Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 109
ด้านนอกประตูตรงแผนกต้อนรับของอาคารเวชศาสตร์ฉุกเฉิน
กลุ่มแพทย์ยืนตามตำแหน่งของพวกเขาต่อหน้ารองผู้อำนวยการโรงพยาบาลในการยื่นเป็นแถวแนวนอนเป็นชั้นๆพวกเขายืนนิ่งเหมือนรูปปั้นและใบหน้าที่สงบ
ภายในเวลาไม่ถึงสองนาทีโฟล์คสวาเก้นพอสแซกคันใหม่หยุดอยู่หน้าประตู เมื่อคนขับหยุดรถ มีคนลงจากรถด้วยเสื้อฮาวายและเห็นหมอในชุดเสื้อโค้ตสีขาวเขายืนค้างอยู่ครู่หนึ่ง
ผู้อำนวยการฮวง โบกมือของเขาและพยาบาลให้หมอสองคนผลักเกอร์นีย์ออกมาในพริบตาและหยุดที่หน้ารถ สายตาของพยาบาลมีความแน่วแน่การเคลื่อนไหวที่เป็นแบบอย่างและร่างกายที่ยืนตัวตรง
“เจ็บปวดมากเจ็บปวดมาก” หญิงสาวกระโดดออกจากรถพร้อมขาข้างหนึ่งและปีนขึ้นไปบนเกอร์นีย์ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาและเธอก็ส่งเสียงครวญคราง
ประธานเห่าลงจากรถอีกด้านหนึ่ง เขารู้สึกเจ็บปวดและเป็นกังวลขณะที่ส่ายมือให้กับผู้อำนวยการโรงพยาบาลโจว [1] และพูดว่า “เด็ก ๆ มักจะสับสนเมื่อพวกเขาทำสิ่งต่าง ๆ และเธอทำมันด้วยตัวเองแม่ของฉันตกใจมากและให้ฉันโทรหาโรงพยาบาลฉันไม่มีทางเลือกนอกจากจะรบกวนคุณ ”
เด็กหญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาทันทีและพูดว่า “หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“เราจะพูดถึงสิ่งนี้เมื่อลูกเข้ามหาวิทยาลัย” จากนั้นหัวหน้าเฮาก็เอามือของเขามารวมกันโค้งคำนับหมอรอบตัวเขาและพูดว่า “ขอโทษด้วยนะที่ทำให้คุณตกใจกลัวทุกคน”
แพทย์ไม่ได้มีการโวยวายใดเนื่องจากความสุภาพของหัวหน้าเฮาพวกเขาจึงไม่รู้สึกไม่พอใจอีกต่อไป
เมื่อผู้อำนวยการโรงพยาบาลโจวเห็นว่าเขาโบกมือเพื่อขับไล่หมอทั้งหมด เนื่องจากโรงพยาบาลมายืนแสดงการต้อนรับประธานเห่า และ ประธานเห่ารู้สึกว่าเขาถูกต้อนรับจากโรงพยาบาลเอาจริงเอาจังดูทุกคนมีความสุข
ผู้อำนวยการฮวง รีบเร่งและถามประธานเห่าเกี่ยวกับประวัติทางการแพทย์ของลูกสาว อาการภูมิแพ้และสิ่งอื่น ๆ ในขณะเดียวกันหมอเรย์เดินตามเกอร์นีย์ไปที่ห้องรักษาและตรวจดูบริเวณที่ถูกไฟลวกของหญิงสาว
ผู้หญิงคนนั้นตะโกนทันที “พ่อ! พ่อ!”
หัวหน้าเห่าเขาเดินตามอยู่ข้างหลังโดยไม่ได้กังวลใดก็มีการทักทายกับแพทย์คนอื่นโดยทั่วไป เขารีบวิ่งไปหาลูกสาวของเขา “มีอะไรผิดปกติเกิดอะไรขึ้น?”
“ พ่อต้องสัญญากับหนู…” น้ำตาเอ้อหนองของหญิงสาวดูน่ารัก แม้ว่าเธอจะตะโกนแต่คนอื่นก็ไม่มองว่าเธอน่ารังเกียจ
ประธานเห่า หัวเราะเบา ๆ และถูมือของเขาเข้าด้วยกันแล้วพูดว่า “เกี่ยวกับเรื่องนี้ …เห่าเปย์… ”
“พ่อต้องสัญญากับหนู!”
