Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 101
“หยางซีช่วยฉันหากล่องพยาบาลหน่อยสิ – มันเป็นกล่องสีฟ้าๆ!” เฮียเฉาตะโกนอีกผู้ช่วยของเขาหยุดในเครื่องสับเนื้อก่อนที่ไปหยิบชุดปฐมพยาบาลเล็ก ๆมาให้
“อุปกรณ์ทางการแพทย์ที่คุณต้องการอยู่ข้างในกล่องพยาบาลนี้ฉันไม่กังวลว่ามันจะมีแผลเป็นไหมหลังการเย็บเพราะยังไงมันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ขอแค่ฉันยังสามารถปิ้งบาบีคิวได้ก็เพียงพอ” เฮียเฉา ถึงแม้เขากำลังพูดอยู่ แต่เขาจ้องอย่างตั้งใจในปฐมพยาบาลของ หลิงรันแบะเห็นได้ชัดว่าเขายังมีความกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับแผลเป็น
หลิงรันเปิดกล่องปฐมพยาบาลสีน้ำเงินเล็ก ๆ ด้วยตัวเองและพบผ้าผ้ากอซ กรรไกรและอุปกรณ์อื่น ๆ เขาเปิดขวดไอโอโดฟอร์ใหม่และบอกกับเฮียเฉาว่าเขากำลังจะเริ่มทำการรักษาก่อนที่เขาจะทำตามขั้นตอนอย่างเงียบ ๆ
มีเศษของเหล็กที่แตกอยู่บริเซณหลังมือของเฮียเฉา ซึ่งมันต้องนำออกมา แผลต้องได้รับการทำความสะอาดซึ่งตอนนี่ไม่สามารถที่จะดมยาสลบได้ในในระหว่างการตัดชิ้นเนื้อบางส่วนออกดังนั้น เฮียเฉาจะต้องอดทนกับความเจ็บปวดนี้ชั่วขณะหนึ่ง
เมื่อเขากำลังจะเย็บบาดแผลหลิงรันก็พยายามค้นหาในกล่องและถามว่า “ไม่มียาชาหรอ??”
“เอ่อฉันไม่ได้ไปโรงพยาบาลมานานแล้ว … ” เฮียเฉา ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้
หลิงรันมองเขาด้วยตาเขม่ง
“ยาชานั้นเป็นยาต้องห้ามซึ่งทางโรงพยาบาลเนื่องจากมีโอกาสที่ผู้ป่วยจะติดยาชาได้เพื่อลดความเจ็บปวดของเขาสำหรับอาการป่วยสำหรับตอนนี้หมอหลิงเย็บสดได้เลยผมพร้อมแล้ว” เฮียเฉากล่าวขณะที่เขากัดฟันแน่น.
“ผมได้เตรียมผ้ากอซอีกสองชิ้นแล้ว” หลิงรันพยักหน้าเล็กน้อย การใช้ยาชาขณะเย็บเป็นแนวคิดจีนโดยเนื้อแท้ แต่ชาวต่างชาติจำนวนมากเองก็ไม่ได้ใช้ยาชาเมื่อจะเย็บแผล แน่นอนว่าไม่ใช่ชาวต่างชาติที่ไม่กลัวความเจ็บปวด ชาวต่างชาติบางคนติดยาเสพติดและไม่กล้าฉีดยา ในขณะที่บางประเทศที่มีการรักษาพยาบาลแบบสากลนั้นมียารักษาไม่เพียงพอดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้ใช้ยาชา เพราะมันยังมีผลข้างเคียงเป็นเวลาอีกสามหรือสี่ชั่วโมงในการทรายาชานั้นออกฤทธิ์และชาวต่างชาติบางคนก็ไม่สามารถรอได้นาน
เฮียเฉาถามเมื่อเขาได้ยินบางอย่างว่า “ทำไมคุณต้องเตรียมผ้ากอซมากขึ้น?”
