Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 205

หมอลู่ สวมรองเท้าผ้าใบสีแดงรุ่นแอร์จอแดนคู่ใหม่และวิ่งช้าๆในสนามแข่งสังเคราะห์รอบ ๆ สนามกีฬาฟูหยวน

แอร์จอแดนนั้นเป็นเป็นรองเท้าแบรนด์ล่าสุดของปีนี้ วันก่อนเมื่อหมอลู่ไปหาเจ้าของร้านไนส์กี้และเขาก็ซื้อรองเท้าทันทีที่เพราะเขาตกหลุมรักมันตั้งแต่แรกเห็น ในฐานะที่เป็นคนที่คลั่งไคล้การออกกำลังกายหมอลู่มีความหลงใหลในรองเท้าผ้าใบ เขาไม่ได้ซื้อพวกมันในหยุนหัวเพียงเพราะเขายากจน

ก่อนที่เขาจะมาที่เซี่ยงไฮ้เขาได้รับเงินอุดหนุนการเดินทางมากมายสำหรับการเดินทางออกนอกเมืองและรวมเป็นเงินกว่า 5,000 หยวน นอกจากนี้ด้วยรายได้ที่เขาได้จากการขายตีนหมูและอาหารตุ๋น หมอลู่จึงกล้าซื้อแอร์จอแดนคู่หนึ่งในราคาเต็ม

ในขณะนั้นหมอลู่เดินไปตามทางด้วยแอร์จอแดนราคาเต็มคู่นั้นของเขาและเขารู้สึกเหมือนได้ดึงดูดความสนใจของทุกคนในสนามให้มามองที่เขา

ท้ายที่สุดเขาสวมรองเท้าผ้าใบสีแดงคู่ใหญ่มันมีความชัดเจนและเท่ห์จนไม่มีทางที่จะไม่มีใครชื่นชมมัน

สนามแข่งสังเคราะห์นั้นสะดวกสบายมาก ๆ

พื้นผิวของลู่วิ่งนั้นยังเป็นมาตรฐานสากล

บริเวณที่กว้างขวางรอบตัวเขานั้นสวยงามมากและที่นั่งก็ถูกจัดเป็นสามสีต่างกัน พวกมันถูกจัดเรียงอย่างใกล้ชิดคล้ายกับใบไม้จำนวนนับไม่ถ้วนที่แผ่ออกมาจากต้นไม้

สีของท้องฟ้าสวยงามของเมืองมันเป็นสีของหมอกควันทั่วไปที่พบสีน้ำเงินในทะเลสีเทา สีฟ้าไม่ได้เป็นสีฟ้าจาง ๆ แต่เป็นสีที่ลึกล้ำ มันเป็นสีน้ำเงินที่นำความหวังมาสู่ประชาชน

ท้องฟ้าในเซี่ยงไฮ้นั้นเต็มไปด้วยหมอกควัน ผู้คนจะพยายามวิ่งหนีจากมันเหมือนว่าพวกเขาวิ่งหนีจากทะเลทรายเมื่อเขาสูญเสียโอเอซิสไป

อย่างไรก็ตามหมอกควันที่ยูเต็มท้องฟ้าทำให้คนที่อยู่อาศัยที่นี้ต้องมีการปรับวิธีชีวิตให้เขากับสถานที่

หมอกควันเหล่านี้มันเหมือนกับโรคระบาดที่พร้อมจะล้างทุกอย่างบนโลกแต่มันก็ไม่ได้ล้างโลกภายในทันที่มันค่อยๆกลืนกินผู้คนที่อยู่ในเมืองทีละเล็กละน้อยจนเกิดโรคภัยขึ้น

มันไม่เหมือนกับโรคระบาดที่เกิดขึ้นในกรีซ มันเป็นโรคระบาดที่ร้ายแรงที่สุดที่เคยบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ของมนุษย์และมันถูกกำจัดไปทั่วทั้งเมืองของชาวกรีก ในท้ายที่สุดการระบาดใหญ่ยังไม่เกิดขึ้นและคนรุ่นใหม่ไม่รู้ว่าไวรัสตัวใดที่สามารถทำลายล้างได้

