Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 175

ซู่เจียฟุนั่งบนเก้าอี้แล้วมองดูหยูหยวนคางของเขายกขึ้นเล็กน้อย

วิสัญญีแพทย์ก็มีความภาคภูมิใจเช่นกัน เมื่อการผ่าตัดไปได้ดีก็ต้องขอบคุณนักวิสัญญีแพทย์ที่รักษาความดันโลหิตของผู้ป่วยให้อยู่ในระดับที่คงที่ตลอดเวลาในขณะที่เติมของเหลวและเติมยาอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าจะเป็นคนนอกวิสัญญีแพทย์ก็ยังนั่งอยู่ในห้องผ่าตัดโดยไม่ต้องทำอะไรเกือบตลอดเวลา นักวิสัญญีเช่นซูเจียฟูยังหาเวลาเขียนบทความวิจัยทางการแพทย์ของเขาเอง

เมื่อเปรียบเทียบกับศัลยแพทย์ที่มักจะยุ่งอยู่ในห้องผ่าตัดซูเจียฟูเชื่อว่าตัวเองมีประสบการณ์มากขึ้นเมื่อมาเขียนบทความวิจัย แม้ว่าซูเจียฟูจะประหลาดใจกับความจริงที่ว่าหยูหยวนเขียนวิทยานิพนธ์ที่ตีพิมพ์ในวารสารระดับ 1 แต่เธอก็ไม่ได้ตีพิมพ์อะไรเลยในช่วงสองหรือสามปี นอกจากนี้ซูเจียฟูยังพบว่ารายงานวิจัยของเขามีคุณภาพยอดเยี่ยม

นี่เป็นรายงานวิจัยที่กำลังจะตีพิมพ์ในวารสารจีน

หากคุณดูที่ระดับความยากมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะตีพิมพ์ในวารสารภาษาจีนเมื่อเทียบกับวารสารระดับ 3 หรือระดับ 4 ของเอสซีไอ คุณเพียงแค่ต้องใช้ความพยายามอีกเล็กน้อยเพื่อให้บทความมีคุณสมบัติสำหรับวารสารระดับ 2 หากคุณโชคดีเล็กน้อยมันก็จะถูกตีพิมพ์ในวารสารระดับ 1

ตอนนี้เขาเหมือนนักเรียนที่ทำข้อสอบได้อย่างยอดเยี่ยมซูเจียฟูฝันว่าจะได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด

ในขณะเดียวกันหยูหยวนก็อ่านวิทยานิพนธ์ของซู่เจียฟูอย่างต่อเนื่อง

แม้ว่าเธอจะชอบการรักษาในลำไส้ใหญ่มากที่สุด แต่เธอก็ยังมีความเข้าใจค่อนข้างมากเมื่อมันมาถึงเนื้อหาของงานวิทธยานิพนธ์ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาแพทย์ทุกแห่งสนับสนุนให้ศัลยแพทย์ได้รับความรู้เกี่ยวกับยาชาและหยูหยวนเป็นบุคคลที่ตอบรับงานวิทยานิพนธ์นี้อย่างดี

เธออ่านบทความเกี่ยวกับการดมยาสลบมากกว่าพันรายการจัดพิมพ์โดยนักเขียนทั้งในและต่างประเทศ เธอยังตีพิมพ์บทสรุปบางอย่างในบางคน มันเป็นเพียงว่ามาตรฐานของพวกเขาอยู่ไกลเกินกว่าที่ตีพิมพ์ในวารสารระดับ 1 และไม่ได้รับความสนใจจากเธอมากนัก ในโรงพยาบาลมันเป็นส่วนหนึ่งของรายละเอียดงานเพื่อตีพิมพ์งานวิจัย มันคงเป็นเรื่องยากที่จะมอบตำแหน่งทางวิชาการให้กับแพทย์ที่ไม่ได้ตีพิมพ์บทความวิจัย และตามธรรมชาติแล้วไม่มีใครสนใจบทความธรมดา มันเป็นเรื่องยากยิ่งขึ้นสำหรับงานวิจัยเล็ก ๆ น้อย ๆ มันจะทำให้เกิดความสงสัยกับคนหมู่มาก พวกเขาอาจคิดว่าหมอสั่งให้คนเขียนบทความวิจัยให้พวกเขาแทนที่จะคิดว่าพวกเขาเขียนมันด้วยตัวเอง

