Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 180

“พักสักสามสิบนาทีแล้วผ่าตัดที่เหลือให้เสร็จแล้วออกไปข้างนอก” หลิงรันก้าวไปที่ประตูของห้องผ่าตัดและถอดชุดผ่าตัดของเขาออกขณะที่เขาพูด

หมอลู่รู้สึกอึดอัดใจ แต่เขาก็ครวญครางออกมา “เรายังมีการผ่าตัดด้วยเทคนิคเอ็มถังอีกหนึ่งครั้งและการผ่าตัดปลูกถ่ายนิ้วอีกหนึ่งนิ้วรออยู่”

“ เมื่อเราทำการผ่าตัดเหล่านี้เสร็จแล้วเราสามารถกลับบ้านได้เพราะมันจะถึงเวลาที่เราสามารถหยุดงานได้” หลิงรันพูดอย่างผ่อนคลาย

ในขณะเดียวกันการผ่าตัดให้ห้องถัดไปก็เสร็จสมบูรณ์ หมอโจวออกมาจากห้องผ่าตัดซึ่งเขากำลังล้วงมือไว้ในกระเป๋น และเขาทักทายพวกของหลิงรันด้วยรอยยิ้มเมื่อเขาเห็นพวกหลิงรัน “เจอกันใหม่”

“คุณเข้ามาในโรงภาพยนตร์เพียงครั้งเดียวทุกสองวันฉันจำได้ตอนคุณอยู่ที่นี่” หมอลู่รู้สึกอิจฉาเมื่อเขาเห็นว่าหมอโจวกำลังตามหาหมอประจำแผนกซึ่งเขาจำหมอลู่ไม่ได้ หมอประจำแผนกนั้นดูธรรมดาและไร้ความสามารถเหมือนหมอโจว พวกเราจะไม่เห็นสปิริตนักสู้ในตัวของพวกแพทย์ประจำบ้านเด็ดขาด

หมอโจวหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ฉันเป็นพี่ชายคนที่สองของเปี่ยนเกวซึ่งเชี่ยวชาญในการรักษาโรคเล็ก ๆ น้อย ๆ “

“คุณกำลังพูกว่าคุณเหมือนกับพี่ชายคนที่สองของเปี่ยนเกว?” หมอลู่อยู่ในอาการตกตะลึง

หยูหยวนที่ฟังอยู่ข้างๆและก็พูดขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจ “มันมาจากการสนทนาระหว่างเปี่ยนเกวและจักรพรรดิ์ฮุยเวิ้นแห่งราชวงศ์ฉิน [1] พี่ชายคนโตของ เปี่ยนเกวนั้นเก่งในการต่อสู้ แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จเพราะเขาตายจากโรคภัยในยุคนั้น[2] … “

“โอ้” หมอลู่กล่าว เขายกนิ้วแล้วพูดว่า “หมอโจวคุณเป็นคนมีวัฒนธรรม”

“ฉันมักจะมีเวลาว่างดังนั้นฉันจึงอ่านหนังสือ” คุณหมอโจวยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ซึ่งเขาพยายามลูปเขาของเขาทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่มีเขา แต่เขาไม่มี เขาหันหน้าไปรอบ ๆ และยิ้มให้หลิงรัน เขาพูดว่า “หลิงรันคุณยุ่งเกินไปคุณต้องใช้เวลาพักบ้างมีคนไม่กี่คนที่สามารถรับมือกับสไตล์การทำงานของคุณได้ในเวลาไม่กี่ชั่วโมงและนอนไม่กี่นาทีเท่านั้น”

“ผมจะไม่สามารถผ่าตัดต่อไปได้อีกเช่นกันผมจะกลับบ้านวันนี้เพื่อไปผักผ่อน” หลิงรันเสร็จภารกิจของเขาในการทำศัลยกรรมนิ้วห้าสิบนิ้วแล้ว เขายังเดินรอบวอร์ดในแผนกฉุกเฉินกับผู้ป่วยอีกครั้ง จากนั้นทางเดินก็เต็มไปด้วยผู้ป่วยที่นอนอยู่บนเตียงเสริม แม้ว่าหลิงรันต้องการที่จะทำการผ่าตัดต่อไปร่างกายของเขาก็จะไม่คงไม่ไหว เขาต้องหยุดซักพัก

