Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 163

EP 163

By loop

“หมอหลิงนิ้วของฉันคงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม” เหมาเพ็งไห่มองที่นิ้วมือสีดำของเขาและรู้สึกกังวลเล็กน้อย

หลิงรันสังเกตอย่างระมัดระวังและพูดว่า “การฟื้นตัวของคุณยังดีอยู่ดูรอยเย็บมันสีแดงนั้นหมายถึงเลือดกลับมาที่นิ้วมือไม่น่าจะมีปัญหากับการไหลเวียนของเลือดนิ้ว มันยังจะกลับมาปกติแต่คุณยังต้องรักษาความอบอุ่น … คุณคิดว่าเราควรยืดเวลาของมันด้วยโคมไฟความร้อนดีไหม? “

นี้เป็นคำถามสุดท้ายสำหรับแพทย์ในห้องพักฟื้น

แพทย์คนอื่นพยายามที่จะเข้ามาตอบ “แน่นอนเราสามารถดึงโคมไฟเพื่อให้ความอบอุ่นได้ใกล้ และก็สังเกตอาการของมือถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงก็ค่อยปรับแสงของไฟตามความเหมาะสม”

“ คุณควรรักษาจุดรับผลกระทบของไฟให้อยู่สูงหน่อย และตรวจสอบให้แน่ใจว่ามันสูงกว่าตำแหน่งหัวใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ควรสูงเกินไปเช่นกัน ในช่วงเวลาอื่นอย่าปล่อยให้แขนของคุณล้มลงไปด้านข้างและหลีกเลี่ยงการเคลื่อนไหวอื่น ๆ ที่คล้ายกันเช่นกันการยกแขนขาที่มีอาการบาดเจ็บมาจนเกินไปจะทำให้เลือดไหลกลับเข้าไปในเส้นเลือด อีกทั้งมันจะส่งผลต่อปริมาณเลือดที่ไปยังหลอดเลือดแดง … “หลิงรัน สังเกตว่าอาการบวมน้ำที่นิ้วของเหมาเพ็งไห่ ไม่ได้หายไปดังนั้นเขาจึงตั้งใจให้คำแนะนำเพิ่มเติมอีกสองสามข้อ

อาการบวมน้ำเป็นผลข้างเคียงในระยะยาวหลังจากการปลูกถ่ายนิ้วมือ ถ้าอาการบวมนั้นหายไปก็เหมือนเป็นตัวบ่งชี้ว่าอาการของผู้ป่วยก็จะหายดีเช่นกัน

แม้ว่าหลิงรันจะได้รับทักษะการปลูกถ่ายนิ้วมือระดับสมบูรณ์แบบแต่เขาเพิ่งจะเริ่มใช้ทักษะจริงๆ ซึ่งเหมาเพ็งไห่เป็นหนึ่งในผู้ป่วยรายแรก ๆ ของหลิงรันเมื่อมาถึงการผ่าตัดปลูกถ่ายนิ้วหลิงรันได้เตรียมการทุกอย่างโดยไม่คำนึงว่าพวกมมันจะมีความสำคัญหรือไม่สำคัญ นอกจากนี้เขายังกำหนดยาปฏิชีวนะและยาอื่น ๆ ให้กับผู้ป่วย จากนั้นเขาทำการตรวจร่างกายอย่างง่ายก่อนที่จะเดินไปรอบ ๆ หอผู้ป่วยในห้องพักฟื้นแห่งอื่น

เหมาเพ็งไจไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ แต่ก็ยังรู้สึกโล่งอกเขายิ้มให้ภรรยาของเขาและพูดว่า “ดูสิฉันไม่ได้บอกคุณว่าไม่ต้องกังวลใช่ไหมฉันฟื้นตัวได้ดี”

