Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 202.1

“พวกคุณเอาผลสแกนให้พวกเราดูหน่อยได้ไหม?” จูตงยี้นวดไปที่เอวของเขาและยืดร่างของเขาอีกครั้งในขณะที่เขาก็ขอผล แสกน

ซึ่งผู้อำนวยการฮวงเห็นด้วยในทันที

ในขณะเดียวกันหยวนเหว่ยและเขาจินโชว์ก็วิตกกังวลอย่างมาก พวกเขาถามว่า “มีปัญหาอะไรหรอ”

“ ไม่มีปัญหากับนิ้วของคุณ มันฟื้นตัวได้ดีมากดีกว่าคนธรรมดาฉันอยากเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นถึงดีขนาดนั้น…” จู้หยงอี้บอกผู้ป่วยว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็จงใจอธิบายว่า “เราเป็นคนที่ต้องการดูผลลัพธ์ของการสแกนเหล่านั้นดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินสำหรับการสแกนคุณเพียงแค่ต้องร่วมมือกับเราเมื่อเราทำการสแกนแค่นั้น ‘และจะให้การแนะนำในภายหลัง“

ช่องว่างระหว่างความวิตกกังวลและความสุขเป็นเพียงถูกสลัดทิ้งไปเพราะพวกเขาได้รับการตรวจร่างกายฟรี

หลังจากพักรักษาตัวในโรงพยาบาลพักหนึ่งหยวนเหว่ยและจินโวช์รู้ว่าไม่มีการตรวจร่างกายราคาถูก ในขณะที่พยาบาลคนหนึ่งผลักหยูหยวนให้ไปรับการตรวจร่างกายของเขาบนรถเข็น พวกเขารู้สึกดีขึ้นกว่าก่อนหน้าที่เฉินเห่าชู่เปิดผ้าพันแผลของเขาออกมาก่อนหน้านี้

เอ็กซ์เรย์ …

สแกนเอ็มอาร์…

แสกนอัลตราซาวว์ …

ซีทีแสกน …

หลังจากนั้น จู้ตงอี้เหนื่อยกับการเดินเขาเข้ามานั่งอยู่ในออฟฟิศของแผนกฉุกเฉินและรอให้ใครซักคนมาเสิร์ฟชาให้เขาสักถ้วย เขาจิบชาช้า ๆ ขณะที่พูดคุยและเขาดูเหมือนคนแก่ที่ยืนอยู่ข้างถนนเพื่อดูคนอื่นเล่นหมากรุก

หลังจากพูดคุยกันซักพักจู้ตงยี่คิดว่ามันเกือบจะเป็นเวลาที่การสแกนจะเสร็จสมบูรณ์ เขาถามอย่างสงสัยว่า “หมอของผู้ป่วยคนนี้อยู่ที่ไหนทำไมเขาถึงไม่อยู่ที่นี่”

“ หลิงรันกำลังทำการผ่าตัด” ใครบางคนที่รู้จักที่อยู่ของหลิงรันตอบ

จูตงยี้ทำท่าทางเข้าใจในสิ่งที่เขาบอก ดูเหมือนจะมีคำใบ้เล็กน้อยในน้ำเสียงของเขา

หมอเรย์ รู้สึกมีความสุขด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุ แม้ว่าราคาอันมหาศาลที่เขาจ่ายเพื่อแลกกับโอกาสที่จะแสดงให้เห็นใบหน้าของเขาดูเหมือนจะไม่ได้รับประโยชน์ใด แต่สถานการณ์นั้นเลวร้ายยิ่งสำหรับแพทย์ที่ไม่ได้แลกเปลี่ยนอะไรและต้องติดอยู่ในห้องผ่าตัด หลิงรันอาจมีโอกาสแสดงใบหน้าของเขา แต่นั่นไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเขาไม่ได้เปลี่ยนกะกับหมออีกคน นี่เป็นโอกาสที่หายากและ หลิงรันพลาดเพียงเพราะเขาไม่ยอมจ่ายแพงๆเหมือนเขา …

