Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 216
เนื่องจากหลิวเหว่ยอยู่ในศูนย์การแพทย์ แล้วเขาจึงตัดสินใจเข้ารับการตรวจร่างกายอีกครั้ง
สำหรับเขาการได้รับสารกัมมันตภาพรังสีมันคือสิ่งที่ไม่สะดวกสำหรับเขาซึ่งไม่เกี่ยวกับค่าใช้จ่ายที่เขาต้องเสียแต่อย่างใด ตราบใดที่เขาสามารถได้รับการรักษาเอ็นร้อยหวายได้ และสามารถกลับไปยังสนามแข่งขันได้ เขาก็จะพยายามทำทุกอย่าง
ถ้าเขาสามารถกลับไปแข่งขันได้อีกครั้งเขาจะทำงานอย่างคนที่สุขภาพดีและยืนหยัดต่อไปอีก 1-2 ปีเขาจะไม่บ่นแม้ว่าเขาจะต้องทำงานตั้งแต่เริ่มต้นใหม่ทั้งหมด
สำหรับ หลิวเหว่ยเงินที่เขาจะได้รับในหนึ่งปีชื่อเสียงที่เขาได้รับและเกียรติยศที่เขาได้รับคือสิ่งที่เขาพยายามทำมาจนถึงทุกวันนี้ ดังนั้นเมื่อเขาต้องการออกจากการแข่งขันจริง เขาจะต้องยื่นอยู่จุดสูงสุดเสียก่อน แต่อย่างไรก็ดีหลิวเหว่ยเองก็รู้สึกไม่พอใจเท่าไร เพราะผู้จัดการของเขาและสโมสรไม่เต็มใจที่จะให้เขาเลิกเล่นกีฬาสักเท่าไร
เมื่อหลิงรันกลับมาที่ห้องประชุมเขาเห็นจู้ตงยี่หมอคูและหลิวเหว่ยเฉินนั่งเรียงแถวกันอยู่ มีอีกสามคนนั่งห่างจากพวกเขาเล็กน้อย แต่ละคนมีถ้วยน้ำชาขนาดใหญ่อยู่ข้างหน้าทำให้ห้องดูเหมือนสำนักงาน
หมอคูมองจู้ตงยี่และรู้สึกโล่งใจเมื่อนักวิชาการไม่ได้พูดอะไร เขารีบพูดว่า “หมอหลิงเรามีความคิดและเราอยากจะพูดคุยกับคุณ”
“ได้สิ.” หลิงรันหยิบถ้วยน้ำมาให้ตัวเองแล้วดื่มในท่าทางเดียว จากนั้นเขาก็เทถ้วยอีกครั้งก่อนที่เขาจะเดินไปที่โต๊ะประชุม
หมอคูอาจมีท่าทางที่น่าประทับใจ แต่หลิงรันไม่รู้สึกอะไรเลย สำหรับหลิงรันเขาได้เห็นสถานการณ์ที่วางแผนไว้อย่างรอบครอบมากอย่างมากมายสำหรับการชักชวนเขาให้ร่วมกลุ่ม ไม่ว่าจะเป็นคำสารภาพที่ส่งโดยบุคคลที่ได้รับการสนับสนุนจากพรรคการเมือง หรือการประท้วงที่เกิดขึ้นโดยกลุ่มคนที่มุ่งมั่นที่จะได้รับบางสิ่งบางอย่างเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากคนหนุ่มสาวนั้นมีความหมายและจริงจังกว่า หมอคูมาก
เมื่อเปรียบเทียบกับพวกเขาแล้วหมอคูซึ่งเป็นชายวัยกลางคนเป็นเพียงมือใหม่ที่ยังไม่ได้ย้ายเข้าไปอยู่ในกลุ่มมืออาชีพเหล่านั้น
“หลิงรัน!” เขาพูออย่างจริงจัง
“ว่า” หลิงรันยังตอบเพียงคำเดียวก่อนที่เขาจะดูหมอคู
จากนั้นหมอคูก็มองไปที่จู้ตงยี่และเขาก็รู้ว่าจู้ตงยี่ยังไม่ได้แสดงออกอะไรเลย เขาเองก็รู้สึกอึดอัดใจเป็นอย่างมาก แต่เขาก็แสดงสีหน้าออกไปเล็กน้อยให้ทุกคนเห็นแล้ว “หลิงรันเราจริงจังมา ตอนนี้เรากำลังพูดถึงเรื่องร้ายแรง”
“เอาล่ะ.” หลิงรันนั่งตัวตรงเล็กน้อยและแสดงท่าทางที่น่าเคารพซึ่งเขาฝึกมาหลายปี เขามองตรงไปข้างหน้าและลืมตาขึ้นมาอีกเล็กน้อย ริมฝีปากของเขายิ้มเล็กน้อยและหลังของเขาก็ตรง เขาดูเหมือนว่าเขากำลังจะลุกขึ้นยืนเพื่อถามคำถามในเวลาใดก็ได้
