Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 274

ทุกคนในศูนย์เวชศาสตร์การกีฬาและกระดูกเตรียมตัวพร้อม

ตอนนี้จู้ตงยี้กำลังวุ่นวายกับการเตรียมตัวเพื่อการจัดการประชุมเวชศาสตร์การกีฬาระดับชาติที่จัดขึ้นในอีกครึ่งปี

ตอนนี้เขาต้องการเวลาและจำนวนคนที่แน่ชัดในการจัดงานในครั้งนี้อย่างเร่งด่วน เนื่องมาจากครึ่งปีแรกเขาเสียเวลาไปกับการอยู่ต่างประเทศส่ะส่วนใหญ่

เนื่องจากจู้ตงยี่มีชื่อเสียงในด้านศัลยกรรมกระดูกและสามารถทำทุกอย่างที่เขาต้องการได้อย่างราบรื่นในประเทศนี้ แต่มันค่อนข้างปวดหัวสำหรับเขาที่จะต้องมาจัดงานในระดับนานาชาติเพราะมันมีความวุ่นวายและต้องเตรียมการหลายอย่าง

ตอนนี้จู้ตงยี่พยายามใช้งานแพทย์หรือเจ้าหน้าที่ๆเป็นลูกน้องเขาอย่างเต็มที่ โดยพวกเขาเหล่านั้นไม่มีใครกล้าปริปากบ่นสักคำ รวมไปถึงตอนนี้เขาพยายามรับผู้ป่วยให้น้อยลงเพื่อให้งานจัดประชุมเป็นไปได้อย่างราบรื่น

เนื่องมาจากตอนนี้ในศูนย์การแพทย์นั้นมีผู้ป่วยจำนวนมากอยู่แล้ว เขาจึงใช้มาตรการในการรับผู้ป่วยที่บาดเจ็บจริๆและมีอาการที่น่าสนใจเท่านั้น ส่วนผู้ที่บาดเจ็บเล็กน้อยทางศูนย์ก็จะพยายามผลักดันออกไป

ดังนั้นเมื่อผู้ป่วยที่มีอาการไม่ดีมาที่ศูนย์พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากส่งพวกเขาไปที่โรงพยาบาลอื่น เนื่องจากพวกเขามีแพลตฟอร์มทางการแพทย์ที่ก่อตั้งขึ้นโดยจู้ตงยี่จึงค่อนข้างง่ายสำหรับพวกเขาที่จะถ่ายโอนผู้ป่วยไปยังโรงพยาบาลอื่น พวกเขามักจะส่งผู้ป่วยเหล่านั้นไปที่โรงพยาบาลขนาดใหญ่เกรดเอ เพราะโรงพยาบาลดังกล่าวมีสามารถรองรับผู้ป่วยได้ที่ละมหาศาล มีโรงพยาบาลระดับเกรดเอสามสิบสามสิบหกแห่งในเซี่ยงไฮ้และมากกว่าสิบโรงพยาบาลติดอันดับในโรงพยาบาลชั้นนำกว่าร้อยแห่งในประเทศจีน โรงพยาบาลเหล่านั้นจะมาไม่ถึงจุดนี้หากไม่ใช่เพราะผู้ป่วยจากทั่วประเทศเดินทางไปหาพวกเขาเพื่อรับการรักษา

แน่นอนว่าการคัดกรองผู้ป่วยเป็นปัญหามากกว่าการให้การรักษาโดยตรง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศจีนเนื่องจากประเทศไม่ได้ใช้ระบบการนัดหมายสำหรับผู้ป่วยนอก

ดังนั้น เฉินเห่าชู่และคนอื่น ๆ จึงมีงานที่ต้องทำมากมาย

แพทย์ประจำถิ่นนั้นเหนื่อยล้ามากที่สุด บางคนน้ำหนักลดลงอย่างกะทันหันจาก 225 ปอนด์เหลือ 216 ปอนด์และแววตาของพวกเขาดูน่าสงสารมาก

แต่ก็ยังดีที่น้ำหนักของพวกเขาลดลงเพราะมันจะทำให้เขาดูดีขึ้นมา

โดยตอนนี้หมออ้วนเองเมื่อน้ำหนักลดลงเขาก็มีความมั่นใจในการแต่งตัวมากขึ้น เขากล้าที่ถ่ายเซลฟี่ก่อนที่จะขับรถลินคอล์นมือสองอย่างช้า ๆ ไปที่สนามบิน