“ฉันได้ยินจากคนอื่น ๆ พวกเขาบอกว่าผู้ป่วยของหมอหลิงหรันจะฟื้นตัวเร็วกว่าผู้ป่วยรายอื่น” ภรรยาของเหมาเพ็งไจ่พูดด้วยรอยยิ้ม “แต่เป็นไปได้ว่ามันเป็นเพราะร่างกายของทุกคนแตกต่างกัน ถอนหายใจ…คุณต้องรักษาให้ถูกต้องตอนนี้ฉันดูแลบ้านอยู่คนเดียวและฉันก็ทำงานหนักมากและแม่ของคุณก็ไม่ยอมช่วยฉันด้วย… “

“เธออยากให้พี่ชายของฉันมาช่วยดูแลไหมล่ะ” เหมาเพ็งไห่พูดเพียงไม่กี่คำ เขาต่อต้านความอยากที่จะพูดต่อและเริ่มหัวข้อใหม่

เมื่อเขากลับมาที่วอร์ดเหมาเพ็งไห่รู้สึกหงุดหงิดเมื่อเขาคิดอยากจะสูบบุหรี่ จากนั้นเขาก็นำบุหรี่ยูจีออกจากก้นเตียงและเขาใช้ไม้บรรทัดพลาสติกอย่างเงียบ ๆ ในการวัดความยาวบุหรี่หนึ่งในสามอย่างแม่นยำก่อนที่จะไปห้องน้ำและจุดบุหรี่อย่างระมัดระวัง หลังจากรอสองวินาทีเขาค่อย ๆ นำมันมาดูด

เพื่อป้องกันไม่ให้มีควันเขาสูดลมหายใจเข้าไปในจมูกทั้งหมดเหมาเพ็งไห่ไม่ได้เปิดพัดลมระบายอากาศ เขายังพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อกลั้นหายใจ หลังจากผ่านไปประมาณยี่สิบวินาทีเขาก็หายใจควันอีกก้อนออกมาราวกับว่าเขาหมอแรง

ควันนั้นบางจนแทบมองไม่เห็นสีเลย

เขามองไปที่บุหรี่ที่มีขี้บุหรี่ล้นลงด้านล่างไปที่พื้นและเขาพบว่ามันยังอยู่ใกล้จากแผลที่นิ้วของเขา เหมาเพ็งไห่ดูดมันอีกที่อย่างอ่อนโยนอีกครั้งก่อนที่เขาจะควบคุมตัวเองได้อย่างยอดเยี่ยมและหยุด เขาเอาหัวบุหรี่ที่จุดไฟแล้วจ้องที่บุหรี่อีกสองสามวินาทีก่อนที่เขาจะโยนมันลงในโถชักโครกแล้วล้างออก

“มันไม่ใช่ว่าฉันต้องการที่จะเสียบุหรี่ที่ดี … ฉันไม่มีทางเลือก … ” เหมาเพ็งไห่พูดกับก้นบุหรี่ด้วยความเสียใจ

หลังจากเรื่องทั้งหมดเขารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องน่าอายที่จะต้องมาทำอะไรแบบนี้

เพื่อไม่ให้คนที่เข้าห้องน้ำรู้ว่ามีคนสูบบุหรี่ เขาจึงนั่งบนที่นั่งส้วมและสร้าง ‘กลิ่น‘ ในขณะที่เขาหยุดรอ

เขาถือโทรศัพท์ด้วยมือข้างเดียวในขณะที่เขาปัดหน้าจอโทรศัพท์ด้วยมืออีกข้าง ดูเหมือนว่าเขาจะผ่อนคลายและสะดวกสบายมาก

ย้อนกลับไปเมื่อนิ้วของเขาถูกตัดขาดเหมาเพ็งไห่รู้สึกราวกับว่าโลกของเขาถูกทำลาย

หากเขาขาดนิ้วเดียวมันจะส่งผลต่อการทำงานของเขาอย่างแน่นอน คงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งและการขึ้นเงินเดือน เขาอาจสูญเสียงานของเขา จากนั้นภรรยาของเขาอาจเยาะเย้ยและเย้ยหยันเขา

และก็ไม่จำเป็นที่เขาจะพูดถึงว่ามันน่ารำคาญแค่ไหนที่นิ้วมือเขาจะหายไปและมันน่าเกลียดแค่ไหน

