Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 187

“ ทำไมหรอผมทำช้าไปยังงั้นหรอ” วังจ้วงยองมองไปที่หมอลุ่อย่างจริงจังและวิตกกังวล

เมื่อหมอลู่อยู่ในความวิตก เขาพูดอย่างกระวนกระวายยิ่งขึ้น “ไม่แน่นอนไม่แน่นอนจริง ๆ แล้วฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะให้คุณตัดพวกมันทั้งหมด ไม่เป็นไรฉันจะทำส่วนที่เหลือ “

“ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้นหมอลูขอให้ฉันลงมือทำ” แม้ว่าวังจ้วงยองพบว่ามันค่อนข้างแปลก แต่เขาก็ยังพยายามอย่างที่สุดในการทำงาน

หลังจากเป็นแพทย์ฝึกหัดในโรงพยาบาลเป็นเวลาสองสามเดือนวังจ้วงยองก็มีความเข้าใจคร่าวๆเกี่ยวกับวิถีชีวิตของแพทย์ฝึกหัดในโรงพยาบาล

แม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่นักศึกษาฝึกงานจะไม่ทำงานในโรงพยาบาล แต่พวกเขายังสามารถทำงานที่ง่ายและผ่อนคลายสำหรับพวกเขา

นักศึกษาฝึกงานที่ไม่ค่อยมีความทะเยอทะยานอย่างแท้จริงจะมีภาระงานที่ใกล้เคียงกัน เมื่อพวกเขาเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยหากพวกเขาเข้าโรงพยาบาลด้วยระบบการจัดการที่เข้มงวด สำหรับนักศึกษาแพทย์ที่ไม่ได้วางแผนที่จะฝึกฝนหรือตั้งใจเรียนปริญญาโทหรือปริญญาเอกพวกเขาจะทำการวิจัยดัชนีความเกียจคร้านของโรงพยาบาลทั้งหมดเมื่อเลือกโรงพยาบาลเพื่อฝึกงาน ตัวอย่างเช่นในโรงพยาบาลทั่วไปบางแห่งในวันปกติแพทย์ที่เข้าร่วมจะไม่ได้รับการรักษาผู้ป่วยจำนวนมากและฝึกงานจะไม่ได้ทำอะไรแม้ว่าพวกเขาต้องการ เหล่านี้จะเป็นโรงพยาบาลที่มีดัชนีความขี้เกียจสูง

อย่างไรก็ตามแพทย์ฝึกหัดที่ต้องการความรู้บางอย่างจะต้องทำงานอย่างหนักในโรงพยาบาล

แพทย์มักถูกกดเป็นเวลาและมีความรับผิดชอบที่ดี ยิ่งแพทย์มีฝีมือมากเท่าไหร่เวลาของเขาก็จะยิ่งมีค่ามากขึ้น มีแพทย์ไม่กี่คนที่เต็มใจสอนแพทย์ฝึกหัดเช่นเดียวกับที่ครูสอนนักเรียน ในทางตรงกันข้ามแพทย์ฝึกหัดจะต้องไปเป็นแพทย์นานพอและปฏิบัติงานให้เพียงพอก่อนที่แพทย์จะจัดสรรเวลาให้พวกเขาเพื่อให้คำแนะนำแก่แพทย์ฝึกหัด

เว้นแต่จะมีการปฏิรูปข้อกำหนดใหม่อีกต่อไปและแพทย์ฝึกหัดจะต้องปฏิบัติงานอย่างหนักและเลียแข้งขาพวกแพทย์ประจำเพื่อให้ได้ความรู้อันน้อยนิดกับมา

ตั้งแต่วังจ้วงยองเข้าใจหลักการนี้เขาเข้าร่วมกับกลุ่มแพทย์ฝึกหัดที่ทำงานหนักและพยายามประจบหมอประจำอยู่เสมอ

เขาตั้งใจจะอยู่ในเมืองหยุนหัว แม้ว่ามันอาจเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าโรงพยาบาลหยุนหัว แต่อย่างน้อยมันก็ง่ายกว่าที่จะเข้าโรงพยาบาลอื่นถ้าเขาอยากได้รับความรู้

ตามข้อสังเกตของวังจ้วงยองทำการประจบแพทย์ผู้ช่วยที่สองก็ไม่ได้ช่วยให้เขามีอนาคตที่ดีสำหรับการฝึกงานเหล่าแพทย์เองก็ไม่ชอบแพทย์ฝึกงานเช่นกัน เพราะในการทำงานเขามีแพทย์ประจำบ้านอยู่แล้ว

สิ่งนี้ยิ่งเป็นความจริงยิ่งขึ้นสำหรับรองหัวหน้าแพทย์และหัวหน้าแพทย์ แพทย์ฝึกหัดอาจไม่ได้พูดกับพวกเขา

