Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 154

By loop

ในเวลาบ่ายสามโมงหลิงรันได้สตาทร์รถโฟลกสวาเกนเจลต้ามือสองของเขาซึ่งมันยังดูค่อนข้างใหม่และเขาก็ขับรถจากคลินิคของเขาไปยังโรงพยาบาลหยุนหัว

หลิงรันขับรถเหมือนกับนักแข่งรถบนถนนที่มีการ จำกัด ความเร็วสิบห้าไมล์ต่อชั่วโมงซึ่งหลิงรันพยาบามมองมาตรวัดความเร็วของเขานั้นอยู่ตลอดเวลาเมื่อเข้าใกล้กับสิบห้าไมล์ต่อชั่วโมงเขาระลดความเร็วลง

เขาขับรถไปโรงพยาบาลด้วยความเร็วปานกลางประมาณสามสิบถึงสี่สิบไมค์ต่อชั่วโมง

ในที่สุดหลิงรันถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากส่งเหมย์จูและคนอื่น ๆ ออกไปเมื่อวันก่อนเขาก็กลับมาทำงานวิจัยอีกครั้ง ด้วยเหตุนี้มันทำให้เขานอนตอนสามทุ่ม ซึ่งตอนนี้เขาทำได้แค่คลานออกมาจากเตียงเมื่อตอนเวลาตีสามเท่านั้น หากไม่ใช่เพราะถนนโล่งหลิงรันก็ไม่มาถึงเร็วขนาดนี้

ตามปกติหลังจากเขาทำให้ตัวเองสดชื่นขึ้นในห้องผ่าตัดหลิงรันเปลี่ยนชุดชั้นในคู่ใหม่และในที่สุดก็รู้สึกว่าเขาฟื้นตัวเต็มที่

นับตั้งแต่เขาเริ่มได้รับค่าผ่าตัดเขาก็เอาเงินจำนวนนั้นไปซื้อชุดชั้นใน ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเขาใช้เวลาในการผ่าตัดนานขึ้นความใส่ใจในรายละเอียดที่จำเป็นสำหรับการผ่าตัดก็เพิ่มขึ้นเช่นเดียวกับรายได้ของเขา ดังนั้นชุดชั้นในของหลิงรันกูถูกซื้อเพิ่มขึ้นในทำนองเดียวกัน ซึ่งเขาสิ่งนี้ยึดติดกับทฤษฎีทางเศรษฐศาสตร์ เมื่อแพทย์ต้องยืนอยู่ในโรงภาพยนตร์เป็นเวลาสิบถึงสิบสองชั่วโมงต่อวันและเมื่อเขาหรือเธอมีเวลานอนเพียงหกชั่วโมงในการนอนเปลือยกายการซื้อสิ่งอื่นนอกเหนือจากชุดชั้นในจะเป็นการสิ้นเปลืองโดยสิ้นเชิง

อากาศในพื้นที่ห้องผ่าตัดมีความสะอาดอุณหภูมิคงที่และมีบรรยากาศที่มีเสน่ห์เพราะมันไม่มีกลิ่นใดรบกวน

หลิงรันสวมชุดชั้นในของเขาและกางเกงชั้นในแบบใหม่ที่นุ่มเนียนและรัดรูปเสียงเท้าของเขาเบามาก

เมื่อเขาเข้ามาในห้องรอหมอลู่นำหม้อตุ๋นหมูออกมา

เนื้อตุ๋นสีน้ำตาลและสีเหลืองเล็กน้อยอยู่ในหม้ออลูมิเนียมที่กำลังเดือด

แพทย์หกคนที่ทำงานกะกลางคืนพร้อมกับมาหยานลินก็ให้กำลังใจเขาเหมือนกัน พวกเขาถือชามด้วยมือเดียวและอีกแก้วอีกหนึ่งใบพวกเขาเปิดแอปพลิเคชันวีแชทเพลย์ เพื่อจ่ายเงินให้กับหมอลู่มันเกิดขึ้นอย่างรวดราวกับว่าพวกเขาทำมันมาเป็นประจำ