“ ไปดู หลิงรันดูความคืบหน้าของการผ่าตัดที่เขาทำการผ่า” ผู้อำนวยการฮวงมองดูนาฬิกาของเขาก่อนที่เขาจะอธิบายกับจูตงยี้ว่า หลิงรัน นั้นรวดเร็วเสมอเมื่อเขาทำการผ่าตัดของเขาฉันคิดว่าเขาเกือบจะเสร็จแล้ว”

“ฉันอยู่นานไม่ได้นะ” นักวิชาการไม่มีตารางเวลาที่แน่นอน เขาเป็นนักศัลยกรรมกระดูกเองและรู้ว่าการผ่าตัดปลูกถ่ายนิ้วใช้เวลานาน มันจะใช้เวลานานขึ้นถ้าเกิดอุบัติเหตุในระหว่างการผ่าตัด แน่นอนว่าเขาไม่สามารถรอให้หลิงรันได้อย่างไม่มีกำหนด

ผู้อำนวยการฮวง ไม่ได้คาดหวังว่าจูตงนี้จะต้องการรู้จักหลิงรันมากขึ้นไปอีก เขาค่อนข้างลังเลที่พวกเขาจะพบกัน ดังนั้นเขาเองจึงไม่ได้ขออะไรมากและพูดขึ้นมาว่า“ ผู้ป่วยที่ผ่าตัดโดยหลิงรันในวันนี้มีนิ้วทั้งสองหัก ผมมีความรู้สึกว่าเขาอาจจะออกมาเร็ว ๆ นี้” เขากล่าว

หมอลู่มีอาการไอสองสามครั้ง

ผู้อำนวยการฮวง คิ้วขมวดและมองไปที่ หมอลู่“ถ้านายมีอะไรจะพูดก็บอกไปเถอะอย่าเพิ่งไอเลย”

“ หลิงรันพึงผ่าตัดผู้ป่วยที่นิ้วขาดสองนิ้วเสร็จแล้วเขากำลังจะผ่าตัดผู้ป่วยที่นิ้วขาดสามนิ้ว ซึ่งจะมาถึงเร็วๆนี้…” หมอลู่มองดู ผู้อำนวยการฮวง โดยรู้ว่าผู้อำนวยการฮวงจะเข้าใจสิ่งที่เขาหมายถึง

ผู้อำนวยการฮวงตอบรับด้วยสีหน้าทันที่

ในตอนแรกหลิงรันมีคิวผ่าตัดผู้ป่วยนิ้วขาดสองนิ้วเท่านั้นและจะว่างตลอดทั้งวัน หากผู้ป่วยที่มีนิ้วที่ถูกตัดหนึ่งหรือสองนิ้วต้องมาถึงหลังจากนั้นพวกเขาจะถูกส่งตรงไปยังแผนกศัลยกรรมมือ … แต่ในท้ายที่สุดผู้ป่วยรายใหม่ที่นิ้วขาดสามนิ้วก็ปรากฏตัวขึ้น

ผู้อำนวยการฮวงไม่ต้องไตร่ตรองอะไรมากก็รู้ว่าหลิงรันไม่สามารถหยุดยั้งความตื่นเต้นของเขาและกลับไปที่ห้องผ่าตัดได้อีกครั้งได้

ผู้อำนวยการฮวง ทำได้เพียงหัวเราะเมื่อเขามองไปที่นักวิชาการ เขารู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่ค่อนข้างโล่งใจในเวลาเดียวกัน

จูตงยี้ยิ้มอย่างสงบ เขาไม่เคยยืนกรานที่จะพบกับหลิงรันอีกต่อไป “ ไม่ว่าไข่จะมีรสชาติดีแค่ไหนมันไม่ได้หมายความว่าเราต้องดูไก่ที่วางไข่”