“ผมกลัวว่าถ้าคุณเจ็บมากเกินไปมันจะทำให้ระบบไหลเวียนเลือดในร่างกายเกิดความดันและทำให้แผลนั้นเกิดอาการฉีกขาดเพิ่มามากขึ้นระหว่างผ่าตัด” หลิงรันยังได้เรียกหมอหวังและหมอเฉินผู้ยืนอยู่ข้างๆมาเนินนานในการรอให้ความช่วยเหลืออย่างจริงจัง
ดวงตาของ เฮียเฉาเบิกกว้าง
อาการเจ็บปวดจากการเย็บนั้นจะเกิดขึ้นไปจนหมดวันและอาจจะเกิดขึ้นอีกในวันถัดไป ซึ่งมันเป็นอะไรที่ทรมานมาก
หมอหวังและหมอเฉิน เคยฝึกงานมาหลายเดือน พวกเขายังไม่ได้รับโอกาสที่จะ เย็บผิวหนังคนจริงๆสักที่ตอนนี้ด้วยความตื่นเต้น มันทำให้เขาเทยาฆ่าเชื้อบนแผลของเฮียเฉาอย่างไม่มั่นใจ
“หมอหลิงช่วยเย็บแผลให้ฉันด้วยเถอะ” เฉียเฉากลัวว่าหลิงรันจะให้คนอื่นที่มาด้วยใช้เขาเป็นหนูทดลองในการเย็บ แม้ว่าเขาถึงแม้พวกเขาจะเรียนรู้วิชาทางการแพทย์มากบางและ แต่นักศึกษาฝึกงานก็มีทักษะน้อยเกินไป
หลิงรันพยักหน้า แม้ว่า เฮียเฮาจะไม่ได้พูดถึงมันเขาก็ยังคงต้องเย็บแผลเป็นด้วยตัวเอง
มันไม่มีอะไรเลยถ้าพื้นที่สำหรับ การตัดชิ้นเนื้อและเย็บนั้นใหญ่กว่าเล็กน้อย อย่างมากรอยแผลเป็นจะน่าเกลียดเล็กน้อย บาดแผลของ เฮียเฉานั้นลึกและมันไม่เหมาะสำหรับผู้เริ่มต้นที่จะฝึกฝนทักษะของพวกเขากับเขา
หลิงรันเลือกเส้นไหมที่หนาขนาด# 0 สำหรับการเย็บของเฮียเฉา
เฮียเฉาเป็นคนที่ต้องการทำงานเพื่อชำระหนี้ของเขา มันเป็นไม่ได้ที่เขาจะรอจนกว่านิ้วของเขาจะหายอย่าช้าๆ ความต้านทานแรงดึงของเส้นไหมที่ใช้เย็บต้องได้รับการประกัน แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องให้หลิงรันใช้เส้นไหมที่หนาเกินไป มันจะไม่มีความหมายสำหรับความต้านทานแรงดึงของเส้นไหมที่จะเกินความแข็งแรงของเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อ
ในขณะที่เฮียเฉากัดฟันของเขาและทนความเจ็บปวดหลิงรันรีบเย็บเสร็จอย่างรวดเร็ว มันเร็วมาก ๆ แม้แต่เฮียเฉาก็ยังไม่ทันจะโวยวายก่อนที่การเย็บจะเสร็จสิ้น
หมอเฉินมองไปที่หลิงรันด้วยสายตาที่จริงตังและพูดว่า “หลิงรันนายเปลี่ยนไปแล้ว”
“ฮะ?” หลิงรันแต่งแผล
หมอเฮินพูดว่า “ในอดีตเมื่อตอนที่นายอยู่ที่โรงเรียนนายถูกเรียกว่าไอ้หล่อส่วนฉันถูกเรียกว่าไอ้รวยและหมอหวังถูกกำหนดให้เจ้าตุ๊ดน้อย แต่ตอนนี้นายเก่งกว่าเราไปมาก.. .”