“มันเป็นเรื่องดีที่จะมีอาหารมื้อเย็นในตอนสุดท้ายหลังจากต้องทำงานทั้งคืนหนึ่ง” หมอเป่ยแพทย์ประจำแผนกอาวุโสกล่าว เขาตักหางหมูอย่างแม่นยำและหยิบมันออกมาด้วยตะเกียบของเขา หลังจากเอาขึ้นมาแล้วเขาทำให้แน่ใจว่าไม่มีใครต้องการจะกินมันเขายิ้มและวางมันลงในชามของเขาเอง

หมอลู่เอาข้าวใส่ชามผักดองและสลัดผัดให้กับหลิงรันที่นั่งอยู่ เขาหัวเราะ“ วันนี้เราจะกินข้าวเป็นอาหารเช้าคุณหมอหลิงคุณต้องการเนื้อแบบไหน?”

“หั่นหมูสามชั้นให้ผมแล้ววางลงบนข้าวเลย” ภายใต้สถาณการณ์ปกติหลิงรันต้องทำศัลยกรรมมากกว่าหกชั่วโมงในตอนเช้าก่อนที่เขาจะได้กินอาหารมื้อที่สอง ดังนั้นอาหารเรียกน้ำย่อยของเขาในระหว่างอาหารเช้าก็เป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยม

หมอลู่ดูเหมือนจะสามารถเดาตัวเลือกของหลิงรันได้ เขายิ้มแล้วพูดว่า “ฉันมีสิ่งที่ดีกว่าสำหรับคุณ”

ขณะที่เขากำลังพูดอยู่เขาหยิบหม้อนึ่งออกมาจากครัวเล็ก ๆ แล้วเปิดออก มีแผ่นหมูสามชั้นหั่นเป็นชิ้นพร้อมกับไอน้ำร้อนม้วนขึ้นมา

“หมูสามชั้นนึ่งกับผักกาดดอง” หางหมูอยู่ในปากของหมอเป่ยเมื่อเขาได้เห็นดังนั้นมันทำให้เขาสับสนมาก

หมูสามชั้น” หมอลู่ยิ้มอย่างใจจดใจจ่อ เขากล่าวต่อว่า “อาหารที่มีชื่อเสียงของมณฑลฉางชีที่โดดเด่นที่สุดคือความนุ่มนวลของรสชาติไขมัน แต่ไม่เลี่ยนมีความลับในการทำอาหาร”

“ความลับคืออะไร” แพทย์หลายคนมองดูเนื้อในมือของหมอลู่พวกเขาแสดงความอยากรู้เกี่ยวกับมัน

หมอลู่กล่าวอย่างลึกลับว่า“ แค่ใส่มันหวานมันจะช่วยดูดซับน้ำมัน”

“โอ้ …”

ทุกคนมีปฏิกิริยาโต้ตอบอย่างสุภาพ

หมอลู่ทำเสียงฮึดฮัด ครั้งแรกที่เขาวางจานก่อนที่หลิงรันหยิบเนื้อที่ใหญ่ที่สุดและดีที่สุดสองแถบและวางไว้ในชามของหลิงรันในขณะที่พวกมันกำลังถูกนึ่งและยังร้อนอยู่ จากนั้นเขาก็วางจานบนโต๊ะ

แพทย์ผู้หิวโหยรอบๆเหมือนแร้งที่ขาดอาหาร พวกเขาลูบท้องด้วยมือข้างหนึ่งขณะที่พวกเขาใช้มืออีกข้างเตรียมตัวที่จะทานมัน

“ก่อนที่เราจะไปทำงานเราจะต้องจัดการเนื้อตรงนี้ให้เสร็จ”

“จัดการได้เลย”

แพทย์ประจำบ้านก็อิ่มเอิบ พวกเขากลับไปที่ห้องรักษาของพวกเขา โดยที่พวกเตรียมพร้อมที่จะเข้าไปทำการเย็บแผล

ในแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลหยุนหัวไม่มีการขาดแคลนผู้ป่วยที่ต้องการการเย็บแผล การหั่นตัดและตัดเนื้อส่วนใหญ่นั้นเป็นหลักสูตรภาคบังคับสำหรับแพทย์อายุน้อย

หลิงรันหยิบแผ่นแสกนเอ็มอาร์ในห้องรอและอ่านมัน หรับการผ่าตัดแรกของวันในขณะที่ดื่มชา

เขาจะไม่เข้าไปในห้องผ่าตัดเพราะตอนนี้เข้าอิ่มมากความเต็มอิ่มจะส่งผลกระทบต่อการตัดสินใจและการฝึกความคิดของเขาและการตัดสินในตอนต้นของการดำเนินการจะส่งผลกระทบต่อกระบวนการผ่าตัดทั้งหมด

โดยไม่จำเป็นต้องเตือนความจำให้ หมอลู่โทรศัพท์ไปหาแม่บ้านคนอื่นเพื่อช่วยเขาในการทำความสะอาดหม้อและกระทะ เขารีบพามาหยางลินเข้ามาในห้องผ่าตัเเพื่อยืนยันขั้นตอนการผ่าตัดต่าง ๆ ที่พวกเขาจะต้องทำในภายหลัง

หลังจากนั้นไม่นานหมอลู่ก็กลับไปที่ห้องรอและให้คำแนะนำสั้น ๆ เกี่ยวกับสถานการณ์ของผู้ป่วยสองรายจากนั้นก็ดำเนินการต่อด้วยท่าทางที่มีปัญหาเล็กน้อย “ผู้ป่วยมีประวัติสูบบุหรี่มาสิบห้าปีแล้ว”

“เขาเริ่มสูบบุหรี่ตอนอายุสิบหก?”

“ใช่ฉันถามครอบครัวของเขาแล้วพวกเขาก็บอกว่าเขาจะสูบบุหรี่อย่างน้อยวันละสองซอง” หมอลู่หยุดไปชั่วขณะหนึ่งก่อนจะพูดต่อว่า “ฉันคิดว่ามันอาจจะมากกว่านั้น”

“ผู้ป่วยมีความคิดอยากเลิกบุหรี่รึเปล่า?” หลิงรันถาม หากผู้ป่วยไม่สามารถเลิกสูบบุหรี่ได้ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทำการผ่าตัดปลูกถ่ายนิ้วเพราะการดูดบุหรี่หลังการผ่าตัดจะทำให้นิ้วจะกลายเป็นสีดำและกลายเป็นเนื้อร้าย

สิ่งสำคัญที่สุดของการปลูกถ่ายนิ้วคือการจัดหาเลือดและปริมาณเลือดได้รับการสนับสนุนโดยเส้นเลือดขนาดเล็กทั้งหมดและมันเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดสำหรับเส้นเลือดขนาดเล็กในการสร้างลิ่มเลือด โดยที่ในช่วงแรกของการรักษาสำหรับผู้ป่วยที่เพิ่งปลูกถ่ายนิ้วมันก็จำเป็นที่ผู้ป่วยจะต้องตัดผิวหนังอย่างต่อเนื่องเพื่อให้โรงพยาบาลสามารถบริหารเฮปารินเพื่อป้องกันการแข็งตัวของเลือด นิโคตินจะทำสิ่งที่ตรงกันข้ามและปริมาณของนิโคตินในบุหรี่นั้นมากเกินไปซึ่งจะทำให้เกิดอาการชักของหลอดเลือดและทำให้เกิดลิ่มเลือดได้ง่าย ในเวลานั้นไม่ว่าจะเป็นการตัดหรือแซะเนื้อที่ตายเล็กๆน้อยๆออกก็ไม่มีผลอะไรมันไม่ช่วยหลีกเลี่ยงความเสียหายที่จะเกิดต่อมาได้ มันจะทำให้การผ่าตัดไม่มีความหมายและจะเป็นการเสียเวลาและเงินและผู้ป่วยก็จะต้องทนทุกข์ทรมานมากขึ้นอีกด้วย