“ถ้าฉันเป็นนายฉันจะใช้โอกาสนี้เพื่อใช้วันหยุดพักผ่อนประจำปีของฉันส่งไปที่แผนกผู้อำนวยการฮวง และขอลาแทนฉันไม่รู้ว่าเขาจะให้นายลาจริงหรือไม่ แต่อย่างน้อยคุณควร ได้รับค่าตอบแทนบ้าง ” เมื่อหมอโจวเริ่มพูดเกี่ยวกับสิ่งที่เขามีประสบการณ์ในเขาเริ่มพูดคุยไม่หยุด

พวกเขาใช้เวลาสักครู่ก่อนที่พวกเขาจะส่งหมอโจวซึ่งมีเวลาว่างมาก หมอลู่รู้สึกอึดอัดใจแต่เขาก็หาวและเขาก็รีบวิ่งไปที่ห้องแพทย์สายแรกเพื่อนอน

หลิงรันไม่ได้เข้าห้องสี่เหลี่ยมนั้น เขาเดินไปข้างหน้าและเข้าไปในห้องเรียกของหมอที่สอง

ผู้อำนวยการฮสว กล่าวเสมอว่าเขาจะให้การรักษาแบบเดียวกับหลิงรันในฐานะหัวหน้าแพทย์ผู้ช่วยและเขาก็รักษาคำพูดไว้ การวางหลิงรันในบรรดาแพทย์สายสองถือเป็นการย้ายครั้งใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ ท้ายที่สุดแพทย์สองสายคือแนวป้องกันที่สองเมื่อมันมาถึงการรักษาพยาบาล

แพทย์คนแรกต้องทำงานกะกลางคืนทุกสองสามวัน ในขณะที่แพทย์สายสองต้องเปลี่ยนกะพวกเขาสามารถนอนหลับได้ตลอดทั้งคืน แพทย์สายแรกจะปลุกหมอสตริงที่สองขึ้นหากพวกเขาไม่สามารถจัดการคดีในมือ สำหรับแพทย์สายสามพวกเขาสนุกกับชีวิตที่สะดวกสบายยิ่งขึ้น เฉพาะเมื่อแพทย์สายสองไม่สามารถจัดการเคสได้จึงค่อยมาหาแพทย์สายสาม

มีแพทย์สายสามหนึ่งในสามคนในแผนกฉุกเฉินและนั่นคือผู้อำนวยการฮซงแพทย์สายสองได้รับผลประโยชน์ที่มอบให้กับหัวหน้าแพทย์และหัวหน้าแพทย์ แพทย์อาวุโสที่เหลืออยู่สองสามคนซึ่งมีอายุมากกว่าหลิงรันมากจำเป็นต้องแชร์ห้องสายที่สองกับเขาเพราะทุกคนเคารพผู้อำนวยการฮวง

ห้องตอนนั้นดูว่างเปล่าในเวลานั้นหลิงรันปิดประตูและเปิดหีบสมบัติระดับกลาง

แสงสีทองสดใสส่องประกายไปทั่วห้องทันที

ไม่กี่วินาทีต่อมาสิ่งของที่ดูเหมือนหลอดทดลองสีน้ำเงินลอยอยู่ในอากาศ

หลิงรันทันทีมีความรู้สึกไม่ดี

‘ไม่มีทางที่หีบสมบัติระดับกลางจะปล่อยเซรั่มพลังงานใช่มั้ย‘

ไม่ใช่ว่าเซรุ่มพลังงานนั้นไม่ดี แต่สิ่งที่เขาเพิ่งได้รับมาจากหีบสมบัติระดับกลาง มันจะต้องยิ่งใหญ่กว่าจากหีบสมบัติพื้นฐาน ถ้าหลอดทดลองสีน้ำเงินอันนี้เทียบเท่ากับ เซรั่มพลังงานสิบเท่าหรือแย่กว่านั้นหนึ่งร้อยแล้วก็ไม่ได้หมายความว่าหลิงรันไม่ต้องนอนหลับเป็นเวลาครึ่งปีหรือไม่

