Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 142
EP 142
By loop
ในตอนบ่าย.
เมื่อเขาทานข้าวเสร็จแล้วหลิงรันก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ในสำนักงาน เขาอยู่ในโหมดผ่อนคลายขณะที่เอนกายพิงเก้าอี้เพื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เขามองเห็นมุมตึกตรงหน้าเขาและจมลงไปในความคิดบางอย่าง
แสงแดดส่องบนพื้นดินและมันรู้สึกอบอุ่น
ด้านซ้ายของเขาคือถ้วยชามะนาวและถัดไปเป็นชาผลไม้ซึ่งนางพยาบาลได้มอบให้เขาที่โรงพยาบาลเซนจูเรียน มีก้อนน้ำแข็งอยู่ในนั้นและไอน้ำเย็น ๆ ลอยขึ้นมาจากนั้นหลังจากดื่มเขาไปทำให้รู้สึกสดชื่นมาก ทางด้านขวาของเขาคือติ่มซำสามชุดที่ญาติของผู้ป่วยมอบให้
ในขณะที่เขาไม่ได้รับอนุญาตให้รับซองสีแดงเป็ยของขวัญจากผู้ป่วยและญาติของผู้ป่วยก็ยังได้รับอนุญาต อย่างไรก็ตามผลไม้และของขบเคี้ยวส่วนใหญ่ที่ผู้ป่วยและสมาชิกในครอบครัวของพวกเขามอบให้พวกเขามักจะเป็นของแผนกทั้งหมด การเริ่มต้นประเพณีของการให้ของขวัญสำหรับแพทย์บางคนเริ่มต้นหลังจากที่หลิงรันมาถึง
“คุณอิ่มไหม” เมื่อผู้อำนวยการฮซงกลับมาที่สำนักงานเขาเห็นว่าหลิงรันทานของว่างอยู่และเขาพยักหน้าอย่างพอใจ
หลิงรันฮัมเพลงเป็นคำตอบก่อนที่เขาจะถามว่า “ผู้ป่วยอยู่ที่นี่หรือยัง”
“หมอหวังกำลังอ่านบันทึกเขายังไม่ได้ตัดสินใจใดๆ” ผู้อำนวยการฮวง กล่าวก่อนที่เขาจะถามว่า “คุณอยากได้ช๊อกโกและขนมอย่างอื่นอีกไหม?”
“ฉันซื้อช๊อกโกแลตมาแล้ว” หลิงรันฉีกช็อกโกแลตโดฟ ออกเป็นก้อนใหญ่ เขาซื้อมันมาที่ตู้ขายของอัตโนมัติ
“มันไม่น่าพอ.” เมื่อผู้อำนวยการฮวงเห็นสิ่งนี้เขาส่ายหัว เขากล่าวว่า “การผ่าตัดปลูกถ่ายอวัยวะมันเป็นขั้นตอนที่ใช้เวลานานแล้วถ้านายหิวนายจะทำอย่างไร”
“แต่ผมก็ไม่เคยได้ยินว่ามีแพทย์ทานอาหาระหว่างผ่าตัดด้วยนะ … “
ผู้อำนวยการฮวงเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “หมอคนอื่นๆแท้จริงแล้วสำหรับการสร้างความสำเร็จให้ห้องฉุกเฉินแล้วการเติมพลังงานให้พร้อมสู้รบกับภารกิจนั้นเป้นสิ่งสำคัญกว่าอย่างงั้น นายเอาช็อกโกแลตแท่งติดไปด้วยสักสองชิ้นล่ะกัน”
แพทย์ประจำแผนกคนหนึ่งส่งช๊อกโกแลตแท่งให้หลิงรัน
หลิงรันไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ เขาเอาชุดติ่มซำให้กับแพทย์คนนั้นเป็นการแลกเปลี่ยน
