Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 188
ความฝันของวังจ้วงยองที่จะได้ทำความสะอาดในที่สุดก็เป็นจริง …
… และเขาต้องยอมเสียสละทุกอย่าง
ไม่ว่าแพทย์จะต้องการพิสูจน์ตัวเองมากแค่ไหนเขาก็ไม่ต้องการความสำเร็จที่เกิดทำให้หมอฝึกงานคนหนึ่งอ้วกออกมา
โชคดีที่มีคนอาเจียนในโรงพยาบาลบ่อยครั้งเครื่องมือทั้งหมดที่เขาต้องการในการทำความสะอาดก็มีให้ มีแม้แต่อุปกรณ์ระดับสูงเช่นผ้าเช็ดทำความสะอาดสำหรับวังจ้วงยองเพื่อทำความสะอาดห้องเล็ก ๆ จนกว่ามันจะสะอาดสะอ้าน
หมอลู่ฉวยโอกาสที่จะถามวังจ้วงยอง “นายเป็นพวกกลัวเลือดหรอ ถ้ายังงั้นนายไม่ก็สามารถผ่าตัดได้
“ผมไม่ได้เป็นคนกลัวเลือดผมเคยเห็นมันมาเยอะแล้วที่มหาลัย” วังจ้วงยองส่ายหัวของเขาไม่หยุด ‘ฉันจะไม่สามารถผ่าตัดได้อย่างไรก็ทั้งรุ่นฉันน่าจะเก่งที่สุด ‘
หมอลู่พึมพำกับก่อนที่จะถาม “งั้นนายเป็นอะไร?”
“ผมแค่รู้สึกว่ามันน่าขยะแขยงฉันเห็นเลือดมากๆเพราะผมได้รับมอบหมายให้แผนกห้องปฏิบัติการทางการแพทย์เมื่อผมเข้าโรงพยาบาลครั้งแรกและผมช่วยเจาะเลือดของผู้ป่วยผมก็ไม่รู้สึกอะไรเลย .” วังจวงยองไม่สามารถอธิบายได้ เขาสนุกกับห้องเรียนกายวิภาคศาสตร์ มากเมื่อเขาอยู่ในโรงเรียนแพทย์และเขาก็เป็นหนึ่งในนักเรียนที่ขโมยกระดูกจากห้องปฏิบัติการ เขาไม่เคยคิดเลยว่าเนื้อเยื่อของมนุษย์ที่สดใหม่จะดูน่าอึดอัดขนาดนี้ …
หมอลู่ปลอบใจเขาว่า “มันอาจเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งแรก” หมอลู่ยังคงปลอบโยนวังจ้วงยองอย่างต่อเนื่อง “อาจเป็นเพราะนายไม่ได้พักผ่อนเมื่อวาน ซักพักนายสามารถกลับมาลองใหม่ได้ในวันพรุ่งนี้”
“เอาล่ะ…” วังจ้วงยองลังเลสักสองสามวินาทีก่อนที่เขาจะมองไปรอบ ๆ และถามว่า “วันนี้หลิงรันทำงานหรือไม่เขากำลังทำการผ่าตัดในแผนกฉุกเฉินใช่ไหม”
“ใช่เขาผ่าตัดอยู่” เนื่องจากหมอลู่เป็นคนที่ค่อนข้างปากสว่างเขาจึงพูดต่อว่า “เขาผ่าตัดมาแล้วหลายอย่าง”
“ผมเห็นมันเขาปรากฏตัวบนหนังสือพิมพ์” วังจ้วงยองค่อนข้างตื่นเต้นและถามว่า “ตอนนี้หลิงรันกำลังทำการผ่าตัดอยู่กับหัวหน้าแพทย์อย่างงั้นหรอ?”