รายงานการทดสอบจะถูกส่งในช่วงเวลาที่พวกเขาออกไป

ผู้อำนวยการฮวงนำพวกมันและมอบมันให้กับจู้ตงยี้ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะพาเอกสารเหล่านั้นยื่นให้จู้ตงยี่ จากนั้นเขาดูที่หมอลู่และไอสองสามครั้ง

หัวใจของหมอลู่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข เขาโค้งคิ้วของเขาและกำลังจะพูดว่า “ถ้านายมีบางอย่างที่จะพูดก็พูดได้แล้วอย่าเพิ่งไอ”

อย่างไรก็ตามเขากลืนคำพูดของเขาและโค้งคำนับซึ่งสามารถรับน้ำหนักหนึ่งร้อยแปดสิบปอน์ดที่ผ่านการยกน้ำหนักไว้ได้ หลังจากนั้นเขาย้ายออกมาจากผู้อำนวยการฮวงอย่างเชื่อฟังและยอมจำนน

“คุณทำการผ่าตัดของหยวนเหว่ยพร้อมกับหลิงรันหรือป่าว?” ผู้อำนวยการฮวงถาม

“ ใช่แล้ว” หมอลู่ตอบและแสดงความเก่งในการผ่าตัดของเขาออกมาอีกทั้งเขายังถูส้นเท้าของเขาบนพื้น

“ในนั้นเป็นอย่างไงบ้าง”

“มันคือ … ” หมอลู่ค่อนข้างงงงันกับคำถาม ด้วยเสียงเบา ๆ เขาพูดว่า “มันเป็นการผ่าตัดธรรมดาเขาเรียกซูเจียฟูหยูหยวนและผม รวมถึงพยาบาลหวังเพื่อให้เขาไปสวมชุดผ่าตัดให้ก็เท่านั้น…”

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากรู้” ผู้อำนวยการฮวงโบกมืออย่างเด็ดขาดมันคงไม่เหมาะที่เขาจะสักถามหมอลู่ต่อหน้าผู้คนมากมาย

เนื่องจากจู้ตงยี้ไม่ได้รวบรวมสิ่งที่มีประโยชน์หลังจากเขาฟังอย่างใกล้ชิดซักพักเขาจึงอ่านผลสแกนทีละอัน

หลังจากที่เขาอ่านการสแกนเป็นระยะเวลาหนึ่งจู้ตงอี้ลุกขึ้นทันทีและวางมันลงบนโต๊ะ เฉินเห่าชู่ เดินไปข้างหน้าทันทีและเขาก็หยิบมันขึ้นมาดู

ผู้อำนวยการฮวงดูพวกเขาอย่างเงียบ ๆ เมื่อพูดถึงการผ่าตัดกระดูกความสามารถของจู้ตงยี่นั้นอยู่ไกลเกินเอื้อมทุกคนอยู่ในห้อง เขามีสิทธิ์อ่านผลการสแกนตามที่เขาต้องการ

“การผ่าตัดทำได้ค่อนข้างดี” จู้ตงอี้เหงยหน้าขึ้นและหัวเราะเบา ๆ สองสามครั้งขณะที่เขาเผชิญหน้ากับผู้อำนวยการฮวง

“ เขาเป็นชายหนุ่มที่มีความสามารถอย่างมาก” ผู้อำนวยการฮวงมองไปที่จู้ตงยี่และตอบเขา

“ชายหนุ่มคนนี้…หลิงรัน? เขายังอยู่ในห้องผ่าตัดหรือไม่คุณคิดว่าเขาจะอยู่อีกนานไหม?” จู้ตงยี้ถาม

ผู้อำนวยการฮวงมองดูคนที่อยู่ข้างเขา

หมอลู่ถูส้นเท้าของเขาไว้กับพื้นและพูดว่า “น่าจะเป็นไปได้มากกว่าชั่วโมง

“ ไม่เป็นไรเราจะพักก่อนแล้วค่อยไป” จู้ตงอี้ยิ้มกว้างผมสีขาวของเขาสั่นไหวพร้อมกับหัว จากนั้นเขาก็ขอให้ เฉินเห่าชู่ทำการอ่านการสแกนต่อไป