ผู้อำนวยการฮวง พยักหน้า “โปรดฟังหมอหวังเมื่อนายเข้าไปนายจะได้รับตำแหน่งหัวหน้าในการผ่าตัดเมื่อเขาบอกนายถึงแม้ว่าพวกนายทั้งสองจะต้องทำจุลศัลยกรรมหรือการผ่าตัดแผลที่มีขนาดเล็กสำหรับนิ้วก็ยังมันแตกต่างจากการเย็บเอ็นกล้ามเนื้อที่เคยมีมา “
*เคอะ, เคอะ,เคอะ,เคอะ. *
ก่อนที่จะพูดถึงหลิงรันเก้าอี้ข้าง ๆ เขาก็ส่งเสียงแปลก ๆ ตามมาด้วยการสั่น
ผู้อำนวยการฮวง และหลิงรัน มองข้ามเก้าอี้ไปและพวกเขาเห็นหมอลู่ผู้ซึ่งกำลังจะนั่งเก้าอี้ เขาตัวสั่นไม่หยุด เขาไม่สามารถหยุดตัวเองแม้ว่าเขาต้องการ
หมอลู่รู้สึกอึดอัดใจเพราะทั้งสองคนกำลังจ้องเขาอยู่ เขายืนขึ้นทันทีที่เขายิ้มอย่างอายๆและพูดว่า “ผมแค่ตื่นเต้นนิดหน่อย”
เขาเป็นศัลยแพทย์ผู้ช่วยคนที่สองที่ได้รับมอบหมายอย่างไม่เป็นทางการ มันจะเป็นครั้งแรกในการผ่าตัดปลูกถ่ายนิ้วที่ถูกตัด
“เมื่อฉันให้คุณรักษาผู้ป่วยเคสสุดท้ายทำไมคุณไม่ตื่นเต้นเหมือนตอนนี้?” ผู้อำนวยการฮวงกล่าวด้วยความไม่พอใจ
‘เขาอิจฉาเหรอ?’ หมอลู่พูดอย่างมีความสุข แต่ก็กระวนกระวายใจ “ผมก็ตื่นเต้นในช่วงเวลานั้นด้วยผมตื่นเต้นมากๆ แต่ผมไม่รู้ตัวว่าผมตัวสั่นอยู่ -“
ผู้อำนวยการพึมพัมกับตัวเองก่อนที่เขาจะพูดกับหลิงรันว่า “อย่าเดินออกไปไหนไกลล่ะเดียวจะต้องเข้าห้องผ่าตัดแล้ว”
เมื่อเขาพูดทั้งหมดที่เขาต้องการจะพูดเสร็จผู้อำนวยการฮวงก็เดินออกจากสำนักงาน
หมอลู่รู้สึกประหม่ามากจนขาของเขาสั่น “ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าตะกี้ที่ผู้อำนวยการฮวงพูดหมายถึงอะไร”
เขามองหิ่งห้อยที่บินอยู่โดยไม่รู้ตัว แต่พบว่าหลิงรันกำลังอาบแดดอยู่ใต้แสงอาทิตย์ แสงส่องหน้าของเขาในลักษณะที่เขาดูมีความศักดิ์สิทธิ์ และเฉิดฉาย
นิ้วของเขาขยับอย่างรวดเร็ว
เห็นได้ชัดว่าหลิงรันกำลังทำการจำลองการผ่าตัดปลูกถ่ายนิ้วในหัวของเขา เมื่อเปรียบเทียบกับการผ่าตัดโดยใช้เทคนิค เอ็มถัง ซึ่งเน้นเอ็นกล้ามเนื้อจุดสำคัญของการปลูกถ่ายนิ้วมือจะอยู่ในหลอดเลือด เส้นเอ็นที่ปลายงอนั้นมีความกว้างประมาณสองหรือสามแถบและโดยปกติหลอดเลือดจะมีขนาดน้อยกว่า ศูนย์จุดศูนย์หนึ่ง นิ้ว นี่หมายความว่ามันเท่ากับความกว้างของปลายปากกาเท่านั้น ระดับของความยากลำบากในการผ่าตัดครั้งนี้เห็นได้ชัดว่ามันยากกว่า
อีกทั้งหลอดเลือดขนาดเล็กจะทำให้เกิดลิ่มเลือดได้