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่แพทย์จะมอบหมายให้คนอื่นเขียนวิทยานิพนธ์หรืองานวิจัย คนที่แนะนำหมอเหล่านั้นให้กับนักเขียนวิทยานิพนธ์มักจะเป็นตัวแทนขายยา

แน่นอนถ้าแพทย์ต้องการไปไกลจริง ๆ เอกสารที่พวกเขามอบหมายให้คนอื่นเขียนไม่สามารถเปรียบเทียบกับที่พวกเขาเขียนเอง

“คุณวางแผนที่จะเผยแพร่สิ่งนี้เป็นภาษาจีนกลางหรอ?” ในไม่ช้าเมื่อหยูหยวนอ่านบทความวิจัยเสร็จ

“ใช่ฉันไม่เก่งในการเขียนภาษาอังกฤษ” ซู่เจียฟุหัวเราะอย่างไม่ลดละ

หยูหยวนพยักหน้าและกล่าวว่า “นี้มีโอกาสที่จะนำไปตีพิมพ์ในวารสารหลักของจีน”

ซู่เจียฟูขมวดคิ้วของเขา “มีวารสารหลักของจีนเท่านั้นหรอ”

หยูหยวนกล่าวว่า “จากสิ่งที่ฉันสามารถรวบรวมมาคุณต้องการมีข้อมูลพร้อมสถิติเกี่ยวกับผู้ป่วยที่มีอาการของวิกฤตเส้นเลือดอุดตันหลังจากได้รับการปลูกถ่ายนิ้วมือจากนั้นคุณต้องหาวิธีที่ดีกว่าในการจัดการกับยาชาและยาผ่านการสนทนา ถ้านี่คือทั้งหมดฉันได้อ่านเอกสารที่เกี่ยวข้องมาก่อน… “

“คุณมี?” ซู่เจียฟูตกใจอย่างยิ่ง

“มันไม่เหมือนกันแน่นอนข้อดีของวิทยานิพนธ์ของคุณก็คือคุณได้สร้างข้อมูลสถิติขึ้นอยู่กับอายุของผู้ป่วยเพศไม่ว่าพวกเขาจะสูบบุหรี่หรือไม่และแต่อย่างไรก็ถือว่ายังเป็นแผลที่สดใหม่อยู่” หยูหยวนได้แสดงความคิดเห็นด้วยน้ำเสียงของเธอหนักแน่นกว่าการทำงานที่หน้าเตียงผ่าตัด

ซูเจียฟูพูดอย่างไม่สบายใจ“ ฉันรู้สึกว่า…คิดเกี่ยวกับมันการปลูกถ่ายนิ้วห้าสิบครั้ง…”

“ถ้าคุณต้องการตีพิมพ์บทความนี้ในวารสารระดับสูงฉันเชื่อว่าคุณควรให้ความสนใจกับการทำบทความมากกว่านี้” หยูยวนตัดบทซีเจียฟูและบอกตรงๆกับเขา

ซูเจียฟูกระพริบตาและพูดอย่างจริงจังว่า “คุณหมายถึงอะไรหลังการรักษา?”

“คุณจะแก้วิกฤตินั้นได้อย่างไร? คุณจัดการยาให้กับปลอกเอ็นของกล้ามเนื้องอหรือไม่หรือคุณจัดการยาในส่วนที่ถูกตัดขาดหรือไม่คุณใช้ พาพาเวอร์รีนหรือ ไอดิโอคาลีน? และคุณจัดการยาเมื่อไหร่…?” หยูหยวนถามง่ายๆ

การแสดงออกของซู่เจียฟูนั้นเคร่งขรึม “สิ่งนี้จะทำให้ยากยิ่งขึ้น”

“มันยากตั้งแต่เริ่มต้นเลยหรอเนี่ย”

“ คุณพูดถูกคุณพูดถูก…เกี่ยวกับเรื่องนี้หมอหยูนั่งดูเรื่องนี้…” ซู่เจียฟูผลักเก้าอี้ไปในทิศทางของหยูหยวนเพื่อที่เธอจะได้นั่งลงเพื่อทำให้พูดคุยกับเธฮง่ายขึ้น. จากนั้นเขาก็หยิบสมุดบันทึกของเขาออกมาอย่างรวดเร็ว

… ..