คำพูดของจู้ตงซีจากก่อนหน้านี้ก็แวบเข้ามาในหัวของผู้อำนวยการฮวง‘ไม่ว่าไข่จะมีรสชาติดีแค่ไหนมันไม่ได้หมายความว่าเราต้องดูไก่ที่วางไข่ … ‘

ในขณะนี้จู้ตงอี้ต้องการเห็นไก่ที่วางไข่อย่างชัดเจน

ผู้อำนวยการฮวง มองออกไปนอกหน้าต่างรู้สึกไม่พอใจ ‘ทุกวันนี้ผู้คนผายลมเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาต้องการไม่ว่าพวกเขาจะประหลาดใจแค่ไหน … ‘

แพทย์หนุ่มสาวทุกคนมีความสุขมาก พวกเขาใช้โอกาสในการเดินหน้าและตั้งคำถามทุกประเภทโดยไม่คำนึงว่าเกี่ยวข้องหรือไม่

ไม่ว่านักวิชาการจู้จะให้คำตอบอะไรอย่างน้อยที่สุดพวกเขาก็มีโอกาสแสดงหน้าของพวกเขา

จูตงยี้ ก็อารมณ์ดีเช่นกันและตอบคำถามสองสามข้ออย่างจริงจังทำให้ดูเหมือนว่าเขากำลังถือไผ่เหนือกว่าอยู่

หมอเรย์รู้สึกตื่นเต้นมากที่สุดในบรรดาพวกเขาทั้งหมด เขาสั่นอย่างรุนแรงและพูดว่า “นักวิชาการจู้ผมได้ทำศัลยกรรมเกี่ยวกับข้อต่อศอกมาหลายครั้งเมื่อเร็ว ๆ นี้และผมก็พบปัญหาเล็กน้อยเกี่ยวกับวิธีการตรงกลาง … “

“อืม เฉินเห่าชู่ นายสามารถตอบคำถามนั้นได้หรือไม่?” จู้ตงยี้ เรียกนักเรียนคนหนึ่งของเขาว่าตอบคำถามก่อนที่เขาจะหยิบถ้วยขึ้นมาแล้วดื่มชาหนึ่งคำ เขารู้สึกกระหายน้ำเล็กน้อยหลังจากพูดไปซักพักเขาจึงมีโอกาสทดสอบนักเรียนของเขาด้วยคำถามของหอมเรย์

หลังจาก เฉินเห่าชู่ ถูกเรียกตัวเขาก็ไตร่ตรองอย่างใจเย็นนานกว่าสิบวินาทีก่อนที่เขาจะตอบคำถามของหมอเรย์

เมื่อหมอเรย์จ้องมองที่ เฉินเห่าชู่ ผู้ที่อายุใกล้เคียงกับเขาและเขาก็แสดงสีหน้าหดหู่ออกมา

นักศึกษาระดับปริญญาเอกทุกคนภายใต้จู้ตงยี้ได้รับการคัดเลือกจากนักวิชาการอย่างระมัดระวัง จากนั้น เฉินเห่าชู่แสดงให้เห็นถึงความรู้ทางทฤษฎีที่ลึกซึ้ง

หมอเรย์เดินต่อไปดูหมอคนอื่น ๆ ที่มาพร้อมกับนักวิชาการและไม่มีใครแสดงท่าที่เปลี่ยนแปลงในการแสดงออกอย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ เฉินเห่าชู่ เพิ่งแสดงไม่ได้พิเศษสำหรับพวกเขาเลย

อย่างไรก็ตามคำถามที่หมอเรย์ยกขึ้นอยู่กับปัญหาที่แท้จริงที่เขาได้พบ แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ดีที่เขาได้รับคำตอบให้แก้ปัญหาของเขาได้อย่างง่ายดาย …