Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 185

หมอลู่ และมาหยางลินที่นั่งอยู่ในสำนักงานเพื่อให้ทันกับการเขียนเวชระเบียนของผู้ป่วย เมื่อพวกเขาเห็นหยูหยวนวิ่งผ่านไป พวกเขารู้สึกอิจฉามาก

ทุกสิ่งยังคงดีขึ้นสำหรับหมอลู่เขาเป็นแพทย์ประจำอยู่แล้วและเสร็จสิ้นการหมุนเวียนคลินิกแล้ว เขาเคยอยู่ในแผนกฉุกเฉินมาระยะหนึ่งแล้วและได้มีส่วนร่วมในการรักษาโรคทั่วไปทุกชนิด

ในขณะเดียวกันเมื่อ มาหยางลินมาถึงแผนกฉุกเฉินเขาก็ได้รับเลือกให้เป็นผู้ช่วยของหลิงรันเขายังคงเต็มไปด้วยความอยากรู้เมื่อมาถึงการผ่าตัดประเภทอื่นที่ดำเนินการในแผนกฉุกเฉิน

ด้วยเหตุนี้มาหยางลินจึงดูค่อนข้างโกรธ หลังจากบันทึกเวชระเบียนอีกครั้งโดยใช้วิธีการคัดลอกและวางก่อนที่เขาจะแก้ไขเนื้อหาเขาพูดพึมพำกับตัวเองว่า “ฉันสงสัยว่าการผ่าตัดของหยูหยวนและคนอื่น ๆ กำลังทำอะไรในวันนี้”

“พวกเขาไปห้องผ่าตัดเมื่อพวกเขามาถึงโรงพยาบาลมันอาจเป็นการผ่าตัดฉุกเฉิน” หมอลู่จ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยความสนใจอย่างมาก

เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาหลิงรันได้ทำการผ่าตัดปลูกถ่ายห้านิ้วและใช้เทคนิคการผ่าตัด เอ็มถังมากกว่าสิบครั้ง การผ่าตัดแต่ละครั้งต้องใช้เวชระเบียนมากกว่าหนึ่งหมื่นคำและหมอลู่และมาหยางลินต้องเขียนมัน นอกจากนี้พวกเขายังมีเอกสารอื่น ๆ เช่นการติดตาม เอกสารเพิ่มเติมการผ่าตัดเหล่านี้ แม้ว่าจะไม่มาก แต่ก็ค่อนข้างซับซ้อนและดูน่ารำคาญมาก

มาหยางลินก็โหยหา “ถ้าคุณคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้บางครั้งการผ่าตัดฉุกเฉินก็ค่อนข้างดีเช่นกัน”

“คุณมาจากแผนกศัลยกรรมมือในอนาคตคุณจะได้รับการผ่าตัดฉุกเฉินทุกวัน” หมอลู่หัวเราะเบา ๆ สองสามครั้ง การทำศัลยกรรมมือส่วนใหญ่นั้นค่อนข้างเร่งด่วน อย่างน้อยที่สุดพวกเขาก็ต้องไม่มีทางเลือกเพราะหมายความว่าพวกเขาจะต้องดำเนินการภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง

ช่วงเวลาที่หมอลู่กล่าวกับมายางลินมันทำให้มาหยางลินรู้สึกสลดใจ การหมุนของเขาในแผนกฉุกเฉินเกือบจะจบลงแล้วและเขาจะต้องกลับไปที่แผนกศัลยกรรมมือ อย่างไรก็ตามเมื่อเปรียบเทียบกับการเป็นผู้ช่วยของหลิงรันระบบของแผนกศัลยกรรมมือก็เข้มงวดขึ้น เมื่อเขาเป็นหมอประจำบ้านที่เพิ่งเสร็จสิ้นการหมุนคลินิกเขาอาจต้องเริ่มทำงานหนักจากตำแหน่งล่างสุด

เมื่อหมอลู่เห็นการแสดงออกของ มาหยางลินเขารู้สึกค่อนข้างละอายใจและหัวเราะเบา ๆ ไม่กี่ครั้ง เมื่อเขาเห็นว่ามีเพียงไม่กี่คนในสำนักงานเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำมาก“ คุณจะสามารถใช้ประโยชน์จากประสบการณ์ที่คุณได้รับจากที่นี่เมื่อคุณกลับไปที่แผนกศัลยกรรมมือแต่ถ้าคุณตั้งใจจะอยู่ในแผนกฉุกเฉินคุณจะเป็นห่วงเรื่องอะไร “

