ดูเหมือนอาหารที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นเนื้อวัวกับเนื้อแกะนะ” หยวนโจวกวาดตามองไปทั่วเมนูก่อนที่จะสั่งอาหาร

“ฉันสงสัยจังว่าเนื้อวัวที่นี่จะรสชาติเป็นอย่างไรบ้างนะ” หยวนโจวสั่งเนื้อวัวที่แตกต่างกันมาสามจาน เนื้อแกะจานหนึ่ง เห็ดจานหนึ่งและผักอีกจานหนึ่ง

“โอเคครับ” หยวนโจวชี้ไปที่อาหารที่เขาต้องการก่อนจะยื่นเมนูให้บริกร

“*&*&%#@” บริกรพูดอะไรสักอย่างเป็นภาษาไทย หยวนโจวพยักหน้าพร้อมยิ้ม

แน่นอนว่าหยวนโจวย่อมไม่รู้อยู่แล้วว่าบริกรพูดว่าอะไร เขาได้แต่พยักหน้าด้วยความสุภาพเท่านั้น

จากนั้นบริกรก็เดินจากไป หยวนโจวเริ่มศึกษาหม้อที่อยู่บนโต๊ะ

ถูกต้องแล้วล่ะ หม้อใบนี้เป็นสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของหยวนโจว หม้อเป็นรูปทรงกลมและผิวหน้าไม่สม่ำเสมอ โดยตรงขอบของหม้อจมลงเป็นความลึกประมาณครึ่งนิ้วตรงบริเวณที่บริกรเติมน้ำเปล่าลงไปก่อนหน้านี้

บรรดาลูกค้ารอบข้างหยวนโจวไม่ย่างผักก็ย่างเนื้อบนผิวหน้าทรงกลมหรือต้มในน้ำเปล่า

“น่าสนใจแฮะ เจ้าสิ่งนี้ทำงานด้วยไฟฟ้างั้นเหรอ? งั้นผิวหน้าไม่สม่ำเสมอก็เพื่อหลีกเลี่ยงมิให้อาหารเข้าไปติดหรอกเหรอนี่?” หยวนโจวเริ่มศึกษาเหยือกใบนั้น

จำนวนลูกค้ากำลังเพิ่มขึ้นและมีคนชราคู่หนึ่งนั่งอยู่ข้างหลังหยวนโจว

สาเหตุที่หยวนโจวสังเกตเห็นพวกเขาได้ก็เพราะพวกเขาพูดภาษาจีนแมนดารินนั่นเอง

“นั่นก็พอแล้วล่ะ ยังมีชาวจีนมาเที่ยวประเทศไทยอีกเยอะเลย” หยวนโจวรู้สึกดีที่ได้เจอคนจากประเทศเดียวกัน เขาเริ่มแอบฟังพวกเขาคุยกัน

มีความรู้สึกอบอุ่นใจที่ได้ยินภาษาแม่ของเขาในดินแดนที่เกือบทุกคนพูดภาษาต่างประเทศ

“ฉันบอกเธอแล้วไงว่าพวกเราควรจะกินกุ้งล็อบสเตอร์ที่ร้านนั้นแต่เธอก็ยังจะยืนกรานว่าจะกินเนื้อย่างที่นี่ เธอจะมีปัญหาเรื่องการย่อยเอาทีหลังได้นะ” คุณปู่พูดเสียงดังมาก

“นายก็ชอบเนื้อวัวไม่ใช่หรือไง? เนื้อวัวที่นี่สุดยอดไปเลยล่ะ” คุณย่าโต้ตอบขึ้นมาบ้าง

“ฉันชอบล็อบสเตอร์ต่างหากเล่า” คุณปู่ตะคอก

“พวกเราสั่งอาหารไปแล้ว จะมาบ่นอะไรเอาตอนนี้กันเล่า” คุณย่าตอบโต้

“เอาเถอะ ฉันไม่เคยชนะเธอได้เลย ถึงเวลาทานยาของเธอแล้วนะ ฉันจะไปเอาน้ำมาให้” คุณปู่กล่าวด้วยน้ำเสียงค่อนข้างจนปัญญาพลางเปลี่ยนเรื่อง

“กลับไปที่โรงแรมค่อยเอาให้ฉันแล้วกัน ฉันหาน้ำอุ่นไม่เจอเลย” จากน้ำเสียงของคุณย่า เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่

“ไม่ต้องห่วงหรอก นี่เป็นถึงร้านที่อยู่ในห้างสรรพสินค้าเชียวนะ ยังไงก็ต้องมีน้ำอุ่นอยู่แล้วล่ะ” คุณปู่ดูเหมือนจะไม่มั่นใจ เขาหยิบแก้วขึ้นมาแล้วเดินไปหาบริกร

“ไม่มีไกด์ทัวร์อยู่แถวนี้หรอกนะ นายไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูดหรอกน่า” คุณย่าแผดเสียง

คุณปู่ยังคงดื้อแพ่งและเดินไปหาบริกรต่อไป

“ดูเหมือนว่าจะไม่มีน้ำอุ่นจริงๆ” หยวนโจวกวาดตามองไปทั่วร้านและพบว่าร้านจัดเตรียมเครื่องดื่มหรือน้ำเย็นให้บรรดาลูกค้าเพียงแค่นั้น

