Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 119
“เช๊คเหงื่อ” หลังจากหลิงรันเย็บเส้นเอ็นบางเส้นเสร็จแล้วทำการตรวจสอบที่เส้นประสาทบริเวณปมของประสาท มันทำให้เหงื่อนของเขาออกมาเต็มหน้าผาก
นางพยาบาลหวังยืดตัวและเขย่งปลายเท้าของเธอและเช็ดหน้าผากหลิงรันจนสะอาดโดยใช้ผ้ากอซหนึ่งผืน
ถึงแม้ว่าหลิงรันไม่ได้เคลื่อนไหวมากกมายในช่วงสิบนาทีแต่ด้วยความสูงและรูปร่างที่ดูดีของเขามันเหมือนเขาเป็นพระเอกในนวนิยายของวูเซียงยังไงยังงั้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสังเกตท่าทางการเย็บของหลิงรัน แม้ว่าวิธีการที่เขายืนมันดูไม่น่าจะเหนื่อยแต่เมื่อดูๆไปแล้วทั้งหลิงรันและพยาบาลหวังก็ดูเขากันดี
ขณที่เขาสวมแว่นผ่าตัดเพื่อขยายพื้นดูจุดการเย็บให้ชัดขึ้น มันทำให้เขาต้องเขยิบตัวมากขึ้นเล็กน้อย แต่ในทางปฏิบัติเขาไม่ได้เปลี่ยนท่าทางเขายังก้มตัวเหนือเตียงผ่าตัด ในใจของเขายังคงตื่นเต้นอย่างต่อเนื่องในขณะที่ประสาทของเขาทำงานอย่างหนักทำให้มีเหงื่อออกมาจำนวนมากอย่างไม่น่าเชื่อ
สิ่งสำคัญที่สุดคือหลิงรันเองไม่ชอบเหงื่อ
หลิงรันชอบเหงื่อที่ออกหลังจากออกกำลังกายเสร็จซึ่งมันเกิดขึ้นระหว่างการออกกำลังกายซึ่งมันคงเป็นเรื่องที่น่าแปลกถ้าออกกำลังกายและไม่มีเหงื่อนสักหยด
แต่จุดนั้นมันต่างจากการผ่าตัด
ณ ปัจจุบันอุณหภูมิในห้องผ่าตัดยังคงอยู่ในระดับคงที่ มันทำให้การที่เหงื่อออกเหมือนหมูนี้เป็นเรื่องแปลกทจริงๆมัควรมีเพียงเหงื่อหยดเล็ก ๆ เท่านั้น
มันเป็นสิ่งที่น่ารำคาญที่สุดของหลิงรันคือเมื่อใบหน้าของเขาเปียกเหงื่อ ไม่เพียง แต่ทำให้เขาอึดอัดเท่านั้น แว่นขยายสำหรับการผ่าตัดมันก็จะลื่นหลุดออกจากหน้าของหลิงรันด้วย
หากเป็นหมอฝึกหัดคนอื่น ๆ แน่นอนว่าพวกเขาจะไม่สามารถทำตัวเหมือนหลิงรันได้อย่างแน่นอน แพทย์ที่ยังไม่ได้เป็นหัวหน้าศัลยแพทย์มักจะไม่ได้รับการเช๊คเหงื่อจากพยาบาล หากพวกเขามีเหงื่อพวกเขาสามารถขยับไปด้านข้างและปล่อยให้เหงื่อไหลออกจากร่างกายของพวกเขาแต่ถ้าเขาเจอพยาบาลที่ใจดีพยาบาลอาจจะเช๊คเหงื่อให้พวกเขาบางเป็นครั้งคร่าวถือเป็นโชคดีมากๆ
อย่างไรก็ตามผู้ชายแต่ละคนเกิดมาพร้อมกับชะตากรรมที่แตกต่างกัน
หลิงรันไม่ค่อยได้สุงสิงกับใครมากในตอนที่เขายังเด็ก
เมื่อเขาต้องการให้ใครซักคนเช็ดเหงื่อเขาก็จะถามและพยาบาลก็ช่วยเขาในทันที่
การทำเช่นนี้การผ่าตัดของเขาอาจราบรื่นขึ้นและทำให้อารมณ์ของเขาดีขึ้น อีกทั้งพยาบาลก็จะอารมณ์ดีขึ้นและทำให้งานของเธอดีขึ้น …
“วันนี้การผ่าตัดของผมดูแย่มาก” หลิงรันพูดในทันทีโดยการลากเย่าตี้ที่กำลังกังวลอยู่ให้ตื่นออกมาจากพะวัง
