Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 150
EP 150
By loop
หวางเมาชิ นำพนักงานใหม่ของบริษัท เธอชื่อตาเหลียงเธอเดินตามหวาง เมาชิ เข้าไปในหมู่บ้านตั้งแต่หน้าหมู่บ้านพวกเขาเดินไปจนกระทั่งพวกเขาเห็นสัญลักษณ์ของคลินิคตระกูลหลิง
หวาง เมาชิรู้สึกผิดเล็กน้อย เขาเช็ดเหงื่อและหัวเราะขณะที่พูดว่า “ฉันขอโทษที่ฉันจอดรถไว้ไกลเกินมันหาที่จอดรถยากในซอยแคบๆแบบนี้… “
“พี่ใหญ่หวางเป็นเพราะคุณทำสิ่งต่าง ๆ ด้วยความระมัดระวังตั้งหากเหล่า” ตาเหลียง ยิ้มอย่างไร้เดียงสา
หวาง เมาชิ รู้สึกว่าหัวใจเขาเต้นรัว เขาลูบหัวแล้วตอบอย่างอาย ๆ ว่า “ไม่ไม่พวกเขามักจะพูดว่าฉันเป็นคนที่ซุ่มซาม”
“ พี่ใหญ่หวางพี่ไม่ซุ่มซามหรอกพี่เป็นคนรอบคอลมากกว่าคนอื่นและพี่กล้าทำสิ่งต่าง ๆ ” ตาเหลียงหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เธอปิดปากเธอ ดวงตาของเธอเปล่งประกายเพราะเธอคิดถึงหวาง เมาชิอย่างมาก
อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ หวาง เมาชิ รู้สึก
หวาง เมาชิ ไม่มีเวลาตีความตรรกะในคำพูดของเธอ แต่สิ่งที่เขารู้ก็คือเพื่อนร่วมงานหญิงสาวสวยและเป็นพนักงานใหม่ของ บริษัท ที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขา นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับผู้ชาย
หวาง เมาชิ ยิ้มด้วยความเป็นเด็ก “ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันมีด้านที่ดี”
แม้กระทั่งตอนที่เขาเป็นเซลล์ขายบริการของบริษัทซึ่งต้องใช้การพูดคุยเพื่อจบการขายในการทำงานอีกทั้งหลักการทำงานมันไม่ค่อยน่ายกย่องเท่าไรมันทำให้ หวาง เมาชิ ไม่เคยได้ยินคำสรรเสริญโดยตรงเช่นนี้มาเป็นเวลานาน
ในความรู้สึกของหวาง เมาชินั้นเริ่มอ่อนไหวจนทำให้เขาเกือบร้องไห้
“พี่ใหญ่หวางคุณมีด้านที่ดีมากมาย” ตาเหลียงยิ้มอย่างมีเสน่ห์และน่ารัก เธอขยับมือของเธอไปด้านหลังและวิธีการเดินของเธอก็แสดงออกถึงความน่ารักนั้นด้วย
หวาง เมาชิยกย่องฝ่ายทรัพยากรบุคคลของ บริษัท อย่างจริงใจเป็นครั้งแรก จากสิ่งที่เขารู้ ตาเหลียงเป็นคนที่ตั้งจะทำงานให้ดีที่สุดเมื่อเทียบกับพนักงานเข้าใหม่คนอื่นๆ แม้ว่าเธอจะเพิ่งจบการศึกษาจากวิทยาลัยเอกชนที่ไม่ค่อยดังแต่เธอก็มุ่งมั่นกับการสอบข้อเขียนของแผนกทรัพยากรบุคคลซึ่งเธอได้รับข้อเสนอในการได้รับเงินครั้งแรกในอัตราสูงสุดดและมีอัตราค่านายหน้ายี่สิบเปอร์เซ็น ซึ่งปกติแล้วทางฝ่ายบุคคลจะเสนอให้กับพวกเจ้าหน้าที่ระดับอาวุโสขึ้นไปเท่านั้น