ณ ที่จอดรถ.

พยาบาลสาวหมอสาวและหมหนุ่มรวมถึงญาติของผู้ป่วยมากกว่าสิบคนของพากันวิ่งไปที่รถโฟล์คสวาเกนเจลต้าของหลิงรัน

เจิ้งหยานหานผู้ฝึกงานด้านการพยาบาล ทำการแต่งตัวและดึงแขนเสื้อของหลิงรัน เธอพูดว่า “หมอหลิงคุณทำงานมานานกว่าสี่สิบชั่วโมงทำไมคุณไม่มาพักที่นี่และพักผ่อนในโรงพยาบาลล่ะ?”

ซู่เม้งหวู่นางพยาบาลสาวสวยผู้มักจะชอบเข้าไปใกล้หลิงรันและเช็ดเหงื่อก็ไม่อยากตกหล่น “หมอหลิงเป็นเรื่องง่ายมากที่จะได้รับอุบัติเหตุถ้าคุณขับรถเมื่อคุณเหนื่อยทำไมคุณไม่อยู่ล่ะ”

“ผมไม่เป็นไร” แม้ว่าหลิงรันจะพูดความจริง แต่ก็ไม่มีใครเชื่อในสิ่งที่เขาพูดเลย

เซรั่มพลังงานสามารถฟื้นฟูความแข็งแกร่งในจิตใจและร่างกาย นอกเหนือจากการหิวเล็กน้อยการตัดสินใจของหลิงรันและความคล่องแคล่วของร่างกายของเขาไม่ได้รับผลกระทบเลย

หลิงรันใช้พลังงานเซรั่มขวดที่สองของเขาเพียงสิบกว่าชั่วโมงก่อน เขายังสามารถทำการผ่าตัดปลูกถ่ายนิ้วมืออีกครั้งได้ในขณะนี้และการขับรถกลับบ้านของเขาก็เป็นเรื่องที่ธรรมดามาก

อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะมีศัลยแพทย์ที่ทำการผ่าตัดมากกว่าสามสิบชั่วโมงติดต่อกันทุกสัปดาห์ในโรงพยาบาล แต่ทุกคนก็กลัวว่าถ้าแพทย์จำเป็นจะต้องขับรถกลับบ้านอาจเกิดอุบัติเหตุได้ นี่เป็นเรื่องจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในแผนกฉุกเฉินซึ่งพยาบาลสาวๆๆมักจะเห็นผู้ป่วยที่ถูกส่งไปที่นั่นเพราะพวกเขาขับรถเมื่อพวกเขามีอาการเหนื่อย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพวกเขาไม่อนุญาตให้หลิงรันขับรถกลับ

หลิงรันไม่สามารถโน้มน้าวพวกเขาด้วยเหตุผลและขี้เกียจเกินกว่าที่จะโต้แย้งกับพวกเขาเช่นกัน เขากางแขนออกแล้วพูดว่า “แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ?”

จากสิ่งที่เขารู้เมื่อผู้หญิงเปล่งเสียงคัดค้านพวกเขามักจะมีความคิดเห็นของตัวเอง

อย่างที่คาดหวังหลังจากหลิงรันกล่าวว่าพยาบาลสาวเริ่มเล่นกรรไกรกระดาษร็อค

ญาติของผู้ป่วยบางคนก็เข้ามารีบเข้าร่วมทันที

ห้านาทีต่อมา.

