อยากกินไหมล่ะ - ตอนที่ 810 ความเห็นแก่ตัวของหยวนโจว

“นี่คือภาพเขียนที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่ฉันสามารถทำได้ตอนนี้เลยล่ะ” อู๋ไพยักหน้า

“ใช่ สำหรับตอนนี้แหละนะ แต่ในอนาคตนายย่อมต้องทำได้ดีขึ้นเรื่อยๆแน่” เจิ้งเจียเว่ยกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ

“จึ๊ นายพูดอย่างกับว่าฉันเป็นลูกชายนายงั้นแหละ” อู๋ไห่เหลือบมองเจิ้งเจียเว่ยแล้วบ่น

“ย่อมไม่ใช่แบบนั้นอย่างแน่นอน นายเป็นพี่ชายของหลินหลินเชียวนะ” เจิ้งเจียเว่ยเริ่มเขินทันทีที่เอ่ยถึงอู๋หลินขึ้นมา

“นั่นมันนางมารร้ายชัดๆ” อู๋ไห่รู้สึกว้าวุ่นใจและหวาดกลัวทันทีที่เอ่ยถึงอู๋หลินขึ้นมา

“เอาล่ะ เลิกพูดถึงเรื่องนั้นสักทีเถอะน่า นายคิดจะกลับเมื่อไหร่กัน? ดูสิตอนนี้นายผอมลงไปตั้งขนาดไหนแล้ว” เจิ้งเจียเว่ยจิ้มแก้มตอบๆของอู๋ไห่ด้วยสีหน้าเจ็บปวด

“อีกไม่นานหรอก” อู๋ไห่ปัดมือของเจิ้งเจียเว่ยออกไปแล้วตอบหน้าตาเฉย

“ฉันได้ยินมาว่าอีกไม่นานเถ้าแก่หยวนกำลังจะวางจำหน่ายอาหารจานใหม่ด้วยล่ะ” เจิ้งเจียเว่ยไม่สนใจที่โดนปัดมือออกแล้วกล่าวขึ้นมา

“อย่าเอ่ยถึงเจ้าเข็มทิศสิ นั่นจะทำให้ฉันหิวได้นะ” อู๋ไห่ลูบท้องแล้วขมวดคิ้วนิ่วหน้า

“อืม แล้วนายก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย กินเจ้านี่ก่อนสิ ยังร้อนๆอยู่เลย” เจิ้งเจียเว่ยยื่นขนมแป้งทอดกับน้ำอุ่นเหยือกหนึ่งให้

“ขุนเขาเขียวขจีและน้ำใสแจ๋วยังไงก็สู้อาหารไม่ได้จริงๆ” อู๋ไห่ครุ่นคิดก่อนที่จะเริ่มกิน

ในขณะเดียวกัน เวลาอาหารค่ำที่ร้านหยวนโจวได้สิ้นสุดลงแล้ว

ภายในร้าน โจวเจียกำลังเปลี่ยนกะกับเซินหมินที่เพิ่งจะมาถึง

“ฉันสะสางทุกอย่างให้แล้วนะคะ เจอกันใหม่พรุ่งนี้ค่ะ เจอกันใหม่พรุ่งนี้นะหมินหมิน” โจวเจียถาม

“อืม โอเค ฉันจะขึ้นไปทำความสะอาดล่ะ” เซินหมินพยักหน้า

“ลาก่อนค่ะเถ้าแก่” โจวเจียบอกหยวนโจว

“กลับบ้านดีๆล่ะ” หยวนโจวพยักหน้า

“ลาก่อนค่ะ” โจวเจียโบกมือแล้วเดินผ่านประตูไป

ทันทีที่โจวเจียออกไป เซินหมินก็เปิดประตูบันไดที่เตรียมเอาไว้ขึ้นไปทำความสะอาดผับ แต่เธอกลับถูกหยวนโจวยับยั้งเอาไว้เสียก่อน

“ช้าก่อนนะ” หยวนโจวกล่าวขึ้นมา

“คะ เถ้าแก่หยวน?” เซินหมินชะงักไปแล้วถามขึ้นมาทันทีที่หันหลังกลับมา

หยวนโจวสัมผัสได้ว่าเซินหมินรู้สึกกระวนกระวาย เขาไม่ได้ชี้บอกด้วยน้ำเสียงทื่อๆว่า “วันนี้พวกเรามีเหล้าชนิดใหม่ด้วยนะ”

“ฮะ?” เซินหมินรู้สึกประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด

ความประหลาดใจของเธอพอเป็นที่เข้าใจได้ เธอทำงานที่นี่มาได้เกือบปีแล้วแต่มีเหล้าเสิร์ฟเพียงแค่ชนิดเดียวเท่านั้นเอง

