Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 217
หลิวเหว่นนอนหลับไม่ค่อยสนิทในคืนนี้
เขาสามารถเห็นหน้าของหลิงรันแม้ในความฝันของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่หลิงรันดูเหมือนอะไรบางอย่างเมื่อเขาพูดว่า “มันไม่สำคัญสำหรับฉัน”
ตามที่พูกไป “ความเจ็บป่วยเรื้อรังทำให้ผู้ป่วยเป็นผู้เชี่ยวชาญในการรักษาได้” ในขณะที่เขาอยู่ในศูนย์กลางของศูนย์เวชศาสตร์การกีฬาและศัลยกรรมกระดูกหลิวเหล่ยมีความคุ้นเคยกับทัศนคติของแพทย์ที่มีต่อการผ่าตัดและผู้ป่วยอย่างดี
ผู้ป่วยมักจะมีความสัมพันธอันดีกับแพทยเจ้าของไข้มากกว่าเมื่อเทียบกับแพทย์อื่น ๆ นี่เป็นเรื่องจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับ แพทย์ที่เป็นคนใจร้อนเหมือนเขา เขาสามารถสื่อสารความต้องการด้านการแพทย์ใด ๆ ของเขาให้กับหมอคูและจากนั้นหมอคูก็จะยกคำร้องไปที่ศูนย์ให้อย่างรวดเร็ว
ครั้งหนึ่งเมื่อ หลิวเหว่บร้องขอห้องมาตรฐานเดียวกับประธานาธิบดี ในที่สุดศูนย์ศัลยกรรมกระดูกและเวชศาสตร์การกีฬาได้ออกไปปรับปรุงห้องให้เป็นห้องสวีทที่หรูหราสำหรับเขา แม้ว่ามันจะไม่เสมอกับห้องชุดของประธานาธิบดีในโรงแรมของลาสเวกัสมันเป็นห้องสวีทขนาดใหญ่ที่มีสี่ห้องนอนระเบียงและห้องครัวและมันค่อนข้างดีเลยที่เดียว
แม้ว่าปัจจุบันห้องประธานาธิบดีจะถูกทุบทิ้งไปแล้วก็ตามแต่หลิวเหว่ยก็ไม่สนใจมันแล้ว
เมื่อเขาอยู่ในห้องพักฝื้นแบบประธานาธิบดีเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมามันเป็นการพักฟื้นจากการบาดเจ็บเล็กน้อยและไว้ซ่อนตัวจากนักข่าว ศูนย์เวชศาสตร์การกีฬาและศัลยกรรมกระดูกและข้อ ได้รับความร่วมมืออย่างเต็มที่จากหลิวเหว่ยคุณหมอคูตอบสนองคำขอของเขาหลายอย่างไม่ว่าจมันจะมีเหตุอันสมควรรึไม่ก็ตาม
อย่างไรก็ตามเอ็นร้อยหวายที่ฉีกขาดจะไม่สามารถรักษาตัวมันเองได้หากเขายังอยู่ในห้องแบบประธานาธิบดีอยู่ ไม่ว่าศูนย์เวชศาสตร์การกีฬาและศัลยกรรมกระดูกจะน่าทึ่งแค่ไหนพวกเขาไม่สามารถจ้างแพทย์ที่มีชื่อเสียงจากต่างประเทศเพื่อเข้ารับการผ่าตัดได้ พวกเขาไม่สามารถจ้างศัลยแพทย์ท้องถิ่นที่มีชื่อเสียงได้เช่นกัน แม้ว่าคุณหมอคูจะยังคงปลอบใจเขาได้ดี แต่ก็พูดทุกคำที่ถูกต้องและพยายามตามใจผู้ป่วยและดูแลอย่างพิถีพิถันแต่มันก็ทำให้หลิววเหล่ยเริ่มใจร้อนมากขึ้นเรื่อย ๆ