หมอลู่ให้คำตอบที่คลุมเครือและไม่ได้อธิบายรายละเอียดมากนัก
นอกจากเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์แล้วยังมีผู้ป่วยและญาติของผู้ป่วยที่อีกมากมายมารอที่โถงกลาง ถ้าเขาจะพูดคุยเกี่ยวกับหลิงรันที่นี่กับวังจ้วงยองคำเช่น ‘ฝึกงาน‘ ย่อมจะเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นจึงไม่ใช่ทางเลือกที่ดีในการพูดคุยเรื่องนี้
วังจ้วงยองก็เงียบเช่นกัน อย่างน้อยเขาก็ต้องเป็นสักขีพยานการผ่าตัดและเย็บแผลของผู้ป่วยในวันนี้ แม้ว่าจะไม่สามารถกล่าวได้ว่าเขาพอใจมาก แต่เขาก็ยังมีความสุขอยู่ นอกจากนี้ในใจของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความกลัว
วังจ้วงยองคิดเกี่ยวกับมันในขณะที่เขาทำภารกิจแปลก ๆ ในห้องรักษา จากนั้นเขาเห็นหลิงรันเดินออกจากพื้นที่ปฏิบัติการ
“นายเด็กเหลือขอ … ” วังจ้วงยองพุ่งไปข้างหน้าอย่างอุกอาจและชนเข้ากับไหล่ของหลิงหรันเบา ๆ ภายใต้สายตาที่ประหลาดใจของทุกคน “ฉันติดต่อนายไม่ได้เลยนะเนี่ย”
“ฉันอยู่ในการผ่าตัด” หลิงรันเพิ่งผ่าตัดเทคนิคเอ็มถังเสร็ตสองครั้งกับมายางลินที่เป็นผู้ช่วยซึ่งถือเป็นการอุ่นเครื่องสำหรับการผ่าตัดครั้งต่อๆไปของเขา
วังจ้วงยองนั้นเต็มไปด้วยความอิจฉาในทันที “ นายจะต้องผ่าตัดจริงตอนนี้ แต่ที่นี่ฉันอยู่แล้วฉันได้รับการหมุนเวียนทางคลินิกสองครั้งภายใต้สองแผนกต่าง ๆ แต่ลืมทำการผ่าตัดฉันยังต้องประจบหมอคนอื่น ๆ เพื่อหาโอกาสเข้าไปในห้องผ่าตัด
แม้ว่าตอนนี้เขาต้องการพูดคุยเกี่ยวกับประสบการณ์ของเขาในห้องผ่าตัด แต่เขาก็ต้องเงียบไว้หลังจากมองผู้คนรอบข้าง
หลิงรันมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา “ ฉันสงสัยจริงๆว่าเมื่อไหร่พวกนายจะหมุนเวียนมาแผนกฉุกเฉินโอ้ใช่แล้วเฉินวานห่าวเพิ่งจะย้ายกลับบ้านรู้แล้วใช่ไหม?”
“แม่ของหมอนั้นซื้อบ้านให้หมอนั้นที่หน้าโรงพยาบาลดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่หมอนั้นจะย้ายที่ไปนั่น” วังจ้วงยองรู้สึกอิจฉาอย่างยิ่งอีกครั้งขณะที่เขาพูด “ถ้าฉันสามารถซื้อบ้านในหยุนหัวฉันจะไม่สนใจอีกต่อไปถ้าฉันได้ทำงานหรือไม่”
หลิงรันหัวเราะ “จากนั้นนายต้องการเปิดใช้งานตอนนี้หรือไม่?”