“เฮ้นายคิดว่าฉันจะใช้ไม้เสียบเนื้อแทงให้นายตายได้ไหม?” หมอหวังที่เพิ่งได้รับการขนานนามว่าเป็นเจ้าตุ๊ดน้อยใช้นิ้วโป้งและนิ้วกลางในการหนีบไม้ อีกสามนิ้วของเขาผุดขึ้นมาและเขาวางมือลงในท่าทางรูปกล้วยไม้ [1]
“หมอหวังนายไม่เปลี่ยนไปเลยเมื่อนายถูกล่อนายก็จะณู้สึกหงุดหงิด” เฉินหว่านห่าวกดเบา ๆ บนแท่งไม้เสียบเนื้อของเขา เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า “ลืมไปเลยจริง ๆ แล้วว่าฉันจะซื้อรถหลังจากที่ฉันเริ่มทำงาน แต่ฉันเดาว่าฉันต้องเอาเงินทั้งหมดที่ฉันเก็บไว้มาซื้อBMW 5 Series …แน่ ”
“แต่คุณคงไม่มีที่ให้จอดรถแน่ๆ” เฮียเฉามองดูผ้าพันมือของเขาและรู้สึกผ่อนคลาย เขาอธิบายกับเฉินวันห่าวว่า “ที่จอดรถถูกสำรองพื้นที่ไว้สำหรับแพทย์ที่เป็นแพทย์ประจำเท่านั้น ส่วนนักศึกษาแพทย์ได้ยินมาว่าไม่มีสิทธินั้นนะ สำหรับโรงพยาบาลหยุนหัว”
หมอเฉินช๊อกไปสองสามวินาทีแล้วเขาก็ถามอย่างสงสัยว่า “คุณรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร”
“แน่นอนฉันต้องการพื้นที่จอดรถสำหรับฉันเองด้วยเพราะรถพยาบาลมักมีที่จอดรถชั่วคราวไม่พอ … ” เฮียเฉาพูดเรื่องจริง หลังจากที่เขาสังเกตเห็นว่าหลิงรันเสร็จจากการพันผ้าพันแผลเฮียเฉาทำการขอบคุณเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าและพูดว่า “อาหารวันนี้สำหรับคุณทั้งสามคนฟรีหยางซีเอาเนื้อเพิ่มให้พวกเขาอีกสองไม้”
เนื้อวัวย่างนั้นนุ่มและหนืดเหมาะที่สุดสำหรับคนหนุ่มสาวที่จะกิน
หลิงรัน, หมอเฉินและ หมอหวัง ไปกินข้าวต้มหนึ่งถ่วยหลังจากนั้น
เฮียเฉาไม่ได้ใส่ใจกับมัน เขาดูพวกเขากินข้าวต้มสองถ้วยและเพิ่มอีกสองเสร็จหลังจากนั้น
ราคาทีพวกเขาสั่งเนื้อย่างเสียบไมเอยู่ราวๆสองร้อยหยวนเทียบเท่ากับสองขวดไอโอฟอร์เฮียเฉายังสามารถจัดการกับค่าใช้จ่ายตรงนี้ได้
นอกเหนือจากเนื้อส่วนผ้าขี้ริ้วแล้วยังมีการนำเนื้อส่วนอื่นมาเสียบไม้มาให้อย่างต่อเนื่อง
เนื้อเสียบไม้ในร้านอาหารของครอบครัวเฉา ประกอบด้วยเนื้อชิ้นเล็ก ๆ ซึ่งมาจากลูกแกะหั่นสี่เหลี่ยมลูกเต๋าสดใหม่และสิ่งดึงดูดหลักคือความหนุ่มของพวกมัน ถ้าปรุงรสเรียบร้อยแล้วมันจะเป็นที่นิยมในหมู่คนที่ชอบทานอาหารมากๆ