ซึ่งมันทำให้พนักงานบางคนใน บริษัท วิพากษ์วิจารณ์เรื่องนี้ในตอนแรกๆรวมถึงหวาง เมาชิด้วยเช่นกันแต่อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาเห็นด้วยกับการตัดสินใจของฝ่ายทรัพยากรมนุษย์
“พี่ใหญ่หวาง?” ตาเหลียงยืนอยู่หน้าคลินิคตระกูลหลิงโดยยังไม่ได้เข้าไปทันที่
หวาง เมาชิก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วสองก้าว เขายิ้มแสยะยิ้มและพูดว่า “หลิงรันมักจะทำการผ่าตัดในโรงพยาบาลเท่านั้นและมันไม่ง่ายเลยที่เราจะติดต่อกับเขา ครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของคลินิกที่นี่ซึ่งการมาที่นี้ก็ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดี”
ตาเหลียงพยักหน้าขณะที่เธอกำลังพึมพัมถึงข้อตกลงของเธอ
“เมื่อเราเข้าไปข้างในและแสดงถึงจุดประสงค์หลักของเราคือการให้เขาช่วยเราอย่าดูถูกเรื่องเหล่านี้มันจะเป็นเรื่องง่ายมากที่จะสร้างความไว้วางใจถ้าคุณทำตามฉัน” หวาง เมาชิหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “กวาดและถูพื้นช่วยเช็ดเฟอร์นิเจอร์รดน้ำต้นไม้หรืออะไรซักอย่างการจ้างช่างทำความสะอาดมืออาชีพราคาถูกกว่าการจ่ายเงินเดือนให้เรา แต่เมื่อเราทำสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ มีประสิทธิภาพมากกว่า “
“ฉันเข้าใจ.” ตาเหลียงม้วนแขนเสื้อขึ้นและดึงถุงมือยางออกมา “ฉันกลัวที่จะทำให้มือสกปรกอย่างน้อยฉันก็สามารถสวมถุงมือใช่มั้ย” เธอถามอย่างน่ารัก
“แน่นอนแน่นอน” หวาง เมาชิจดบันทึกภาพการ์ตูนบนถุงมือยางและเขารู้สึกอึกอัดใจบางอย่าง แต่หัวเราะในหัวใจของเขา เด็กผู้หญิงนั้นน่ารักยิ่งขึ้นในสายตาของเขา
“ อย่างไรก็ตามพี่ชายหวางหมอหลิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่อยู่ในรายชื่อแพทย์ในแผนกฉุกเฉินคุณแน่ใจหรือว่ามันจะมีประโยชน์ถ้าเรามาหาเขา?”
หวาง เมาชิพูดกับหญิงสาวอย่างจริงจังว่า “ให้ฉันบอกอะไรคุณหน่อยสิ มีสิ่งหนึ่งที่จะไม่เปลี่ยนแปลงเมื่อพูดถึงการกระจายอำนาจในโรงพยาบาล: มันดีกว่าที่จะมองหาคนที่รับผิดชอบเรื่องบางเรื่องแทนที่น่าจะเหมาะสมกว่าเมื่อพูดถึงเรื่องโรงพยาบาล … แพทย์ที่ดูแลคือคนที่ บริษัท ยาต้องไม่ลืมยกตัวอย่างเช่นของใช้ในแผนกออร์โธปิดิกส์โรงพยาบาลและแผนกต่างๆตั้งกฎของพวกเขาเองสำหรับวัสดุสิ้นเปลืองเหล่านี้ แต่ในตอนท้ายของวัน สุดท้ายเป็นหมอที่รับผิดชอบในการตัดสินใจเมื่อจะซื้อและใช้พวกมัน”