หมอลู่หายใจเข้าช้าๆ

เขาสูดดมหมอกควันและหายใจออกเป็นคาร์บอนไดออกไซด์ที่สะอาด

หมอหนุ่มจากหยุนหัวผู้ยึดถือจิตวิญญาณของความเป็นสากลและรับอากาศที่เต็มไปด้วยหมอกของเซี่ยงไฮ้ด้วยความสุขทำให้ผู้สูงอายุเหลียวดูเขาในขณะที่พวกเขาเดินเล่นในพื้นที่

“สิ่งที่คุณทำมันไม่ถูกต้องพยายามทำให้เท้าของคุณเหยียบลงก่อนเพื่อให้หัวเข่าของคุณกระแทกได้น้อยลง” เสียงเบา ๆ เดินเข้ามาในหูของเขา

หมอลู่รู้สึกประหลาดใจ เขาหันหลังกลับและเห็นชายมีกล้ามซึ่งมีเข็มขัดขอบทองอยู่รอบเอวของเขา ชายผู้นั้นเหงื่อออกเล็กน้อยขณะวิ่งไปด้วยกันกับเขาที่เลนนอกของลู่วิ่ง

“ขอบคุณ … ขอบคุณ” หมอลู่หันหลังกลับอย่างอาย

“คุณฝึกมานานเท่าไหร่แล้วเหรอ?” คนที่มีกล้ามกับเข็มขัดที่มีขอบทองแหย่ที่แขนของหมอลู่

เมื่อกล่าวถึงแขนสิบห้านิ้วของเขาแล้ว หมอลู่ก็เริ่มให้ความสนใจในการสนทนาต่อไป อย่างไรก็ตามน้ำเสียงของชายนักกล้ามนั้นนุ่มนวลจนหมอลู่ ส่ายหัวแล้วพูดว่า “แค่ไม่กี่ปี”

หลังจากที่เขาสังเกตเห็นว่า หมอลู่ไม่ได้เป็นคนประเภทเดียวกับผู้ชายคนนั้นหัวเราะเสียงดังและตบไหล่หมอลู่ จากนั้นเขาก็พูดว่า “ไหล่ของคุณต้องการการฝึกฝนมากกว่านี้”

“เป็นอย่างนั้นเหรอ?” หมอลู่รู้สึกทันทีว่าเขาพบคู่แต่เขาก็ทิ้งเขาไป

ชายนักกล้ามยิ้มเบา ๆ ทันใดนั้นเขาก็เร่งความเร็วและวิ่งแซงหมอลู่ออกมาจากด้านขวาของเขา

หลังจากวิ่งไปไกลเขาก็หันกลับมาเล็กน้อยยิ้มแล้วพูดว่า “รองเท้าของคุณดี”

“ขอบคุณ.” ริมฝีปากของหมอลู่ม้วนตัวขึ้น

คำพูดของชายคนนี้ทำให้เขามีความสุข

มันทำให้หมอลู่วิ่งได้เร็วขึ้นบนสนามแข่งสังเคราะห์

หลังจากใช้เวลาสี่สิบนาทีในที่สุดหมอลู่ก็สิ้นสุดการอบอุ่นร่างกายก่อนออกจากยิมซึ่งตั้งอยู่ที่ด้านหลังของสนามกีฬา

เมื่อเทียบกับสนามกีฬาธรรมดาสนามใหญ่แห่งหนึ่งเช่นสนามกีฬาฟูหยวนติดตั้งสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน แม้แต่อุปกรณ์สำหรับการฝึกความอดทนเพียงอย่างเดียวก็สามารถใช้พื้นที่ได้ถึงห้าพันตารางฟุต จำนวนแผ่นน้ำหนักมากกว่าบิสกิตที่ขายในเครื่องขายแสตมป์อัตโนมัติ

หมอลู่ถือบัตรประจำตัวของเขาจากนั้นก็เข้าศูนย์ศัลยกรรมกระดูกและเวชศาสตร์การกีฬา เขาสุ่มหยิบดัมเบลสองตัวขึ้นมาและฝึกดัมเบลล์บางคนขณะที่เขายืนอยู่หน้ากระจกขนาดใหญ่

ครู่ต่อมาชายและหญิงที่มีหุ่นนักกีฬาเข้ามาทีละคน หมอลู่ รู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูกและเขาก็เริ่มที่จะย้ายออกจากจุดนั้น

“หนีบหลังของคุณ” ชายร่างสูงและตวัดหมอลู่ที่ด้านหลังเมื่อเขาเข้ามาใกล้

หมอลู่รู้สึกตกใจและเขาหยุดการออกำลังกายของเขา เขาหันกลับอย่างประหม่าก่อนจะถอนหายใจ “ขอขอบคุณ.”