ภารกิจของเขาในวันนั้นคือต้อนรับแพทย์จากโรงพยาบาลหยุนหัว

เพื่อให้แม่นยำยิ่งขึ้นภารกิจของเขาคือต้อนรับหลิงรันหยูหยวนและหมอหวัง

หมอประแผนก อ้วนจับมือแน่นบนพวงมาลัย เป็นครั้งแรกที่เขามีความสุขที่ได้ใช้รถยนต์ส่วนตัวของเขาสำหรับงานราชการ

เนื่องจากในศูนย์บางศูนย์รถยนตร์ของหน่วยงานจะไม่ถูกนำมาใช้ จึงจำเป็นต้องใช้รถยนต์ส่วนบุคคลเพื่อใช้ในราชการ ตัวอย่างเช่นแพทย์มักจะต้องต้อนรับหัวหน้าแพทย์บางคนที่มาจากที่อื่นเพื่อทำการผ่าตัดอิสระหรืออาจารย์บางคนที่มาประชุมหรือเพื่อนร่วมงานที่มารับการรักษา …

เมื่อเทียบกับการใช้รถยนต์เป็นของศูนย์มันสะดวกกว่าในการใช้รถยนต์ส่วนตัว

การที่หมออ้วนเลือกใช้รถลินคอร์นของเขาเพราะมันเป็นรถยนตร์ที่หลายประเทศรู้จัก ร่วมไปถึงผู้นำหลายคนได้แคยนั่งรถยี่ห้อกันส่ะส่วนใหญ่

มีอยู่สองสามครั้งที่เขาเกือบจะขายลินคอล์นออกไป

แต่ในที่สุดเขาก็ลังเลที่จะไม่ขายมันอยู่ดี

แม้ว่าลินคอล์นของเขาจะเป็นรถมือสองอายุเกือบ 6 ปี แต่เมื่อได้รับการซ่อมแล้วมันก็กลับมาแรงอีกเช่นเดิมเหมือนกับรถสายพันธุ์อเมริกันคันใหม่ที่พึงนำเข้ามา และ วันนี้มันก็เป็นช่วงเวลาสำคัญของมันที่จะได้นำมันมาใช้ประโยชน์เสียที

ความแรงของลินคอร์นนั้นเหมือนกับสัตว์ที่กำลังขู่คำราม เพียงแค่เปลี่ยนเกียตร์เพื่อจะเร่งแซงมันก็เหมือนกับม้าพยศ ที่กำลังจะออกตัว …

การที่เขานำรถของเขามาเช่นนี้ก็เพื่อที่จะแสดงถึงความเฉิดฉายของเขาต่อหน้า – หลิงรัน

แม้ว่าเขาจะยังไม่สามารถเอาชนะศัตรูในเรื่องทักษะการรักษาได้ แต่เขาก็คิดว่ามันเป็นเหตุการณ์สำคัญสำหรับเขาที่จะเห็นความประหลาดใจบนใบหน้าของศัตรูเมื่อเห็นรถของเขา หมออวบปรับเสื้อผ้าและเหยียบคันเร่งทำให้เครื่องยนต์รถของเขาส่งเสียงคำราม ในขณะที่เขานั่งในที่นั่งคนขับเขาก็เริ่มคำรามเหมือนหมาป่าโดดเดี่ยว

ณ ที่สนามบิน…

หลังจากที่เขาลงจากเครื่องบินหมอหวังก็ยังนั้งอยู่บนเครื่อง ถอนคิ้วออกหลังจากเดินไปสักพัก “ ฉันแก่แล้วจริงๆ เมื่อก่อนหน้านี้ฉันเคยขึ้นเครื่องบิน สิ่งที่ฉันใส่ใจคืออาหารที่จัดหาให้ ตอนนี้ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าขาของฉันจะบวมหลังจากนั่งนานมาก” เขาพูดพร้อมกับถอนหายใจ

หลิงรันคลายแขนของหมอหวังออกเล็กน้อยและพูดว่า“ อย่างงั้นครั้งหน้าเรานั่งรถไฟหัวกระสุนมาจะดีกว่านะ ”