ใช่แล้วล่ะ ถึงแม้ว่าอุณหภูมิของศูนย์การค้าจะต่ำมาก แต่ร้านอาหารต่างๆในห้างสรรพสินค้าก็ยังเสิร์ฟน้ำเย็นกับน้ำแข็งในร้านด้วย

“ดูเหมือนคนไทยจะไม่ชอบดื่มน้ำอุ่นเลยนะ” หยวนโจวพึมพำเมื่อเขานึกถึงสิ่งที่เห็นเมื่อสองวันก่อน

คุณปู่คุยกับบริกรแล้ว เนื่องจากคุณปู่มีน้ำเสียงอันทรงพลังจึงทำให้ดูเหมือนเขากำลังโต้เถียงแทน

“น้ำอุ่น คุณมีน้ำอุ่นไหมครับ?” คุณปู่ถามซ้ำๆไม่หยุด

อนิจจา บริกรคนเดียวกับที่มาให้บริการหยวนโจวก่อนหน้านี้เพียงแค่ยิ้มพลางส่ายหน้าทั้งยังพูดอะไรสักอย่างเป็นบางครั้งบางคราว

“เฮ้อ ทำไมฉันรู้สึกเหมือนกำลังคุยกับท่อนไม้เลยนะ คุณไม่เข้าใจภาษาจีนงั้นเหรอ?” คุณปู่ดูเหมือนจะโกรธมากเลยทีเดียว

“ขอโทษด้วยนะครับ @#%&*” บริกรกล่าวขอโทษแล้วพูดภาษาไทยอีกครั้ง

“ดื่ม น้ำอุ่น” คราวนี้คุณปู่แสดงท่าทางกำลังดื่มน้ำ ในที่สุดบริกรก็เข้าใจเสียที เขายกเหยือกที่อยู่ข้างๆตัวเขามาแล้วเตรียมที่จะรินใส่แก้ว

“ไม่ใช่อย่างนี้ ผมอยากได้น้ำอุ่น ไม่ใช่น้ำเย็น” คุณปู่กล่าวซ้ำไปซ้ำมา

“คุณปู่ครับ ผมไม่คิดว่าเขาจะเข้าใจภาษาจีนหรอกครับ” หยวนโจวกล่าวขึ้นหน้ามาบอก

“หา เจ้าหนุ่ม นายก็เป็นคนจีนเหมือนกันเหรอเนี่ย?” คุณปู่รู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นหยวนโจว

“อืม” หยวนโจวพยักหน้า

“นายพูดภาษาไทยได้ไหม?” คุณปู่ถามด้วยความคาดหวัง

“ไม่ครับ แต่ผมรู้ภาษาอังกฤษนิดหน่อย” หยวนโจวค่อนข้างอับอายเมื่อกล่าวออกมาเช่นนี้ แน่นอนว่าเขายังคงรักษาสีหน้าสงบนิ่งเอาไว้

“ฉันขอรบกวนให้นายขอน้ำอุ่นมาให้หน่อยได้ไหม?” คุณปู่ถาม

“ได้สิครับ” หยวนโจวพยักหน้า

“น้ำอุ่นสินะ” หยวนโจวกล่าวหลังจากนึกคำภาษาอังกฤษที่เขาพอจะรู้ออกแล้ว

“ขอโทษนะครับ” บริกรขอโทษขอโพยทั้งยังดูเหมือนจะไม่เข้าใจเสียด้วย

“แค่ก ฮอต วอเตอร์” หยวนโจวกล่าวคำภาษาอังกฤษสองคำที่เขาพอจะรู้ซ้ำๆ

นอกเหนือไปจากเขาแล้ว คุณปู่ก็มองเขากับบริกรคนนั้นด้วยความสงสัย

หลังจากหยวนโจวกล่าวซ้ำไปแล้วห้าครั้งด้วยสีหน้าท่าทางจริงจัง ในที่สุดบริกรก็กล่าวว่า “โอ้” แล้ววิ่งออกไป

“เฮ้อ ทำไมเขาวิ่งออกไปเสียแล้วล่ะ?” คุณปู่ถาม

“ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วครับ ตอนนี้เขากำลังจะไปเอาน้ำอุ่นมาให้” หยวนโจวกล่าวอย่างสงบนิ่ง

“โอ้ ขอบใจนะเจ้าหนุ่ม นายเดินทางมาคนเดียวงั้นเหรอ?” คุณปู่ถามขึ้นเมื่อไม่เป็นกังวลอีกต่อไปแล้ว

“อืม ผมมาพักผ่อนน่ะครับ” หยวนโจวพยักหน้าขณะที่สายตาของเขาเล็งไปทางบริกรที่วิ่งมาด้วยใจเต้นระส่ำ

“ไม่เป็นไร ฮอต วอเตอร์เป็นคำง่ายๆเสียขนาดนั้น คงไม่มีปัญหาหรอกน่า” หยวนโจวปลอบใจตัวเอง