หมอลู่เลียหาริมฝีปากแล้วพูดว่า “ถ้าเราบอกให้พวกเขาเลือกระหว่างการเลิกสูบบุหรี่และการตัดแขนขาพวกเขาจะเลือกที่จะเลิกสูบบุหรี่แน่นอน แต่คนมักจะลืมความเจ็บปวดที่พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานหลังจากหายเป็นปกติแล้ว มันจะไม่ง่ายเลยที่จะเลิกสูบบุหรี่ “

มาหยางลินซึ่งย้ายมาจากแผนกศัลยกรรมมือเนื่องจากมีการหมุนเวียนทางคลินิกกล่าวว่า “ฉันเคยได้ยินผู้ป่วยคนหนึ่งที่พูดอย่างแน่นหนาว่าเขาจะสูบบุหรี่แม้ว่าเขาจะเสียชีวิต”

หมอลู่ประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้นในที่สุด?”

มาหยางลินทำให้เขาเหลียวมองและพูดว่า “ตามธรรมชาติแล้วความปรารถนาของผู้ป่วยเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนท้ายถ้าคนต้องการสูบบุหรี่ แต่คุณบังคับให้มีการปลูกถ่ายแขนขาให้กับเขายังไงคุณก็ต้องตัดแขนขาในภายหลังอยู่ดี ซึ่งก็จะมีการเรียกเก็บสำหรับค่าใช้จ่ายจากการรักษาเพิ่มหลังจากยืนยันซ้ำระหว่างหัวหน้าแพทย์ผู้ป่วยและญาติของผู้ป่วยที่เราตัดนิ้วของผู้ป่วย “

“นั่นไง” หมอลู่หัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ใช้เวลาสามถึงสี่ชั่วโมงในการปลูกถ่ายแขนขาที่หักและใช้เวลาครึ่งปีในการฟื้นฟูนิ้วมือแต่บุหรี่อย่างเดียวสามารถทำลายกระบวนการทั้งหมดได้การตัดสินใจล่วงหน้าจะดีกว่า”

“ใช่ถ้าผู้ป่วยสามารถตัดสินใจได้มันจะง่ายสำหรับเรา” มาหยางลินพยักหน้าเห็นด้วย การผ่าตัดชิ้นส่วนเล็กๆเป็นหนึ่งในการผ่าตัดที่ยากที่สุด ความยาวของการผ่าตัดนั้นยาวมากและมันก็ดูค่อนข้างเครียดมาก หลังจากการผ่าตัดเป็นเวลานานแพทย์ย่อมหวังว่าจะได้ผลงานออกมาดีหลังจากที่ลงแรงไป แต่ในแง่ของรายได้ส่วนบุคคลนั้นมันก็ยังได้รับการยอมรับและประสบความสำเร็จ

มันจะเป็นการทำลายล้างสำหรับแพทย์ที่จะดูผู้ป่วยที่ไม่สามารถทนต่อสิ่งล่อใจและอยากการดูดบุหรี่ได้

“หมอหลิงเราควรทำยังไงดี?” หมอลู่มองไปที่หลิงรัน

หากผู้ป่วยสามารถตัดสินใจได้ว่าเขาต้องการการปลูกถ่ายหรือการตัดแขนขาแพทย์สามารถตัดสินใจได้ตามมาตรฐานทางการแพทย์เช่นเดียวกัน

ในปัจจุบันแพทย์ต่างชาติหลายคนปฏิเสธที่จะทำสิ่งที่ไม่เหมาะสมสำหรับผู้สูบบุหรี่สุราและอื่น ๆ ที่มีวิถีชีวิตที่ไม่ดี ณ ปัจจับันมีการตั้งงบประมาณเพื่อพูดคุยเรื่องนี้ในประเทศจีนเช่นเดียวกันโดยมันเป็นการโต้เถียงระหว่าง หมอฉีจากโรงพยาบาลประจำจังหวัดและผู้อำนวยการโรงพยาบาลหลิว จากโรงพยาบาลทหารผ่านศึก ซึ่งมีการโต้เถียงสำหรับการรักษาในเคสเช่นนี้กันเรื่อยมา