“ มันเป็นความโล่งใจที่รถไฟหัวกระสุนมีอยู่ทุกวันนี้ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่มีพลังในการผ่าตัดอิสระ หมอหวังส่ายหัวในขณะที่เขาพูดและชี้ไปที่หยูหยวน เขาพูดว่า“ เธอช่วยไปรับกระเป๋าแทนฉันหน่อยนะ? และไปเจอกันที่ทางออกนะ ”

ในขณะที่เขาหมอหวังพูดเขาส่งตั๋วเครื่องบินของเขาไปให้กับหยูหยวน

ในฐานะหัวหน้าแพทย์หมอหวังมีประสบการณ์มากกว่ายี่สิบปีในการสั่งการให้แพทย์ประจำแผนก

“ คุณหมอลิงคุณต้องการให้ฉันนำกระเป๋าเดินทางของคุณออกมาด้วยไหม” หยูหยวนใช้เริ่มที่จะถาม ในฐานะนักศึกษาปริญญาโทเป็นเวลาสามปีและเป็นแพทย์ประจำอยู่อีกสามปี หยูหยวนก็มีประสบการณ์สามปีในการได้รับคำสั่งจากหัวหน้าแพทย์

หลิงรันลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะยื่นตั๋วเครื่องบินของเขาให้กับหยูหยวน “ ฉันขอโทษที่ทำให้เธอลำบาก กระเป๋าสัมภาระของฉันใหญ่มาก ”

“ไม่มีปัญหา . ” หยูหยวนผู้สูงสี่ฟุตและเก้านิ้วยืนมือมาเงียบ ๆ เอาตั๋วเครื่องบิน จากนั้นเธอก็หยิบรถเข็นอย่างชำนาญแล้วไปหยิบสัมภาระ

หลิงรันยังคงสนับสนุนหมอหวังอย่างต่อเนื่องขณะที่พวกเขาเดินไปที่ทางเข้า ในเวลาเดียวกันเขาได้ดูหีบสมบัติพื้นฐานสามสิบชิ้นในสินค้าคงคลังของระบบและสงสัยว่าเขาควรจะเปิดมันหรือไม่

การเปลี่ยนตำแหน่งหมายถึงการเปลี่ยนแปลงฮวงจุ้ย อย่างไรก็ตาม หลิงรันไม่ทราบว่าเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ดี

ยี่สิบนาทีต่อมาหมอประจำถิ่นตัวอ้วนได้เห็นหลิงรันยืนอยู่ที่ลานจอดรถ

หลิงรันสวมเสื้อยืดสีขาวและช่วยพยุงหมอหังอยู่ เมื่อกล้ามเนื้อทั้งหมดที่อยู่บนแขนของเขาเกร็งตัวขึ้นเขาดูเหมือนชายผู้ทรงเสหน์ และน่าแปลกที่อยู่ดีหมออ้วนก็ชมหลิงรันขึ้นมา …

เขาส่ายหัวอย่างแรงและเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เขาพูดด้วยเสียงเบาๆอย่างมีมารยาทซึ่งเขาฝึกมาก่อน “ หมอหลิงผมมาจากศูนย์เวชศาสตร์การกีฬาและกระดูกและชื่อของผมคือ -”

“ รุ่นพี่ช่วยฉันหน่อย ” กระเป๋าสัมภาระจำนวนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าแพทย์ประจำถิ่นที่อ้วน ด้านหลังรถเข็นคือหยูหยวนและเธอยิ้มด้วยความเรียบง่ายในและรูปร่างของเธอเห็นชัดเจนคือสี่ฟุตและเก้านิ้วของเธอ “ รุ่นพี่ฉันดีใจที่คุณมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือ เรา ฉันจะผลักกระเป๋าใบเล็กนี้และฉันจะฝากกระเป๋าที่ใหญ่กว่าไว้กับคุณ ”

ในขณะที่เธอพูดหยูหยวนผลักกระเป๋าสัมภาระใบเล็กซึ่งสูงยี่สิบนิ้วแล้วเดินไปทางด้านหลังหลิงรันอย่างรวดเร็วรวมทั้งหัวหน้าแพทย์หวัง

แพทย์ประจำถิ่นที่อ้วนรู้สึกงุนงงเมื่อเขามองไปที่กระเป๋าสัมภาระขนาดใหญ่สามใบซึ่งสูงยี่สิบแปดนิ้ว ‘พวกคุณวางแผนที่จะมาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนกัน?’