“ฉันต้องการ” วังจ้วงยองเลียริมฝีปากของเขา
หลิงรันหันมาแล้วพูดว่า “หมอหม่ามีผู้ป่วยเอ็มถังมากขึ้นในวันนี้ใช่ไหมขอให้แผนกศัลยกรรมมือส่งมาที่นี่”
เขาเพิ่งจะจัดทำการผ่าตัดเอ็มถังสองครั้งในวันนี้และส่งผู้ป่วยรายอื่นที่ถูกส่งไปที่แผนกศัลยกรรมมือ พวกเขาเพียงแค่โทรไปที่แผนกศัลยกรรมมือเพื่อรับหนึ่งในนั้นกลับมา แผนกศัลยกรรมมือของโรงพยาบาลหยุนหัวนั้นเต็มไปด้วยผู้ป่วยอยู่เสมอและมีบางกรณีที่พวกเขาต้องส่งผู้ป่วยไปในแผนกอื่น ๆ
หลังจากที่เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งมายันลินเพิ่งจะรู้ตัวว่า ‘หมอหม่า‘ หลิงรันเรียกว่าเป็นตัวเขาเอง เขาตอบอย่างรวดเร็วว่า “ผมจะไปถามพวกเขาตอนนี้”
หลิงรันหันกลับมาอีกครั้งแล้วถามวังจ้วงยองว่า“ นายอยากกินอะไรก่อนไหมหรือนายอยากเข้าไปห้องผ่าตัดตอนนี้เหรอ?”
วังจ้วงยองตอบโดยไม่ลังเลว่า “ฉันแน่นะงั้นฉันจะเข้าไปเลย”
หลังจากที่เขาพูดแล้ววังจ้วงยองหยิบกระดาษทิชชู่เปียก ๆ ออกมาแล้วเช็ดบริเวณริมฝีปากอย่างระมัดระวัง
หลิงรันรอสักครู่เพื่อให้มาหยางลินลับมา จากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องผ่าตัดกับวังจ้วงยอง
หลิงรันวิ่งเข้าและออกจากห้องผ่าตัดอยู่เสมอ พยาบาลอาวุโสที่ดูแลห้องผ่าตัดไม่ได้สนใจเขามากนัก เธอยืนชุดให้หลิงรันคู่หนึ่งเขาสวมชุดผ่าตัดกระชับด้วยตัวเอง จากนั้นเธอจึงขอหมายเลขประจำตัวของวังจ้วงยองก่อนที่จะให้ชุดผ่าตัดตัวเล็ก
วังจ้วงยองรู้สึกตื่นเต้นจริงๆ ความปรารถนาของเขาเมื่อเขาเข้ามาในแผนกฉุกเฉินเป็นครั้งแรกเพื่อดำเนินการตามขั้นตอนการผ่าตัด และเย็บด้วยตัวเองและอาจเป็นสักขีพยานในหนึ่งหรือสองเคสของอายุรศาสตร์ นั่นน่าจะทำให้เขาพอใจแล้ว
สำหรับสิ่งต่าง ๆ เช่นการรักษาผู้บาดเจ็บและช่วยชีวิตผู้ตายนักศึกษาแพทย์จะได้เรียนรู้หลังจากอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาสองเดือนว่าพวกเขาจะไม่มีโอกาสทำเช่นนั้น
แพทย์อายุน้อยธรรมดาสามารถทำงานได้ภายใต้คำสั่งเท่านั้นแม้สำหรับการช่วยซีพีอาร์ทั่วไปก็ตาม มันเป็นเรื่องยากมากสำหรับหมอฝึกงานหรือแพทย์ผู้ได้รับโอกาสที่จะเข้าร่วมการรักษา
มันเป็นความก้าวหน้าสำหรับแพทย์ฝึกหัดที่จะได้รับโอกาสเข้ห้องผ่าตัด
ในตอนท้ายของการฝึกงานของพวกเขามีนักศึกษาแพทย์เพียงไม่กี่คนจากจำนวนสามสิบหรือสี่สิบคนในกลุ่มมหาวิทยาลัยทั่วไปเท่านั้นที่มีโอกาสเข้าห้องผ่าตัด
วังจ้วงยองเขาดูตะกละเขาจะเอาทุกอย่างรอบตัวเขา จริง ๆ แล้วเขาเข้าไปในโรงผ่าตัดมากกว่าหนึ่งครั้ง แต่ในโอกาสเหล่านั้นเขาส่วนใหญ่เฝ้าดูคนอื่นทำการผ่าตัดหรือช่วยงานอื่น ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไปห้องผ่าตัดในฐานะแพทย์