“มีอะไรเหรอ?” หมอลู่ปล่อยเสียงอึกทึกครึกโครมขณะที่เขาพยาบามจะถามหลิงรัน
หลิงรันก็ดูเหมือนจะได้รับผลกระทบจากเขา เขาหาวเบา ๆ
พยาบาลหวังในดวงตาของเธอดูเปร่งประกายอย่างประหลาดใจมากๆพวกเขามองหน้ากันด้วยความตื่นเต้น มันเป็นเรื่องยากมากที่หมอหลิงจะมีภาพลักษณ์ที่น่ารักแบบนี้ แต่มันน่าเสียดายที่พวกเขาไม่สามารถถ่ายภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพื่อคุยโวเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาเห็นกับพยาบาลคนอื่น ๆ ที่สถานีพยาบาล
เย่าตี้มองหลิงรันอย่างกังวลใจ
บุคคลที่อยู่บนเตียงผ่าตัดคือพี่เขยของรองผู้อำนวยการแผนกแพนและพี่สะใภ้ของรองผู้อำนวยการแผนกแพนเรียกร้องให้ เย่าตี้ ทำการผ่าตัดด้วยตัวเอง
เย่าตี้รู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจของเขาที่ไม่ได้มองหาผู้อำนวยการฮวงล่วงหน้าแต่ถ้าการผ่าตัดทำภายใต้การร้องขอของผู้อำนวยการฮวง แล้วหลิงรันยังจะกล้าทำศัลยกรรมเจิ้งฉี ได้อย่างไรและกับผู้ป่วยอีกสามคน
แม้ว่าเขาจะทำการผ่าตัดอย่างรวดเร็วให้กับผู้ป่วยสามคนแรกมันก็คงจะทำให้เขาเหนื่อยล้าซึ่งแพทย์ทั่วไปสามารถทำการผ่าตัดสิบครั้งในหนึ่งวันได้อย่างไร ถ้าเขาทำงานอย่างงี้ไปเรื่อยเขาน่าจะได้ตายกันพอดี
ไม่แม้ว่าเขาตายไปแล้วเขาก็ยังคงไม่สามารถทำการผ่าตัดได้ถึงสิบครั้ง
วิธีที่ถูกต้องสำหรับหลิงรันในการทำศัลยกรรมคือการพักผ่อนให้เพียงพอและพักฟื้นในขณะที่เขารอการเตรียมตัวก่อนการผ่าตัดของเจิ้งฉี จากนั้นเขาก็สามารถทำการผ่าตัดต่อได้
หัวของเย่าตี้เต็มไปด้วยความเสียใจในขณะนั้น เขาต้องการที่จะหาเครื่อดืมชูกำลังสักสองกระป๋องให้หลิงรันดื่ม
“ขยายแผลผ่าตัดให้มากยิ่งขึ้น” หลิงรันสั่ง
เย่าตี้ออกมาแสดงความเสียใจและเหยียดหัวออกเพื่อดู
นักรบรีผู้ใช้รีแอคเตอร์อย่างหมอลู่ออกแรงมากขึ้นในการใช้งานรีแอคเตอร์
หลิงรันขมวดคิ้ว “พยายามอีกหน่อยผมมองเห็นภายในไม่ชัดในตอนนี้”
หมอลู่พยายามดึงมากขึ้นทันทีราวกับว่าเขากำลังทำความสะอาดในฤดูใบไม้ผลิ
หลิงรันยังคงขมวดคิ้วอย่างต่อเนื่อง “ใช้แรงกดบนผ้าสักครู่. จะมีจุดเลือดออกหรือไม่”
ในขณะที่เขาพูดว่าหลิงรันใช้มือกดส่วนที่อยู่ในมือของผู้ป่วยก่อนที่เขาจะดูปริมาณเลือดที่ไหลออกมา เขาพูดว่า “เส้นเลือดเล็ก ๆ แตกออกมาช่วยดึงให้มากกว่านี้… มีดผ่า… ”
“ได้” หมอลู่ตอบกลับอย่างเชื่อฟัง
เย่าตี้เริ่มใจเย็นลง เนื่องจากเขารู้ขั้นตอนที่ดีเกินไปและเขารู้ว่ามีปัญหาอะไร
‘เมื่อหัวหน้าศัลยแพทย์เริ่มดุใครบางคนนั่นหมายความว่า
‘หมายความว่าการผ่าตัดมีปัญหา’