ถัดไปหมออ้วนก็เข้าสู่ภาวะช็อก ‘อย่าบอกฉันว่าศัตรูมรรตัยของฉันวางแผนที่จะอยู่ในเซี่ยงไฮ้เป็นเวลานานเหรอ?’

แพทย์ประจำแผนกผลักกระเป๋าสัมภาระอย่างขยันขันแข็งโดยคำถามนั้นอยู่ในใจและพยายามติดตามพวกเขาทั้งสามคน แต่หลังจากเขาทำไม่กี่ก้าวเขาก็เห็นว่ามีใครบางคนถือโทรศัพท์ของเขาและหยุดทั้งสามคนในเส้นทางของพวกเขา

“ มาทางนี้, เดียวฉันช่วยถือ ” ชายกล้ามเนื้อใส่ชุดสูทสีดำและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเอากระเป๋าสัมภาระจากแพทย์ประจำบ้านอย่างเป็นกันเอง

จากนั้นชายผู้นักกล้ามอีกคนสวมชุดสูทสีดำจับแขนหมอประจำแผนกและพูดพร้อมกับยิ้มว่า“ เราจะนั่งรถ กระเป๋าสัมภาระจะถูกส่งไปที่โรงแรม ไม่ต้องกังวลกับมัน ”

“ ไม่ฉันไม่ใช่…” แม้ว่าแพทย์ประจำบ้านต้องการคัดค้านเขาถูกลากไปข้างหน้าโดยชายนักล้ามคนนั้น ชายนักกล้ามไม่มีความตั้งใจที่จะพูดคุยกับเขาเช่นกัน สิ่งที่ชายนักกล้ามต้องการทำคือไล่ตามคนที่อยู่ข้างหน้าเขา

อีกไม่นานลิงคอล์นลีมูซีนของลินคอล์นก็ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน

ประตูสีดำของรถลีมูซีนเลื่อนเปิดออกเผยให้เห็นการตกแต่งภายในสีขาวและแสงสีภายใน

“ คุณหมอหลิงในที่สุดฉันก็พบคุณอีกครั้ง คุณยังหล่อเหมือนเดิม…ฉันขอโทษที่ฉันไม่ได้อยู่ที่ทางเข้าเพื่อต้อนรับคุณแม้ว่าคุณจะมาจากที่ไกลแสนไกล ” หลิวเหว่ยเดินออกจากหลินคอร์ด เสตกเจอรีมูซีนพร้อมกับชุดกีฬาที่เขาสวมทำให้เขาดูหล่อและพอดีกับผู้ชายในชุดสูท เพียงแค่นั้นเขายังคงดูหล่อน้อยกว่าหลิงรัน 60%

หมอประจำแผนกนั้นถึงกับตัวแข็งเมื่อเขาเห็นฉากส่วนหนึ่งเป็นเพราะหลิวเหว่ยที่ดูหล่อกว่าที่เขาเห็นในโรงพยาบาล แต่ส่วนใหญ่เป็นเพราะความเทห์ของรถลีมูซีนที่เขากำลังมองอยู่

“ คุณหมอหลิงคุณต้องการไปที่โรงแรมหรือศูนย์วิจัยก่อนหรือป่าว” หลิวเหว่ย จับหลิงรัน และวางแขนของหมอหวังขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปในรถ

ในขณะที่หยูหยวนจ้องที่หลิวเหว่ยสมองของเธอก็เหมือนไฟฟ้าที่จะลัดวงจรหลังจากที่มันยังคงเกร็งอยู่เป็นเวลานาน “ เอาเลยเรื่องนั้น…มิสเตอร์หลิวคุณเป็นตัวแทนองค์กรใด”

เหลิวเหว่ย รู้สึกงงงวยกับคำถามของหยูหยวนหลังจากที่เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ท่องอะไรก็ตามที่เขากรอกในแบบฟอร์ม “ ทีมลู่และลานของสำนักกีฬา?”