การเกิดลิ่มเลือดนั้นเป็นอันตรายอย่างไม่น่าเชื่อ ถือเป็นหนึ่งในสาเหตุสำคัญของการเสียชีวิตและความพิการ เพื่อป้องกันการเกิดลิ่มเลือด, พยาบาลจะดูแลผู้ป่วยหลังจากการปลูกถ่ายนิ้วที่ด้วนจะต้องดำเนินการอย่างต่อเนื่องโดยการทาเฮปารินบนแผล
ในขณะเดียวกันศัลยแพทย์จะต้องสอดเข็มเข้าไปเรื่อย ๆ ตามความเข้มข้มของเฮปาริน
ผลกระทบของหลอดเลือดที่ไม่ได้รับการเย็บอย่างระมัดระวังและหลอดเลือดที่เย็บด้วยมือที่ไม่แข็งแรงในส่วนอื่น ๆ ของร่างกายที่เห็นไม่ชัด ดังนั้นพวกมันจึงถูกมองข้ามไป อย่างไรก็ตามมันเป็นสิ่งต้องห้ามอย่างยิ่งสำหรับการทำอย่างงั้นที่จะต้องไม่เกิดขึ้นในการผ่าตัดในครั้งนี้
อาจกล่าวได้ว่าการรักษามือให้ดีจะต้องทำภายใต้กล้องจุลทรรศน์มันเป็นส่วนที่ยากที่สุดของการผ่าตัดปลูกถ่ายนิ้ว แผนกศัลยกรรมมือของโรงพยาบาลหยุนหัวใช้เงินหลายล้านหยวนในการสร้างพื้นที่ฝึกอบรมจำลองและใช้ค่าใช้จ่ายเป็นล้าน ๆ ต่อปีเพื่อให้พวกเขาสามารถฝึกอบรมแพทย์อายุหนุ่มๆเพิ่มขึ้นมา
แพทย์ใหม่จากแผนกอื่น ๆก็สามารถฝึกได้แต่จะมีใครกล้าที่จะเอานิ้วไปแหย่ลังงูกันจริงไหม
อย่างไรก็ตามแผนกศัลยกรรมมือก็ไม่สามารถรักษาได้เนื่องจากเปอร์เซ็นต์การเกิดอุบัติเหตุสูงเกินไป ดังนั้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาโรงพยาบาลจึงเริ่มสร้างพื้นที่ฝึกอบรมจำลองขึ้นเอง
หมอลู่ รู้ว่าเมื่อหลิงรันเพิ่งเริ่มฝึกงานของเขาเขาได้ทำแบบทดสอบโดยแผนกศัลยกรรมมือซึ่งแพทย์อนุญาตให้ผู้สำเร็จการศึกษาจากพื้นที่ฝึกอบรมจำลองและเข้าสู่แผนกดังกล่าวได้เลย ดังนั้นเขาจึงจ้องมองที่นิ้วของหลิงรันอย่างแน่วแน่และต้องการเห็นฝึมือของการผ่าตัดของเขา
เขาพยายามทำตัวดูไม่น่าสนใจเพราะว่าหมอลู่ต้องการจะเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ เพิ่มเติมจากหลิงรัน
เขาดู … และดูต่อไป …
หมอลู่หลับไปอย่างเงียบ ๆ ดวงอาทิตย์ส่องบนใบหน้าของเขาและเขารู้สึกดีแต่ก็คันตามตัว
[ผู้ป่วยกำลังจะมาถึง] โทรศัพท์ของหลิงรันดังขึ้น เป็นหัวหน้าแพทย์วังเขาส่งข้อความผ่านวีแชท
หลิงรันลืมตาของเขาอย่างรวดเร็ว เขาฉีกห่อช็อคโกแลตและกลืนมัน
เขารีบไปที่หน้าห้องผ่าตัดและเข้าไปในห้อง เมื่อเขาเข้าไปเขาก็เห็นหมอหวัง ดูมีชีวิตชีวา
“การผ่าตัดถูกยกเลิก” หมอหวังกำกับการจ้องมองของเขากับหลิงรันและโกรธก่อนที่เขาจะพูดว่า “ฉันเพิ่งจะส่งข้อความถึงคุณกลับไปพักผ่อนเถอะ”
“เกิดอะไรขึ้น?”