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมแพทย์ฝึกหัดเพียงคนเดียวที่ได้ความรู้นั้นมาจากแพทย์ประจำบ้าน – โดยการทำงานหนักและฝึกฝน * อย่างชาญฉลาด ไม่ใช่แพทย์ประจำบ้านทุกคนที่มีเวลาสอนเช่นกัน นอกจากนี้ยังมีแพทย์ประจำบ้านที่สั่งให้แพทย์ฝึกงานไปรอบ ๆ และไม่ให้สิ่งใดตอบแทน

สำหรับคนที่สั่งให้เขาหยุดทำงานแล้วนั้น มันดูเป็นเรื่องที่น่าเสียใจเป็นอย่างมาก…เพราะวังจ้วงยองจะเห็นเหตุการณ์ที่เกิดกับตัวเองได้ยากมาก ถึงกระนั้นหมอลู่ก็คว้ากรรไกรตัดเล็บจากวังจ้วงยองและเริ่มตัดเล็บไก่

วังจ้วงยองไม่ใช่คนที่ยอมแพ้ง่ายๆ เขากระทืบเท้าของเขาหายใจออกและเห็นกรรไกรตัดเล็บอีกที่อื่นและยังคงตัดแต่งเท้าไก่

หมอลู่ก็รู้สึกสิ้นหวังเช่นกัน อย่างน้อยเขาก็พยายามรักษาชื่อเสียงในฐานแพทย์ประจำบ้านไว้ซึ่งใครจะเดาได้ว่าหัวหน้าของเขายังคงเป็นแพทย์ฝึกหัดอยู่?

หมอลู่จับข้อมือของวังจ้วงยองและกล่าวว่า “เราไม่จำเป็นต้องตัดเท้าไก่อีกต่อไป”

“เราจะทำอย่างไรถ้าเราไม่ตัดเล็บ”

“เราจะใช้มันทันที” หมอลู่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ซี่งมันอาจจะมี…หมอที่ชอบเล็บแบบโค้งและส่วนที่เหลือจะเป็นสำหรับคนที่ไม่สนใจจริงๆ”

การตัดเล็บไก่เป็นส่วนโค้งนั้นเป็นเพียงกลวิธีหมอลู่ที่คิดว่าจะประจบหลิงรันเท่านั้น เนื่องจากหมอหลิงดูเหมือนจะชอบมันมากเขาจึงทำเช่นนั้นต่อไป เขาไม่จำเป็นต้องให้ความสนใจกับเท้าไก่มากเกินไปสำหรับหมอคนอื่น ๆ

“มาตัดมันกันเถอะ” วังจ้วงยอง คิดว่าหมอลู่คงเป็นหมอที่สุภาพเรียบร้อยเท่านั้น

สำหรับวังจ้วงยองความถ่อมตัวของหมอลู่เป็นสิ่งที่ดี เขาชอบหมอประจำแผนกมากที่สุดเพราะแพทย์ประจำแผนกเหล่านี้จะมีความเขินอาย มื่อพวกเขาเห็นว่าแพทย์ฝึกหัดทำงานได้หลายอย่าง จากนั้นพวกเขาจะสอนสิ่งเหล่านี้ให้มากขึ้นอย่างจริงจัง

วังจ้วงยองหยิบเท้าไก่ขึ้นมาและตัดเล็บของมันอย่างพิถีพิถันและจริงจังมากขึ้น หมอลู่ไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ เขาทำได้แค่ตัดเล็บไก่ต่อไป ขณะที่เขาอยู่ที่นั่นเขาก็แยกพวกมันออกจากกรงเล็บเดิมด้วย

“เอาล่ะเราเสร็จแล้ว” หมอลู่เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา วังจ้วงยองรีบส่งผ้าเช็ดตัวแห้งให้เขาทันที มุมปากของหมอลู่กระตุกเล็กน้อย ‘ทำไมฉันไม่เคยพบแพทย์ฝึกหัดที่มีสติและมีน้ำใจมาก่อน‘

เขาหยิบเท้าไก่ขึ้นมาโดยไม่พูดอะไรขณะที่อยู่ข้างเขาวังจ้วงยองเชื่อฟังหยิบกีบหมูขึ้นมาอย่างเชื่อฟัง

“มากับฉัน.” หมอลู่ถอนหายใจและปล่อยให้วังจ้วงยองช่วยเขาอุ้มสิ่งเหล่านั้นเข้าไปในอาคารหอพัก

จากนั้นหมอลู่จึงหันศีรษะไปถามว่า “อะไรคือสิ่งที่คุณต้องการเรียนรู้มากที่สุดในแผนกฉุกเฉิน”