“ตกลงก็ได้” ประธานเห่าหันไปหาผู้อำนวยการฮวงเขาหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ผู้อำนวยการฮวงคุณเห็นไหมว่าเรามีคำขอที่ไม่สมเหตุสมผล”
“มันคืออะไร?” ผู้อำนวยการฮวงเคยประสบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายในชีวิตและเขาก็ตังใจฟังคำตอบ
ข้างๆเขาใบหน้าของหมอเรย์กระตุกเล็กน้อย
โอกาสที่จะแสดงใบหน้าของเขาต่อหน้าประธานผู้ดูแลระบบการดูแลสุขภาพเป็นเรื่องยากที่จะเกิดขึ้น เขากลัวจริง ๆ ว่าอีกฝ่ายจะส่งคำขอแปลก ๆ และจากประสบการณ์ของเขาความน่าจะเป็นของผู้ป่วยระดับสูงที่ยกคำขอแปลก ๆ นั้นค่อนข้างมีโอกาสสูง
แม้ว่าประธานเห่าจะนึกถึงคำเกริ่นที่แตกต่างกันสองสามข้อเพื่อเริ่มต้นคำขอของเขา แต่เขาก็ละทิ้งคำพวกนั้นทั้งหมดในทันทีและพูดว่า “ฉันขอให้หมอหลิงที่ประจำอยู่โรงพยาบาลคุณเป็นคนรักษา”
ทันทีที่เขาพูดแบบนั้น เห่าเปย์ พยักหน้าด้วยน้ำตา “หนูต้องการให้หมอหลิงเป็นคนรักษา … ”
ผู้อำนวยการฮวงตกใจจนกรอกตาไปมา แม้ว่าเขาจะได้เห็นหลายสิ่งหลายอย่างหลังจากทำงานในโรงพยาบาลมานานหลายปี แต่ความจริงที่ว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ต้องการเห็นหลิงรันยังคงตกตะลึงกับเขา
หมอเรย์ รู้สึกโกรธมากจนริมฝีปากสั่น เมื่อเขาเข้ามาในโรงพยาบาลครั้งแรกเมื่อสิบปีก่อนมีผู้ป่วยที่ต้องการขอให้หมอเก่าหรือหมอคนดังทำการรักษาพวกเขาและเขาสามารถเข้าใจได้ อย่างไรก็ตามมีเหตุผลอะไรที่เธอขอให้หลิงรันเป็นคนรักษาทั้งที่ไม่รู้ว่าหลิงรันนั้นจะรักษาแผลน้ำร้อนลวกนี้ได้หรือเปล่า?
“ หลิงรานไม่ได้มีความเชี่ยวชาญในการรักษาแผลไฟไหม้และน้ำร้อนลวกเขาอาจไม่เก่งในการรักษาเรื่องพวกนี้” ผู้อำนวยการฮวง ตอบอย่างแนบเนียน เขาเชื่อว่าประธานเห่าจะเข้าใจ
ประธานเห่าถอนหายใจด้วยความเข้าใจและพูดว่า “ไม่ว่าจะเป็นอะไรมันเป็นไปได้ที่จะขอให้หมอหลิงมาดูลูกสาวของฉันใช่มั้ยเริ่มจากเมื่อสองสามวันก่อนลูกสาวของฉันคนนี้ มีการโทรศัพท์และพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของหมอหลิงเนื่องจากเธอได้รับบาดเจ็บพอดีเธอจึงยื่นคำร้องขอนี้มา ”
แพทย์ทั้งหมดที่อยู่รอบตัวพวกเขาพบสิ่งผิดปกติอย่างมาก ‘เขาหมายถึงอะไรโดย “ได้รับบาดเจ็บ”?’