หมอหวังเดินออกไปและเขาไม่ได้พูดอะไร
พยาบาลผู้อาวุโสข้างเขาก็โกรธแค้นเช่นเดียวกัน เธอกล่าวว่า “ครอบครัวของผู้ป่วยรู้สึกแย่มากพวกเขาใช้ยาสูปและขี้เถ้าของถ่านเพื่อป้องกันการไหลเวียนของเลือดบนฝ่ามือจากนั้นแช่นิ้วมือที่ถูกแช่แข็งในท้ายที่สุดน้ำแข็งละลายและนั่นก็เหมือนกับการแช่น้ำแข็งไว้ทำลายนิ้วในน้ำ! “
หลิงรันรู้สึกงงงวยอย่างสมบูรณ์เมื่อได้ยิน ขี้เถ้าจะส่งผลกระทบต่อการเย็บ นิโคตินที่มีอยู่ในยาสูบนั้นทำให้หลอดเลือดหดตัวลงและในขณะที่มันไม่ได้มีปัญหากับบาดแผลเล็ก ๆ มันเป็นปัญหาใหญ่สำหรับการปลูกถ่ายนิ้ว การจุ่มนิ้วที่ถูกน้ำแล้วจะทำให้เนื้อเยื่อเสียหายเป็นครั้งที่สอง
“เขาไม่สามารถผ่านเกณฑ์การเย็บได้?” หลิงรันยังรู้สึกไม่เต็มใจที่จะยอมรับความจริงข้อนี้
หมอหวังกล่าวว่า “ไม่จำเป็นต้องเย็บแผลตอนนี้นิ้วที่จะนำมาต่อใช้การไม่ได้แล้ว”
เกณฑ์สำหรับการทำนิ้วมือที่ถูกตัดขาดภายในประเทศนั้นต่ำมาก หากยังคงไม่สามารถบรรลุตามเกณฑ์ได้แน่นอนไม่มีความจำเป็นในการเย็บแผลอีกต่อไป
“แพทย์ในโรงพยาบาลไม่ทราบหรือยังไงว่าห้ามน้ำนิ้วมือไปแช่ในน้ำ” หลิงรันถามอย่างช่วยไม่ได้
หมอหวังต้องการเลือกประเภทของการบาดเจ็บที่เขาต้องการรักษาเขาสามารถเลือกได้เฉพาะจากรถพยาบาลของศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน เขาจะรู้สภาพของผู้ป่วยตามเวลาที่เขาได้รับผู้ป่วย
หมอหวังถอดถุงมือที่เขาเพิ่งสวมและพูดว่า “นิ้วถูกส่งมาจากญาติ มันถูกบรรุจุมาอย่างเรียบง่ายแพทย์ในโรงพยาบาลสังเกตเห็นเถ้าถ่าน แต่ไม่รู้ว่ามียาสูบ”
พยาบาลผู้ขัดผิวก็นั่งลงและพูดว่า “เขาแค่กำลังตอกฝ่าโลกแต่ดันโดนคอนทุปใส่”
“เดี๋ยวก่อนให้ฉันดูรอบ ๆ ซักครู่” หมอหวังเป็นเพียงคนที่น่าอายที่เผชิญหน้ากับหลิงรัน หลิงรันนำทีมทั้งหมดมาที่ห้องผ่าตัด แต่หัวหน้าของเขาก็หายไป ในฐานะหัวหน้าหมอหวังต้องลุกขึ้นยืนและพูดอะไรบางอย่างกับทีมรักษา
หลิงรันทำได้แค่เพียงลูปท้องของตัวเองเท่านั้น แล้วคิดในใจว่าถ้าเป็นเฮียเฉาคงไม่พลาดกับเรื่องแค่นี้แน่
ถ้านิ้วของเฮียเฉาถูกตัดขาดเขาจะต้องส่งมันไปที่โรงพยาบาลอย่างแน่นอนพร้อมกับขั้นตอนที่เหมาะสมทั้งหมดเพื่อให้แน่ใจว่าตรงตามเกณฑ์การปลูกถ่าย
เขาอาจฆ่าเชื้อโรคด้วยซ้ำ
หลิงรันถอนหายใจและพูดว่า “จากนั้นฉันจะรอในห้องรอ”