“อ้อเข้าใจแล้ว…”
“ โรงพยาบาลหยุนหัวยังคงโอเคในเรื่องนี้ผู้ทำศัลยกรรมกระดูกบางคนไม่ใช้ของใช้ในโรงพยาบาลพวกเขาติดต่อ บริษัท ยาภายนอกโดยตรงรับเวชภัณฑ์ของตัวเองและทำการผ่าตัดด้วยพวกมันนั่นคือสิ่งที่เราเรียกเงิน “
“จริงๆ?” ตาเหลียงรู้สึกประหลาดใจมากจนเธอปิดปากเธอ
นั่นคือผลลัพธ์ที่ หวาง เมาชิต้องการอย่างแท้จริง เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “ทำไมล่ะถ้าหมอบอกผู้ป่วยว่าอุปกรณ์การแพทย์เหล่านี้มีมีประโยชน์ แต่ไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ในโรงพยาบาลด้วยเหตุผลบางอย่างและขอให้ผู้ป่วยซื้อคุณคิดว่าผู้ป่วยจะซื้อมัน หรือไม่ถ้าแพทย์ยังคงยืนยันว่าผลิตภัณฑ์นั้นดีสำหรับการรักษาของผู้ป่วยและสามารถช่วยให้เขาหรือเธอเดินได้ในอนาคตผู้ป่วยและญาติของผู้ป่วยจะต้านทานได้อย่างไร “
“นั่นละคือเป้าหมาย”
“อุปกรณ์ทางการแพทย์เองก็จะไม่มีปัญหาใด ๆ จุดประสงค์หลักของพวกเขาคือการช่วยให้เราได้รับเงินมากขึ้น” เมื่อเขานึกถึงสถานะของเขา หวาง เมาชิให้คำอธิบายซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ค่อยได้เห็นจากเขา “ เมื่อพูดถึงหลิงรันถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในรายชื่อ แต่ก็มีการผ่าตัดถึงห้าครั้งในวันนี้เมื่อเดือนที่แล้วเขาสิ้นเปลืองวัสดุทางการแพทย์ที่สิ้นเปลืองซึ่งมีค่าใช้จ่ายหลายล้านหยวน”
“นั่นน่ะเหรอ?”
“ยิ่งคุณผ่าตัดมากเท่าไหร่คุณก็สิ้นเปลืองมากขึ้นเท่านั้น” หวาง เมาชิฟังดูอิจฉาเมื่อเขาพูดถึงมัน
ทุกวันนี้สถานที่ขายอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ดีที่สุดคือแผนกศัลยกรรมกระดูก ดังนั้นเรื่องราวของวิธีการที่ตัวแทนทางการแพทย์นอนกับทุกคนในแผนกศัลยกรรมกระดูกสามารถปรากฏในแผนกศัลยกรรมกระดูกเท่านั้นเองเนื่องจากแผนกเป็นลูกค้ารายใหญ่ที่สุดของ บริษัท ยา
เมื่อเขาคิดถึงสิ่งนี้ หวาง เมาชิเตือนความจำของตาเหลียงทันทีว่า “ตาเหลียงการแข่งขันระหว่างพนักงานขายที่ขายอุปกรณ์ทางการแพทย์เป็นสิ่งที่ดีมากในตอนนี้อย่าเป็นคนโง่จนเธอถูกหักหลังล่ะ”
“คนอื่นจะทรยศฉันอย่างไร” ตาของตาเหลียงเบิกกว้างขึ้น