“มันไม่ง่ายอย่างนั้น” มาหยางลินถอนหายใจ

“ถ้าคุณไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรคุณสามารถขอคำแนะนำจากหมอหลิงได้” หมอลู่แนะนำในเสียงกระซิบ

ดวงตาของมาหยางลินเบิกกว้างชึ้นมา เขาตั้งใจพูดว่า “หมอหลิงยังเป็นเด็กฝึกงานอยู่”

“ไม่มีใครเห็นเขาเป็นนักศึกษาฝึกงานอีกแล้ว” หมอลู่แลบลิ้นไล่ไปตามปากของเขาและพูดต่อหลังจากที่ตรวจว่าไม่มีใครสนใจทั้งสองคน “คุณเป็นผู้ช่วยของหมอหลิงมานานแล้วและเขาก็คุ้นเคยกับการพูดคุยกับเขา มันและบางทีพวกคุณจะออกมาพร้อมกับวิธีแก้ปัญหาลืมทุกสิ่งทุกอย่างและคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้โรงพยาบาลจะต้องเสนอเงื่อนไขแบบอย่างใดอย่างหนึ่งหากพวกเขาต้องการจ้างแพทย์ที่รู้วิธีการทำปลูกถ่ายสำหรับการผ่าตัดมือซึ่งมันจะทำให้พวกเขาจะโอเคกับการตัดสินใจของแพทย์ที่จะพาผู้ช่วยของเขาไปด้วย “

“จริงด้วยสิ”. มาหยางลินรู้สึกสบายใจมากขึ้นและเริ่มไตร่ตรองอย่างเงียบ ๆ ในสิ่งที่หมอลู่เพิ่งพูด

ไม่นานหลังจากนั้นหยูหยวนกลับไปที่สำนักงานพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

ที่นั่งของพวกเขาและหลิงรันอยู่ที่มุมห้องทำงานขนาดใหญ่และแต่ละห้องมีพื้นที่ขนาดใหญ่พอที่จะใส่คอมพิวเตอร์

หยูหยวนไม่ได้เปิดเครื่องคอมพิวเตอร์หลังจากกลับไปที่ที่นั่งของเธอ เธอวางขวดเล็ก ๆ ที่เธอพกติดตัวไว้ในลิ้นชักเสมอ เธอไตร่ตรองสักพักหนึ่งก่อนจะหยิบกล่องอาหารกลางวันออกจากลิ้นชัก จากนั้นเธอก็หยิบขวดเล็กออกมาอีกแล้ววางไว้ข้างหลังต้นไม้กระถาง

หมอลู่ และมาหยางลินเฝ้าดูเธออย่างสงสัยและครุ่นคิดอยู่ภายใน

หลังจากหยูหยวนทักทายพวกเขาและออกจากสำนักงานมาหยางลินเหลียวดูที่หมอลู่และถามว่า “คุณคิดจะเก็บขวดที่เรี่ยราดเหล่านี้ไหม”

“ฉันคิดว่าขวดเหล่านี้เหมือนขวดที่มาจากสวนสาธารณะใต้ดินเลย [1]” หมอลู่กล่าวขณะที่เขากำลังนึกอยู่

มาหยางลินมีสีหน้าที่งุนงงบนใบหน้าของเขา “อะไร?”

“ขวดเล็ก ๆ เหล่านั้นมักจะเอาไว้สะสมดาวกระดาษที่พับด้วยตัวเอง… ” เสียงของหมอลู่เบาลง เขาพูดต่อว่า “ฉันไม่เคยมีนะแต่ฉันเคยเห็นหลายคนชอบซื้อมันหน้าโรงเรียน”

มาหยางลินพยายามอย่างหนักที่จะกลั้นเสียงหัวเราะของเขาไว้และพูดว่า “เอามันมาที่นี่แล้วลองดูสิเราจะทำยังไงเหรอ? ตั้งแต่เธอทิ้งมันไว้บนโต๊ะ

“เราแค่ต้องย้ายกระถางต้นไม้ไปด้านข้างและไม่ต้องแตะขวด” หมอลู่และมาหยางลินพยายามเคลื่อนย้ายกระถางและพยายามแอบดูของบนโต๊ะของหยูหยวน