“นายทำการเปิดแผลล่ะกัน” หลิงรันรีบกระจายงานอย่างรวดเร็ว
การดึงกลับนั้นเกี่ยวข้องกับการดึงผิวหนังกล้ามเนื้อและเนื้อเยื่ออื่น ๆ ของผู้ป่วยออกเพื่อทำให้ขอบเขตการผ่าตัดกว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้
สิ่งเดียวที่บุคคลต้องมีเพื่อทำการเพิกถอนคือความแข็งแกร่ง ไม่จำเป็นต้องใช้ความฉลาดหรือทักษะมากนักตราบใดที่บุคคลนั้นไม่ได้โง่ ในการผ่าตัดเอ็มถังคนไม่จำเป็นต้องใช้ความแข็งแรงมากนักในการใช้อุปกรณ์ปรับสภาพผิวในมือ
วังจ้วงยองไม่สามารถดูแลได้น้อยลง ถ้าเขาจะต้องผ่าตัดด้วยเครื่องรีแอคเตอร์ นั่นหมายความว่าเขาได้ทำการผ่าตัดในห้องผ่าตัด เขาพยักหน้าอย่างกระตือรือร้นและกำลังจะเดินไปที่ที่ผู้ช่วยควรยืน
มาหยางลิยมองเขาอย่างเงียบ ๆ และพูดว่า “เมื่อหัวหน้าศัลยแพทย์พูดคุณต้องตอบด้วยวาจาคุณไม่สามารถพยักหน้าได้เพราะหัวหน้าศัลยแพทย์จะมองไปที่บริเวณอยู่ตลอด”
“โอ้ไม่เป็นไร” วังจ้วงยองได้สติกลับคืนมาเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ไปที่ตำแหน่งผู้ช่วยที่สองและยิ้มอย่างโง่เขลาที่หลิงรัน
“อย่ารบกวนหัวหน้าศัลยแพทย์” มาหยางลินพูดอีกครั้ง
วังจ้งยองตอบทันทีในการตอบรับ
“ฉันจะเริ่มต้นผ่าตัดเมื่อผู้ป่วยหมดสติอย่างสมบูรณ์” หลิงรันเหลือบมองไปที่จอภาพเพื่อให้แน่ใจว่าดัชนีทางสรีรวิทยาของผู้ป่วยเป็นปกติ จากนั้นเขาก็ขอคำยืนยันจากซูเจียฟูผู้ซึ่งเป็นผู้ให้ยาสลบ
ซู่เจียฟูมีขาข้างหนึ่งวางอยู่บนเก้าอี้เสริมละมีอาการสั่นสะเทือน เขากล่าวว่า “ผู้ป่วยหมดความรู้สึกอย่างสมบูรณ์ตอนนี้ไม่มีปัญหา”
หลิงรันเริ่มทำแผลต่อ
วังจ้วงยองรีบถามผู้ที่กำลังดึงผิวของผู้ป่วยอยู่ เขาถือมันด้วยท่าทางเหมือนกำลังถือกล้วยสักครู่ก่อนจะถือมันอย่างถูกวิธี
หลังจากมาหยางลินแนะนำวังจ้วงยองในการแทรกผิวหนังที่ดึงเข้าไปในตำแหน่งที่ถูกต้องวังจว้งยองแยกเนื้อเยื่อผิวหนังเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อและส่วนอื่น ๆ เพื่อเผยให้เห็นเอ็นกล้ามเนื้อด้านล่าง
เมื่อเส้นเอ็นสีขาวสดปรากฏขึ้นตรงหน้าวังจ้วงยองคอของเขาเริ่มสั่นสะเทือนโดยไม่สมัครใจ ในพริบตามาหยางลิน ผลักวังจ้วงยอง ออกไป
* อ้วก! *
วังจวงยองอาเจียนอย่างรุนแรงจนดูเหมือนว่าเขากำลังจะตาย
“ทำต่อไปขอให้ใครซักคนทำความสะอาดอ้วกพวกนี้ด้วย” หลิงรันดูที่วังจ้วงยองก่อนที่จะทำภารกิจต่อไป
นางพยาบาลที่อยู่ตรงนั้นหยุดไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็โมโหอย่างรุนแรงทันที “คุณเป็นคนบ้าเหรอ! คุณไม่ทราบหนอว่าคุณเป็นกลัวเลือด? คุณมาที่นี่เพื่อให้ฉันด่าหรือยังไง?”