“อืม เป็นเบียร์น่ะ” หยวนโจวแนะนำอย่างง่ายๆ

“เอาล่ะ ฉันต้องทำอะไรบ้างคะเถ้าแก่หยวน?” เซินหมินถาม

“ขายเป็นแก้วและแต่ละคนสามารถซื้อได้มากที่สุดแค่ห้าแก้วเท่านั้น เธอต้องรับผิดชอบในการเติมใส่แก้วด้วยนะ” หยวนโจวกล่าว

“ค่ะ ใช่ราคาแก้วละ 302 หยวนหรือเปล่าคะ?” เซินหมินหันกลับไปมองเมนูทันทีแล้วพบว่าราคาเบียร์ได้ระบุเอาไว้ตรงนั้นแล้ว

“อืม” หยวนโจวพยักหน้า

“โอเคค่ะ” เซินหมินพยักหน้าแล้วเตรียมที่จะขึ้นไปดูเหล้าชนิดใหม่

“มันเป็นเบียร์สดจึงนำออกมาได้เฉพาะตอนที่มีคนมาซื้อเท่านั้นนะ” หยวนโจวเตือนหลังจากใคร่ครวญดูแล้ว

“โอเคค่ะ” เซินหมินตอบอย่างจริงจัง

“ไปได้แล้วล่ะ ถังเบียร์อยู่บนเคาน์เตอร์ของผับชั้นบนแล้ว” หยวนโจวกล่าวขึ้นมา

“อืม” เซินหมินพยักหน้าแล้ววิ่งขึ้นไปชั้นสอง

เมื่อเซินหมินลับสายตาไปแล้ว หยวนโจวก็บ่นพึมพำขึ้นมาว่า “ถึงแม้ว่าเจ้าระบบจะไม่ได้จำกัดจำนวนที่ขายเอาไว้ แต่ให้ฉันได้จำกัดจำนวนเองก็ยอมดีกว่า”

ใช่แล้วล่ะ นี่ก็คือจำนวนที่หยวนโจวเป็นคนจำกัดขึ้นมาเอง จริงๆแล้วนั่นเป็นหลักการของเขาเองแหละ

แก้วที่เจ้าระบบเตรียมเอาไว้สำหรับเบียร์พวกนี้คือแก้วเบียร์นั่นเอง โดยแต่ละแก้วจะมีความจุ 600 มิลลิลิตรและห้าแก้วก็จะเทียบเท่าได้กับเบียร์หกขวดใหญ่เลยเชียวล่ะ

สิ่งนี้เป็นปริมาณของเบียร์ที่เพียงพอให้คนที่สามารถดื่มได้เยอะ ส่วนคนที่ไม่สามารถดื่มได้เยอะสักเท่าไหร่นัก พวกเขาย่อมไม่สั่งมาเยอะอยู่แล้ว แม้แต่คนที่สั่งหลังจากเมาแล้วก็จะไม่เมาเกินขีดจำกัดนี้

ถึงอย่างไรการดื่มเหล้ามากเกินไปก็ไม่เป็นผลดีต่อสุขภาพเลย คุณปู่คนขับรถลากเคยเล่าให้ฟังว่าเมื่อครั้งหนึ่งเคยมีผู้ประสบความสำเร็จอยู่คนหนึ่งที่มีครอบครัวอันแสนอบอุ่นอยู่เบื้องหลัง แต่เขากลับเป็นคนขี้เหล้าเมายาและเมื่อขับรถตอนที่เมาอยู่นั้น รถของเขาก็พุ่งเข้าใส่ทางข้ามเป็นผลให้นักศึกษาเสียชีวิตคาที่ส่วนคนผู้นั้นเสียชีวิตภายใต้การรักษาพยาบาลในภายหลังเช่นเดียวกัน

และอย่างที่บอก ก่อให้เกิดความสูญเสียแก่ทั้งสองครอบครัว

ดังนั้นหยวนโจวจึงคิดว่าการกำหนดจำนวนที่ขายนับเป็นสิ่งที่จำเป็น ก่อนหน้านั้นเขาได้ออกจากร้านไปซื้อแผ่นป้ายมาสองแผ่น เขาจะให้เซินหมินแขวนป้ายทีหลัง

[อย่าขับหลังดื่ม อย่าดื่มตอนขับ]

และแผ่นป้ายที่สองเป็นหมายเลขโทรศัพท์ของคนขับรถรับจ้างที่เชื่อถือได้จากหลายบริษัทที่มีชื่อเสียง