คุณหมอคูรู้สึกพึงพอใจเล็กน้อย เขายิ้มและพูดว่า “หลิงรันการผ่าตัดของคุณในวันนี้ทำได้ค่อนข้างดีขอแสดงความยินดีกับการผ่าตัดครั้งแรกของคุณที่ศูนย์ศัลยกรรมกระดูกและเวชศาสตร์การกีฬามันอาจเป็นการผ่าตัดที่ประสบความสำเร็จ”
“ขอบคุณ” หลิงรันพูดอย่างสุภาพตามมารยาททางสังคม
การแสดงออกของหมอคูดีขึ้นและเขากล่าวว่า “ฉันรู้ว่านักวิชาการจู้ซึ่งเป็นผู้อำนวยการของเรา เชิญคุณมาที่ศูนย์การวิจัยของเราเพื่อเป็นหัวหน้าศัลยแพทย์ในการผ่าตัดของหลิวเหว่ยจากผลงานของคุณในวันนี้ ผู้อำนวยการของเรามีความจริงจังในการเลือกคนที่มีความสามารถซึ่งเขาไม่ได้เลือกผิด “
หลิงรันพยักหน้าและไม่พูดอะไร
“ ฉันเป็นแพทย์ผู้รับผิดชอบของ หลิวเหว่ยถ้าพูดอย่างมีเหตุผลทักษะที่คุณแสดงให้เห็นในวันนี้ถือว่าค่อนข้างดี แต่การผ่าตัดของหลิวเหว่ย นั้นซับซ้อนและระดับความยากนั้นสูงมากหลิวเหว่ยและฉันยังคงกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ดังนั้นเราจึงเสนอคำแนะนำหลังจากการสนทนาของเราและเราหวังว่าคุณจะเก็บมันไปพิจารณา ” หมอคูมองตรงไปที่ใบหน้าของหลิงรันเพื่อสังเกตว่าเขามีปฏิกิริยาอย่างไร
หลิงรันยังคงดูเฉยเมยขณะที่เขาตอบว่า “บอกฉันทีว่ามันคืออะไร”
“เราหวังว่าคุณจะสามารถทำการผ่าตัดได้อีกสองสามครั้งที่คล้ายกับการผ่าตัดเอ็นร้อยหวายเพื่อให้เราให้คะแนนตามผลงานของคุณได้หากคุณสามารถรับผิดชอบมาตรฐานไว้ได้ การผ่าตัดของหลิวเหว่ยก็จะให้คุณดูแลหากคุณไม่ได้มาตรฐานฉันก็จะลงโทษคุณ แต่เราจะต้องพิจารณาตัวเลือกของเราอีกครั้ง ” หมอคูจ้องที่หลิงรันและถามว่า “คุณยินดีที่จะรับคำขอนี้หรือไม่?”
หมอคูเป็นกังวลเล็กน้อย เขากลัวว่าหลิงรานจะเดินออกไปด้วยความโกรธ
การดำเนินการผ่าตัดสำหรับนักกีฬาดังอาจทำให้แพทย์โดยแพทย์ที่มีชื่อเสียงเช่นกัน และเมื่อกรผ่าตัดประสบความสำเร็จหนึ่งครั้งอาจทำให้แพทย์อวดความสำเร็จของเขาไปตลอดชีวิต
สำหรับศัลยแพทย์นั่นหมายความว่าผู้ป่วยจำนวนไม่ จำกัด จะมาเข้ามาหาเขาต่อ ไม่ว่าศัลยแพทย์ประจำเมืองจะอยู่ที่ใดหากแพทย์พูดถึงระดับชื่อเสียงเขาอาจจะได้รับตำแหน่งผู้เชี่ยวชาญผู้อำนวยการแผนกหรือแม้กระทั่งรับตำแหน่งทุกประเภทในคณะกรรมการการแพทย์ก็เป็นได้
แม้ว่าการผ่าตัดอาจจะล้มเหลวก็ไม่มีอะไรให้หมอต้องกังวล การผ่าตัดที่ล้มเหลวเป็นเรื่องปกติ ตราบใดที่มันไม่ได้เกิดจากความประมาทของแพทย์ก็จะไม่ส่งผลกระทบร้ายแรงต่ออาชีพการงานของแพทย์ อย่างมากมันจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของเขาเพียงเล็กน้อย แต่จากมุมมองของหมอคู แพทย์เช่นหลิงรันไม่มีชื่อเสียงเลยดังนั้นการผ่าตัดที่ล้มเหลวจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของเขามากแค่ไหนกัน?