หลิงรันอาจไม่ได้หมกมุ่นอยู่กับการนอนหลับ แต่เขาเองก็รู้สึกว่ามันก็น่าเสียดายอยู่

เมื่อความคิดนั้นเพิ่มขึ้นในใจของเขาหลิงรันเหยียดแขนออกและคว้าหลอดทดลองสีน้ำเงิน

[ทักษะซีรั่ม: ทักษะทั้งหมด +1 เอฟเฟกต์คงอยู่เป็นเวลาสองชั่วโมง]

หลิงรันรู้สึกอึดอัดใจ แต่เบิกตาของเขา มันไม่ใช่เซรั่มพลังงานและตัดสินโดยรูปลักษณ์ของมัน … ดูเหมือนว่าเป็นรายการที่ทรงพลัง

หลิงรันถามระบบทันที “โดยฝีมือทั้งหมดคุณหมายถึงทักษะทั้งหมดที่ฉันมีในปัจจุบันหรือทักษะทั้งหมดในโลกการแพทย์หรือไม่”

“ทักษะทั้งหมดในโลกการแพทย์” ระบบตอบ

“ถ้าอย่างนั้นทักษะที่ฉันไม่รู้ก็คืออะไร”

“พวกมันจะได้รับการเลื่อนระดับฝึกหัดชั่วคราว”

“และทักษะระดับสมบูรณ์แบบ”

“ระดับตำนาน” ระบบตอบด้วยความมั่นใจ

หลิงรันรีบกระตุ้นให้ใช้เซรั่มทันที เขาต้องการประสบการณ์อย่างแท้จริงว่ารู้สึกอย่างไรที่มีทักษะระดับตำนาน

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาพิจารณาถึงความจริงที่ว่าเขาได้รับเพียงสามหีบสมบัติขั้นกลางจนถึงตอนนี้หลิงรันก็ระงับความอยาก

“ถ้าฉันมีทักษะระดับตำนานแล้วล่ะ?” ความอยากรู้ของหลิงรันยังไม่ได้หายไป

ระบบตอบโดยไม่ลังเลว่า “ระดับตำนาน +1″

หลิงรานวิ่งเหยาะๆ

หลิงรันวางซีรั่มสีน้ำเงินลงและตั้งนาฬิกาปลุกของเขา เขางีบหลับเป็นเวลาสิบห้านาที

แม้ว่าเขาจะได้รับความช่วยเหลือจากการใช้เซรั่มพลังงนาแต่ก็ใช้เวลาสิบชั่วโมงนับตั้งแต่เขาดื่มครั้งสุดท้าย เขาต้องทำการผ่าตัดปลูกถ่ายนิ้วอีกครั้งในภายหลังและหลังจากนั้นเขาต้องทำการผ่าตัดด้วยเทคนิคเอ็มถังอีกหนึ่งครั้ง ในตอนท้ายของมันพลังงานของเขาเกือบจะใช้หมด

หากเขางีบหลับก่อนการผ่าตัดโฟกัสของเขาก่อนการผ่าตัดจะยิ่งใหญ่กว่า

เขาใช้เวลาสามชั่วโมงกว่าจะเสร็จสิ้นการผ่าตัดปลูกถ่ายนิ้วมือและการผ่าตัดด้วยเทคนิคเอ็มถังจากนั้น หลิงรันก็หยุดพักหนึ่งวัน

อย่างไรก็ตามหมอลู่,มาหยางลินและหยูหยวนหมดพลังที่จะผ่าตัดอีกต่อไป

ยิ่งไปกว่านั้นสำหรับแพทย์ประจำแผนกคนแรกแม้ว่าพวกเขาจะมีวันหยุดพักตราบใดที่มีผู้ป่วยนอนอยู่บนเตียงที่พวกเขาจัดการพวกเขายังคงต้องดำเนินการรอบวอร์ดและให้คำแนะนำทางการแพทย์ พวกเขายังต้องได้รับอนุญาตให้จำหน่ายผู้ป่วยที่ได้รับการตัดสินว่าเหมาะสมที่จะออกจากโรงพยาบาล

