Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 143
EP 143
By loop
“นั่นคือทั้งหมดสำหรับก่ารผ่าตัดในวันนี้ไม่มีปัญหาใช่มั้ย” หมอหวังเขาพร้อมมากๆเพราะส่วนตัวนี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำงานร่วมกับหลิงรันอีกทั้งเขาอาจจะอนุญาตให้หลิงรันมาทำขั้นตอนง่ายๆบ้างอย่างแทนเขาด้วย
หลิงรันพยักหน้าเบา ๆ
“หืมมกี่ครั้งแล้วที่นายทำการเย็บแผล?” หมอหวังพร้อมที่จะถามคำถาม
หลิงรันคิดและพูดว่า “หลายร้อยครั้ง”
“อะไรนะหลายร้อยครั้ง … “
“ถ้าผมไม่นับเวลาที่ฉันทำการการเย็บทั่วไปสำหรับการผ่าตัดโดยใช้เทคนิคเอ็มถังมันน่าจะอยู่หลายร้อยเคส” หลิงรันจำไม่ได้อย่างชัดเจน เมื่อเขามาถึงแผนกฉุกเฉินเป็นครั้งแรกเขาได้ทำการเย็บแผลทั้วไปมาระยะหนึ่งแล้ว
การเย็บก็ยังถือเป็นพื้นฐานของทักษะอื่น ๆ ทั้งหมดในห้องผ่าตัด ผู้ป่วยส่วนใหญ่ที่ต้องการใช้เทคนิคเอ็มถังจำเป็นต้องมีการทำการเย็บซึ่งเหมือนกับผู้ป่วยที่ต้องการการปลูกถ่ายนิ้ว
หมอหวังพยักหน้า “นายทำสิ่งต่าง ๆ นับพัน ๆ นิ้วๆถ้านายนับจำนวนการเย็บสำหรับการผ่าตัดที่ต้องใช้เทคนิค เอ็มถัง”
“ก็น่าจะอย่างงั้น” หลิงรันปฏิเสธที่จะถ่อมตัวเมื่อพูดถึงตัวเลขดังกล่าว
หมอหวังหยุดพักหนึ่งครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะเปลี่ยนคำถามของเขาอย่างรวดเร็ว “นายคิดว่าส่วนไหนสำคัญที่สุดที่จะทำให้เขารอดชีวิต?”
หลิงรันไม่ค่อยได้ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยแพทย์อาวุโส ในขณะนั้นเนื่องจากเขายังไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์เขาจึงอดไม่ได้ที่จะลังเลเล็กน้อย
หมอหวังหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ไม่เป็นไรจงกล้าและพูดออกไป”
สถานการณ์ของแพทย์อาวุโสที่ถามคำถามแพทย์หนุ่มเป็นรูปแบบหนึ่งของความบันเทิงในห้องผ่าตัดโดยเฉพาะเมื่อมีพยาบาลอยู่รอบ ๆ เป็นครั้งคราวที่แพทย์อาวุโสที่มีประสบการณ์มากมักจะแซวแพทย์หนุ่มและนำไปสู่เสียงหัวเราะที่นุ่มนวล
แพทย์อาวุโสชอบที่จะกดขี่แพทย์หนุ่มในแง่ของทักษะและความรู้เป็นคุณสมบัติพิเศษในชุมชนแพทย์
ผู้เชี่ยวชาญในสาขาอื่น ๆ ถึงจุดสูงสุดของทักษะของพวกเขาเมื่อพวกเขาอายุประมาณสามสิบถึงสี่สิบปี มีเพียงไม่กี่คนที่ยังคงอยู่ที่จุดสูงสุดของทักษะของพวกเขาเมื่อพวกเขาอายุประมาณห้าสิบปี
อย่างไรก็ตามมันแตกต่างกันสำหรับแพทย์