หลิวเหล่ยต้องการให้อาการบาดเจ็บของเขาได้รับการรักษาโดยเร็วที่สุด
นี่เป็นคำขอของเขาเท่านั้น ตราบใดที่มันสำเร็จเขาก็ไม่สนใจว่าห้องจะดูเหมือนหรือว่าจากคำนินทาของเหล่าแพทย์คนอื่นๆอีกต่อไป
หากเขาต้องการอยู่ที่ใดที่หนึ่งที่สวยงามเขาก็สามารถไปเที่ยวมัลดีฟส์หรือตาฮิติได้ และถ้าเขาต้องการได้รับการปฏิบัติอย่างดีแฟน ๆ ของเขาจะมีความสุขมากกว่าที่จะตามใจเขา นอกจากนั้นสื่อและสปอนเซอร์ก็จะปฏิบัติต่อเขาอย่างดีเพื่อให้เขาได้ทำงานกับพวกเขา
แต่สิ่งที่เขาต้องการจริงๆคือแพทย์ที่ไม่เพียงรักษาอาการบาดเจ็บเท่านั้น แต่ยังต้องแน่ใจว่าเขาสามารถแข่งขันได้อีกสองปีโดยไม่ต้องพิการ แต่ในท้ายที่สุดก็ไม่มีใครปรากฏตัวขึ้นมาช่วยเขาไว้ได้เลย
แม้แต่ในความฝันของเขาหลิวเหล่ยยังจำคำพูดของหลิงรันได้
“เพราะมันไม่สำคัญสำหรับฉันจริงๆ!”
“แต่มันสำคัญสำหรับฉัน!” หลิวเหล่ยตื่นขึ้นมา เขานั่งอยู่พักหนึ่งและเมื่อเขาจะกลับไปนอนเขาก็ตระหนักว่าหมอนของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
หลิวเหล่ยไม่สามารถหลับได้อีกต่อไป
เขาขยับขาด้วยมือของเขาและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเปลี่ยนไปนั่งรถเข็น
ย้อนกลับไปเมื่อเขาแข็งแรงเขาไม่จำเป็นต้องใช้พลังงานมากในการทำสิ่งนี้ แต่วันนี้มันทำให้เขาเหงื่อออก
หลิวเหล่ย ดึงผ้าม่านกลับมา เมื่อเขาจ้องมองเมฆสีแดงยามรุ่งอรุณเขารู้สึกราวกับว่ากำลังถูกดูดเข้าไปทั้งหมด
เขาบาดเจ็บมานานกว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วหลิวเหว่ยเขามีความลับเกี่ยวกับความจริงที่ว่าเมื่อมันมาถึงการรักษาเอ็นร้อยหวายที่ฉีกขาดที่เกิดขึ้นภายในสองสัปดาห์ แผลของเขาจะเป็นแผลที่เหล่าแพทย์ทรู้จักกันว่าเอ็นร้อยหวายฉีกขาดแบบสดๆ เมื่อเปรียบเทียบกับการฉีกของเอ็นร้อยหวายเรื้อรังอัตราความสำเร็จของการรักษาเอ็นร้อยหวายที่พึงฉีกสดๆนั้นสูงกว่า มันมีประสิทธิภาพมากกว่าและมีเวลาการกู้คืนที่สั้นกว่า
แม้ว่าจะไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญเมื่อมันมาถึงผลลัพธ์ของการรักษาเอ็นร้อยหวายจะต้องผ่าตัดกับเส้นเอ็นที่ฉีกภายในกรอบสองสัปดาห์ หลิวเหว่ยไม่ต้องการรอจนกว่าจะถึงวันสุดท้าย นอกจากนี้ยังไม่มีวันสุดท้ายแน่นอนสำหรับเรื่องนี้เช่นกัน