การผ่าตัดของหลิงรันได้รับการรวมเข้าด้วยกันจำนวนมากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ไม่ใช่แค่เตียงที่จัดการโดยแพทย์ประจำบ้านสองคนและผู้คุมเต็ม แต่จำนวนเตียงเสริมที่พวกเขาร้องขอนั้นเพิ่มขึ้นเกือบหนึ่งเท่าจากเดิม แม้ว่าพวกเขาจะหยุดวันพรุ่งนี้พวกเขาก็ยังต้องทำงานทั้งวันก่อนที่พวกเขาจะออกจากโรงพยาบาลได้

โดยธรรมชาติแล้วแพทย์ประจำแผนกสามารถขอความช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมงานในส่วนตัวได้ แต่มันก็แล้วแต่ความสมัครใจของเขาพวกเขายังต้องเปลี่ยนกะเพื่อนร่วมงานของพวกเขาด้วยหากพวกเขาขอให้เพื่อนร่วมงานเข้ามาแทนที่กะของพวกเขา แต่คนอย่างหมอลู่ที่มีตารางการทำงานที่เต็มไปด้วยคนไม่มีทางเลือก พวกเขาต้องทำงานด้วยตัวเอง

แม้จะเป็นเช่นนั้นก็เป็นการดีกว่าที่จะจากไปแล้วไม่มีอะไรดี เมื่อเปรียบเทียบกับกะปกติเขาไม่จำเป็นต้องทำตามกิจวัตรประจำวันของเขาอย่างเคร่งครัดเมื่อเขาลา หมอลู่เพิ่งหลับจนถึงเจ็ดเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเขาตื่นเขายังคงปฏิเสธที่จะไปโรงพยาบาล เขาปรุงหมูตุ๋นและหม้อตุ๋นขนาดใหญ่สองหม้อ จากนั้นเขาก็เดินออกมาจากการปรุงน้ำซุปก่อนที่เขาจะเดินช้าๆไปที่วอร์ด

การเดินรอบวอร์ดกินเวลาจนถึงเที่ยง หมอลู่เขียนคำแนะนำทางการแพทย์จำนวนมากในช่วงเวลานั้นรายงานในระบบอิเล็กทรอนิกส์และพยาบาลตะโกนสามถึงสี่ครั้ง เขาเกือบจะทั้งเช้าเหมือนกัน

จำนวนบันทึกทางการแพทย์ที่ได้รับนั้นยอดเยี่ยมมากจนไม่สามารถเสร็จสิ้นภายในหนึ่งวันหมอลู่ไม่ต้องการเติมเวชระเบียนดังนั้นเขาจึงไปที่พื้นที่ปฏิบัติการเพื่อเปลี่ยนตำแหน่งตีนเป็ดที่เหลืออยู่ เขาตัดหมูตุ๋นสองสามชิ้นเป็นชิ้นแล้วโอนรายได้ของเขาจากกระเป๋าสตางค์ออนไลนืในวีแชทไปที่เถาเป่าที่สุดเขารู้สึกว่าเขากับมาสดชื่นอีกครั้ง

มาหยางลินและหยูหยวนมีตารางคล้ายกันหมอลู่พวกเขายุ่งจนถึงเที่ยง พวกเขาพบกันและพบความจริงที่น่ากลัว

“หมอหลิงไม่มาวันนี้เหรอ?”

“เขาไม่ได้มาจริงเหรอ?”

“เราเมาแล้วเราต้องทำการผ่าตัดต่อไปในวันพรุ่งนี้หรือไม่”

เมื่อพวกเขาคิดถึงความเป็นไปได้พวกเขาทั้งสามไม่เพียงรู้สึกว่าหัวใจของพวกเขาอ่อนแอ แต่พวกเขาก็รู้สึกอ่อนแอทางร่างกายด้วย

“กลับบ้าน.”

“ฉันจะกลับบ้านเพื่อนอน”

“ฉันจะไม่ออกไปช็อปปิ้งแน่นอน”