แพทย์ต้องเรียนรู้ตลอดชีวิตซึ่งหมายความว่านักศึกษาแพทย์ที่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเรียนรู้มาเพียงห้าปี ผู้สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาเอกได้เรียนรู้เพียงเจ็ดหรือแปดปีอาจจะนานกว่านี้เล็กน้อยในขณะที่แพทย์ทั่วไปจะต้องศึกษาเรื่องยาประมาณสิบห้าปี สำหรับแพทย์ระดับหัวหน้าพวกเขามีประสบการณ์ประมาณยี่สิบปีในทุ่งนา
หลังจากเรียนแพทย์มานานเมื่อแพทย์อาวุโสตัดสินใจเลือกหัวข้อซักถามแพทย์หนุ่มส่วนใหญ่จะรู้สึกเหมือนถูกกดขี่ในแง่ของทักษะ ส่วนใหญ่แพทย์อาวุโสโยนคำถามที่เหมือนกับเด็กจบมัธยมถามเด็กประถม และโดยธรรมชาติของหมอหวังไม่ถือว่า หลิงรันเป็นนักเรียนประถม วัยรุ่นที่รู้วิธีการใช้เทคนิค เอ็มถังอย่างน้อยที่สุดก็จะอยู่ในระดับมัธยมต้น ถ้าหลิงรันตอบรับได้ดีอันดับของเขาอาจสูงขึ้นในสายตาของหมอหวัง อย่างไรก็ตามหมอหวัง ไม่ได้คิดอย่างลึกซึ้งในเรื่องนี้ เขาล้อเล่นกับเจ้าหนูอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเขาเห็นหลิงรันคิดอย่างหนัก หมอหวังขอให้เขาตอบเท่าที่เขาสนใจ “ดอน‘ อย่ารีบเร่งที่จะคิดคำตอบของนาย ลองคิดดูอีกที “พยาบาลในห้องผ่าตัดดูไปที่หลิงรันด้วย
ผู้ช่วยคนแรกของหนุ่มหลิงรันไม่ได้มีความคิดมากมายเกี่ยวกับการเสียมารยาทและการเย็บแผล เขาให้คำตอบที่น่าผิดหวังมาก “ถ้าฉันต้องบอกว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในการกำจัดสิ่งสกปรกคือการทำความสะอาดแผลและหลีกเลี่ยงความเสียหายนั้นเป็นเรื่องรอง”
“มันเป็นเรื่องเล็กน้อย … ” เช่นเดียวกับหมอหวังยิ้มและเตรียมพร้อมที่จะอธิบายเพิ่มเติมประตูเปิดออก
“ ดังนั้น…ดังนั้น…ขอโทษฉันสาย” หมอลู่รู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง เขาเป็นส่วนหนึ่งของการผ่าตัดที่หน้าแพทย์ทำหน้าที่เป็นหัวหน้าศัลยแพทย์ ซึ่งการที่หัวแพทย์ของแผนกจะได้เป็นหัวหน้าศัลยกรรมนั้นเป็นโอกาสที่ยากมาก
อย่างไรก็ตามหมอหวังก็เป็นผู้อาวุโสที่เหมาะสมในห้องผ่าตัดแห่งนี้ เขายิ้มอย่างแผ่วเบาและพูดว่า “ตราบใดที่นายไม่ได้ตะโกนว่า ‘ไม่‘ เมื่อนายสาย ฉันจะยกโทษให้นาย”
“ อืม…เกี่ยวกับเรื่องนั้นผมขอโทษ” หมอลู่ไม่รู้จะพูดยังไงต่อ
“ ไม่เป็นไรเราเพิ่งเริ่ม…อืมเราเกือบเชื่อมกระดูกแล้ว” หมอหวังไม่ได้ทำอะไรต่อนอกจากหันหน้าไปหาหลิงรัน
ความช่วยเหลือครั้งแรกของผู้ช่วยหัวหน้าศัลยแพทย์มักจะบอกเป็นนัยว่า พวกเขาให้ความช่วยเหลือแพทย์อาวุโสในการทำผ่าเมื่อหัวหน้าศัลยแพทย์เริ่มดำเนินการผ่าตัด
ผู้ช่วยคนแรกที่ดีสามารถเพิ่มความเร็วในการผ่าตัดได้อย่างมีประสิทธิภาพ