การทำศัลยกรรมเป็นเหมือนการขับรถ หากการผ่าตัดราบรื่นมันก็จะคล้ายกับการขับอย่างราบรื่นโดยไม่ต้องเจออุปสรรคใด ๆ คนขับอาจฮัมเพลงเพราะอารมณ์ดี ไม่มีทางที่เขาจะดุคนอื่นใช่มั้ย
หากการผ่าตัดไม่ราบรื่นมันก็เหมือนกับรถถติด การที่รถติดนานกว่าสิบนาที่นั้นจริงมันก็สามารถทนได้หรือแม้จะติดกว่าครึ่งชั่วโมงก็ดูไม่เป็นปัญหาอะไรแต่ถ้าเป็นคนขับเขาจะรู้สึกอย่างไรถ้าการจราจรแย่มากจนรถไม่สามารถเคลื่อนที่ได้และเมื่อเขาพยายามที่จะขับไปอีกอีกนิดหน่อยเขาก็จบลงด้วยรถติดเช่นเคย? นั่นคือความรู้สึกของหัวหน้าศัลยแพทย์เมื่อการผ่าตัดไม่ราบรื่น
ความโกรธเกรี้ยวบนท้องถนนนั้นไม่มีอะไรเทียบได้กับศัลยแพทย์ที่อารมณ์เสียอยู่หน้าเตียงผ่าตัดซึ่งมันเป็นหนังสยองขวัญที่แท้จริง
เมื่อเย่าตี้เห็นว่าหลิงรันกำลังทำอะไรอยู่ เขารู้สึกว่ามันจะมีพายุลูกใหญ่เข้ามาในห้องผ่าตัด
เขาดูค่อนข้างเห็นใจที่ หมอลู่ผู้ที่จะต้องรับคำสั่งของเขา
ในห้องปฏิบัติการผ่าตัดเมื่อการผ่าตัดดำเนินไปอย่างราบรื่นศัลยแพทย์ผู้ช่วยศัลยแพทย์รายแรกและรายที่สองจะเป็นผู้ช่วยศัลยแพทย์ของหัวหน้า เมื่อการผ่าตัดไม่ราบรื่นพวกเขาเป็นหัวหน้ากระเป๋าเจาะะของศัลยแพทย์
ความรับผิดชอบของกระเป๋าเจาะมีความสำคัญเท่าผู้ช่วย
มันเหมือนเครื่องยนต์ที่กำลังเล็งเครื่องเต็มที่ เขาหรือเธอจะเจอความร้อนที่มหาศาลบนท้องถนน ซึ่งมันเรื่องสำคัญที่จะใช้ในการสร้างความปลอดภัยในห้องผ่าตัดเมื่อแพทย์เริ่มเตือนผู้ช่วยด้วยความเครียดของเขา
เย่าตี้เพียง แต่หวังว่าหมอลู่จะสามารถทำหน้าที่ของเขาในฐานะกระเป๋าเจาะได้ดี
ผู้ป่วยบนดตียงผ่าตัดกำลังจะทำการเชื่อมปมประสาท
แม้ว่าเย่าตี้เป็นแพทย์ผ่าตัดของแผนกศัลยกรรมมือแต่การรักษาเส้นประสาทที่เขาผ่าตัดนั้นส่วนใหญ่มันมีขนาดใหญ่และการวินิจฉัยโรคของเขาก็ไม่ได้ดีมากมันทำให้เขามีดูมีความมั่นใจน้อยลงเมื่อพูดถึงเส้นประสาทเล็ก ๆ ในมือ
“มีบางอย่างไม่ถูกต้องกับเข็มนี้” หลิงรันโยนเข็มยึดที่เขาถือไว้และพูดว่า “ขอไหมเย็บแผลขนาดเล็กกว่านี้ให้ผมหน่อย”
พยาบาลหวังตอบรับทันที่”โอเค”
“ พยายามเย็บต่อไป” หลิงรันกล่าว
“ได้.” หมอลู่เป็นคนที่เชื่อฟังมากเหมือนนักเรียนที่ดีคนหนึ่ง สิ่งที่เขาไม่มีคือการชอบที่แข่งขันกับผู้อื่น
“หยุดซักครู่” หลิงรันหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “เป็นไปได้ไหมว่าปัญหาทั้งหมดเหล่านี้กำลังเกิดขึ้นเพราะตีนหมูที่เราทานเป็นอาหารกลางวัน”
หมอลู่ผู้ไม่เคยมีความคิดเห็นใด ๆ ของตัวเองและเชื่อฟังอย่างไม่น่าเชื่อทันใดนั้นก็ยืนตัวตรง “มันเป็นไปไม่ได้ที่ตีนหมูจะเป็นปัญหา!”