มันเป็นการดีกว่าที่จะรักษาอาการบาดเจ็บเล็กน้อยก่อนหน้านี้แทนที่จะรอจนกว่าจะสายเกินไปเมื่อไม่มีตัวเลือกเหลืออยู่เลย
เมื่อเขาจ้องมองเมฆหมอกยามรุ่งอรุณ หลิวเหว่ยหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและโทรหาใครบางคนก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจและส่งข้อความแทน [มีข่าวจากมาโยไหม]
มาโยคลีนิคเป็นหนึ่งในอันดับต้น ๆ ของโลกในด้านศัลยกรรมกระดูกและยินดีต้อนรับผู้ป่วยจากทั่วทุกมุมโลก ไม่ว่าหลิวเหว่ยจะไว้ใจจู้ตงยี้และศูนย์วิจัยของเขามากแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะนั่งที่นั่นและรอเหมือนคนตาบอดอยู่ตรงนี้
ในสัปดาห์ที่ผ่านมาหลิวเหว่ยพยายามอย่างดีที่สุดในการติดต่อผู้เชี่ยวชาญและโรงพยาบาลทั่วโลกผ่านการติดต่อของเขา
อย่างไรก็ตามไม่มีใครสามารถทำแผนฟื้นฟูในอุดมคติของเขาได้เลย
จู้ตงอี้เป็นคนที่เข้าใจเขามากที่สุด แต่ไม่มีใครสามารถดำเนินการตามแผนนั้นได้
มีรอยยิ้มขมขื่นที่มุมปากของหลิวเหว่ย
แสดงว่าเขาจะต้องเลือกแผนที่ประคับคองเขาเท่านั้นใช่ไหม?
แผนประคับประคองหมายความว่าเขาจะต้องพักฟื้นเป็นเวลาหนึ่งปีเพื่อแลกกับเอ็นร้อยหวายที่อาจทำให้เขามีความสามารถในการเล่นกีฬาที่ยอดเยี่ยมเป็นเวลาสามเดือนหรืออาจจะครึ่งปีก่อนที่เขาจะทิ้งทุกอย่างให้กับพระเจ้า
หรือเขาสามารถพักฟื้นครึ่งปีและมีเอ็นร้อยหวายที่จะทำให้เขามีความสามารถทางกีฬาที่ยอดเยี่ยมเป็นเวลาสามเดือนหรือน้อยกว่าและหลังจากนั้นเขาก็ต้องประกาศเกษียณอายุในเวลานั้น …
หลิวเหว่ยไม่ต้องการแบบนั้น
เขาต้องการที่จะแข่งขันกันอีกสองปีหรืออย่างน้อยก็อีกหนึ่งปีก่อนที่เขาจะต้องพิจารณาเกษียณตัวเอง
ความคิดของเขาเดินไปเป็นระยะเวลาไม่ จำกัด จนกระทั่งการแจ้งเตือนดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือของเขา หลิวเหว่ย ดึงโทรศัพท์มือถือของเขาทันที มีการตอบกลับข้อความของเขา [ไม่มี.]
หลิวเหว่ยจับมือไว้แน่นบนโทรศัพท์มือถือของเขา จากนั้นเขาก็ส่งข้อความวีแชท ไปยังผู้ช่วยของเขา [ตื่นนอนเรากำลังมุ่งหน้าไปยังศูนย์วิจัย]
… ..