หลิงรันยังคงนิ่งเงียบ

ความจริงแล้วเขาไม่มีประสบการณ์เช่นนี้

“หมอหลิงคุณต้องการพบญาติของผู้ป่วยไหม” หมอลู่ถาม

สำหรับเรื่องของข้อตกลงของเคสประเภทนี้แพทย์หลายคนชอบพูดคุยกับผู้ป่วยหรือญาติของผู้ป่วยก่อนตัดสินใจและผู้อำนวยการฮวงเป็นหนึ่งในนั้นที่ทำอย่างงั้น เขาอาจจะเป็นแพทย์ทหารที่ไม่ได้ผ่าตัดเก่งมากและแก่แล้ว แต่เขาค่อนข้างมีประสบการณ์ในการตัดสิน

หลิงรันคิดเพียงไม่กี่วินาทีก่อนที่เขาจะส่ายหัวโดยไม่ลังเล “ไม่จำเป็นต้องพบพวกเขาอีกครั้งครอบครัวของผู้ป่วยตัดสินใจที่จะให้รับการปลูกถ่ายนิ้วมือหรือไม่”

“รับครับ.”

“แบบฟอร์มแจ้งความยินยอมได้รับการลงนามแล้วหรือยัง”

“เซ็นชื่อแล้ว”

“คุณสามารถตรวจสอบเอกสารของเขาได้อีกครั้งแล้วขอความเห็นจากญาติของเขาหากพวกเขายังตัดสินใจเลือกใช้นิ้วเดิมเราจะทำเช่นนั้น” คำตอบของหลิงรันนั้นค่อนข้างคาดไม่ถึงกับหมอลู่และมาหยางลิน

หมอลู่ต้องเตือนหลิงรัน“ผู้ป่วยกล่าวว่าเขาต้องการเลิกสูบบุหรี่ แต่เป็นการยากที่จะเลิกสูบบุหรี่โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้สูบบุหรี่ที่สูบบุหรี่มานานกว่าสิบปีมันคงไม่ง่ายเลยที่จะเลิกสูบบุหรี่”

“เราจะใช้การตัดสินใจของเขาในปัจจุบันเท่านั้น” หลิงรันหยุดพูดไปสักพักเพื่อดูหมอลู่และมาหยางลินก่อนที่เขาจะพูดต่อว่า “คุณคิดอย่างไร”

ทั้งสองคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มายาง แต่พวกเขาไม่กล้าที่จะพูดอะไรได้

ผู้ป่วยอาจเลิกสูบบุหรี่หรืออาจไม่และไม่มีใครเดาได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในท้ายที่สุดพวกเขาไม่สามารถมีอิทธิพลต่อการกระทำของผู้ป่วยได้

ในประเทศประชาธิปไตยเช่นยุโรปและอเมริกาแพทย์อาจจะสามารถพูดและตัดสินใจได้ว่าจะทำการผ่าตัดต่อไปหรือไม่ ตราบใดที่พวกเขาเขียนคำแนะนำทางการแพทย์ที่สอดคล้องกับมาตรฐานทางการแพทย์ก็จะไม่มีปัญหา อย่างไรก็ตามแพทย์ในประเทศจีนไม่ได้สนใจเวลาทำงานของตนเอง

เดิมทีหมอลู่คิดว่าหลิงรันเป็นแพทย์ที่ใส่ใจเวลาและประสิทธิภาพ แต่พบว่าเมื่อเขาต้องตัดสินใจเขาก็ไม่ลังเล

หมอลู่ส่งเสียงครวญครางในใจและไปหาญาติของผู้ป่วยเพื่อขอการยืนยันอีกครั้ง

สิบนาทีต่อมาหลิงรันหมอลู่และมาหยางลินก็เดินไปที่ห้องผ่าตัด พวกเขาจัดการกับสิ่งสกปรกและเนื้อเยื่อที่ฉีกขาดในส่วนของการผ่าตัดและตัดส่วนที่บาดเจ็บออก