อย่างไรก็ตามเมื่อการผ่าตัดของเขาเสร็จสิ้นอย่างสมบูรณ์อารมณ์ของเหมาเพ็งไห่ก็ค่อยๆสงบลง

นิ้วนั้นไม่ดีเท่าที่เคยดู แต่ก็ยังสามารถรับได้ ภรรยาของเขายังคงดุเช่นเดิม แต่ก็ทนได้เช่นกัน สิ่งเดียวที่ทนไม่ได้คือการห้ามสูบบุหรี่ของเขา แต่ถ้าเขารมควันเพียงสองครั้งทุกสองวันเขาก็ยังคงอยู่ …

เหมาเพ็งไห่เลื่อนผ่านโทรศัพท์ของเขาอย่างใจเย็น ทันใดนั้นเขาก็ค้นพบว่าส่วนที่เชื่อมต่อนิ้วที่ใช้เย็บของเขาเข้ากับมือของเขาซึ่งคืนสีของเลือดก่อนหน้านี้กลับกลายเป็นสีซีด

ในทันใดนั้นสมองของเหมาเพ็งไห่ก็ว่างเปล่า

ครึ่งนาทีต่อมา

เหมาเพ็งไห่พุ่งออกจากวอร์ดและตะโกนเสียงดังในเวลาเดียวกัน “หมอ…หมอ…”

หมอลู่รีบไปที่เกิดเหตุเมื่อพบเห็นครั้งแรก เขามองที่นิ้วก้อยและเริ่มรู้สึกกังวล

ขอบเขตของอาการบวมอุณหภูมิของผิวหนังและสีของนิ้วที่ถูกตัดเป็นข้อบ่งชี้ทางสายตาที่สำคัญที่สุดหลังจากการผ่าตัดปลูกถ่ายนิ้ว ในตอนนั้นสีของนิ้วของเหมาเพ็งไห่อย่างชัดเจนไม่ตรงตามมาตรฐานของนิ้วที่ฟื้นตัว

หมอลู่ค่อยๆวางมือใกล้กับนิ้วของเหมาเพ็งไห่ เขาไม่แปลกใจที่พบว่าอุณหภูมิผิวของเขาต่ำกว่าอุณหภูมิปกติ

หากอุณหภูมิของผิวหนังต่ำแสดงว่าการไหลเวียนโลหิตช้าลง มันอาจส่งผลให้เกิดลิ่มเลือด

การเกิดลิ่มเลือดอุดตันในเส้นเลือด สำหรับผู้ป่วยธรรมดาการเกิดลิ่มเลือดแบบไม่รุนแรงสามารถหายได้เอง อย่างไรก็ตามผู้ที่พบว่ามีลิ่มเลือดมากขึ้นเล็กน้อยจะพบว่าตนเองมีความเสี่ยงในระดับหนึ่ง

กล่าวอีกนัยหนึ่งมนุษย์การเกิดลิ่มเลือดเป็นเพียงปรากฏการณ์หนึ่งที่อาจทำให้เกิดการเสียชีวิตท่ามกลางปรากฏการณ์อื่น ๆ อีกมากมายที่อาจทำให้เสียชีวิตได้ อย่างไรก็ตามสำหรับบุคคลใดบุคคลหนึ่งเมื่อบุคคลนั้นค้นพบว่าเขามีภาวะลิ่มเลือดอุดตันถ้าเขาโชคดีเขาก็จะผ่านสถาณการณ์นี้ไปได้โดยไม่เกิดการสูญเสีย

“เตรียมห้องผ่าตัดให้พร้อมแล้วติดต่อหมอหลิงผู้ป่วยเตียงที่ยี่สิบห้า แสดงอาการของการเกิดลิ่มเลือดเตรียมอุปกรณ์สำหรับการเข้าถึงหลอดเลือดดำให้พร้อม” หมอลู่ได้ทำการตัดสินใจครั้งแรกซึ่งไม่น่าเป็นไปได้มากที่สุดที่จะทำให้สิ่งต่าง ๆ ผิดพลาด ในขณะเดียวกันความคิดของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