จากพื้นฐานนี้เพียงอย่างเดียวคุณหมอคูยังรู้สึกว่าเขาเป็นคนหนึ่งที่ขวางทางของหลิงรันเพื่อสร้างชื่อเสียงได้แล้ว
แต่ลึก ๆ ในใจหมอคู ไม่เคยหยุดปลอบใจตัวเอง ‘หลิวเหว่ยเป็นเส้นทางสู่ความสำเร็จของฉัน นี่เป็นเส้นทางเดียวดังนั้นโดยธรรมชาติผู้ที่อยู่ที่นี่มาก่อนควรมีความสำคัญมากกว่าผู้ที่มาถึงในภายหลังใช่ไหม?
“มีการผ่าตัดกี่ครั้ง?” หลิงรันถาม
หมอคูยิ้ม คำตอบของหลิงรันนั้นอยู่ในความคาดหวังของเขาและมันก็ดีกว่าที่เขาคาดไว้
“อะแฮ่ม.” หมอคูแสร้งทำเป็นไอและเขาคิดว่า ‘เนื่องจากคุณผลักดันให้ฉันต้องเป็นของเลว‘
“ให้ฉันคิดอย่างน้อยห้าถึงหกเคส … ” เมื่อหมอคูเห็นว่าการแสดงออกของหลิงรันไม่เปลี่ยนเขาก็เพิ่มเคสเข้าไปอีกและพูดว่า “เพื่อให้การตัดสินดีขึ้นเรายังหวังว่าคุณจะแสดงให้เราเห็น คุณสามารถทำได้ในลักษณะที่ให้ผลลัพธ์ที่มั่นคงดังนั้นจะเป็นการดีที่สุดถ้าคุณสามารถทำศัลยกรรมเจ็ดถึงสิบเคสได้ … “
“สิบเคสกำลังดีดี” หลิงรันรีบยืนยันการผ่าตัดจำนวนนี้ไว้ทันทีและถามว่า “ผู้ป่วยจะมาถึงเมื่อไหร่”
ขณะนั้นเองที่หมอคูสังเกตว่าสถานการณ์เปลี่ยนไป เขาขมวดคิ้วและพูดอย่างลังเลว่า “หากคุณต้องการผู้ป่วยเราสามารถถ่ายโอนผู้ป่วยได้ตลอดเวลา … “
“ ตอนนี้…อืมไม่ใช่ตอนนี้ฉันต้องไปทานอาหารกลางวันคุณสามารถส่งคนไข้รายแรกหลังจากหนึ่งชั่วโมงครึ่งได้หรือไม่จากนั้นคุณสามารถส่งคนไข้รายต่อไปได้หรือไม่” หลิงรันถามอย่างจริงจัง
หมอคูรู้สึกตะลึงเล็กน้อย เขาตอบว่า “คุณไม่จำเป็นต้องรีบทำมันก็ได้ถ้าจะให้ดี คุณสามารถผ่าตัดคนไข้ทั้งสิบคนให้ครบในวันเดียวเลยก็ได้ แต่เราก็ไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผลขนาดนั้น … “
“สิบคนก็ได้ไม่มีปัญหาเลย” หลิงรันเน้นประโยคสุดท้ายของเขา เขาถามอีกครั้งว่า “ฉันจะเห็นผู้ป่วยในห้องผ่าตัดหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงครึ่งใช่ไหม?”
หมอคูรู้สึกไม่มีความสุขเลยจากการถูกโจมตีด้วยคำถามของหลิงรัน เขาตอบว่า “ไม่ได้หมายกความว่าคุณสามารถทำการผ่าตัดสำหรับหลิวเหว่ย ได้เมื่อคุณเสร็จสิ้นการผ่าตัดรักษาเอ็นร้อยหวาจนครบนะ“
“ฉันรู้น่า.” หลิงรันขัดจังหวะหมอคู จากนั้นเขาก็ถามอีกครั้งว่า “ฉันจะไปทานอาหารกลางวันแล้วหลังจากนั้นฉันจะกลับไปที่โรงแรมหรือกลับมาที่ห้องผ่าตัดเพื่อทำการผ่าตัดเลย?”