เสียงของ หมอลู่ดังและทรงพลัง ดูเหมือนจะก้องกังวานไปทั่วห้องผ่าตัด
หลิงรันมองไปที่หมอลู่ด้วยสีหน้าครุ่นคิด
ขาของหมอลู่สั่นเล็กน้อยซึ่งเป็นนิสัยของเขา แต่เขายืนขึ้นทันทีและพูดอย่างมั่นใจ “ฉันซื้อตีนหมูในตอนเช้าจากตลาดดองฮูเถ้าแก่เป็นเพื่อนเก่าของฉันและเมื่อฉันซื้อมันมาสามสิบชิ้นและฉันตรวจสอบพวกมันทีละชิ้นและให้แน่ใจว่ากีบด้านหน้ามันสดจริง ๆ เมื่อฉันปรุงมันฉันก็ลองตรวจดูตีนเป็นอีกสามครั้งซึ่งปกติเก็บสตูในตู้เย็นจะปรุงด้วยการต้มซึ่งมันจะเก็บได้นานสามวันถึงแม้จะเหนื่อยแค่ไหนฉันก็ตักของทุกอย่างออกมาด้านในเพื่อให้แน่ใจว่าสตูว์สะอาดแล้ว … ”
“ นั่น…” เย่าตี้เเหลือบมองใบหน้าของหมอลู่ก่อนจะหลบตาเพราะเขาจะกลัวว่าเขาจะทำอะไรที่ไร้เหตุผล ดังนั้นเขาจึงพูดทันทีว่า “อย่าใจร้อนอย่าใจร้อนถ้าเราต้องการคุยกันเราควรคุยเรื่องคลายความเครียดของเราและมันจะทำให้เราดีขึ้น … ”
หมอลู่เย้ยหยันอย่างรุนแรง
หลิงรันตกใจเล็กน้อยและกล่าวว่า “จริง ๆ แล้วฉันอยากจะบอกว่าฉันกินตีนหมูและตีนเป็ดน้อยเกินไปบ่ายนี้และบางทีมันอาจทำให้น้ำตาลในเลือดของฉันต่ำ … ”
หมอลู่ผงะไปครู่หนึ่งและขาที่สั่นของเขาหยุดทันที่ อีกทั้งท่าทางที่ต้องการปกป้องเขาจากความผิดก็หายไปทันทีและเขาก็พูดเบา ๆ ว่า “ฉันไม่เคยคิดว่าผู้อำนวยการฮวงจะต้องการให้แขกมากินหมูของเราฉันว่างมันและพวกเขาดูตื่นเต้นมากๆ”
“ส่งน้ำตาลเดกซ์โทรสให้ผทหน่อย” หลิงรันให้พยาบาลถอดหน้ากาก พยาบาลวางหลอดลงในหลอดของเขาและเขาดื่มน้ำตาลเดกซ์โทรสในขณะที่เขาทำการผ่าตัด
หลิงรันเริ่มตื่นตัวขและการเคลื่อนไหวของเขาก็เร็วขึ้นและมั่นคงขึ้น
เย่าตี้เริ่มส่งเสียงเชียร์ เขามุ่งเน้นและมองหลิงรันอย่างใกล้ชิด แต่ทุกสิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาเวียนหัว
การเชื่อมปมประสาทมีความหมายมากตอนนี้เขาเห็นแผลได้อย่างชัดเจนผ่านแว่นมันเป็นเรื่องง่ายขึ้นที่จะแยกเส้นประสาทต่างๆ แต่ถ้าพวกเขามองด้วยตาเปล่าพวกเขาจะไม่สามารถแยกแยะประสาทได้เลย
อย่างไรก็ตามเย่าตี้เป็นแพทย์ซึ่งอยู่ในแผนกศัลยกรรมมือมาเกือบสิบปีแล้ว เขาสามารถบอกได้เพียงแค่ทักษะของหลิงรันนั้นสุดยอดขนาดไหน
‘หมอหนุ่มอายุน้อยคนนี้เป็นใครกันแน่ทำไมเขาถึงได้เชียวชาญการเชื่อมปมประสาทขนาดนี้กัน?’