พวกเขาอยากรู้จริงๆเกี่ยวกับสิ่งที่ หยูหยวนทำจริงเมื่อเธอช่วยหลิงรันในการผ่าตัดเพียงอย่างเดียวเท่าที่เธอได้รับอนุญาตให้นำบางสิ่งกลับมา

แพทย์ทุกคนทำสิ่งต่าง ๆ เมื่อพวกเขาเป็นนักศึกษาแพทย์ที่พวกเขาอยากจะลืมตอนนี้ เด็กชายวัยรุ่นอายุสิบแปดปีอาจขโมยกระดูกชิ้นหนึ่งจากศพหรือสุนัขจากการทดลองเพื่อใช้เป็นพวงกุญแจ พวกเขาอาจขโมย จู๋เก็บรักษาไว้สองอันและเย็บมันเข้าด้วยกันกลายเป็นหัวใจ … เพื่อใช้เป็นพวงกุญแจ …

พวกเขาไม่รู้จักหยูหยวนมากนัก พวกเขาเปลี่ยนต้นไม้กระถางข้างคอมพิวเตอร์ขณะที่ครุ่นคิดถึงสิ่งที่อาจเป็นได้

ขวดขนาดเล็กที่มีความยาวหนึ่งนิ้วหัวแม่มือสามารถมองเห็นได้ง่ายภายใต้แสงแดด ขวดใสและมองเห็นเนื้อหาชัดเจน

“พี่ลู่ดาวที่พับหรือสิ่งที่คุณพูดถึงก่อนหน้านี้มีลักษณะเช่นนี้หรือไม่?” มาหยางลินถามด้วยเสียงต่ำ

การแสดงออกของ มาหยางลินดูมึนงง “เป็นไปได้อย่างไร?”

“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ … คุณกำลังคิดว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่?”

“ใช่.” ใบหน้าของหมอลู่หันหน้ามาและดูซีดๆ

มาหยางลินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ดังนั้นงานอดิเรกของหยูหยวนคือ … เพื่อรวบรวมอึ?”

หมอลูยังกล่าวอีกว่า “มันอาจจะมีรสนิยมมากกว่าถ้าจะเรียกพวกมันว่าอุจจาระ”

“ฟังดูไม่ดีไปกว่านี้อีกแล้ว” มาหยางลินตอบกลับด้วยเสียงขยะแขยง

พวกเขาทั้งคู่เงียบลงอีกครั้งในไม่กี่วินาที พวกเขาย้ายกระถางต้นไม้กลับไปที่ตำแหน่งเดิมอย่างเงียบ ๆ พวกเขาด้วยความระมัดระวังอย่างยิ่งได้ลบร่องรอยทั้งหมดที่กระถางได้ถูกเคลื่อนย้ายมาก่อน

“ เราแค่แกล้งทำเป็นว่าเราไม่เคยเห็น” หมอลู่กล่าว

“ แม้ว่าเราจะเห็นมัน แต่ก็ไม่มีอะไรที่ทำให้เหมือนว่าเราไม่เคยเห็นมันมาก่อน” มาหยางลินหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “การพูดแบบนี้จะมีแพทย์แผนจีนบางคนที่ใช้อุจจาระเพื่อใช้เป็นยาหรือเปล่า?”

“พวกเขาหยุดทำแบบนั้นเมื่อนานมาแล้ว”

เพราะทุกวันนี้ผู้คนไม่บริโภคอาหารแบบเดียวกันกับที่เคยทำในอดีตผู้คนของพวกเขาก็จะแตกต่างกันอย่างแน่นอนเช่นกันและจะให้ผลที่แตกต่างกัน

… ..

หลังจากผ่าตัดผู้ป่วยซึ่งพวกเขาคิดว่าไส้ติ่งอักเสบ แต่เป็นลำไส้อุดตันจริงๆทั้งหลิงรันและหมอโจวไม่สนใจในการผ่าตัดฉุกเฉินมากขึ้น

นี่เป็นเรื่องจริงสำหรับหมอโจวโดยเฉพาะ เขารู้สึกอับอายมากขึ้นหรือน้อยลงเมื่อเขาคิดว่าเขาวินิจฉัยผู้ป่วยผิดพลาดอย่างไร