ใบหน้าของทุกคนในห้องผ่าตัดไม่เปลี่ยนแปลง มีแพทย์ประเภทเดียวเท่านั้นที่มีความเป็นไปได้ที่จะไม่โดนดุ – และคนหล่อ แม้แต่พวกที่เส้นใหญ่อย่างเช่นลูกของแพทย์และรัฐมนตรีก็ยังถูกดุโดยพยาบาลเมื่อพวกเขาทำผิดพลาดในห้องผ่าตัด อย่างน้อยที่สุดพยาบาลจะลดระดับเสียงลงเล็กน้อยและก็ดุน้อยลลง
วังจ้วงยองยกหัวของเขาด้วยพลังทั้งหมดของเขา น้ำตาและน้ำมูกของเขาไหลออกมาในเวลาเดียวกัน เขาพูดอย่างลำบากใจว่า “ฉันไม่ได้เป็นโรคกลัวเลืเ”
“ฉันไม่สนใจว่าคุณเป็นโรคกลัวอะไรเอาถังขยะนี้แล้วออกไปจากที่นี่ออกไปจากที่นี่เร็ว ๆ นี้คุณอาเจียนแล้วหรือยัง?” พยาบาลหมุนวิ่งไล่วังจ้วงยองออกมาก่อนที่เธอจะสั่งให้ใครซักคนมาทำความสะอาด
หลิงรัน และมาหยางลินดำเนินการผ่าตัดต่อไป พยาบาลหวังที่ยืนอยู่ในห้องผ่าตัดด้วยรู้สึกแปลกใจและถามว่า”นี่มันแปลกมากเขาไม่ได้เป็นโรคกลัวเลือดจริงๆหรือ?”
“ถ้าเขาเป็นโรคกลัวเลือดเขาจะหมดสติเขาอาจจะรังเกียจเมื่อเห็น” บทสรุปของ มาหยางลินนั้นค่อนข้างสมเหตุสมผล
พยาบาลหวังพยักหน้า “ โดยปกติแล้วแพทย์จะหยุดค้นหาสิ่งที่น่ารังเกียจทั้งหมดนี้หลังจากพวกเขาได้สัมผัสกับมันมากขึ้นใช่ไหม?”
“อาจจะ.” คำตอบของมาหยางลินนั้นไม่ได้เมินเฉยเช่นเดียวกับที่หัวหน้าแพทย์ไม่ได้สนใจว่าแพทย์ประจำบ้านและแพทย์ประจำแผนกจะอยู่ในโรงพยาบาลหรือไม่ แพทย์มือใหม่ในระบบโรงพยาบาลใช้เวลานานตั้งแต่เริ่มคุ้นเคยกับการเป็นแพทย์ฝึกงาน
วังจ้วงยองถือถังขยะและอาเจียนออกมาอย่างไม่ดีอยู่ข้างประตูที่เขาคลานไปบนพื้น เขาได้ยินคำพูด เขาตั้งใจแน่วแน่ที่จะพิชิตห้องผ่าตัดเช่นเดียวกับที่เขาเอาชนะกองศพ
สามวันต่อมา
วังจ้วงยองถือถังขยะและถูกไล่ออกมาตลอดเวลาจากห้องผ่าตัดของแผนกฉุกเฉิน