“ฉันจะจัดการให้” หมอคูตอบอย่างไม่พอใจ ศูนย์เวชศาสตร์กระดูกและเวชศาสตร์ได้ร่วมมือกับโรงพยาบาลหลายแห่ง หากพวกเขาต้องการเคสทางการแพทย์ใด ๆ ที่เกี่ยวข้องจะมีหน่วยงานที่ยินดีหาเคสมาให้กับพวกเขาเสมอ
“ฉันจะไปทานอาหารกลางวันก่อน” หลิงรันลุกขึ้นอย่างตื่นเต้น
“รอสักครู่” หลิงรันถูกหยุดโดยผู้ชายคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะ เขามีถ้วยน้ำชาขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้าเขา เขาแสดงรอยยิ้มจาง ๆ ที่สมควรได้รับการไตร่ตรองและกล่าวว่า “คุณไม่ต้องการถามข้อกำหนดที่แน่นอนที่จำเป็นสำหรับการผ่าตัดของหลิวเหว่ยเลยหรอ“
หลิงรันตกตะลึงก่อนที่เขาจะตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ก็ไม่ได้รู้สึกว่าอยากจะถามอะไรนะ”
“ทำไม?” ชายถ้วยน้ำชาตัวใหญ่ดูเหมือนจะสนใจในหัวข้อนี้
“มันไม่สำคัญสำหรับฉัน” หลิงรันมองไปที่หลิวเหว่ยก่อนที่เขาจะมองไปที่จู้ตงยี่ เขากล่าวว่า“ นักวิชาการจู้เชิญให้ฉันมาเป็นหัวหน้าศัลยแพทย์ในการผ่าตัดถ้าผู้ป่วยไม่ต้องการผ่าตัดฉันจะไม่บังคับเขาเพราะฉันไม่ใช่แพทย์ผู้ดูแลของเขา “
คำตอบเช่นนี้เป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงสำหรับคนที่นั้งอยู่หลังถ้วยน้ำชาขนาดใหญ่และนักวิชาการจู้ตงยี่
ความประหลาดใจปรากฏบนใบหน้าของหลิงเหว่ยตั้งแต่ขาของเขาได้รับบาดเจ็บมีแพทย์หลายคนที่เต็มใจทำการผ่าตัดให้เขา แต่ไม่มีศัลยแพทย์คนใดที่ประพฤติในลักษณะที่ไม่แยแสเช่นนี้มาก่อน
ในไม่ช้าหลิงเหว่ยก็ตกอยู่ในความคิดของเขาบางอย่าง อีกครั้ง ‘เมื่อเทียบกับความเห็นของคนอื่นเกี่ยวกับการผ่าตัดความเห็นของเขาที่มีต่อการผ่าตัดนั้นมีดูดีมากที่สุดไม่ใช่เหรอ…?’
หมอคูคิดเพียงว่าหลิงรันกำลังถอยห่างออกไปเพื่อที่เขาจะได้เลื่อนไปข้างหน้า เขาหัวเราะเบา ๆ “คุณล้อเล่นกัลฉันเหรอ? นั่นหมายความว่าคุณเพิ่งมาที่สถาบันการวิจัยเพื่อทำการผ่าตัดเอ็นร้อยหวายเพียงเท่านั้นหรอ?
“แต่ก็ไม่เป็นไรนะถ้าจะมีเคสอื่นเพิ่มเติมอีก” หลิงรันยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“มันหมายความว่าจุดประสงค์ของคุณที่นี่คือการผ่าตัด?”