คนขับหนึ่งคนและผู้โดยสารสี่คนคอยตัวตัวเข้ามาในรถเล็กของหลิงรัน

ทุกคนพูดถึงอาหารอร่อยในหมู่บ้านของหลิงรันในเวลาเดียวกันพวกเขาก็ส่งหลิงรันกลับบ้านอย่างปลอดภัย

“หมอหลิงคุณต้องพักผ่อนให้ดี”

“อย่านอนดึกอีกต่อไป”

“ทานโจ๊กตอนกลางคืนอย่าปล่อยให้ท้องว่าง”

ผู้หญิงสี่คนที่มาด้วยไม่กล้าเข้าไปข้างในเพื่อดูแม่สามีในอนาคตของพวกเขาหลังจากส่งหลิงรันไปที่ประตูหน้าของคลินิคหลิงรันพวกเขาทำได้เพียงแค่โบกมือลาหลิงรันเท่านั้น จากนั้นพวกเขามองหาอาหารในซอยนั้น

หลิงรันจอดรถของเขาและวางมือไว้ในกระเป๋าของเขา เขาเดินกร่างไปที่ห้องของเขาและเตรียมพร้อมที่จะนอน

เขาไม่ค่อยรู้สึกเหนื่อย อย่างไรก็ตามเขารู้สึกว่าเขาควรพักผ่อนหลังจากไม่ได้นอนมาสี่สิบชั่วโมง

*คลิก.*

แสงของห้องเก็บของบนชั้นแรกเปิดอยู่เหมย์จูนั่งบนเก้าอี้ ขาเรียวยาวของเธอเอียงและเกือบจะยื่นออกมาจากใต้โต๊ะ

“คุณมาที่นี่เพื่อนวดหรอ” น้ำเสียงของหลิงรันนั้นขาดความกระตือรือร้น เขาไม่ได้ดูประหลาดใจเลย

เมื่อเขามองดูเวลาที่เหมย์จูแวะมา

เหมย์จูอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเธอฟังคำพูดของหลิงรันเธอก็ไม่รู้สึกอยากพูดอีกต่อไป เธอยิ้มและพูดอย่างจริงจัง “หมอหลิงฉันมาที่นี่เพื่อรบกวนคุณอีกครั้ง”

“ไม่มีปัญหาไม่มีปัญหา … ” คราวนี้มันเป็นพ่อของหลิงรัน, หลิงโจวโจวที่พูดแทน เขาเดินขึ้นบันไดด้วยมือข้างหนึ่งถือผลไม้และแตงโมขนาดใหญ่ในอีกข้างหนึ่ง ก่อนอื่นเขาวางจานผลไม้ที่มีชิ้นแอปเปิ้ลและส้มแมนดารินไว้บนโต๊ะ จากนั้นเขาก็ควักมีดผลไม้ออกมาจากด้านหลังเอวของเขาแล้วผ่าแตงโมที่มีขนาดเท่ากับศีรษะมนุษย์ในจุดนั้นปล่อยให้น้ำสีแดงจากแตงโมไหลลงสู่พื้นที่เก็บน้ำใต้โต๊ะน้ำชา

เตาปิงตามมาอย่างใกล้ชิดด้านหลังเขา จากนั้นเธอก็ส่งผ้าเช็ดตัวให้หลิงรันก่อนที่จะบ่นว่า “ทำไมลูกถึงอยู่ที่โรงพยาบาลนานจัง”

หลิงรันเช็ดหน้าเขาแล้วพูดว่า “ฟมทำศัลยกรรมเพิ่มขึ้นอีกสองสามครั้งในขณะที่ผมมีโอกาสที่จะทำ”

“แต่ยังไงก็เถอะลูกก็ช่วยสุภาพกับเธอหนิ่ย … “

“ มันเป็นเรื่องดีที่จะทำศัลยกรรม” หลิงโจวพูดตัดบท“ โรงพยาบาลเป็นแบบนี้ถ้าเขาไม่ใช้โอกาสที่เขาเสนอเขาอาจจะไม่ได้รับโอกาสที่คล้ายกันอีกตลอดชีวิตของเขาในท้ายที่สุด เขาจะสามารถเปิดคลินิกเล็ก ๆ ได้แต่งงานกับภรรยาที่น่ารักและใช้ชีวิตของเขาแบบนั้น … “