หมอคูเองก็นอนไม่ค่อยหลับเช่นกัน เขารู้สึกแย่แม้ว่าเขาจะตื่น แต่เช้าเพื่อไปทำงานก็ตาม
อาหารที่โรงอาหารของศูนย์ให้บริการมัน่าเบื่อ เหลือเฉพาะโยเกิร์ตและนมเท่านั้นที่สามารถกระตุ้นความอยากอาหารของหมอคู ได้ เขาขอข้าวต้มหนึ่งชามขณะที่เขาอยู่ที่นั่นและถือถาดไปที่ที่นั่งของเขา
“คุณได้ยินเรื่องนี้รึยัง?” ก่อนที่หมอคูจะสามารถเอาข้าวโอ๊ตหนึ่งช้อนใส่เข้าไปในปากของเขา หมอประจำแผนกก็นั่งลงที่เขาด้วยสีหน้าที่มีลับลมคมใน
หมอคูค่อยๆดึงมันออฝาพลาสติกของโยเกิร์ตแล้วค่อยจิบก่อนถามว่า “ได้ยินอะไรนะ”
“หลิงรันผ่าตัดผู้ป่วยหกราย”
หมอคูขมวดคิ้วให้จนดูเหมือนว่าพวกมันถูกเย็บเข้าด้วยกันโดยใช้ไหมผ่าตัด “รักษาเอ็นร้อยหวายหรอ?”
“ใช่เขาอยู่ที่นั่นทั้งคืนโดยไม่หยุดเลย”
ก่อนที่แพทย์ประจำแผนกจะพูดต่อไป หมอคูผลักถาด จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและจากไป
เมื่อเขากำลังจะมาถึงพื้นที่ผ่าตัดหมอคูก็เปลี่ยนใจและพลังแห่งความคิดของเขาก็ชัดเจนทันที เขาหันกลับทันทีและเข้าไปในห้องสาธิต
อย่างที่คาดไว้มีคนไม่กี่คนในห้องที่กำลังดูการถ่ายทอดสดของการผ่าตัดหลิงรันกำลังดำเนินการอยู่
ห้องผ่าตัเสี่แห่งในศูนย์ออร์โธพีดิกส์และเวชศาสตร์การกีฬาสามารถเชื่อมต่อกับห้องสาธิต แพทย์รักและเกลียดการมีอยู่ของห้องสาธิตในเวลาเดียวกัน
คุณสามารถวัดทักษะการผ่าตัดของแพทย์ได้โดยดูจากระดับความรักและความเกลียดชังที่มีต่อโรงภาพยนตร์เหล่านั้น
แม้ว่าแพทย์ทั่วไปไม่สนใจว่าพวกเขาอยู่ในห้องผ่าตัดใด แต่มีแพทย์บางคนที่ใส่ใจอย่างมากเกี่ยวกับว่ามีกล้องในห้องผ่าตัดที่พวกเขาใช้อยู่หรือไม่แน่แพทย์ส่วนใหญ่ในศูนย์วิจัยก็แอบชอบมันสำหรับการมีอยู่ของห้องสาธิต
แพทย์ผู้ที่ชอบคุยโม้ในห้องผ่าตัดและหลอกหมอและพยาบาลสาว ว่าการผ่าตัดทั้งหมดที่พวกมันถูกทำการบันทึกและดูได้โดยคนอื่น
เมื่อหมอคูได้ยินว่าแม้แต่แพทย์ประจำแผนกก็เริ่มให้ความสนใจกับหลิงรันเขาสามารถเดาได้ว่าการผ่าตัดหลิงรันนั้นดำเนินการแล้วถูก ถ่ายทอดสดในห้องสาธิต
เมื่อเขาเข้ามาในห้องอย่างที่คาดไว้หน้าจอทั้งหมดบนกำแพงนั้นสว่าง
การผ่าตัดกำลังถ่ายทำด้วยกล้องพาโนรามาและใบหน้าของ หลิงรันนั้นอยู่ในหน้าจอเดียวสันจมูกของเขาสูงและโด่ง ขณะที่สายตาของเขาหนักแน่นและลึก ผิวของเขาเรียบเนียนจนสามารถนำเขาไปเขียนเป็นนิยายได้เลย
เขาเปลี่ยนไปเป็นหมวกอีกใบ มีกระต่ายสีเหลืองตัวเล็ก ๆ สองตัวที่มีหูที่มีหูหล่นลงมา ซึ่งมีการเคลื่อนไหวพร้อมกับการเคลื่อนไหวของหลิงรัน
อีกหน้าจอแสดงสนามผ่าตัด หลิงรันเริ่มเย็บผู้ป่วยไปแล้ว เขาหวีเอ็นร้อยหวายซึ่งดูเหมือนหางม้าในขณะที่ทำทำการเย็บให้เรียบร้อยอย่างใกล้ชิด …
ด้วยความคิดที่รวดเร็วหมอคูจึงถามว่า “เขาอยู่ตั้งแต่เมื่อวานเหรอ?”