เด็กผู้หญิงที่นอนบนเกอร์นีย์เงยหน้าขึ้นด้วยความพยายามและพยักหน้าอย่างแรง “หนูต้องการให้หมอหลิงรักษาหนู”
หมอเรย์ผู้ซึ่งช่วยหญิงสาวถอดรองเท้าแล้วถอนหายใจภายใน ถึงกระนั้นเขาก็ไม่หยุดที่จะทำงาน
แม้ว่าจะต้องเผชิญกับผู้ป่วยที่ไม่มีความรู้สึกก็ตามแพทย์จะต้องไม่กระทำการอย่างไร้สติ
ในท้ายที่สุดแม้ว่าอาจมีความเป็นไปได้ที่ผู้ป่วยจะโกรธเพราะคำขอของเธอไม่เป็นจริงแต่เธอจะโกรธกว่าแน่นอนถ้าน้ำร้อนลวกไม่ได้รับการรักษาที่เหมาะสม
การรักษาในระยะแรกนั้นมีความสำคัญเมื่อต้องเผชิญกับการไหม้และลวก หมอเรย์ใช้สบู่และน้ำที่เขาเตรียมไว้ก่อนหน้านี้เพื่อลบล้างแผลของผู้ป่วย เขาไม่กล้าที่จะชะลอการรักษาเพียงเพราะผู้ป่วยมีคำขอ
“เฮ้หมอโจวโทรหาหมอหลิงที่” ผู้อำนวยการฮวงอดทนมากเมื่อพูดถึงคำขอของผู้ป่วย เขาปฏิบัติตามคำขอของประธานเห่าโดยไม่ได้คิดอะไรมากมาย
ผู้อำนวยการฮอวง จำได้ว่าเวลาของเขาในแผนกศัลยกรรมทั่วไปเมื่อเขาต้องผ่าตัดนกหวีดออกจากลำไส้ของผู้ป่วยซึ่งเต็มไปด้วยอุจจาระ เขาไม่รู้สึกถูกรบกวนเลย…จนกระทั่งวันต่อมาเมื่อผู้ป่วยเป่านกหวีดในวอร์ด…ที่จริงแล้วเขาไม่ได้ถูกรบกวน – มันไม่เหมือนว่าเขาเป็นคนเป่านกหวีดอยู่ดี
หมอโจวกล่าวด้วยน้ำเสียงเบา ๆ “ หลิงรันอาจยังอยู่ในระหว่างการผ่าตัด”
“ขอให้เขามา” ผู้อำอวยการฮวง ขยิบตา
หมอโจวเข้าใจความหมายของผู้อำนวยการฮฮวงเขารีบตรงไปที่ห้องผ่าตัดขณะที่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรออก หลังจากนั้นไม่นานหมอโจวก็กลับมาพร้อมกับหลิงรัน
ก่อนที่ผู้อำนวยการฮวงจะถามเกี่ยวกับเรื่องนี้หมอโจวกล่าวว่า “หลิงรัพึงเสร็จจากการทำการผ่าตัด”
ผู้อำนวยการฮวงพยักหน้าและถอนหายใจด้วยความโล่งอก นี่เป็นสิ่งที่ดีเพราะเขายินดีที่จะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อตอบสนองคำขอของผู้ป่วยภายในขอบเขตของความเป็นไปได้
“หลิงรันมาดูผู้ป่วยรายนี้” ผู้อำนวยการฮวงโบกมือเรียกหลิงรัน
สวมเสื้อคลุมสีขาวขนาดใหญ่หลิงรันเหนื่อยเล็กน้อย เขาติดตามผู้อำนวยการฮวงและอยู่ต่อหน้าหญิงสาวโดยไม่พูดอะไรเลย
เมื่อเห่าเปย์ เห็นหลิงรัน โทรศัพท์มือถือของเธอสั่นอยู่ในมือ
“หมอหลิงมาถ่ายรูปด้วยกัน”เห่าเปย์ จินตนาการถึงผู้คนจำนวนมากที่จะแสดงความคิดเห็นเมื่อเธออัปโหลดภาพถ่ายไปยังคิวโซน
หลิงรันมองดูผู้อำนวยการฮวง”คุณไม่โทรหาฉันที่นี่เพื่อรักษาอาการลวก?”
เขาเคยรักษาอาการลวกก่อนหน้าสองสามครั้งและนี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับเขาในการฝึกฝนมากขึ้น
“ มันไม่เร่งรีบมันไม่เร่งรีบ” เห่าเปย์นำโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาและเปิดใช้คุณสมบัติปรับแต่งความงาม หลังจากดูหน้าจอซักพักเธอก็ปิดฟีเจอร์และถ่ายรูปเซลฟี่กับหลิงรันโดยใช้กล้องธรรมดา
หลิงรันดูท่าทางสุขุม
ผู้อำนวยการฮวงพูดด้วยท่าทางที่แสดงออกในทำนองเดียวกันว่า “คุณอาจถ่ายภาพไม่กี่ภาพหลังจากนั้นเราจะฉีดยาชาให้คุณ”
ประธานเห่ากล่าวด้วยความประหลาดใจ “เธอต้องฉีดยาชา?”