ภายในใจของ หวาง เมาชินั้นชั่งอ่อนโยน เขามองไปรอบ ๆ ก่อนที่เขาจะกระซิบ “เรามาพูดกันว่าทั้งแผนกศัลยกรรมกระดูกและแผนกศัลยกรรมมือใช้วัสดุสิ้นเปลืองมากมายและร่วมถึงแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลหยุนหัวก็กลายเป็นลูกค้ารายใหญ่ของเราด้วยเช่นกัน ตอนนี้พวกเขากำลังทำการผ่าตัดที่เกี่ยวข้องกับมือ แต่ถึงแม้จะมีการใช้วัสดุสิ้นเปลืองจำนวนมาก แต่ก็มีคนจำนวนมากที่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับธุรกิจของเราเช่นผู้อำนวยการแผนกศัลยกรรมมือจินซีเขาเป็นคนมีชื่อเสียงของประเทศดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะมี บริษัท เวชภัณฑ์เพียงรายเดียวที่จัดหาให้แผนกของเขาเขาตัดสินใจที่จะรับซัพพลายเออร์สี่รายในการประกวดราคาซึ่งจัดขึ้นเมื่อสองปีก่อน
ตาเหลียงดูเหมือนจะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด
“สิ่งที่ฉันหมายถึงคือทุกคนเล็งเห็นยอดขายของอุปกรณ์ทางการแพทย์เราไม่สามารถหยุดหลังจากมีแพทย์หนึ่งหรือสองคนเซ็นสัญญาของเราด้วยเหตุผลนี้ที่เราจำเป็นที่จะไปเยี่ยมผู้อำนวยการฮวง ก่อนที่จะชักชวนหลิงรันและให้พวกเขาใช้วัสดุสิ้นเปลืองของเรา ไม่ต้องจริงจังเกินไปกับเรื่องนั้น “
“คุณหมายถึงอะไร” จริงจัง “?”
หวาง เมาชิไม่สามารถพูดต่อได้ เขาเลียริมฝีปากแล้วพูดว่า “เอาล่ะเรามาทำภารกิจแรกสุดกันก่อนขั้นตอนแรกคือการให้บริการที่ดี”
“โอ้ …”
ตาเหลียงดูสับสนมากจนใจของหวางเมาชิรู้สึกถึงได้
* เปรี้ยง, เปรี้ยง. *
หวางเมาชิเคาะประตูของคลินิคตระกูลหลิงและเข้าไปข้างใน
ในบ่ายวันนี้คลินิกมีผู้คนเต็มไปหมด ผู้ป่วยประมาณยี่สิบคนได้รับการถ่ายเลือดขณะนอนราบหรือนั่งบนเก้าอี้ นอกจากนี้ยังมีผู้คนในละแวกใกล้เคียงที่ไปซื้อยาหรือปรึกษาหมอจียงอยู่
“พี่สาวกวางซี” หวางเมาชิทักทายกวางซีผู้ซึ่งยืนอยู่ใกล้เขามากที่สุด
“เฮ้ยเจ้าหวางคุณมาได้ยังไงเนี่ย” กวางซีพยักหน้าและออกไปทันทีเพื่อเปลี่ยนการแต่งตัวของผู้ป่วย
หวางเมาชิเกาหัวของเขาอย่างเชื่องช้าก่อนที่จะทักทายหมออีกสองคนในห้อง
ตอนนี้หมอแม้วไม่ได้มีภารกิจใดๆในตอนนี้ เขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่หวางเมาชิและก้มศีรษะอีกครั้ง
ผู้ป่วยจากในละแวกหมูบ้านนั่งอยู่ตรงหน้าหมอจียง ดังนั้นแพทย์สามารถตอบสนองด้วยรอยยิ้มจาง ๆ เท่านั้น
“ขออภัยด้วย แต่หมอหลิงอยู่แถวนี้ไหม?” หวางเมาชิ ถามหมอจียงโดยตรง
“หมอหลิงคนไหน?” หมอจียง พูดติดตลกด้วยรอยยิ้ม
“หลิงรันไงหใอหลิง”
“ เขาอยู่ข้างบนนายขึ้นไปได้เลย”
หวางเมาชิรู้สึกมีความสุขเมื่อเขาได้ยินคำตอบ เขาตอบอย่างรวดเร็วว่า“ ไม่เป็นไรฉันแค่จะมาขอ..”