“ฉันได้ยินมาว่าเขาหลับแค่สี่ชั่วโมงในระหว่างนั้นและตื่นขึ้นมาเพื่อดำเนินการต่อที่ตอนตีสามหรือตีสี่” แพทย์ประจำบ้านคนหนึ่งยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นหมอคูและเขาพูดว่า “ฉันถามถึงเรื่องนี้และได้ยินมาว่าหลิงรันเป็นเช่นนี้มาตลอดแม้ว่าเขาจะอยู่ในโรงพยาบาลหยุนหัวเห็นได้ชัดว่ามันเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา เมื่อพูดถึงการผ่าตัดผู้ป่วยตอนตีสาม “
“พยาบาลจะไม่รู้สึกรำคาญบางหรอ?” ทันทีที่หมอคูพูดว่าเขารู้ว่าเขาโง่ หากพยาบาลประจำการรู้สึกรำคาญเขาเขาจะไม่ให้หมวกสองตัวใบเขา
หมอคูตั้งใจหันมามองหาหมอประจำแผนกซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะหนักประมาณ 220 ปอนด์
จากนั้นเขาเห็นว่ามีลูกชิ้นหนึ่งถุง ขวดน้ำแร่หนึ่งขวดและเขาดื่มขวดใหญ่นั้นอยู่ปากจากมุมห้อง
“คุณรู้ไหมว่าหลิงรันวางแผนจะหยุดเมื่อไหร่” หมอคูมองไปรอบ ๆ
แพทย์ประจำบ้านในห้องสาธิตมองดูกัน หนึ่งในนั้นกล่าวว่า “หลิงรันวางผู้ป่วยที่เหลือทั้งหมดไว้ในคิวเขาอาจจะผ่าตัดพวกเขาทุกคน”
“มีผู้ป่วยอีกกี่คน?” หมอถาม
“สี่”.
“ นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะผ่าตัดผู้ป่วยทั้งสิบคนหรือ” หมอคูรู้สึกขนลุกไปทั่วแขนของเขาไม่ใช่เพราะเขาประหลาดใจหรือเป็นกังวล แต่เพราะเขารู้สึกดี
เหมือนกับความรู้สึกของนักรบเมื่อพวกเขาได้ยินเกี่ยวกับการต่อสู้ที่ดุเดือดหรือความรู้สึกของนักกีฬาหลังจากที่พวกเขาดูการแข่งขันที่น่าตื่นเต้นและเข้มข้น
แพทย์ประจำแผนกพยักหน้าพร้อมกัน
“ ผู้ช่วยที่เขาพามาพร้อมกับเขาเหนื่อยมากจนเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป”
“เขาเริ่มมองหาคนที่มีความสามารถในการทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยของเขาเมื่อวานนี้”
“หลินซีทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยของเขาครั้งหนึ่งในการผ่าตัดและใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมงให้กับหลิงหนิง โดยหลิงรันดูเพียงหลินซีในการทำเย็บขั้นสุดท้ายเป็นเวลาสิบนาทีก่อนที่จะเข้าไปในห้องผ่าตัดอีกแห่งหนึ่ง”
หมอคูไม่รู้ว่าจะพูดยังไงเมื่อเขาได้ยินเรื่องทั้งหมด