ทุกคนเงียบไปครู่หนึ่ง

ทุกคน งงกับคำถามของหยูหยวนและคำตอบของหลิวเหว่ยก็แปลก ๆ

“ ไปที่โรงแรมก่อนเถอะ ” หลิงรันยังคงมีสติเป็นปกติ นับตั้งแต่เขาอยู่ในโรงเรียนมัธยมสาว ๆ รอบตัวเขาก็จะทำหรือพูดสิ่งแปลก ๆ ต่อมาบางคนก็ทำตามๆกันไป มันเป็นสิ่งที่ยืนยันมาจนถึงปัจจุบันว่าเขาเจอเหตุการณ์นี้บ่อยแค่ไหน

หลิงรันมีวิธีหนึ่งในการจัดการเหตุการณ์ดังกล่าว – ไม่สนใจพวกเขาเลย

ดูเหมือนว่าจะได้รับการพิสูจน์จากข้อเท็จจริงว่าวิธีการจัดการเหตุการณ์ดังกล่าวของเขานั้นดีที่สุด

ความฉลาดทางปัญญาของหยูหยวนดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เธอเข้าไปในรถหลิวเหว่ยก็ลืมหัวข้อสนทนาของพวกเขาไปก่อนหน้านี้และตอนนี้ก็คุยกันอย่างมีความสุข แพทย์ประจำแผนกที่ส่งโดยศูนย์เวชศาสตร์การกีฬาและกระดูกและข้อเป็นเพียงคนเดียวที่จ้องมองไปที่คนขับรถลีมูซีน เขาหยิบขวดน้ำแร่เปิดขวดแล้วดื่ม จากนั้นเขาก็หยิบน้ำแร่อีกขวดเปิดแล้วดื่ม …

“ หมอหลิงฉันเริ่มฝึกฟื้นฟูสมรรถภาพเมื่อเร็ว ๆ นี้และฉันก็วิ่งไปตามทาแบบไปกลับได้แล้ว” เมื่อพวกเขาเกือบจะอยู่ที่โรงแรม หลิวเหว่ยก็รู้จักกับหลิงรันมากขึ้นและน้ำเสียงของเขาก็เพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย

“ มันเป็นเรื่องที่ดีเลย” หลิงรานพยักหน้าเล็กน้อย

หลิวเหว่ยสะอึก “ ฉันอยากลองลงแข่งขัน แต่กลัวว่ามันจะมีปัญหาถ้าฉันใช้แรงอย่างเต็มที่ ”

“ คุณเคยถามนักวิชาการจู้ตงยี่เรื่องนี้หรือไม่?”

“ เคยแล้ว ” หลิวเหว่ยหยุดสักครู่ จากนั้นเขาก็พูดว่า“ แต่สิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดคือคำแนะนำของคุณ ”

การแสดงออกของแพทย์ที่อยู่ข้างพวกเขาเปลี่ยนไปเมื่อพวกเขาได้ยินและจิตใจของพวกเขายังอยู่ในภาวะสับสนเล็กน้อย

ตามคำบอกที่ว่า“ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะตัดสินนักเขียนที่ดีที่สุดหรือนักดาบที่ดีที่สุดคนจากคำแนะนำของผู้เชียวชาญสองคน ” แพทย์และทักษะการแพทย์ของพวกเขาอยู่ในพื้นที่สีเทาระหว่างสองประเภทนี้ ในฐานะที่เป็นมนุษย์ที่น่ากลัวที่สุดในโลกศัลยแพทย์มีความอ่อนไหวมากเมื่อพูดถึงประเด็นต่าง ๆ เช่นอันดับของพวกเขา

แม้ว่าหลิวเหว่ยไม่ใช่มืออาชีพด้านการแพทย์ แต่เขาก็เป็นผู้ป่วยที่มีชื่อเสียง ความจริงที่ว่าเขาต้องการคำแนะนำของหลิงรันแม้หลังจากที่เขาฟังนักวิชาการจู้ตงยี้ก็เท่ากับการการันตีและเหมือนได้รับรางวัล

มันเป็นรางวัลที่เทียบเท่ากับการได้รับแบนเนอร์

การแสดงออกของหลิงรันไม่ได้เปลี่ยนแม้ว่า “ ผมไม่ได้ทำการวิจัยมากนักเมื่อพูดถึงเวชศาสตร์การกีฬา ผมสามารถให้คำแนะนำบางอย่างเกี่ยวกับการกู้คืนของคุณตามการผลแสกนเอ็มอาร์ไอของคุณ

“ ฉันเอามันมาด้วย ” หลิวเหว่ยส่งกล่องจากด้านหลังเขาทันที