หลังจากนั้น หวางเมาชิไปที่โรงเก็บเครื่องมือและหยิบไม้กวาดและที่ตักขยะออกมา เขากระซิบบอกตาเหลียงว่า “มาทำความสะอาดลานกันเถอะหมอหลิงจะเห็นเราเมื่อเขาออกมา”
“พื้นกวาดไปแล้วนะ” กวางซีออกมากระทืบเท้าอวบอ้วนและทำท่าที่ข่มขู่ของเธอก่อนที่เธอจะพูดว่า “ฉันพึงทำความสะอาดลานไปอย่าให้ฝุ่นลอยไปมาอีกรอบล่ะ”
หวางเมาชินิ่งไปได้สักครู่ อย่างไรก็ตามเขาวางไม้กวาดและที่ตักขยะกลับเข้าไปในโรงเก็บเครื่องมือพร้อมรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็หยิบผ้าเช็ดตัวและถังพลาสติกออกมา เขาเติมน้ำลงในอ่างตามที่เขาพูด “บ้านไม้จะดูดีขึ้นถ้าเราเช็ดด้วยน้ำโดยเฉพาะเสาเพียงแค่เช็ดง่าย ๆ และเสาเหล่านั้นจะดูสว่างขึ้นผงซักฟอกก็ไม่จำเป็น … “
“พี่ใหญ่หวางเสาดูค่อนข้างสะอาด” ตาเหลียง ถอดถุงมือของเธอออก เธอใช้นิ้วก้อยปัดเสาไม้
หวางเมาชิติดตามเธอและรูดไปที่เสาเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกถึงความชื้นจากเสา จากประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมของเขาในอุตสาหกรรมการบริการเขารู้ได้ทันทีว่าเสาถูกเช๊ดแล้ว ใบหน้าของ หวางเมาชิเปลี่ยนไปมืดมนและเขาก็กระซิบว่า “มีคนรับงานของเรา”
ตาเหลียง ตกใจมาก “ใคร?”
“ถ้ามันไม่ใช่ทำนองแห่งสวรรค์นั่นก็คือ รีจีน่า หรือบางทีก็เป็น ร้านขายยากวางด๋อง” หวางเมาชิรู้สึกว่าสปิริตในการต่อสู้ของเขาลุกโฉน เขาไม่กลัวคู่แข่งที่ทรงพลัง
ตาเหลียง ยิ้มอย่างชื่นชมไปที่ หวางเมาชิเพื่อแสดงความร่วมมือที่ยอดเยี่ยม
หวางเมาชิตอบอย่างขุ่นเคือง “จากความรู้ของฉันเรายังสามารถรดน้ำต้นไม้ได้ … “
“ผู้อุปถัมภ์กรุณาย้ายออกไปเถอะ” เณรน้อยดงเฉินกล่าวในขณะที่เขาถือฝักบัวในมือข้างหนึ่งและแสดงความเคารพต่ออีกคนหนึ่ง การกระทำของเขาช่างยอดเยี่ยม <>
หวางเมาชิจะถูกเด็กชายหัวโล่นนี้หลอกได้อย่างไร บริษัท ยามีกลอุบายมากมายเกินไปแล้ว พวกเขาให้ของขวัญต่าง ๆ เช่นผู้หญิงผู้ชายสุนัขแมวแฮมสเตอร์มิงค์และกระดูกเสือ มันจะไม่ทำให้เขาประหลาดใจถ้าพวกเขาตัดสินใจให้ของขวัญหลิงรันเป็นเณรน้อยเนี่ยนะ!
“เณรน้อยมาจาก บริษัท ไหนกันแน่” หวางเมาชิถามอย่างเย็นชา
เณรน้อยดงเฉิน วางหัวฝักบัวเบา ๆ เขาจับมือกันและโค้งคำนับก่อนที่เขาจะพูดว่า “ผู้อุปถัมภ์อัตมาชื่อดงเฉิน และอัตมามาจากวัดสิบสองน้ำพุงตั้งอยู่บนภูเขาสิบสองน้ำพุ”