เย่าตี้ไม่กล้าไตร่ตรองเรื่องนี้มากนัก
เขาสังเกตการทำงานของหลิงรันชั่วครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะจดจำการเย็บเอ็นของหลิงรันยิ่งเขาคิดย้อนกลับไปอีกเขายิ่งพบว่ามันน่าสนใจ แต่ก็น่ากลัวเช่นกัน
มันทำให้เย่าตี้ต้องคิดให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ‘เป็นเพราะความจริงที่ว่านี่เป็นพี่เคยของรองผู้อำนวยการแผนกแพนที่ขอให้หลิงรันทำการรักษาเส้นเอ็นให้นี้คงเป็นเหตุสินะ?’
ซึ่งแน่นอนว่ารองผู้อำนวยการแผนกแพนได้ยอมลดศักดิ์ศรีของเขาและขอความช่วยเหลือจากคนอื่นเพราะผู้ป่วยคนนั้นเป็นพี่เขยของเขาแต่จริงแล้วเขาไม่หน้าปิดบังและหาแพทย์คนอื่นในแผนกศัลยกรรมมือรักษาแทนก็ได้
‘แผนกศัลยกรรมมือหยุนหัวเป็นที่รู้จักกันในนามของแผนกหัวกะทิ เป็นเรื่องธรรมดาที่มีแพทย์ผู้เชี่ยวชาญอยู่ในนั้น แต่จริงๆไม่มีใครในแผนกที่สามารถใช้เทคนิคเอ็มถังได้ อย่างไรก็ตามรองผู้อำนวยการแผนกแพนความเลือกใครเมื่อเปรียบเทียบมาตรฐานของเทคนิคเอ็มถังของแพทย์ฝึกงานกับเทคนิคการเย็บเคนเซฮร์ของหัวหน้าแพทย์หรือเทคนิคการเย็บแคร๊กคราวมันดีเป็นสองเท่าของผู้อำนวยการแผนกเลยหรอ?
‘หากไม่มีแพทย์ในแผนกศัลยกรรมมือสามารถทำได้แผนก รองผู้อำนวยการแผนกน่าจะถามผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคเอ็มถังคนใดคนหนึ่งของเขาได้อย่างง่ายดายเขารู้ว่าจะมาเป็นศัลยแพทย์อิสระได้ไหม?
‘ถ้ารองผู้อำนวยการฝ่ายแพนกล่าวว่าพี่เขยต้องได้รับการผ่าตัดและขอให้ตงเหว่ยไห่จากเมืองหลวงเข้ามาชายผู้นั้นควรจะสามารถไปโรงพยาบาลได้หลังจากเจ็ดหรือแปดชั่วโมงเมื่อเขาได้รับเงินจำนวนเพียงพอ เงิน
‘เว้นแต่…’
เย่าตี้สังเกตการทำงานของหลิงรันแต่เขาพบว่าเป็นการยากที่จะสานต่อความคิดของเขาต่อไป
ตงเหว่ยไห่เป็นบุคคลที่บันทึกไว้ในตำราเรียนและแม้ว่าเขาจะแก่เกินไป แต่นักเรียนที่เขาสอนได้เป็นแพทย์มีฝีมือมากที่หรือหลิงรันจะเป็นหลานของเขา
เย่าตี้ยังคงคิดถึงเรื่องไร้สาระอีกครั้งจนทำการรักษาเสร็จประสาทจนเสร็จ เมื่อเขาเห็นว่าหลิงรันกำลังจะเดินออกไปเขาก็คืนสติจากการไตร่ตรองของเขา
เขาตบแก้มอย่างแรงและตะโกนว่า “คุณหมอหลิงคุณช่วยปิดแผลได้ไหม? ญาติของฉันเป็นนักธุรกิจดังนั้นเขาต้องมีมือที่ดูดีกว่าเมื่อเขาออกไปทำธุรกิจ … ”
“แน่นอน.” หลิงรันไม่ได้ใส่ใจกับมัน เขาขอเข็มอีกครั้งเขาได้แย่งงานที่น่าจะเป็นของหมอลู่มาทำ มือของหลิงรันข้ามไปเย็บแผล
หลิงรันได้คุ้นเคยกับการเย็บแผลแล้วในขณะที่ใช้ แว่นผ่าตัด ในขณะที่เขาเย็บรอยประสานบนผิวหนังเขาพบว่ามันค่อนข้างผ่อนคลาย เมื่อเสร็จหลิงรันเดินออกไปและดูเหมือนจะค้นพบความสุขแบบเดิมที่เขามีเมื่อเขาอยู่ในห้องแบะทำการปิดแผลในอดีต ดังนั้นจึงไม่แปลกใจที่เขาถามคำถามต่อไปนี้ “คุณอยากได้รอยแผลเป็นแบบใหญ่หรือแบบเล็ก?”
“ฮะ?”