วังจ้วงยองรู้สึกมีความสุขมากจนเกือบจะยิ้มได้ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกภูมิใจในตัวเอง ‘ในที่สุดฉันก็เห็นความสำคัญของการเป็นแพทย์ฝึกหัด‘

“ ฉันไม่เคยผ่าตัดมาก่อนเลยฉันต้องการผ่าตัด” คำตอบของวังจ้วงยองนั้นมั่นคง

การหมุนครั้งแรกของเขาอยู่ในแผนกห้องปฏิบัติการทางการแพทย์ในขณะที่การหมุนครั้งที่สองของเขาอยู่ในแผนกประสาทวิทยา ทั้งสองแผนกนี้ไม่ได้เสนอโอกาสในการผ่าตัด … และการผ่าตัดเป็นสิ่งที่นักศึกษาแพทย์หนุ่มต้องการทำมากที่สุด

หมอลู่คิดเกี่ยวกับมันและพูดว่า “งั้นมาเริ่มจากผ่าตัดกันเถอะฉันจะพานายไปที่ห้องรักษาในภายหลังและนายสามารถลองได้ถ้ามีผู้ป่วยบาดเจ็บเล็กน้อย”

“เอาล่ะก็ได้” วังจ้วงยองตอบด้วยความเร็วสูง เขาพบว่ามันไม่น่าเชื่อ ‘มันง่ายมากที่จะได้รับโอกาสแบบนี้เหรอ? และที่นี่ฉันกำลังวางแผนที่จะรอโอกาสจากแผนกฉุกเฉิน ‘

วังจวงยองยังคงงงงวยขณะที่เขาติดตามหมอลู่กลับไปที่แผนกฉุกเฉิน

หมอลู่ไปคนเดียวเพื่อพูดคุยกับแพทย์ที่เข้าร่วมการปฏิบัติหน้าที่และขอแยกตัวไป จากนั้นเขาขอให้พยาบาลช่วยนำผู้ป่วยเข้ามา

หมอลู่ขอให้วังจ้วงยองนั่งลงและกล่าวว่า “ในแผนกฉุกเฉินผู้ป่วยจะได้รับการกระจายตามความรุนแรงของอาการผู้ป่วยระดับ 1 อยู่ใกล้กับผู้ป่วยตายและผู้ป่วยระดับ 2 เป็นผู้ป่วยวิกฤต ในห้องช่วยชีวิตผู้ป่วยระดับ 3 และระดับ 4 เป็นผู้ป่วยที่รักษาได้ง่ายและพวกเขาจะถูกส่งไปยังห้องรักษาที่เราอยู่ตอนนี้คุณรู้หรือไม่ว่าระดับ 3 และระดับ 4 หมายถึงอะไร “

“ผู้ป่วยระดับ 3 เป็นผู้ป่วยฉุกเฉินทั่วไปและระดับ 4 คือ … ” วังจ้วงยองเข้าใจทันที “ผู้ป่วยระดับ 4 เป็นผู้ป่วยนอกและแนะนำให้ไปที่แผนกผู้ป่วยนอกดังนั้นหากเราพบผู้ป่วยระดับ 4 เราควรแนะนำให้ไปที่แผนกผู้ป่วยนอก”

“ถ้ามีคนถามฉันฉันจะพูดอย่างนั้น” หมอลู่หยุดสักครู่มองเข้าไปในดวงตาของวังจ้วงยองแล้วพูดว่า “เมื่อคุณถามเราจะพูดถึงเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวเท่านั้นตามรูปแบบของความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์กับผู้ป่วยในยุคปัจจุบันเราทำได้ที่ ส่วนใหญ่ขอให้พวกเขาไปที่แผนกผู้ป่วยนอกหนึ่งครั้งหากพวกเขาเพิกเฉยต่อคำแนะนำของเราเราจะปล่อยให้พวกเขารอสักครู่เมื่อถึงคราวพวกเขาจะยังคงต้องปฏิบัติต่อพวกเขา .”

วังจ้วงยองค่อนข้างลำบากจากสายตาของหมอลู่หลังจากยอมรับคำพูดของหมอลู่โดยบอกว่าเขาเข้าใจพวกเขาเขารู้สึกว่าหมอลู่ดีเกินไปสำหรับเขา

มีคนบอกว่าเป็นเช่นนี้: “คนที่ดูกระวนกระวายไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามคือพวกโจรข่มขืน“

วังจ้วงยองวางมือไว้ในกระเป๋าของเขาและรู้ว่าพวกมันสะอาดกว่าใบหน้าของเขา นี่แสดงให้เห็นว่าหมอลู่ไม่ใช่โจรเพราะไม่มีอะไรที่เขาจะขโมยได้ แต่เมื่อมันมาถึงการข่มขืน …