“เวร.” เตาปิงตบสามีของเธอเบา ๆ เธอทำเหมือนเป็นเรื่องน่าอายและพูดว่า “พี่ชายชานยู่อยู่ที่นี่เธอรอมาซักพักแล้ว”

เหมย์จูถือถ้วยน้ำชาขณะที่ปลอมตัวอยู่และพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าหมอหลิงชำนาญในการรักษาผู้ป่วยมานานเขาอาจจะมีอนาคตที่สดใส”

หลิงรันรู้สึกปล่งประกายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“โอ้ฉันซื้อของขวัญแล้ว” เหมย์จูเธอทำดีเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง เธอโบกมือแล้วสั่งให้ใครคนหนึ่งนำกล่องไม้ขนาดใหญ่มา

เหมย์จูลุกขึ้นหยิบกล่องไม้วางลงบนโต๊ะ เธอแสร้งทำเป็นไม่แยแสและพูดว่า “นี่คือแฮมไอบีเรียที่ฉันซื้อในขณะที่ถ่ายทำในสเปนมันรสชาติดีแม้ว่าคุณจะตอนที่มันดิบอยู่ก็ได้

“แฮมจากสเปนนี่มันมีค่ามากจริงๆ” เตาปิงดูตัวเล็กลงไปเลย

หลิงโจวพูดตามความปรารถนาของภรรยาของเขาว่า “มันเป็นเรื่องเล็กน้อยน่าอายแทนจริงๆเลย”

เขาเปิดกล่องไม้ขณะที่เขาพูด

กล่องไม้กว้างเท่าเก้าอี้และยาวเท่ากับครึ่งหนึ่งของความเป็นมนุษย์ มีขาหลังของหมูอ้วนกำลังมองอยู่ข้างใน แม้ว่ามันจะดูค่อนข้างแห้งแล้งโดยรวม แต่ดูเหมือนว่ามีภาพขวานของนักดับเพลิงและเป็นภาพที่น่าประทับใจอย่างมาก นอกจากนี้ยังมีกลิ่นหอมเล็กน้อย

“นี่เป็นสิ่งที่ไม่ธรรมดา” ในขณะที่หลิงโจวพูดตัวเขารู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

รูปถ่ายเลื่อนออกจากด้านล่างกล่อง

หลิงรันก้มตัวลงมาเพื่อหยิบมันขึ้นมาและเห็นว่ามันเป็นรูปถ่ายขนาดเท่าฝ่ามือ มันเป็นรูปถ่ายของเหมย์จูที่แสดงค่อนข้างน่ารักและแสดงออกอย่างตลก

มีลายเซ็นของเหมย์จูอยู่ที่มุมขวาล่างของภาพถ่าย

ตอนนี้เหมย์จูดูกังวลด้วยเหตุผลบางอย่าง “เมื่อฉันมอบของขวัญให้กับแฟน ๆ ของฉันฉันมักจะใส่รูปถ่ายที่มีลายเซ็นเสมอเอาไว้เป็นของขวัญเพิ่มเติม”

ก่อนที่คนอื่นจะตอบกลับมาเธอพูดอย่างรวดเร็ว “แฮมต้องเก็บไว้ที่อุณหภูมิต่ำมันจะดีที่สุดถ้าคุณเก็บไว้ในห้องใต้ดินเมื่อคุณต้องการทานให้หั่นเป็นชิ้นบาง ๆ … “

การแสดงออกของเธอนั้นผ่อนคลายมากและนั่นทำให้ครอบครัวของตระกูลหลิงสบายใจเช่นกัน

ทุกคนแน่นขนัดไปรอบ ๆ ที่กล่องอีกครั้งและชื่นชมมันอย่างมาก

“มันหอมมากๆเมื่อดมกลิ่นมันดีๆ”

“มันดูค่อนข้างดี”

“มันใหญ่และหนักมาก!”