มีแพทย์ไม่มากที่จะกล้าอ้างว่าพวกเขามีทักษะสูงในการผ่าตัดปลูกถ่ายนิ้ว

หมอลู่ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น

ตอนนี้เขารู้สึกขอบคุณอย่างมาก ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาหลิงรันได้สั่งให้เขาและมาหยางลินทำแบบทดสอบจำนวนมากเกี่ยวกับวิธีการปลูกถ่ายนิ้วมือ

หมอลู่ระลึกถึงสิ่งที่เขาอ่านในขณะที่เขาชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและตัดสินในใจของเขา

หากเป็นไปได้เขาหวังว่าหลิงรันจะอยู่ที่นั่นกับเขาทันทีเพื่อที่เขาจะได้แนะนำเขาเกี่ยวกับสิ่งที่เขาควรทำ

อย่างไรก็ตามในฐานะแพทย์ประจำแผนกที่มาจากแผนกฉุกเฉิน หมอลู่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แพทย์ระดับสูงจะนั้งว่างๆเพื่อรอให้ผู้ป่วยมาพบพวกเขาเพื่อให้พวกเขาสามารถให้บริการทางการแพทย์ที่ดีที่สุดแก่ผู้ป่วย หอผู้ป่วยในอาคารผู้ป่วยในนั้นเต็มไปด้วยผู้ป่วยที่กำลังรอหมอระดับสูงเพื่อให้บริการทางการแพทย์

ไม่ว่าจะเป็นแผนกฉุกเฉินหรือแผนกอื่นแพทย์ที่จะต้องเข้าถึงผู้ป่วยคนแรกต้องเป็นแพทย์ประจำ เช่นหมอลู่หรืออาจเป็นแพทย์ที่มีอันดับสูงกว่าแพทย์ประจำแผนกเล็กน้อย

“หมอลู่?” พยาบาลทำการเตรียมตัวเสร็จสิ้นสำหรับการตั้งค่าอุปกรณ์การเข้าถึงหลอดเลือดดำในผู้ป่วยเตือนแพทย์

หมอลู่ รู้ว่าเขาต้องใช้ยาอะไรในตอนนี้ อีกทั้งหลิงรันไม่อยู่ที่นั่นและไม่มีวิธีการตรวจร่างกาย แม้ว่าเขาจะเรียกหลิงรันแต่หลิงรันก็ยังไม่ได้ตอบกลับมาเขาอาจไม่จำเป็นต้องได้รับคำตอบที่เหมาะสมที่สุดสำหรับสถานการณ์เช่นกัน

โชคดีที่หมอลู่เป็นแพทย์ประจำบ้านที่ทำงานให้กับแผนกฉุกเฉิน ในช่วงสี่ถึงห้าปีที่ผ่านมาเขาได้จัดการกับกรณีฉุกเฉินหลายร้อยกรณี ในขณะที่เขามองดูนิ้วที่ซีดจางที่อยู่ตรงหน้าเขา หมอลู่ดึงดึงสติตัวเองขึ้นและสั่ง “เฮปารินหลอดเลือดดำ ศูนย์จุดแอดออนซ์, เอ็กซ์โนพาลิน , หนึ่งจุดหกออนซ์ … “

หลังจากใช้เวลาคิดอีกสองวินาทีหมอลู่จึงออกคำสั่งอีกครั้งว่า “ไดพาลีนดาโมน , ศูนย์จุดสามสามออนซ์”

พยาบาลสั่งยาของเขาซ้ำขณะที่เธอเริ่มยุ่ง

เหมาเพ็งไห่ยังคงนอนอยู่บนเตียงแบนอย่างเงียบ ๆ เขาดูที่ถุงแช่ เขาไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน

‘ฉันสูบบุหรี่มากขึ้นในสองวันที่ผ่านมา เหตุใดฉันจึงมีปัญหาทันทีสำหรับการสูบบุหรี่เพียงครั้งเดียวในวันนี้ “