“ เนื่องจากน้ำร้อนลวกอยู่บนขาของเธอจะมีการปนเปื้อนในระดับหนึ่งแน่นอนมันจะดีกว่าสำหรับการรักษาหากทำความสะอาดบริเวณที่บาดเจ็บได้อย่างทั่วถึงร่างกายจะเผาผลาญยาชาเฉพาะที่อย่างรวดเร็วและจะไม่ส่งผลกระทบต่อเธอเลย .” ผู้อำนวยการฮวงมีประสบการณ์หลายปีในแผนกฉุกเฉินและพึ่งพาความรู้ของเขาในขณะที่เขาพูด
หากหมอเรย์พูดในสิ่งเดียวกันมันคงไม่น่าเชื่อถือเท่า
หลังจากได้ยินสิ่งที่ผู้อำนวยการฮวงพูดแล้วประธานเห่า พยักหน้าและอนุญาตให้ หมอเรย์ทำการฉีดยา
“หนูต้องการให้หมอหลิงฉีดยาให้หนู” เห่าเปย์ดิ้นรนและการเคลื่อนไหวทำให้เธอเจ็บปวดอย่างมากจนน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ
หมอเรย์ลุกขึ้นยืนเขยิบตัวจากที่เดิมเล็กน้อยและเพียงแค่ส่งเข็มฉีดยาไปที่หลิงรัน
หลิงรันก็ไม่ปฏิเสธมันเช่นกัน เขาวางมือของเขาเหนือขาของเห่าเปย์และกำหนดที่ตั้งของการฉีดโดยใช้ทักษะการตรวจร่างกายของเขา จากนั้นเขาก็แทงเข็มเข้าไปที่ขาของเธอ
เห่าเปย์สนุกกับมัน เธอเพียง แต่เปล่งประกายด้วยความเจ็บปวดและสูดลมหายใจเย็น ๆ แต่หลิงรันไม่ได้แสดงความสงสารหรือความอ่อนโยนเป็นพิเศษกับผู้หญิง
หลังจากฉีดยาชาลงอย่างจริงจังเขาทำความสะอาดบริเวณที่บาดเจ็บด้วยแปรง จากนั้นเขาก็รักษาแผลพุพองและถูครีมบนแผลของเธอ …
หมอโจวมองดูเล็กน้อยที่ประธานเห่าอย่างผิด ๆ แต่เห็นว่าหลังรันจัดการมันด้วยความความสนใจ
ในอีกด้านหนึ่งหมอเรย์อยู่เงียบๆและตีตัวห่างออกไปเล็กน้อยและทำหน้าที่แยกขยะและเย็บแผลของผู้ป่วยจากแพทย์ประจำถิ่น
แม้ว่าเขาจะไม่ได้รักษาอาการบาดเจ็บของลูกสาวของประธานเห่า แต่หมอเลย์ยังคงหวังที่จะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อแสดงใบหน้าของเขา มันไม่สำคัญว่าเขากำลังทำภารกิจอะไรอยู่ข้างประธานเห่า
ในฐานะแพทย์ของโรงพยาบาลหยุนหัวถ้าเขาโชคดีและถูกพบเห็นโดยประธานผู้ดูแลระบบการดูแลสุขภาพเขามีโอกาสได้ย้ายทีมแพทย์ชั่วคราวทุกประเภท มันจะเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับความก้าวหน้าในอาชีพของเขาในอนาคตหากเขาได้อยู่ในทีมใดทีมหนึ่ง
ผู้ป่วยหมอเรย์หยิบขยะจากแพทย์ประจำบ้านที่มาจากเด็กสาวเธอดูเหมือนเธออายุเพียงหกหรือเจ็ดขวบ เธออาจจะกระแทกแขนของเธอกับบางสิ่งบางอย่างและเศษเล็กเศษน้อยก็เข้าสู่แผลของเธอ เธออยู่ภายใต้การดมยาสลบและแพทย์ประจำแผนกได้ทำการแบ่งบาดแผลครึ่งหนึ่งแล้วดังนั้นงานที่เหลือจึงไม่ซับซ้อน
เด็กหญิงตัวน้อยปลอบใจและซ่อนตัวอยู่ในที่อกของแม่ แต่เริ่มตะโกนอีกครั้ง หนูไม่ต้องการให้ลุงคนนี้ฉีดยาหนู ”
หมอเรย์ขมวดคิ้ว เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “อย่ากลัวมันจะไม่เจ็บหรอก”
“หนูต้องการพี่ชายคนนั้นฉีดยาให้หนู่” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ชี้ไปที่หลิงรันแล้วถอยกลับเข้าไปในอกของแม่
ทุกคนหันมามองพวกเขาเมื่อพวกเขาได้ยินความปั่นป่วน หมอเรย์ยืนนิ่งครู่หนึ่ง แม้ว่าเขาจะคิดเกี่ยวกับวิธีที่จะแสดงใบหน้าของเขา แต่เขาก็ไม่คาดหวังที่จะแสดงใบหน้าของเขาในลักษณะที่ไม่อาจคาดการณ์ได้
“ การฉีดของลุงคนนี้จะไม่เจ็บเช่นกัน” คุณแม่ยังสาวชักชวนเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
เด็กหญิงตัวเล็กส่ายหัวอย่างมั่นคง ลุงคนนี้มีตาเล็กเขาไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน
หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าทุกคนจ้องมองพวกเขาหมอเรย์จะเหวี่ยงที่ใส่เข็มลงบนพื้น
ในขณะเดียวกันประธานเห่าเกาคางของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะคิดอะไรบางอย่างอย่างลึกซึ้ง