“โย่ เถ้าแก่หยวน นายกำลังคิดถึงสองสาวงามอย่างฉันกับยายาอยู่เหรอไง?” น้ำเสียงอันแสนคุ้นเคยและมีชีวิตชีวาดังขึ้น

หยวนโจวหันกลับมา เมื่อเขาเห็นว่าเป็นเจียงฉางซี่ก็ไม่สนใจเธออีก

“ญินยาเธอน่าจะยังพอมีโอกาสอยู่นะ แต่ลืมมันไปเสียเถอะ” ฟางเหิงเย้าแหย่

“ฉันรู้สึกเหมือนเถ้าแก่หยวนแค่กำลังฝันกลางวันอยู่เลยน่ะสิ” ญินยาหน้าแดงก่อนที่เธอจะกล่าวขึ้นมา

“บางทีเขาอาจจะกำลังพินิจพิเคราะห์รสชาติของเหล้าชนิดใหม่อยู่ก็ได้” เฉินเว่ยมาถึงเป็นคนถัดไป ปกติเขามักจะมีเหล้าที่อยากจะดื่มอยู่ในใจอยู่แล้ว

“เจ้าเมล็ดงาฟาง นายอยากโดนตบใช่ไหม? อย่างน้อยก็ระวังพ่อนายออกมาตามหาอีกครั้งไว้ก็แล้วกัน” เจียงฉางซี่ไม่โกรธ แต่เธอกลับฉีกยิ้มกว้างขณะที่ด่าว่าฟางเหิงอยู่ หลังจากเหตุการณ์ที่ฟางเหิงฉกชิงบะหมี่เย็นนึ่งจากเขียงของหยวนโจว เขาก็เลยได้สมญานามใหม่ว่า หัวใจเมล็ดงาซึ่งมีความหมายว่าเขาเป็นคนใจดำนั่นเอง

เจียงฉางซี่พูดต่อไปอีกว่า “ถ้าพ่อนายมาอีกครั้งแล้วล่ะก็คงไม่มีใครช่วยนายได้แล้วล่ะ”

ใช่แล้วล่ะ บิดาของฟางเหิงไม่เห็นด้วยที่ฟางเหิงมาที่ร้านหยวนโจวอยู่ทุกวี่ทุกวัน

ตามความคิดของบิดาเขา ถ้าหากเขามาที่นี่เพื่อตรวจสอบสถานการณ์ของฝ่ายตรงข้ามแล้วทำไมเขาถึงมาดื่มอยู่ที่นี่กันได้เล่า? แม้ว่าเขาจะดื่ม แต่ทำไมถึงได้มาอยู่ทุกวี่ทุกวันเสียเล่า? เห็นได้ชัดว่าเขาชอบเหล้าข้างนอกมากกว่าเหล้าของครอบครัวตัวเองเสียอีก

ดังนั้น วันหนึ่งเมื่อบิดาของเขามารออยู่นอกร้านเพื่อลากตัวฟางเหิงกลับไป เจียงฉางซี่พบเห็นเหตุการณ์นี้เข้าและนั่นก็คือสาเหตุที่เธอกล่าวออกมาเช่นนั้นนั่นเอง

เขาเปิดผับเองแท้ๆ แต่บุตรชายของเขากลับเอาแต่แวะเวียนไปที่ผับของคนอื่นอยู่นั่นแหละ บุตรชายของเขามันเป็นบ้าอะไรของมันกันนะ

“ไม่ต้องห่วงหรอก พ่อฉันกำลังคอยให้ฉันเรียนรู้จากเถ้าแก่หยวนอยู่น่ะ” ฟางเหิงลูบหน้าแล้วพูดออกมาตามตรง

ฟางเหิงไม่รู้สึกหวาดหวั่นกับคำโกหกพกลมเลยสักนิด เขาทำตัวแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ยกตัวอย่างเช่นเมื่อบิดาลืมวันเกิดของมารดา เขาก็จะส่งเค้กวันเกิดให้เธอแล้วแสร้งทำราวกับว่าเค้กก้อนนั้นมาจากบิดาของเขา

“นายไม่สามารถเรียนรู้มันได้หรอก” หยวนโจวกล่าวขึ้นมาก่อนที่เจียงฉางซี่จะทันได้พูดอะไรออกไปเสียด้วยซ้ำ ถึงอย่างไรเหล้าของเจ้าระบบก็เป็นสิ่งที่ใช่ว่าจะสามารถเรียนรู้กันได้

“ฮ่าฮ่า แน่นอน” เจียงฉางซี่พยักหน้าซ้ำๆ

“ฉันก็แค่พูดไปงั้นเอง ฉันรู้ตัวอยู่หรอกว่าไม่ได้มีพรสวรรค์ในการต้มเบียร์น่ะ” ฟางเหิงกล่าวด้วยความรู้สึกที่ค่อนข้างกระดากอาย