ห้องปฏิบัติการเป็นสถานที่ที่มีบรรยากาศที่ตึงเครียดมาก เขารู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติดี
หลิงรันนั่งอยู่ในห้องรอและเปิดคิงออฟกอรี่เมื่อเขาเล่นสามรอบจนเขาได้รับผู้ป่วยรายใหม่
“ ผู้ป่วยอายุยี่สิบสามปีเขามีอาการบาดเจ็บที่นิ้วมือนิ้วชี้และนิ้วกลางของเขาทั้งสองนิ้วไม่ได้ฉีกออกจากมืออย่างสมบูรณ์ แต่พวกมันมีเศษอาหารปนเปื้อนด้วยจำนวนมาก… “พยาบาลให้รายละเอียดขณะที่หมอสามคนเปลี่ยนเสื้อผ้า
หมอหวังมีความยินดีเมื่อเขาได้ยิน “นี่เป็นสิ่งที่ดีถ้านิ้วไม่แยกออกอย่างสมบูรณ์ระดับความยากจะลดลง”
ขณะที่เขาพูดเขาจับนิ้วของผู้ป่วยและสังเกตพวกเขา หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาขมวดคิ้วและพูดว่า “ไม่มีเส้นเลือดเหลืออยู่ในผิวหนังและเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อที่เกี่ยวข้องแม้ว่าเราจะทำการการเย็บก็จะไม่มีผลมากนัก แต่มันก็ดีกว่าไม่มีเลย”
หลิงรันจ้องที่นิ้วโดยไม่พูดอะไรเลย
เขาทำศัลยกรรมมาหลายร้อยครั้งโดยใช้เทคนิค เอ็มถังแต่เขาไม่มีประสบการณ์มากนักในการปลูกถ่ายนิ้วมือ
หมอหวัง ยืนอยู่ที่เตียงผ่าตัด เมื่อเขาเห็นคนไข้เขาก็รู้สึกดีขึ้น เขายิ้มให้หลิงรันและพูดว่า “ฉันจะทำการผ่าตัดในส่วนแรกเรามาพูดคุยกันในส่วนต่อไปซึ่งเราจะต้องทำด้วยกันในภายหลังโอเคไหม”
“โอเค” หลิงรันตอบอย่างตรงไปตรงมา
“จากนั้นเรามาเริ่มกันการเรียงตัวของนิ้วมือโดยทั่วไปเราจะแยกส่วนที่ตัดออกก่อนที่จะเชื่อมต่อกับกระดูกต่อไปเราจะเย็บเอ็นกล้ามเนื้อและกล้ามเนื้อเส้นประสาทหลังจากนั้นเราจะทำการ เชื่อมหลอดเลือด และในที่สุดก็เย็บผิวหนัง…หลิงรันนายยังไม่เคยลองเชื่อมกระดูกใหม่ใช่ไหม?” หมอหวัง อธิบายด้วยรอยยิ้มเช่นเดียวกับแพทย์อาวุโสที่ดี
“ใช่ผมไม่เคยทำการเชื่อมต่อใด ๆ กับกระดูกที่หลุดออกจากร่างกายอย่างสมบูรณ์” หลิงรานปฏิบัติหน้าที่ของเขาในฐานะผู้ช่วยคนแรกของหมอหวังโดยให้ความช่วยเหลือและพูดคุยกับเขา
“ดังนั้นในภายหลังเมื่อเราทำการเชื่อมต่อกระดูกใหม่ฉันจะอธิบายรายละเอียดให้คุณ” หมอหวังมีความรู้สึกว่าเขากำลังจะทำการผ่าตัดที่ยอดเยี่ยมในครั้งนี้
… ..
ในเวลาเดียวกันหมอลู่ก็รีบเดินไปตามทางเดินในขณะที่เขาบ่นว่า “โอ้แย่แน่ๆฉันหลับเพลินไปหรอเนี่ย!!“