วังจ้วงยองก็ซีด

เขาเงยหน้าขึ้นมองอีกรอบ ห้องเล็ก ๆ ที่พวกเขาเข้าไปนั้นมีขนาดประมาณคูหาส่วนตัวในร้านอาหารขนาดเล็กทั่วไปซึ่งมันเป็นตรอกที่อยู่ตรงกลางนั้นเล็กๆ และมีพื้นที่ไม่มาก …

วังจ้วงยองเริ่มลุกขึ้น

“จ้วงยองฉันเรียกนายอยู่ … ?” หมอลู่พยายามเข้าใกล้วังจ้วงยองอีกครั้ง

วังจวงยองนั้นหน้าซีดมากจนใบหน้าของเขาไม่สามารถซีดจางได้ไปมากกว่านี้แล้ว เขาตัดสินใจ: เขาจะบอกว่าจริง ๆ แล้วเขาบอกตรงๆ …

จากนั้นผู้ป่วยก็ถูกส่งเข้ามาแขนซ้ายของผู้ป่วยมีเลือดปนจนไม่สามารถระบุตำแหน่งของแผลได้

เมื่อวังจ้วงยองมองเห็นภาพที่น่าตกใจเขาก็ไม่อยากพูดสิ่งที่เขาคิดในใจอีกต่อไป

‘บางทีผมจะบอกว่าหลังจากแผลของผู้ป่วยคนนี้เย็บแล้ว‘ เมื่อวังจ้วงยองคิดอย่างนี้รอยยิ้มก็ปรากฎบนใบหน้าของเขา

“ฉันจะเย็บผู้ป่วยรายนี้ก่อนดูฉันเป็นตัวอย่างไว้” หมอลู่ไม่ได้วางแผนที่จะปล่อยวังจ้วงยองไป เขาปฏิบัติต่อผู้ป่วยรายแรกที่เข้ามาไม่ว่าอะไรหมอลลู่ต้องทำให้วังจ้วงยองเฝ้าดูเขาปฏิบัติต่อผู้ป่วยสองสามคนและได้รับความคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เขาจะลองเย็บแผลหนึ่งหรือสองตัวเอง

ด้วยความคิดนี้ในใจของหมอลู่ เขาฆ่าเชื้อที่แผลด้วยตัวเอง จากนั้นเขาก็นำเนื้อเยื่อกล้ามเนื้อที่แยกจากกันเล็กน้อยสองชิ้นเข้าด้วยกันโดยใช้เข็มและด้ายผ่าตัด

เมื่อวังจ้วงยองมองดูรอยยิ้มของเขาก็ค่อยๆจางหายไป

“สิ่งนี้แตกต่างจากที่เราเห็นในมหาวิทยาลัย … ” ความเป็นลูกศิษย์ของวังจ้วงยองก็ขยายออก

หมอลู่หัวเราะ “ศพในห้องกายวิภาคถูกแช่ในฟอร์มาลินเป็นเวลานานอันนี้สดเหมือนออกมาจากเตาอบ”

คนไข้ขมวดคิ้วเล็กน้อยโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพื่อตอบโต้

ตอนนี้ภายในใจของวังจ้วงยองเริ่มกระสับกระส่ายซึ่งหมอลู่มีความคุ้นเคยกับปฏิกิริยาของวังจ้วงยองมากเ ในพริบตาเขาตบวังจ้งวงยองและดึงสามนิ้วไปทางด้านหลังจากนั้นเข้าก็ทำการเย็บแผลความยาว 3.3 นิ้วไปทางซ้าย

* * * * * * * * อ้วก อ้วก …

วังจ้วงยองเริ่มอาเจียนไม่สามารถหยุดตัวเองได้ อาหารเช้า, อาหารกลางวันของเขา, อาหารกลางวันเมื่อวานนี้ …

หมอลู่และผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บหยุดพร้อมกัน

วังจ้วงยองหยุดกลางคัน เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นและเห็นเนื้อเยื่อกล้ามเนื้อของผู้ป่วยสัมผัสอีกครั้งเขาก็อดไม่ได้ที่จะอาเจียนอีก

มีครั้งหนึ่งเคยมีกวีที่เขียนสิ่งนี้:

สายน้ำไหลรินลงมาจากท้องฟ้ากลวง

เหมือนฟ้าร้องมันเข้าสู่แม่น้ำโดยไม่หยุดพัก

ตั้งแต่สมัยโบราณมีน้ำตกที่ลื่นไหล

เส้นแบ่งภูเขามรกตออกเป็นสองส่วน “ มันเป็นการอธิบายสภาพของวังจ้วงยองขนาดที่ดูนิ้วของผู้ป่วยได้เป็นอย่างดีเลย