หากพูดอย่างตรงไปตรงมามักมีการวินิจฉัยผิดพลาดเกิดขึ้นเมื่อมีอาการปวดท้องเฉียบพลัน และการพูดอย่างจริงจังของเขาไม่ได้วินิจฉัยคนไข้ผิดทั้งหมด เขาแก้ไขคำวินิจฉัยของเขาหลังจากมองภาพแสกน นี่เป็นสถานการณ์ปกติมากสำหรับแพทย์

สิ่งที่ทำให้หมอโจวเดือดร้อนเล็กน้อยส่วนใหญ่เป็นความจริงที่ว่าเขาทำตัวโง่ ๆ ต่อหน้าหมอหนุ่ม

“คุณต้องการที่จะกินกั้งแดงในร้านชของเฮียเฉาหรือเปล่านับตั้งแต่มีข่าวออกมาเกี่ยวกับผู้ป่วยที่คุณผ่าตัดด้วยเทคนิคเอ็มถัง ที่ยังคงสามารถลอกกุ้งหลังการผ่าตัดเฮียเฉาพิมพ์หนังสือพิมพ์ฉบับขยายและ แขวนไว้ในร้านของเขาคู่รักหนุ่มสาวจำนวนมากไปที่นั่นเพื่อถ่ายรูปและพวกเขาก็จะลอกกุ้งในนามของสาว ๆ ” คุณหมอโจวตัดสินใจชดเชยความผิดหวังด้วยการกินกุ้งกั้งแดง

หลิงรันคิดก่อนที่จะส่ายหัวแล้วพูดว่า “ผมวางแผนจะอยู่ที่นี่เพื่อเขียนรายงานการวิจัย

“นายก็ยังต้องกินใช่มั้ย”

“ผมมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป”

“มีอะไรดีเกี่ยวกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป?” หลังจากพยายามโน้มน้าวหลิงรันให้ไปกับเขาเขาก็เลิกเมื่อเขาเห็นว่าหลิงรันนั้นคงอยู่ได้อย่างไรและพูดว่า “ลืมมันไปเถอะฉันจะแกล้งทำเป็นว่าฉันออมเงินและกินบะหมี่สำเร็จรูปพร้อมกับนาย.”

“คุณไม่กลับบ้านตอนกลางคืนเหรอ?”

“ฉันจะเข้ากะคืนนี้” หมอโจวยิ้มเล็กน้อย

“คุณจะหาเวลาทานกุ้งกั้งสีแดงได้อย่างไรเมื่อคุณอยู่กะคืนนี้?”

“เข้ากะไม่ได้หมายความว่านายถูกขังอยู่ในคุกนายรู้หรือป่าว” คุณหมอโจวมองหลิงรันด้วยสีหน้าที่บอกว่าหลิงรันจะไม่เข้าใจความหมายของเขาก่อนที่เขาจะพูดต่อว่า “เรายังสั่งมันกลับบ้านได้ด้วย … “

“วันนี้ผมรู้สึกอยากกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป” คำตอบของหลิงรันแสดงให้เห็นถึงความรำคาญ

หมอโจวพยักหน้าในความเข้าใจ “ฉันไม่ได้กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเป็นเวลานานมันดีที่ได้กินอาหารที่ไม่ดีต่อร่างกายเป็นครั้งคราว”

“จากนั้นผมจะกินมันทีหลังผมจะไปแล้วเขียนรายงานของผมก่อน” หลิงรันกลับไปที่สำนักงาน เขาเปิดแล็ปท็อปเพื่อเขียนรายงานการวิจัยโดยไม่สนใจอะไรเลย

เขาได้เขียนบทความวิจัยสองฉบับของเขาเสร็จแล้วและต้องการแก้ไขและเขียนซ้ำบางส่วน ในทางตรงกันข้ามหยูหยวนและซีเจียฟูจำเป็นต้องพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับรายละเอียดของงานวิจัยที่พวกเขาเขียนและใช้เวลาค่อนข้างนาน

หลิงรันไม่ได้วางแผนที่จะกลับบ้านและพักผ่อนในวันนี้ เนื่องจากเขาเพิ่งได้เซรั่มพลังงานยี่สอบขวด เขาจึงวางแผนที่จะบริโภคขวดและทำวิจัยให้เสร็จ

หลังจากเสร็จสิ้นการบันทึกเวชระเบียนครึ่งหนึ่งเสร็จแล้ว หมอลู่และมาหยางลินก็รีบร้อนหยูหยวนเองก็รีบเร่ง เธอสามารถเห็นรอยยิ้มที่พึงพอใจแม้จากด้านหลังศีรษะ