ในระหว่างกระบวนการเชื่อมต่อกระดูกเช่นหลิงรันได้เตรียมการทั้งหมดและหมอหวังซึ่งเป็นหัวหน้าศัลยแพทย์สามารถเชื่อมต่อกระดูกได้อย่างง่ายดาย …
หมอหวังไอสองสามครั้งก่อนที่เขาจะพูดว่า “อืมหลิงรันนายรู้วิธีทำการเชื่อมต่อกระดูกเช่นกันใช่มั้ย”
“ ผมรู้วิธีเชื่อมกระดูกของนิ้วที่พึงถูกตัดใหม่ๆ” หลิงรันกล่าว
การปลูกถ่ายความสามารถของนิ้วมือที่ตัดขาดซึ่งเขาได้รับนั้นเป็นการผ่าตัดที่ต้องใช้ทักษะหลายอย่าง นอกจาการเย็บที่เป็นเรื่องที่ง่ายที่สุดแล้วมันยังรวมถึงการเชื่อมต่อของกระดูก, การเชื่อมหลอดเลือด, การเชื่อมของเส้นประสาท, การซ่อมแซมเส้นเอ็นและการปิดแผล
ในกลุ่มการผ่าตัดเหล่านี้ส่วนเดียวที่หลิงรันไม่มีความรู้อย่างแน่นอนก็คือการเชื่อมต่อกระดูก สำหรับเทคนิคอื่นๆเขาได้เรียนรู้ไปแล้ว
แน่นอนว่ามีความเป็นไปได้สูงที่ทักษะการปลูกถ่ายนิ้วของเขาอยู่ในระดับที่สมบูรณ์แบบเพราะเขามีทักษะอื่นอยู่แล้ว
หมอหวังพยักหน้าอย่างไม่รู้ตัวและพูดว่า “ทักษะของนายมันเยี่ยมยอด”
เขาสามารถตัดสินใจได้โดยพิจารณาจากหลิงทำงานร่วมกับเขาได้ดีเพียงใด
หลิงรันยิ้มเพียงเล็กน้อย
“ถัดไปซ่อมแซมเอ็นได้โอ้นี่คืองานของนาย” หมอหวังหัวเราะและพูดว่า “แต่ตอนนี้ฉันจะทำเองแล้วค่อยทำกับคุณทีหลัง”
หมอหวังกล่าวว่าเขาเริ่มที่จะตัดส่วนที่ขาดของเอ็น
หลิงรันเดินไปรอบ ๆ หัวของผู้ป่วยและใช้กรรไกรอย่างต่อเนื่องรวมถึงมีดผ่าตัดเพื่อช่วยหมอหวัง
สำหรับหมอลู่เขาได้แต่ยืนดู ๆ โง่ ๆ เท่านั้น
ในตอนนี้ไม่จำเป็นต้องได้รับความช่วยเหลือจากเขา ไม่ต้องพูดถึงพยาบาลและคนอื่น ๆ กำลังยุ่งอยู่ดังนั้นจึงไม่มีใครช่วยเขาสวมสครับ
หลิงรันเน้นการทำผ่าตัดในความคิดของเขาเขาต้องทำงานอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยให้เขาทำงานได้
เขาได้เย็บเส้นเอ็นจำนวนมาก โดยปกติเขาคิดถึงปัญหาในฐานะหัวหน้าศัลยแพทย์ แต่ตอนนี้เขายืนอยู่ในตำแหน่งตรงกันข้ามในฐานะผู้ช่วยคนแรก มันเป็นประสบการณ์ใหม่ แต่เขาก็ยังสามารถใช้ประสบการณ์ของตัวเองเพื่อจัดการกับการผ่าตัด
ความรู้สึกนั้นเปรียบได้กับนักบินในเครื่องบินขับไล่คู่ที่ต้องย้ายไปด้านหลังเพื่อทำหน้าที่เป็นเจ้าหน้าที่ระบบอาวุธหรือนักธนูยอดเยี่ยมในคิงออฟไฟเตอร์ที่ต้องเล่นเป็นทีมสนับสนุน
ความสำคัญของบทบาทของพวกเขาอาจลดลง แต่ถ้าความสามารถของพวกเขาดีพอพวกเขาก็ยังสามารถพาเกมชนะได้ “ได้”
หมอหวังสามารถดูความสามารถของหลิงรันได้อย่างชัดเจนในการ “ผ่าตัด”