“ก็ถ้าคุณเขาใจอย่างงั้นก็ได้ … “
หมอฉก กว่าขึ้นมาว่า “คุณรู้หรือไม่ว่าถ้าข่าวเกี่ยวกับการผ่าตัดของหลิวเหล่ยของคุณแพร่ออกไปจำนวนผู้ที่ต้องการจ้างคุณให้ทำศัลยกรรมจะเต็มโรงพยาบาลทันทีหรือไม่ ถ้าคุณต้องการผ่าตัดจริงๆคุณควรคิดถึการผ่าตัดที่ประสบความสำเร็จสำหรับหลิวเหว่ย … “
หลิงรันส่ายหัวและพูดด้วยน้ำเสียงอย่างผู้มีประสบการณ์ว่า “มันไร้ประโยชน์ยังไงจำนวนเตียงในโรงพยาบาลไม่เพียงพออยู่ดี”
หมอคูขมวดคิ้ว “เตียงนอนในโรงพยาบาลหมายความว่ายังไง มันไม่พอ”
“ตอนฉันอยู่ที่โรงพยาบาลหยุนหัวฉันสามารถทำการปลูกถ่ายนิ้วได้สามถึงห้ารายต่อวัน แต่ในช่วงแรกฉันไม่ค่อยผ่าตัดห้ารายต่อวันเพราะผู้ป่วยจะออกจากโรงพยาบาลประมาณสี่สิบวันหลังจากการรักษาในโรงพยาบาล ในแผนกของเรามีเตียงในโรงพยาบาลน้อยกว่าเจ็ดสิบเตียงแม้ว่าเราจะเพิ่มเตียง แต่มีเพียงหนึ่งร้อยเตียงเมื่อรวมทั้งหมดดังนั้นจำนวนผู้ป่วยที่ฉันสามารถผ่าตัดจึงมีจำกัดโดยสาเหตุสำคัญคือเตียงในโรงพยาบาลไม่เพียงพอ ” ปัญหานี้อยู่ในใจของเขาเสมอและเขาอธิบายอย่างละเอียดซึ่งเป็นสิ่งที่หาได้ยากที่จะเห็นเขาพูดแบบนี้
คุณหมอคูตกตะลึงโดยสิ้นเชิงหลังจากที่เขาได้ยินสิ่งที่หลิงรันพูดว่า “คุณหมายถึงอะไรโดยการปลูกนิ้วห้าครั้งต่อวัน”
“ในโรงพยาบาลหยุนหัวหลิงรันสามารถผ่าตัดได้สิบถึงสิบสองนิ้วโดยเฉลี่ยทุกวัน” จู้ตงยี่พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
สิ่งที่นักวิชาการกล่าวมามันมีความน่าเชื่อถือและสามารถพิสูจน์ได้จริง ด้วยเหตุนี้มุมมองของหมอคูจึงถูกท้าทายขึ้นมา นอกจากนี้เขายังเป็นแพทย์ผ่าตัดด้วย แนวคิดของการปลูกฝังสิบนิ้วต่อวันเป็นภาระงานที่ยอดเยี่ยมมากซึ่งอาจทำให้หมอปกติเสียชีวิตด้วยความอ่อนเพลียในวันนั้น แม้ว่าแพทย์จะเสียชีวิตเพราะความเหนื่อยล้าเขาก็ยังคงไม่สามารถทำการผ่าตัดซ้ำถึงสิบนิ้วได้ในครั้งเดียว
เมื่อพูดถึงการผ่าตัดขนาดเล็กทั่วไปที่เต็มไปด้วยการใช้พลังงานมหาศาลมันเป็นเรื่องปกติสำหรับเขาที่จะปลูกถ่ายนิ้วเดียวในสองชั่วโมง ถ้าเขาทำเร็วขึ้นระยะเวลาของการผ่าตัดอาจลดลงเหลือหนึ่งชั่วโมงครึ่ง อย่างไรก็ตามการผ่าตัดมากขึ้นแพทย์ก็ไม่ได้สนเรื่องเวลาการผ่าตัดอีกต่อไปและประสิทธิภาพของเขาจะลดลง หากเขาต้องทำงานแบบไม่หยุดพักการปลูกถ่ายเจ็ดนิ้วในครั้งเดียวอาจถือได้ว่าเป็นความท้าทายที่น่ากลัวสำหรับการผ่าตัดขนาดเล็ก
แต่สำหรับสิบนิ้ว …
“อืมถ้าเป็นอย่างนั้นคุณมีจุดประสงค์อะไรในการมาสถาบันวิจัยของเรา?” หมอคูเลียริมฝีปากแล้วถามหลิงรัน
“ ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อประหยัดค่าเตียง” หลิงรันพูดอย่างสุภาพซึ่งหาได้ยากจากเขา “ฉันต้องการเห็นพัฒนาการของศูนย์เวชศาสตร์กระดูกและเวชศาสตร์และเข้าใจวิธีการผ่าตัดของพวกคุณ”
คุณหมอคูออกมาพร้อมกับประโยคในใจของเขาและเขาก็ไม่สามารถพูดออกมาได้หลังจากที่มันเกือบจะพร่ามัว ‘เราทำการผ่าตัดเหมือนคนปกติทั่วไปคุณไม่รู้หรือยังไง!‘