ผู้คนจำนวนมากมาซื้ออาหาร แต่เฮียเฉาตอนนี้เขาบาดเจ็บ ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เนื้อย่างเสียบไม้ทำไม่ทันเขาสามารถเอาไม้ที่สำรองไว้ให้กับทั้งสามคนได้แต่ทั้งสามคนปฏิเสธ
ทั้งสามคมรอจนเขาได้รับเนื้อย่างของพวกเขา จากนั้นพวกเขาก็ดื่มโค้กและรู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังจะเข้าสู่สวรรค์
“นี้เขาเคยฉีดกันบาดทะยักหรือเปล่า?” หมอหวังก็จำได้ทันทีหลังจากกินเนื้อย่าง
เฮียเฉาเดินไปหาหลิงรันที่ยืนอยู่ไกลจะพูด “ฉันเคยฉีดบาดทะยักมาแล้ว ไม่ต้องห่วงไปเดียวจะต้องไปฉีดใหม่เมื่อครบ 10 ปี”
“เฮียเฉาคุณเคยเป็นหมอใช่ไหม” หมอหวังตบต้นขาของเขาและทำท่าทางรูปกล้วยไม้ เขากล่าวว่า “ฉันรู้ว่าคุณเปลี่ยนอาชีพของคุณอย่างแน่นอนเพราะการเป็นหมอนั้นทำงานหนักมากฉันเขียนเช่น ทำเวชระเบียนทุกวันจนให้ข้อมือของฉันด้านไป… ”
…
ในวันต่อมา
หลิงรานขับรถโฟล์คสวาเกนสีต้ามือสีดำที่ทำความสะดอาดแล้วของเขาไปทำงานและซึ่งวันนี้เขาขอให้มีการผ่าตัดห้าครั้งสำหรับเขา มันทำให้เกิดการซุบซิบขึ้ในกลุ่มพวกพยาบาลสาวๆ
ซึ่งเรื่องที่คุยกันไม่เกี่ยวกับการการผ่าตัดเหลือห้าเคสในเดือนที่ผ่านมแต่หลิงรันมักจะดำเนินงานห้าถึงหกชุดต่อวัน ตอนนี้รองผู้อำนวยการฝ่ายแพนกลับไปญี่ปุ่นเพื่อฝึกต่อและซึ่งตอนนี้การรักาเอ็นของแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลหยุนหัวได้รับการยอมรับจากคนรอบข้าง ซึ่งมันเป็นไปได้ที่หลิงรันจะมีเคสผ่าตัดเพิ่มตามที่เขาต้องการ
อย่างไรก็ตามพยาบาลกลุ่มเล็กๆก็ไม่ได้สนใจเกี่ยวกับปริมาณการผ่าตัดของหลิงรันพวกเขาสนใจเกี่ยวกับ Volkswagen Jetta ว่าหลิงรันขับรถไปทำงานมากกว่า
“ หมอหลิงยังคงฝึกงานอยู่ซึ่งเทียบเท่ากับการเรียนที่มหาวิทยาลัยเขามีรถยนต์อยู่แล้วซึ่งหมายความว่าครอบครัวของเขามาจากคนที่มีฐานะดี” พยาบาลสาวผู้สวยงามแสดงความคิดเห็นอย่างจริงจัง
“ ฉันได้ยินคนพูดว่าหมอหลิงขับรถมือสองซึ่งไม่แพงมากคนอื่นบอกฉันว่ารถของเขาคล้ายกับโฟล์คสวาเก้นซานตาน่า” พยาบาลสาวอีกคนหนึ่งแสดงความคิดเห็นอย่างจริงจัง
“มีอะไรผิดปกติกับการขับรถมือสอง? รถมือสองถูกล้างจนสะอาดสะอ้านมันยังก็ยังกันลมและฝน ซึ่งการซื้อรถมือสองดีกว่าการซื้อหวยมันเป็นรถที่ดีที่และสร้างความประทับใจให้กับเหล่าสาวๆนี่แสดงให้เห็นว่าหมอหลิงเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ
เมื่อพวกเขาได้ยินความคิดเห็นของเธอ หัวข้อที่น่าสนใจๆอื่นๆของพยาบาลสาวก็มีเพิ่มมากขึ้น
พยาบาลหลายคนที่เคยพักที่สถานีพยาบาลก็ไปที่ด้านหลังและมีส่วนร่วมในการสนทนา
“หมอหลิงสามารถซื้อรถที่เขาขับอยู่ตอนนี้ถ้าเขาใช้ค่าผ่าตัดที่เขาได้รับเมื่อเดือนที่แล้วดังนั้นหมอหลิงอาจซื้อรถของตัวเองอา … การซื้อรถที่มีเงินออมของมันแสดงให้เห็นว่าเขานั้นเป็นคนที่รับผิดชอบต่อหน้าที่มากๆ มันทำให้คุณรู้สึกถึงความมั่นคงจาก หมอหลิง ”
“ถ้าหมอหลิงมีรถเราก็ออกไปข้างนอกกับเขาหรืออาจจะเดินทางไกลกว่านั้นมันจะดีแค่ไหนกันเนี่ยๆ?”
“หมอหลิงจะต้องเต็มใจที่จะออกไปข้างนอกกับคุณก่อน”
“ไม่ว่าในกรณีใดหมอหลิงน่าจะมีเพื่อนที่มีรถยนต์เฮ้คุณคิดว่าไงกันนะ? ไม่ใช่ว่าหมอหลิงมีรถหรือว่าเขาพยายามหว่านเสน่ส์ และแสดงความเจ้าชู้ออกมา”
หัวข้อเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วและใกล้เคียงกับความเป็นจริงที่ทำให้ทุกคนคิดในทันที
“เฮ้ทำไมเราไม่จัดกิจกรรมและออกไปเที่ยวด้วยกันล่ะ”
พยาบาลวสาวหวังฟังคำแนะนำได้อย่างมีความสุข เธอเป็นหัวหน้าพยาบาลของหลิงรันเมื่อเขาทำงานในห้องผ่าตัดเสร็จ เธอมักจะถูไหล่กับหมอหลิงในที่ทำงาน เธอสามารถจับมือของเขาเมื่อเธอส่งเครื่องมือผ่าตัดและแตะหน้าอกกว้างของเขาเมื่อเธอพยายามเช็ดเหงื่อ เธอแทบจะทำเกือบทุกอย่างอย่างไรก็ตามเธอไม่เคยใช้เวลากับหมอหลิงนอกโรงพยาบาลและเธอก็จริงจังมากที่สุดกับคำแนะนำของเธอในขณะนี้
นางพยาบาลหลิวพยาบาลอาวุโส มองดูด้วยรอยยิ้ม แต่พูดอย่างเด็ดขาดว่า “ห้ามไปเที่ยวใดๆทั้งนั้นในตอนนี้รักษากฏของพยาบาลด้วย”
“เราจะไปที่ด้วยกันเอง”
“ จะไม่อนุญาตให้คนนอกไปด้วย” นางพยาบาลหลิวกล่าว ครั้งสุดท้ายที่มีคนจัดงานวันเกิดที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดบุคคลนั้นได้รับการเตือน
“คำเตือนเป็นเพียงคำเตือน” พยาบาลหวังเยาะเย้ย
“ลองบอกสิ่งนั้นกับหัวหน้าพยาบาลและดูว่าเธอจะสั่งให้คุณทำกะกลางคืนเป็นเวลาหนึ่งเดือนแน่ๆ” พยาบาลหลิวพูดเบา ๆ
กลุ่มพยาบาลสาวๆไม่ได้แชทต่อ พวกเขาแลกเปลี่ยนสายตาอย่างพร้อมเพียง