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ในขั้นตอนเย็บ หลังจากที่หมอหวังเย็บรอยประสานแล้วส่วนที่เหลือก็ถูกผูกโดยหลิงรันซึ่งเป็นผู้ช่วยคนแรก นอกจากนี้เขายังใส่ด้ายผ่านเข็มและทำงานได้ดีรวดเร็ว
นั่นหมายความว่าเมื่อหมอหวังเสร็จสิ้นการเย็บรอบหนึ่งหลิงรันจะนำด้ายผ่านเข็มผูกปมปรับตำแหน่งของเข็มในผู้ป่วยเช่นเดียวกับงานอื่น ๆ
ด้วยเหตุนี้หมอหวัง ที่คิดจะถามคำถามอีกครั้งยั่งความคิดนั้นไว้ในทันที
“คนหนุ่มสาวเก่งจริง ๆ เมื่อพวกเขาทำงานเหล่านี้” หมอหวังยกย่อง หลิงรันและพูดกับหมอลู่“เอาล่ะเรามาเปิดเพลงกันเล่นเพลงยอดนิยมอืม … เล่นเพลงจากออัลบัมเจ้าเสือน้อย[1]”
หัวหน้าแพทย์หวังตั้งใจสั่งหมอลู่ ซึ่งตอนนี้เขาไม่รู้สึกถึงความผิดเล็กน้อยเลย
หมอลู่ดีใจที่เขายังพอมีประโยชน์ เมื่อท่วงทำนองและเนื้อเพลงเต็มไปด้วยอากาศเขาก็รู้สึกอยากเต้น
“หัวหน้าแพทย์วังเราควรจะเย็บไหม?” หลิงรันผู้ช่วยคนแรกถามหัวหน้าศัลยแพทย์
“โอ้แน่นอน” หมอหวังหัวเราะเบา ๆ และลดหัวของเขาไปทำงาน
เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ยินคำถามนั้นหลายครั้งในวันนั้น
เขาได้ยินมันสองครั้งในระหว่างกระบวนการซ่อมแซมเอ็น
เขาได้ยินสามครั้งในระหว่างกระบวนการการเชื่อมประสาท
หัวหน้าแพทย์หวังเดิมเตรียมที่จะพูดยาวเหยียดเมื่อมันมาถึงกระบวนการเชื่อมหลอดเลือดที่ซับซ้อนที่สุด แต่ในที่สุดเขาต้องเร่งฝีเท้าของเขาเพราะหลิงรันอีกครั้ง
“หัวหน้าแพทย์หวังเราควรเย็บแผลต่อไปไหม?
“หัวหน้าแพทย์หวังเราควรจะเย็บไหม?”
ตอนนี้เมื่อใดก็ตามที่หมอหวังได้ยินคำถามนี้มือของเขาก็จะรีบเร่งอย่างผิดปกติ
จังหวะมือของหลิงรันก็เร็วขึ้นตามธรรมชาติ
เขาได้รับการปลูกถ่ายนิ้วมือระดับที่สมบูรณ์แบบซึ่งหมายความว่าการเย็บครั้งแรกของเขาเป็นรอยประสานเดียวที่เขาไม่รู้สึกมั่นใจ
อย่างไรก็ตามมันแตกต่างกันเมื่อมีหัวหน้าแพทย์ที่เป็นผู้นำการผ่าตัด หลิงรันสามารถให้ความร่วมมือที่สมบูรณ์แบบได้
เพื่อให้ทุกอย่างเรียบง่ายนอกเหนือจากความมุ่งมั่นของหลิงรันที่เร่งเร้าให้หมอหวังต้องเร่งรีบการกระทำทั้งหมดของเขาในการร่วมมือกับหมอหวังทำหมอหวังสะดวกสบายและมีประสิทธิภาพอย่างยิ่ง
หมอหวังในขั้นต้นเขาวางแผนที่จะให้หลิงรันเข้ามาแทนที่เขาในการเชื่อมเส้นประสาทเพียงเท่านั้น แต่เมื่อพวกเขามาถึงช่วงครึ่งหลังของการผ่าตัดเขาลังเลที่จะปล่อยมือ
สำหรับแพทย์ความสามารถในการผ่าตัดได้อย่างราบรื่นเป็นความรู้สึกที่สะดวกสบายมาก
เมื่อการผ่าตัดเสร็จสิ้นหัวหน้าหวังก็เลียริมฝีปากของเขา เขาเริ่มใช้เวลาตรวจดูและถามว่า”ทำไมเราไม่ทำการผ่าตัดปลูกถ่ายนิ้วมืออีกนิ้วหนึ่ง”