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นว่าแพทย์ประจำบ้านกำลังยุ่งอย่บนงุนงงและล้อเลียนสิ่งที่เห็น และมันทำให้เขาพอใจกับสิ่งที่พวกเขาเห็นและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน มันทำให้หมอคู รู้สึกขัดแย้งอยู่ภายในใจ
จริงๆแล้วเขารู้สึกเหมือนกำลังกระตุ้นให้หมอประจำแผนกหยุดงานประท้วง เขามีเหตุผลที่จะหยุดงานพร้อม: หลิงรันไม่ได้มาจากศูนย์วิจัยและไม่มีสิทธิ์ใช้หมอประจำแผนกของศูนย์วิจัยและอย่างน้อยเขาก็ควรทำตามขั้นตอนของศูนย์วิจัยหรืออะไรบางอย่าง
แต่เขารู้ว่าคำพูดเช่นนั้นจะสร้างความเดือดดาลที่ไม่จำเป็นเท่านั้น
แม้ว่าแพทย์ประจำบ้านจะฟังดูเหนื่อยมากเสมอเมื่อพูดคุยเกี่ยวกับการผ่าตัดถ้ามีโอกาสได้ทำศัลยกรรมต่อหน้าต่อตาพวกเขาทุกคนก็จะกระโดดเข้าไปอยู่ดี
มีหลายสิ่งที่น่าเบื่อในโรงพยาบาลและการผ่าตัดเป็นเพียงหนึ่งในนั้น
แพทย์ประจำบ้านหลายคนยินดีที่จะเป็นลูกน้องให้แพทย์อาวุโสโดยไม่มีการโต้เถียงใด ๆ เพื่อแลกกับโอกาสในการผ่าตัด
นอกเหนือจากนั้นหมอประจำแผนกบางคนยังต้องอาสาสมัครตัวเองด้วยการยอมเป็นลูกน้องเพื่อให้พวกเขาได้เฉิดฉายบ้าง เมื่อคุณหมอคูเคยเป็นหนุ่มมาก่อนด้วย และเขารู้ว่าคนหนุ่มสาวต้องผ่านความยากลำบากมากมายเพื่อให้ได้ความรู้มา
จากมุมมองนี้ หลิงรันได้รับการพิจารณาแล้วว่าเป็นแพทย์อาวุโสที่ดี เขาเป็นคนที่พูดไม่กี่คำและไม่ชอบคุยกับหมอประจำบ้าน แต่เขาชอบให้โอกาสแพทย์ในการผ่าตัดอยู่เสมอ …
คุณสามารถพูดได้ว่านอกจากจะเหนื่อยเล็กน้อยแล้วยังไม่มีข้อเสียใด ๆ ในการเป็นผู้ช่วยของหลิงรัน
สิ่งสำคัญที่สุดคือหลิงรันนั้นเขามีทักษะอย่างแท้จริง และทักษะของเขาก็น่าดึงดูดใจสำหรับพวกแพทย์ประจำแผนกเช่นเดียวกับใบหน้าของเขาที่คอยดึงดูดพยาบาลสาวๆตลอดเวลา
“หมอคู…” หมอประจำแผนกอีกคนผลักประตูเปิดออกและเข้าไปในห้องสาธิต
“ตอนนี้คืออะไร” หมอคูยกน้ำเสียงของเขารู้สึกรำคาญ หมอคูไม่ได้ทำงานมากนักและงานของเขาก็ซ้อนกันเพราะคนอื่นดันงานของเขาขึ้นมา
“หลิวเหว่ยมาที่นี้” แพทย์ประจำบ้านพูดด้วยความเหนื่อยหอบ เขาตอบแล้วหันกลับไป
“เขาอยู่ในสำนักงานของฉันหรือไม่” หมอถาม
“เขาไปที่สำนักงานของนักวิชาการ”
หมอคูรู้สึกเย็นกระดูกสันหลังของเขา สิ่งนี้ไม่ปกติ
เขาไม่มีเวลาดูการถ่ายทอดสดของหลิงรันอีกต่อไป เขารีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วและไปหาหลิวเหว่ยในทันที่