“เปล่าหรอก ไม่ใช่เรื่องพรสวรรค์หรอก” หยวนโจวส่ายหน้า

“ฮะ? งั้นเรื่องอะไรกันเล่า?” ฟางเหิงถามขึ้นด้วยความอยากรู้

“อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะพรสวรรค์ในการต้มเบียร์อันยอดเยี่ยมของเขาน่ะ?” ญินยาถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“ฉันไม่มีความเห็นในเรื่องนั้น” หยวนโจวส่ายหน้าอย่างเห็นได้ชัด

ถึงแม้จะมีบางอย่างที่เจ้าระบบเอ่ยอ้างว่ามีพรสวรรค์อันไร้ขอบเขต ทว่าหยวนโจวก็ย่อมหาได้หวาดเกรงต่อพรสวรรค์ของฟางเหิงแต่อย่างใดไม่

แต่สำหรับญินยาแล้ว หยวนโจวไม่ใช่คนเปิดเผยเลย แต่เขากลับทำให้พวกเขาเกิดความสงสัย เธอย่นจมูกด้วยความขุ่นเคืองเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

“เถ้าแก่หยวน นายบอกว่าวันนี้จะวางจำหน่ายเหล้าชนิดใหม่นี่นา” เฉินเว่ยกล่าวขึ้นมาก่อนที่ญินยาจะทันได้ตั้งคำถามต่อไป

นี่เป็นคำถามที่เฉินเว่ยจะถามทุกครั้งที่มาที่นี่ ถึงแม้ว่าแต่ละครั้งหยวนโจวจะบอกว่าไม่มี แต่เขาก็ยังคงยืนกรานที่จะถามอยู่ทุกวี่ทุกวัน

เฉินเว่ยก็แค่เผชิญกับความผิดหวังอีกครั้งหรือจะพูดให้ถูกก็คือเขารู้สึกหมดหวังไปแล้ว หยวนโจวตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “ใช่ จะมีเหล้าชนิดใหม่ออกมา”

“ฉันรู้แล้วล่ะ ไม่ใช่ว่าฉันอยากหาเรื่องจ้องจับผิดหรอกนะ แต่นายมีเหล้าแค่ชนิดเดียวเองเหรอ… ฮะ?” เฉินเว่ยเริ่มบ่นโดยอัตโนมัติก่อนที่จะมีท่าทีตอบสนองเสียอีก คราวนี้หยวนโจวกลับให้คำตอบที่ต่างออกไป

“มีเหล้าชนิดใหม่ มันก็คือเบียร์นั่นแหละ” หยวนโจวเผยให้รู้

“เวรเอ้ย มีเหล้าชนิดใหม่งั้นเหรอ? ฉันอยากเห็นจัง” น้ำเสียงของเฉินเว่ยยังคงดังก้องอยู่ในห้องในขณะที่เขาหายตัวไปแล้ว

“เบียร์งั้นเหรอ? น่าสนใจดีนี่ ไปกันเถอะ” ฟางเหิงไม่สนใจเรื่องพรสวรรค์อีกต่อไปแล้ว เขาติดตามเฉินเว่ยไปหลังจากตะโกนเรียกเจียงฉางซี่กับญินยาแล้ว

ใช่แล้วล่ะ คราวนี้ฟางเหิงมาถึงพร้อมกับเจียงฉางซี่กับญินยา ถึงอย่างไรก็มีเหตุผลที่ฟางเหิงจะมาที่นี่ทุกวัน การมาหาสาวงามก็เป็นข้ออ้างที่พอจะรับได้แหละน่า

“มีเหล้าชนิดใหม่งั้นเหรอ? ยอดเลย” นักเขียนนิยายที่มาถึงเป็นคนล่าสุดกล่าวขึ้นมา

“อืม” หยวนโจวพยักหน้า

นักเขียนนิยายพยักหน้าก่อนที่จะก้าวเข้าไปเช่นกัน

“แน่นอนว่าย่อมเติมเบียร์ได้ไม่จำกัดอยู่แล้ว วันนี้ฉันจะดื่มให้มากที่สุดเท่าที่อยากจะดื่มเชียวล่ะ” เฉินเว่นพึมพำขณะมุ่งหน้าขึ้นบันไดไป

เท่าที่เฉินเว่ยเข้าใจ เบียร์มันก็ไม่ต่างอะไรกับน้ำเปล่าหรอก ดังนั้นต้องเติมได้ไม่จำกัดอยู่แล้ว

เขามันช่างไร้เดียงสาเสียจริงๆ