คุณหมอโจวมองดูบันทึกทางการแพทย์ของผู้ป่วยที่เขาวินิจฉัยผิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ดูอีกสองสามกรณี เมื่อเขาเห็นว่ามันเกือบจะเป็นเวลาสำหรับอาหารค่ำเขาพูดว่า “ฉันจะไปต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก่อน” จากนั้นเขาก็ไปที่ตู้จำหน่ายและซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในชามพลาสติกและไข่ตุ๋นสองใบ

เขาเติมบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปลงในชามน้ำต้มแล้ววางบนโต๊ะทำงาน จากนั้นเขาก็ส่งบะหมี่ชามอื่น ๆ และไข่ตุ๋นไปที่หลิงรัน จากนั้นเขาก็พูดว่า “ฉันไม่ได้ซื้อไส้กรอกเพราะฉันคิดว่าพวกมันดูไร้ประฌโยชน์”

หลิงรันพยักหน้าแล้วพูดว่า “งั้นผมจะไปทำบะหมี่ของผม

“ฉันต้มพวกมันแล้ว”

หลิงรันไม่ใช่คนที่ชอบพูดมาก เขาหยิบชามบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปออกแล้ว

หลังจากที่หมอโจวกลับไปที่ที่นั่งของเขาเขาได้กลิ่นกลิ่นของกะหล่ำปลีดองตาล [2] และยิ่งคิดถึงสิ่งต่าง ๆ เขายิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

‘ทำไม หิงรันจึงไม่ต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของเขาในออฟฟิศ? ทำไมหลิงรันใช้คำว่า “ทำอาหาร” สำหรับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป? อะไรคือความหมายที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้ ‘

ห้านาทีต่อมาหลิงรันยังไม่ได้กลับมา

สิบนาทีต่อมาหลิงรันยังไม่ได้กลับมา

ยี่สิบนาทีต่อมาหลังจากที่หมอโจวกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเสร็จแล้วก็โยนชามและตะเกียบที่ใช้แล้วทิ้งเขาเห็นหหลิงรันเดินกลับมาที่สำนักงานถือกระทะเคลือบซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าศีรษะมนุษย์

มีบางอย่างอยู่บนพื้นผิวของกระทะ – ลูกไฟที่ให้ความรู้สึกอบอุ่น

เมื่อหลิงรันถอดฝาครอบออกมาคุณหมอโจวรับรู้ได้ถึงกลิ่นหอม คุณหมอโจวอดไม่ได้ที่จะมองดู เมื่อเขาเห็นสิ่งที่อยู่ในกระทะเขาก็ตกตะลึงในทันที่

“มันคืออะไร … ” หมอโจวชี้ไปที่จุดหนึ่งในกระทะด้วยมือที่สั่นเทา

หลิงรันดูที่นิ้วของหมอโจวชี้และตอบว่า “นี่คือกุ้ง”

“แล้วเรื่องนี้ล่ะ?”

“เนื้อเมื่อตอนกลางวัน”

“นี้?”

“กะหล่ำปลี? ผักกาดขาว? กะหล่ำปลีจีน?” หลิงรันขมวดคิ้วของเขา “คุณพยายามถามอะไร”

หมอโจวถามด้วยเสียงสั่น “นี้ยังเป็นบะหมี่อยู่จริงๆหรอ?”

“แน่นอน.” หลิงรันดึงเส้นก๋วยเตี๋ยวออกมาจากช่องว่างระหว่างไข่ปลาดอลล์ลี่ ข้าวโพดสาหร่ายทะเลและเต้าหู้ปลาชิ้นหนึ่ง เขาพูดว่า “มันหยิกๆ”

‘ตรงนั้นเป็นก๋วยเตี๋ยวและที่หยิกๆเป็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป…‘ หมอโจวต้องใช้สมองของเขาเพื่อเข้าใจสิ่งที่หลิงรันพูด

เมื่อเขาก้มศีรษะลงอีกครั้งหลิงรันได้กินไก่ที่ชุ่มไปด้วยชีสอีกั้งหลิงรันเลื่อนตะเกียบของเขาไปตามเส้นก๋วยเตี๋ยวแล้วเอาถั่วงอกและเนื้อออกมาที่ละชิ้น …

*ปัง!*

หมอโจวเดินออกจากสำนักงานด้วยความโกรธ