“คุณไม่ใช่นักกีฬาใช่ไหม?” ชายร่างสูงถาม

หมอลู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะตอบว่า “ผมเป็นหมอ”

“โรงพยาบาลไหน?” ชายร่างสูงหันหลังกลับและมาไปที่หมอลู่

“ศูนย์อายุรกรรมกระดูกและเวชศาสตร์การกีฬา” หมอลู่ ลังเลเป็นเวลาสองวินาทีก่อนที่เขาจะโพล่งชื่อสถาบันวิจัยซึ่งตั้งอยู่ติดกับสนามกีฬา

“ฉันเข้าใจแล้วคุณอยู่ภายใต้การดูแลจู้ตงยี่

หมอลู่ ตกตะลึงเป็นเวลาสองวินาทีก่อนที่เขาจะเข้าใจสิ่งที่ชายคนนั้นพูด “พูดอย่างงั้นก็ได้ … “

“ ดูที่ไหล่ของผม ผใมีเอ็นที่แย่รึเปล่า ผมยังสามารถออกกำลังกายได้เพื่มขึ้นอีกไหม” ทันใดนั้นชายร่างสูงก็หันหลังกลับและแสดงให้หมอลู่เห็นไหล่ของเขา

หมอลู่ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะ “ผมจะรู้ได้อย่างไรขณะที่คุณกำลังออกกำลังกายอยู่?”

“คุณสามารถทำการตรวจร่างกายได้ง่ายๆ”

“คุณรู้เกี่ยวกับการตรวจร่างกายด้วยเหรอ?”

“ผมไปตรวจสุขภาพเสมอ” ชายผู้นั้นยิ้มให้เขาอย่างมีเลศนัยและพูดว่า “แพทย์ที่อยู่ภายใต้สถาบันการศึกษาของคุณมีทักษะมากที่สุดผมจะถามคำถามสองสามคำถามทุกครั้งที่พบคนใดคนหนึ่ง”

ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อเป็นเรื่องธรรมดามากในหมู่คนที่ไปยิมตลอดทั้งปี เป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะได้รับคำปรึกษาจากแพทย์ อย่างไรก็ตามมันแปลกสำหรับพวกเขาที่จะถามคำถามเกี่ยวกับสุขภาพของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง

หมอลู่มองดูชายร่างสูงอย่างสงสัย

“ เฮ้ดูหมออย่างคุณสามารถไปโรงยิมเพื่อออกกำลังกายได้เสมอ แต่ทำไมคนไม่ชอบให้เราไปปรึกษาแพทย์หลังจากเราเหนื่อยจากการฝึก?” ชายร่างสูงพูดอย่างเกรงใจ เขาฟังดูสมเหตุสมผลมาก

หมอลู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “นักกีฬาทุกคนไม่ใช่เหรอ? คุณไม่มีหมอของตัวเองเหรอ?”

“ยาที่แพทย์ประจำทีมกำหนดไว้นั้นมีไว้สำหรับนักยกน้ำหนัก” ชายร่างสูงยื่นริมฝีปากของเขาแล้วพูดว่า “แล้วเรื่องนี้ล่ะผมจะแสดงให้คุณเห็นว่าการใช้ดัมเบลล์ที่เหมาะสมเป็นอย่างไรและคุณจะให้ผมตรวจสุขภาพในภายหลังตกลงไหม”

“คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเป็นหมอที่ปรึกษานักยกน้ำหนักหรือไม่”

“ ฉันคิดว่าคุณเหมาะสมแล้วคุณสามารถช่วยตรวจสุขภาพผมได้ง่ายๆมันไม่ทำให้คุณเสียค่าใช้จ่ายเลย” ชายผู้นี้กล่าว จากนั้นเขาให้หมอลู่นั่งบนม้านั่งยาวก่อนที่เขาจะสังเกตเห็นว่าหมอลู่นั้นยกดัมเบลล์อย่างไร

หมอลู่ได้ผ่านวันที่ดีไป

เขาผ่านวันที่สองของเขาในสนามกีฬาอย่างมีความสุขเหมือนวันแรกของเขา

ในวันที่สามของเขา…กล้ามเนื้อของหมอลู่ปวดมากจนเขาไม่อยากทานอะไรทั้งสิ้น

หลิงรันได้พักเป็นเวลาสองวันซึ่งเป็นสิ่งที่หายากสำหรับเขา เมื่อเขากลับไปที่โรงแรมเขาเห็น หมอลู่ดูราวกับว่าเขาห่างจากความตายเพียงหนึ่งนิ้ว หลิงรันรู้สึกสลดใจแทนเขาและถามว่า “คุณอาบน้ำแล้วหรือยัง?”

“ฉันจะอาบน้ำตอนนี้” หมอลู่ เข้าใจทันทีว่าหลิงรันหมายถึงอะไรซึ่งเขาลุกขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำขณะที่เขาทำเสียงฮึดฮัดด้วยความเจ็บปวด

“เรียกหาฉันทันทีที่คุณพร้อมมือเจลทำความสะอาด” หลิงรันพูดก่อนที่เขาจะกลับไปที่ห้องของเขา

อีกไม่กี่นาทีต่อมาหมอลู่ก็สวมเสื้อผ้าหลวม ๆ หลังจากเขาอาบน้ำ เขาถือเจลทำความสะอาดมือที่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์ไว้ในมือของเขา

“นอนลง” หลิงรันคว้าผ้าขนหนูสีขาวแบบสุ่มก่อนที่เขาจะใช้เจลทำความสะอาดมือที่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์บนคอของหมอลู่จากนั้นเขาก็วางผ้าเช็ดตัวสีขาวไว้ที่คอของหมอลู่

หมอลู่อดไม่ได้ที่จะร้องเสียงฮึดฮัดเมื่อหลิงรันนวดเขา

“อย่าทำเสียงใด ๆ ” หลิงรันรีบหยุดหมอลู่ทันทีจากการทำเสียงใด ๆ

“ผม…”

“อย่าพูดจนกว่าฉันจะนวดเสร็จ“

หมอลู่ทำมันอย่างเชื่อฟังเป็นเวลาสองนาที เมื่อหลิงรันดึงมือออกจากลำคอของเขา หมอลู่รู้สึกสะดวกสบายจนเขาหายใจออกเสียงดัง

“คุณควรลองสิ่งนี้ในโรงยิม” หมอลู่อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ด้วยทักษะการใช้กล้ามเนื้อของคุณ นักกล้ามทั้งหลายในโรงยิมที่ทรมานจากอาการปวดกล้ามเนื้อจะเรียกคุณว่า ‘พ่อ‘ แน่นอนถ้าคุณช่วยพวกเขาได้แน่ๆ”

“ฉันไม่อยากมีลูกชาย“

“ พวกเขาเป็นนักกีฬาทั้งหมดพวกเขาอาจมีโรคแปลก ๆ รู้มั้ย”

“อืม?”

“การตรวจร่างกายของพวกเขาน่าจะแตกต่างจากคนทั่วไปฉันเดานะ”

“อืม?”

“ คุณไม่สามารถหานักกีฬาจำนวนมากในที่อื่น ๆ พวกเขาเป็นนักกีฬาอันดับต้น ๆ ในประเทศของเราฉันกล้าพูดว่าพวกเขาถือว่าเป็นนักกีฬาอันดับต้น ๆ ในเอเชีย”

“อืม?”

“ฉันแน่ใจว่าคุณสามารถพบความเจ็บป่วยแปลก ๆ ในหมู่พวกเขาได้”

“นั่นสมเหตุสมผล” หลิงรันพยักหน้าช้าๆ เมื่อเขาคิดว่าเขาสามารถขยายห้องสมุดภายในจิตของเขาเกี่ยวกับการตรวจร่างกายในแง่ของกรณีผิดปกติหลิงรันพบว่าความคิดในการทำการตรวจร่างกายสำหรับนักกีฬาก็น่าสนใจอยู่มาก